24 september 2008: Columbus is a fraud!!!

Ik ben weer thuis na een reis van 14 dagen (inclusief 4 dagen vliegen). Thuis. Dat klinkt raar, maar zo voelt het echt. Het was heel erg leuk om de familie en vele vrienden weer te zien, maar ik moet ook vast stellen dat ik Nederland niet mis. Met name door Den Haag rijden voelde raar, alsof je er niet meer hoort, niet prettig gevoel. Met Floris en Tristan hebben we op al die plaatsen zoveel plezier gehad en nu is het gewoon niet meer ‘thuis’. Het was heel erg prettig om te zien dat mijn vader zich goed redde in Bathmen en dat mijn ouders weer samen zijn na 9 maanden ziekenhuis en verpleeghuis. Het gaat goed met ze en mijn vader gaat nog steeds vooruit. Hij zit alweer regelmatig achter de computer en traint veel bij de fysiotherapeut.

Ik was nog nooit zo lang buiten Nederland geweest maar ik had al kleine aanpassingsproblemen. Ondanks het stralende weer sloeg ik regelmatig af met vrolijk zwaaiende ruitenwissers! De auto van mijn moeder sloeg telkens af voor het stoplicht omdat ik inmiddels aan een automaat gewend ben. Omdat er voor elke Nederlander minstens 2 stoplichten (hoezo land van de molens en de tulpen?) zijn gebeurde dat nogal eens in het begin. Verder was het filerijden in de regen (2 uur en een kwartier van Bathmen naar Utrecht) ook niet echt een fijne Holland ervaring. Hoe ze in vredesnaam denken dat Nederland de Olympische Spelen kan herbergen??? Ik denk dat er uitsluitend Guinnes World Records zullen worden behaald in die periode (langste file, leegste stadion, minste deelnemers op tijd, dat soort dingen).

Na een onaangename ervaring in Utrecht bij mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar (voelde me echt alsof ik een profiteur was) heb ik het weekend lekker veel vrienden ontmoet. Borrel bij een jarige vriend, lekker eten met de oud-huisgenoten van de Mulderstraat, lunch bij de buren, tennissen en high tea met mijn oude tennisteam, borrel met mijn oude collega's, brunch met Nienkes jaarclub, BBQ met de familie bij mijn zus. Veel te veel eten dus. Op deze foto zie je Nienkes jaarclub met de harten uit New Zealand (kado van Nienke), die ik nog bijna onze douane hier mocht inleveren (welkom thuis in Nederland).

Zaterdagmorgen ben ik een tijd bij de jongens geweest. Het graf lag er mooi bij (dank aan Floor en Susan) en het was mooi weer.

De rest van de week heb ik met mijn ouders doorgebracht. Donderdagavond nog Indisch gehaald bij de toko en met Deb en Geert Jan naar Ajax liggen kijken, 4-1 tegen een team van postzegelverzamelaars uit Oost Servie; we zijn bijna weer helemaal terug aan de wereldtop.

Op de terugreis bijna alleen maar gelezen (had op de heenreis al 7 films en 30 afleveringen van MASH gezien). Heb het boek gisterenavond net uitgelezen. 1421 van Gavin Menzies, een absolute aanrader voor iedereen die een beetje van geschiedenis houdt. Gavin is een voormalig kapitein van de Royal Navy die op interessante wijze beschrijft dat het de Chinezen waren die de wereld in kaart hebben gebracht, en dat lardeert met beredeneringen (zoals alleen een zeeman dat kan) en keiharde bewijzen. Onthutsend om te weten dat James Cook, Abel Tasman, Ferdinant Magellan etc. niet de stoere wereld ontdekkers waren die als echte helden het onbekende tegemoet voeren, maar gewoon een kaart bij zich hadden. Made in China, toen al! En dat hun scheepjes een badkuip waren in vergelijking met de gigantische Chinese jonkers. Christopher Columbus blijkt zelfs een grote fraudeur te zijn. Hier laat ik het maar bij, anders verklap ik wie het gedaan heeft. Op de website http://www.1421.tv/ kun je al het e.e.a. lezen en hier kun je hem bestellen http://www.nl.bol.com/is-bin/INTERSHOP.enfinity/eCS/Store/nl/-/EUR/BOL_ParametricSearch-Start;sid=EqNf6heYCF9djl9B1Wxh3fdApeKy-X4jfNI=, natuurlijk in het engels leuker (en goedkoper).

