1 april 2009: Fools day.

Het weekend zijn we naar Auckland geweest. Helaas geen studie puntjes voor het kijken naar 'House' en 'MASH' en dus moet ik cursussen gaan volgen. Een weekendcursus in het Hyatt leverde me 13 puntjes op. Op naar Auckland dus. Op donderdag avond door Gareth naar the airport gebracht nadat Jules nog even snel wat Mexicaans voor ons maakte. Super zulke vrienden. In Auckland haalde Erik ons op. Na een gezellige avond de vrijdag lekker geluierd hun fraaie huis in de Waitakere's, een buitenwijk in het groen, met uitzicht over Auckland, de Waitakere's en the Manukau harbour.Lekker dagje luieren, muziek, boek lezen en 's avonds liet Erik ons, de kids en Skippy nog even uit op het fraaie KareKare beach, lekker leeg, prima voor een strandwandeling. Daarna stond Miriam al klaar met het Thai's eten. Kids het bed in en Mah Yong spelen. Die lui zijn behoorlijk verslaafd zeg! Gelukkig was er ook af en toe tijd voor een goed gesprek. Ik heb me op vrijdagavond vast naar het hotel laten brengen (Nienke en Erik hebben nog de zin en onzin van alcohol controles besproken met de local cops, gelukkig is Erik heel netjes). Krijg ik ook eens een keertje een upgrade (groter bed, kleinere kamer?) van mijn hotelkamer, doet het slot het niet. Het hele weekend onder begeleiding naar je kamer, gezellig. Nienke heeft zaterdag wat geshopt met Miriam terwijl ik probeerde wakker te blijven bij de verschillende praatjes (op zich al 10 punten waard). Murw gepraat vond ik Nienke terug op het terras, in de zon, met een lekker glas chardonnay. Zwaar leven hebben die doktersvrouwen toch. 's Avond gezellig aan de haven gegeten met Henk en Sabien die op de North Shore wonen. Wat info uitgewisseld over geiten, huizen bouwen e.d. Op de weg terug naar het hotel bijna in de verleiding gebracht om nog even het nachtleven in te duiken, maar een blik op de vierkante biggetjes met rokjes aan deed ons besluiten om in het hotel nog maar een 'savvy' te nemen. Natuurlijk eerst weer met een clownsjas naar onze kamer om de deur voor ons te openen. En dan mocht ik ook al niet lezen van mijn bedgenote toen ik midden in de nacht wakker was. Zo zat ik dus om half zes met Frederick Forsyth naar de zoveelste herhaling van NZ - India (cricket, toch niet zo slaapverwekkend dus) te kijken.Zondag weer een groot gevecht tegen de slaap (nu wel) terwijl Nienke met Miriam Waiheke island aan het verkennen was. Zelfs mijn grapjes werden niet gewaardeerd (What other at risk groups for depressions do you know? GP's on a sunny day in the dungeons of the Hyatt? Not even a smile!). Boring dus. Misschien toch maar weer cursussen in Nederland gaan volgen?

Vandaag is het zover. We zijn de trotse eigenaar van een mini boerderij aan de kust. Hierbij een paar filmpjes om een indruk te geven. Helaas wat herfst weer (dat moet verdoezelen dat de kwaliteit van de filmpjes erg matig is).