Na de gebruikelijk plichtplegingen in gastvrij LA, USA (norse blik, vingerafdrukken, foto en duizend stempels) werden we ‘gastrvrij’ ontvangen in een kale ruimte waar we konden wachten tot ons vliegtuig weer vertrok. Mede daardoor kwamen we wat verlaat aan in Auckland. Had me net gewassen en verkleed om mijn eega te verrassen en moest nu met fiets (meegenomen vanuit Nederland) en koffer rennen naar de binnenlandse terminal. Als laatste bezweet het toestel in. Stoel 16e gaf al geen goed gevoel. Op stoel 16d en 16f zaten twee enorme rugbyers. Kreeg bij het opstijgen een spontane bloedneus waarna de gelijkenis met een hotdog compleet was. Helaas werd er ook nog eten uitgedeeld, die details spaar ik jullie maar. Gelukkig duurde deze kwelling maar een uurtje en toen stond Nienke breed lachend te wachten. Nienke heeft zich niet verveeld hier, is goed bezig gehouden door collega’s en vriendinnen en heeft verder natuurlijk hard moeten werken. Gelukkig maakte de aardbeving dat ze me toch wel in de buurt wil hebben.

Na-schokje, eh berichtje

Toch nog even het laatste nieuws; terwijl ik aan het chatten was met Brenda in Den Haag schudde ons huis heel flink en toen nog een keer behoorlijk, flink gekraak. Schrok me rot, trap af naar beneden want tja, wat ga je doen als je een aardbeving-kje voelt? Verder chatten dus! Zie nu op internet dat ik me echt niet vergist heb, best een flinke beving niet al te ver van hier...
Had al twee keer een heel kleintje gemist die Hans wel had gevoeld maar ik niet, zit hij in Nederland beeft het echt even. Never a dull moment.
Dit staat er op internet: Universal Time September 14 2008 at 9:25 NZ Standard Time
Sunday, September 14 2008 at 9:25 pm Latitude, Longitude 40.28°S, 174.53°E
Focal Depth 90 km Richter magnitude 5.2 Region Wanganui Basin Location 50 km south of Waitotara 60 km south of Waverley 60 km south-west of Wanganui 110 km north of Wellington. Felt widely in the lower North and upper South Islands.
Duidelijk dat ik het echt gevoeld heb, wij zitten zuid west van Wanganui, 51 km van Wellington.
Bye now ;-)

Zondag aan zee

Hi there,
Hier een berichtje van de reserve-blogger. Ik zal meteen eerlijk toegeven dat het weer de hoogste tijd werd dat ik weer eens iets laat horen. Zoals jullie allemaal weten zit Hans nu voor een zeer korte stop over in Bathmen, waar zijn vader weer in goede doen en thuis is! De reis was pretty boring heb ik van Hans begrepen, maar zo’n lange reis alleen is gewoon geen klap aan, verstand op nul en films kijken is de beste optie. Maar goed, Hans zal vast verslag doen als hij weer hier veilig thuis is. Ja, ik gebruik het woord ‘thuis’, zwart op wit en het voelt raar maar ook goed. Hoe vaak we ook nog aan ‘thuis’ refereren als de Dubbelhoflaan, dat is inmiddels ons ‘gewenste thuis toen alles nog gewoon was en alles zo was gebleven’ en hier, Manly street is ons ‘every day home’. En daar gaat begint het leven vorm aan te nemen. Nieuwe banen, nieuwe collega’s die ook in vrije tijd vrienden worden. Nieuwe vrienden, stuk voor stuk bijzondere mensen, waarvan we toch het gevoel hebben dat we ze al –tig jaar kennen en die we hier toch zo maar aan de andere kant van de aardkloot ook weer tegen het lijf zijn gelopen. Het is voor ons een heel goed gevoel dat er ook hier mensen zijn die ons graag zien komen en waarmee we veel delen. Het is een nieuwe start voor ons want we delen niet het verleden maar het hier en nu. En confrontatie is er wel maar anders, minder groot en minder aanwezig. Dat helpt, hoewel het ook verdrietig is dat ze onze herinneringen kunnen horen maar niet echt delen. Maar ja, dat zouden zij net als wij graag anders zien. Net zo goed als het verdrietig is dat jullie ons hier en nu niet meer kunnen delen omdat we nu eenmaal niet meer om de hoek zitten. Oef, ik was er niet op uit om nu heel zwaar uit de hoek te komen maar goed, dit zijn gedachten die opborrelen.