26 maart 2009: Aj, te groot

Het blijkt dat het huis dat we gekocht hebben groter is dan in de papieren staat. Op zich geen probleem, maar niemand had het gezien. Pas toen de architect alle tekeningen af had bleek het totale oppervlak 380 m2 te worden. Een beetje overdreven voor ons tweetjes. We gaan de tekening dus iets aanpassen, maar don't worry, we houden zeker 2 logeerkamers over. Het levert wel enige vertraging op maar zowel de architect als de bouwers hebben het niet heel druk en we zien ze volgende week weer in ons nieuwe huis. Gisterenavond weer gewonnen (5-1) en dus kan David Reid (dat zijn de bouwers) voor het eerst in jaren niet meer de 'houten lepel' krijgen, de prijs voor de laatste uit de groep. Sterker nog, ik geloof dat we om de derde en vierde plaats spelen. Ik heb dus wat krediet bij ze opgebouwd. Inmiddels heeft Doug, een bevriende farmer, toegezegd om wat vee op ons land te laten grazen. We zijn er nog niet over uit of we zelf ook wat dieren zullen houden. Ik wil wel wat alpaca's (maar die schijnen nogal bewerkelijk te zijn) en we nemen zeker kippen en geiten. Ook zijn we druk bezig met de voorbereidingen: gereedschap kopen voor op de farm, boeken lezen over kassen, planten, e.d., leren hoe een tractor werkt, kijken wat voor merk 'ride on mower', brushcutter en kettingzaag we moeten kopen (deze week 3 klanten gehad die nu samen 4 vingers minder hebben, heel motiverend, maar ja, we hebben zo'n 4-500 oude pines staan, goed voor firewood), onderzoek naar windmills voor de stroom en hoe je een kas bouwt, etc. Hebben zelfs al geoefend met een luchtdruk geweer (ballonnetje op 50 m. geen probleem, nu maar hopen dat die magpies en ratten ook zo stil blijven zitten na de eerste twee keer gemist te hebben) op het terrein van Guy en Liesbeth na wederom een heerlijk etentje. Verder heb ik wat tweedehands tafeltjes, stoeltjes en bankjes gekocht om her en der op ons terrein te zetten (er zijn vele heerlijk plekjes met uitzicht over zee of de bergen). Ik ben die nu aan het schilderen en de lucht van de verf heeft tijdelijk de lucht van een heerlijke salami die we van Doug kregen overgenomen. Een bijna meter lange salami gemaakt van beef, lamb en paradise duck die we voor het gemak maar in de garage hebben gehangen. De verf valt spontaan van de stoeltjes en de auto ruikt er nog steeds naar. Wordt tijd dat daar weer een fles wijn in sneuvelt. Omdat Geert Jan en Debby inmiddels in Christchurch zijn geland en rond pasen zijn bij ons zijn maar alvast wat nieuwe wijn ingeslagen. Twee hele goede zomers hebben veel wijn opgeleverd en het regent hier nu aanbiedingen. Met een wijnkelder in het vooruitzicht investeren we maar alvast. Vanavond naar Auckland voor een cursus (moet hier ook wat puntjes scoren), een heel weekend saaie praatjes in het Hyatt. Gelukkig zijn er ook nog een aantal vrienden daar om het extra interessant te maken, 's avonds dus lekker uit eten.
Slechts een eigen foto deze week, van een dame die verder anoniem wil blijven.

18 maart 2009: WOMAD, Dansen op de Vulkaan

Okay, meer aan de 'voet van' dan maar gedanst hebben we!
Weer hoog tijd voor een Nienke-verslagje, dit keer over een paar fantastische dagen op het world music festival WOMAD aan de voet van Mount Taranaki. Vrijdag en maandag vrij genomen om er volledig van te kunnen genieten en na de eerste avond was meteen duidelijk dat dit festival een vast item wordt in onze agenda. Met 2 Welly vrienden koppels met aanhang die ook zouden gaan moest dit een heerlijk weekend worden. Toen we aankwamen rijden zagen we meteen Gareth & Jules die net bezig waren de tent op te zetten met kids en moeder Jill en Rutger & Landa arriveerden vlak zodat we meteen samen met een wijntje het weekend konden inluiden (na het opzetten van de tenten ;-). Dat tentje van trade me was toch wel errug klein, maar we hebben de binnenkant uiteindelijk weinig gezien met drie dagen en avonden fantastisch weer dus het was te doen. Vrijdag om 6 uur begon het eerste optreden meteen goed op the mainstage aan het water met een optreden van de Senegalese Seckou Keita (onderste foto). Kleedje, wijntje, beetje kletsen, dansen en genieten. Een rustig beginnetje maar de avond eindigde met 2 optredens non stop dansen omdat het gewoon onmogelijk is om te blijven zitten bij die Afrikaanse musicians, zoals Juldeh Camara (Gambia) en Rokia Traore (Mali). Ik heb in geen jaren meer zo gedanst sinds ik te óud ben voor de dikso dus dit was echt genieten, met iedereen om je heen die ook staat te swingen, alleen of samen het doet er niet toe. Het terrein was helemaal in world sferen en vooral erg hippie aangekleed met onder meer deze mooie grote vlaggen, ideaal voor dates...... We gingen allemaal steeds weer even onze eigen gang maar konden elkaar ondanks de 35.000 mensen die uiteindelijk WOMAD hebben bezocht steeds snel en makkelijk terugvinden. Veel families, kids en echt alle leeftijden met allemaal hetzelfde doel; to have a bloody good time.