De lente is hier aan het beginnen, een stralende zondag vandaag waarvan ik met volle teugen heb genoten. Wasje aan de lijn buiten, en ik heb zelfs gras gemaaid voor het eerst hier. Was ook wel hard nodig, spierpijn in de armen nu.. De zon begint nu onder te gaan, iedere dag weer fantastisch hier. Heb heerlijk 2 uur langs het strand gelopen, terugweg met een ijsje, heel zomers. En dat na vrijwel de hele week iedere dag regen, heb helemaal niet kunnen fietsen afgelopen werkweek. Werd helemaal goed gemaakt door twee gezellige filmavondjes. Met Sara en Emily, 2 collega’s, naar Mama Mia geweest, een aanrader voor iedereen van ‘onze’ leeftijd. De meeste liedjes hebben we hardop meegezongen, zaten met z’n drietjes in de bios. Maandag avond in Kapiti, exciting! Woensdag met Landa naar een erg leuk bioscoopje met gezellige twee-persoonsbanken geweest, naar mrs. Pettigraw lives for a day, leuke feel good movie. Gisteren naar Palmerston North geweest, een stad ongeveer een uur rijden noordelijk vanaf Kapiti. Grote universiteit daar, maar op een of andere manier hoorden we aldoor alleen maar verhalen hoe saai het daar is en hadden wij nog nooit de moeite genomen om er naar toe te rijden. Met Emily, haar zus en een goede vriendin (alledrie daar gestudeerd en gewerkt) gingen we speciaal for the best shoeshop, want dat is hier in Pram redelijk hopeloos. Erg goed geslaagd, binnen 30 minuten gingen we gevier-en de winkel uit met 11 paar schoenen, die verkoopster was meteen door de rest van de uitverkoop heen haha. Voor mij was het wel komisch, want ze hadden mij verteld dat zijn echt de leukste schoenen, tenminste een beetje smaakvol maar erg duur dus we gaan kopen als er sale is. Nou die sale was er dus maar grappig was dat het allemaal schoenen zijn die in Wateringen en Den Haag in de winkels staan, allemaal Europese merken zoals Gabor en Ara. In Nederland al snel een beetje categorie ‘gezond en 50+’ (zonder onaardig te zijn hoor!) maar hier helemaal hip. Op zich wel keuze genoeg maar verder dat Palmerston, Wellington is toch echt stukken leuker en net zo ver rijden.
Moet zo eens beginnen aan het updaten van mijn CV op verzoek van de HR dame van KCDC want er zou een opportunity kunnen zijn eind van dit jaar...wie weet waarmee ze komen. Misschien wat vroeg, want mijn contract loop tot eind April 2009 maar ik heb zelf aangegeven dat ik graag in november meer hoor over de mogelijkheid om in Kapiti te blijven omdat ik dat het liefste wil. Vanaf half december gaat iedereen ‘afronden’ en daarna gebeurt er tot begin februari op persooneelsgebied niet veel de zomervakantie. Ik heb geen zin om pas zo laat te weten waaraan ik toe ben en dat begrijpen ze. Ze willen me graag houden en zoeken naar mogelijkheden. Het project wat ik nu doe loopt voor mij gewoon af als alles properties gekocht zijn en bovendien komt degene die ik vervang ook terug waardoor er niet genoeg projecten zijn voor een extra project manager. Heb het trucje inmiddels goed onder de knie en onderhandel en deal heel wat af. Het is heel afwisselend ook al heb ik wel eens wat mindere dagen. Werken voor Council blijf ik toch heel leuk vinden, net als in Nederland. Daarbij is het gewoon klein voor onze begrippen en leuke collega’s, voor mij toch zeker een erg belangrijke factor. Ik hoef niet zo nodig meer van alles, ook nu zonder de kinderen zie ik werken als middel niet als doel. Wel een heel belangrijk middel om ons leven weer op te pakken, maar het moet wel leuk blijven. Ik wil dus erg graag naar vier dagen werken, ik hoop dat dat bespreekbaar is want part time werken is slecht mogelijk omdat het gewoon te duur is en nog niet ‘gewoon’ genoeg.
In Wellington moeten werken is een resever optie maar niet echt een goede....ik moet vrij vaak met de trein naar Wellington maar als je dat iedere dag moet doen echt heel vroeg in de ochtend en de late middag als commuter, is dat toch behoorlijk depri. Iedereen dus fingers crossed dat ik hier kan blijven! Omdat we hebben besloten dat onze eerste pleisterplaats in NZ toch Kapiti Coast gaat zijn, is onze zoektoch naar land en/of huis nog steeds gaande. De erg leuke mini-farm aan zee met het asbest paleis is voor nu van de lijst, we hebben ons bod ingetrokken nadat die mensen hadden aangegeven echt geen meter te willen moven wat de vraagprijs betreft. Het is niet anders. We wachten nu eerst op Immigration want ik heb net afgelopen vrijdag gebeld en gehoord dat ze alleen nog wachten op de police certificates from Holland but that the application was accepted in principal. Dus dat is goed nieuws, kan niet al te lang meer duren en dat is fijn. Niet in de laatste plaats omdat ik er net afgelopen week achter kwam wat de fee is voor de vergunning die wij als overseas investor nodig hebben. Als je (nog) geen resident bent, wordt je aangemerkt als overseas investor en betaal je maar liefst minimaal 8700 dollar, zo’n 4350 euro voor die vergunning. Echt helemaal idioot, ze doen er echt alles aan om en mensen met geld en mensen met goede opleidingen hier buiten de deur te houden, bijzonder toch? Maar goed, wij kunnen dus nog wel even wachten. Dan gaan we nog wel een bod doen op een sea front property maar dat is meer in de categorie niet geschoten is altijd mis want ook deze man is verre van realistisch. Daarna blijft Reikorangi, in de bergen hier vlak achter, een hele goed optie. De raderen draaien dus weer. En wie weet duikt er ineens weer iets heel anders op. Nu de lente begint komen er weer nieuwe properties op de markt die juist in de winter niet geadverteerd werden.
Okay, dit was het voor mij voor nu, ga eens even een trui aantrekken, de son is net in de see gesakt. En om te laten zien dat het iedere dag weer mooi is de zonsondergang een tweede foto van die zonsondergang van drie dagen geleden. Na een dag regen en kantoor even een half uurtje uitwaaien met dit uitzicht.

3 september 2008: Nabericht

Dan moet ik natuurlijk ook eerlijk melden dat de heren van Laser Electrical uit Paraparaumu geweest zijn en geheel volgens Kiwi traditie terug moesten om een onderdeel op te halen, maar uiteindelijk doet hij het weer!

3 september 2008; Lekker rustig hier

Volgende week ben ik even in Nederland. Zomer bij jullie; 11 graden en regen. Hier is het winter; 15 graden vanmiddag en een lekker zonnetje. Vandaag op de voorpagina: Nippy de gibbon uit de Zoo van Wellington is overleden. Okee, ook een artikel over woeker rentes en een over hoge salarissen voor leraren die 'gangsta' students lesgeven (zeg maar probleem klassen), maar toch erg lieflijk allemaal. Nog zo'n voorbeeld, kom ik gisteren thuis van mijn werk zie ik dit: Omdat mijn computer tijdens de zeereis wat schade had opgelopen had had ik wat nieuwe onderdelen besteld op onze lokale Marktplaats. Die pasten niet in onze brievenbus en dus legt Pieter Post ze gewoon voor de voordeur. Niemand die het weghaalt. Heerlijk toch? En de PC loopt weer als een zonnetje!

Een rustig weekje gehad, de helft van de week waren we bij anderen uitgenodigd en ook dit weekend wordt het weer druk. Tussendoor heerlijk over het strand wandelen en werken natuurlijk. Hier een paar foto's van de afgelopen zondag namiddag wandeling tussen Te Horo beach en Otaki river. Overal grote stapels driftwood op het strand, dat vanuit de Wanganui river hier aanspoelt. Zwarte zwanen, eenden en vele meeuwen die net als vele Kiwi's dit weekend traditioneel op whitebait (jonge haring) aan het vissen waren. De visjes zijn 2-5 cm en ze worden helemaal opgegeten, meestal gefrituurd. Op de terugweg natuurlijk weer de fraaie zonsondergang.
De verbouw van de praktijk schiet al aardig op. Wachtkamer en balie zijn vorige week verplaatst en met 3 ingangen zijn de patienten al aardig in de war. Nadat een van de patienten de automatische glazen deuren had getest (gratis door ons gehecht) besloten ze om dan maar onze namen groot op de deuren te plaatsen. Het gehamer en geboor heeft zich naar de andere zijde van het gebouw verplaatst en dus kan ik het grootste deel van de patienten weer verstaan. Met de oude Schotten en Ieren heb ik nog steeds wat moeite, maar omdat dat altijd vrolijke converstaties zijn maakt het niet veel uit.

Nienke is volgende week dus alleen hier (bellen, skypen, e-mailen allemaal). Ze heeft al een dames weekendje geregeld, je weet wel, films, te veel wijn en chocola. Zit nu op de electricien te wachten die de bewegingsmelder moet repareren, nu is het erg donker 's avonds en dat is zeker volgende week vervelend. Je mag hier niets zelf aan de electriciteit doen vandaar. Ben bang dat hij niet komt opdraven. Wat dat betreft hebben ze wel een beetje een mediterrane mentaliteit hier. Een vriend vertelde dat hij een keer zat te vissen op zee met een aannemer toen die gebeld werd door een dame met problemen in haar keuken. 'Ja, ja, ik ben in een half uur bij u.' 'Waarom zeg je dat nou' vroeg mijn vriend, 'we zitten midden op zee'. 'Och, die belt morgen ochtend weer terug, zeg gewoon dat ik het niet kon vinden en dan heb ik nog steeds een nieuwe klant'.

Ik ga me opmaken voor het squashen. Nienke vond klaarblijkelijk dat ik te weinig bewoog en heeft me aan haar (veel jongere) collega gekoppeld. Leuk klein squash halletje hier. 60 $ per jaar en daar krijg je dan het hele jaar de sleutel voor.