Het park waarin het festival werd gehouden is een fantastische locatie, prachtige grote bomen, veel prima toiletten, goed overzicht te houden en het hoofdpodium is in een natuurlijke arena waar je elkaar altijd terug kunt vinden. Van deze organisatie kunnen ze bij het Arrow Classic Rock Festival nog heel wat leren, want in die portable toilets werd je na 3 uur 's middags al helemaal niet meer 'bien'. Bier drinken kunnen ze hier ook, zeker als het gros van de bezoekers op loopafstand kampeert, dus daar kan het niet aan liggen..

De optredens waren eigenlijk allemaal goed, al gaat onze voorkeur duidelijk uit naar de Afrikaanse muziek, zo aanstekelijk. Zo kwamen we al genietend aan de praat met Willem en Carla die enorm stonden te swingen. Erg leuk om op deze manier weer gezellige en inspirerende mensen te leren kennen, dat blijft bijzonder. Ondanks dat we ook hier door zoveel tiener kids die er rondliepen steeds de gedachte hadden 'wauw dit zouden ze leuk hebben gevonden', hebben we ons gerealiseerd dat ook dat heel bijzonder is dat wij nu, ruim een jaar nadat we hier zijn neergestreken ons zo thuis kunnen voelen met lieve mensen om ons heen. En kunnen genieten van het samen zijn met hun kinderen is weer een volgende stap die we genomen hebben en die ondanks ons gemis, goed voelt.

En ja, de Haka moest natuurlijk ook gedanst worden. De Iwi rondom Mount Taranaki waren ook vertegenwoordigd in een paar stands over Maori culture, waar onder andere getatoeerd werd. Altijd impressive zolang ik maar niet op die bank hoef te liggen.....Op de foto de Waka Huia groep, een bekend Maori dansgroep die door heel NZ optreedt. Er was ook een workshop waarin iedereen mee moest dansen en zingen, was geinig om te doen ook omdat vrijwel iedereen ook echt mee staat te doen. Dat is het meest relaxte denk ik wel aan dit festival; de hippie style (en veel echte met grijze haren) die ervoor zorgt dat iedereen lekker staat te doen waar -ie zin in heeft.

En van je hela hola daar gaan we dan maar weer. Met een oranje kroon op ben je the king of the hill, alleen spraken ze geloof ik wel engels en geen jordaans. Fake Dutchies!

Terwijl de grote massa aan het swingen was op het hoofdpodium zaterdagavond zaten wij te genieten van Mikidache uit Mayotte (eiland vlakbij Madagascar), die enorm stond te tokkelen en te dansen.

Vreemd waterstraaltje bij het ochtend ontbijt, nou ja, de wereld staat hier ook op zijn kop.

Zondag om 12 uur aan de ochtend gymnastiek met koffie in de stralende zon, het was allemaal prima uit te houden. Andrew White met zijn prachtige gitaar muziek erbij, top. Ook Shona Laing uit Nieuw Zeeland was geweldig.

Who's the guy in the Gandalf hat?! Ja dat is Gareth, ja dat is Gareth....

Na een uur swingen bij Fat Freddy's Drop (beroemde NZ band) nog a final swing with Ska Cubano op zondagavond tijdens een groot mixed optreden van alle deelnemende artiesten.

Hierboven de zonsopkomst toen Hans een ontbijtje in de stad ging kopen.

Op de terugweg naar huis op maandag nog even een stopover bij een van de plaatselijke beaches die er heel verrassend zo prachtig bleek te zijn!

Ongeloofelijk toch, de schoonheid van de natuur in dit land, altijd mooi. De foto is de natte broek van Hans bij het 'even om de rots' heenlopen meer dan waard.

Als afsluiter nog even de voetbaluitslagen van Ajax gehoord van de meneer in the Dutch shop in Bulls waar ik even drop moest inslaan voor mijn collega's because it was my turn to prepare morning tea on Wednesday. Speculaasjes gaan altijd goed, kruidkoek ook redelijk (how do you call this?) and what's in it? Weet ik veel, probeer het gewoon. Zijn allemaal wel avonturiers hoor met de eeuwige meatpies bij de ochtend koffie... Vooral die salmiakdropjes waren een doorslaand succes volgens mijn collega die zei those brown ones are yuk I had to spit it out! Hoe durruft -ie mijn dure drop all the way from Holland. Er waren er gelukkig ook een paar die ze wel lekker vonden, maar ja, we're used to the really sweet licorice hey'. En die vinden wij nou weer niet te eten, net winegums.

Ik weet dat ik niet vaak 'blog' (maar ja da's baas boven baas he) en daarom wil ik toch even zeggen dat wij de berichtjes in ons gastenboek en via de email altijd enorm waarderen en opslaan in ons hart en in onze gedachten. Heel lief.

tot de volgende update, Nienke

11 maart 2009: Winderig

Winderig weekje gehad (de houten bank lag weer bij de buren in de tuin). De herfst is duidelijk begonnen. Gelukkig voor dit weekend goede voorspellingen want we gaan naar Womad. 3 dagen muziek en dans met bands van all over the world. heb vooral veel zin in de Afrikaanse bands. We proberen jeugdig te blijven en daarom gaan we daar ook kamperen in ons nieuwe trekkerstentje. Nienke heeft hem toch maar eerst eens opgezet naast het garagepad. We passen er samen net in! Gelukkig mag de bolide met wijnvoorraad en warme kleren ( en in stationaire toestand verwarming!) naast de tent staan.Nienke heeft beloofd hiervan volgende week uitgebreid verslag te doen!
Afgelopen weekend hebben we eerst de impressionisten bezocht in het beroemde Te Papa museum. Daar was een collectie van het Boston Museum of Fine Arts te zien. Voornamelijk Monet, maar ook wat Cezanne, Renoir, Degas, etc. Voor NZ begrippen heel wat, maar natuurlijk onvergelijkbaar met europese musea. Wij hebben ons meer verbaast over het gebrek aan beveiliging. Mensen stonden werkelijk met hun vingers op de doeken. Ondanks alles meteen maar 'Vrienden van Te Papa' geworden. Krijgen we korting bij de hot dogs en het onvermijdelijke winkeltje (waar onze jongens altijd dol op waren)!Natuurlijk ook nog met ons huis bezig geweest. Zondag heerlijk met de vorige eigenaars over het land gelopen en geprobeerd alle info in onze database op te slaan. Die was helaas nog wat verdwaast van wederom een heerlijke avond bij Guy en Liesbeth. The throttle, the clutch, the choke, the brake ratchet, the oil pressure gauge, etc., dingen die blijkbaar bij een 57!!! jaar oude tractor horen, zijn een beetje abacadabra voor mij. Een goede auto moet een prima stereo hebben en verder heel simpel zijn. Gewoon starten en rijden, maar dat zit er deze keer niet in. Nienkes vader moet daarom maar snel weer langs komen. Vandaag zelfs al de tekeningen van de architect te zien gekregen tijdens de lunch. Onvoorstelbaar snel en zelfs de bouwer staat al te trappelen. We moeten het wel nog over de prijs hebben, maar omdat ik ze net aan de tweede tennis zege in hun historie heb geholpen moet dat wel meevallen! De tekeningen zien er geweldig uit. Met een paar wijzigingen hier en daar moet alles snel kunnen beginnen. Op het werk alles rustig. Weer twee dames mogen helpen die even de hond gingen aaien (niet doen dus) en hele diepe wonden in hun onderbenen opliepen. Een vrolijke Brabander die mijn baas (moet er nog steeds aan wennen) ging vertellen dat ik mocht blijven. En dan natuurlijk nog een 17-jarige die zeker wist dat ze een maagzweer had en daarom moest overgeven. Internet kennis. Helaas de pagina over condooms gemist!
Tot slot nog een foto van net. Ik weet het, dat eiland wordt zo langzamerhand vervelend. Nog een paar maandjes en dan hebben we een ander uitzicht!

3 maart 2009: 3 kogels

Don't worry, this is not the 'sequel' of last week. Een paar belangrijke beslissingen zijn genomen vorige week en dan heb ik het niet over mijn eerste Thaise kookboek. De eerste 'kogel door de kerk' was de overeenkomst met mijn verzekeraar. Beiden geen trek in een rechtsgang en dus de handen geschud en het geheel afgesloten om verder te kunnen gaan. Dat maakte de weg vrij voor de 'tweede kogel door de kerk'; we hebben een dertig jaar oude Stanley tractor gekocht met 4 Ha grond om op te racen.Er staat natuurlijk ook nog een jaren 70 huis op met zowel op het dak als tegen de muren degelijke asbesten platen die geruimd moeten worden. Binnen nog hetzelfde behang als net na de bouw: witte en gele ringen op oranje en bruin behang. Als je heel dichtbij gaat staan hoor je nog Beatle deuntjes. We hadden dit huis al eens eerder gezien, maar omdat we nog lopende zaken in Nederland hadden hebben we er toch vanaf gezien. Het heeft Nienke echter nooit losgelaten en het was dan ook geweldig dat het nog niet verkocht was. Hard zaken doen, natuurlijk altijd teveel betaald, maar uiteindelijk zijn geliefde Stanley erbij onderhandeld (altijd handig gezien mijn voorliefde voor het sleutelen aan auto's). 4 Ha, beachfront, gelegen tussen fraaie macrocarpa trees aan een kant, bush voor en achter en een klein pine forestje aan de andere kant. Nog 4 weilandjes ook, die we gaan laten begrazen door de man van een collega van Nienke (4Ha is wat veel met de grasmaaier). Heerlijk beschutte tuin met fruitbomen en erg veel vogels en vanuit de woonkamer een wereldview. Vanaf 1 April (I know, fools day, zo voelt het ook) is het van ons. Omdat ik in het David Reid (een bouw company) tennis team speel snel contacten kunnen leggen. Nou ligt hier de hele huizen/bouwmarkt op zijn gat door de crisis en dus zitten ze te springen om werk. De architect is al bezig en met een beetje mazzel kunnen we er in augustus of september in. We hebben zelfs al met de eigenaren gepraat, hele aardige mensen die ons met veel plezier over het land hebben verteld. Fantastische verhalen, maar ook over de incidentele ratten en de magpies, een brutale vogel uit Australie die andere vogels verjaagd en eet. Hij had er een paar jaar geleden in een seizoen wel 500 geschoten en nu waren er niet veel meer. De 'derde kogel door de kerk' dus, want hoewel Nienke tegen wapens is (ikzelf had tijdens legeroefeningen verband materiaal in mijn holster zitten, 'vergat' altijd op tijd mijn pistool te halen) is het hier toch een must. Hij schoot ook af en toe konijnen en daar heb ik toch wel moeite mee (hoewel, blz. 36 van het Thaise kookboek ......). We zullen zien, mijn eerste speurtocht naar wapens leverde op dat je voor de meeste guns een licence nodig hebt, maar voor een .22 air rifle die 1250 fps schiet heb je zelf 'youth' uitvoeringen. Gek, maar ook weer niet als je weet dat je hier op de fiets een helm op moet, maar anderzijds op je 15e al SMS-end achter het stuur mag (dat zou ook met elkaar te maken kunnen hebben). In ieder geval een fantastische plek waar onze jongens met veel plezier gewoond zouden hebben. Die krijgen hier een speciaal plekje. Voorlopig eerst maar eens even wat tijd besteden aan twee dikke blauwe enveloppes uit Nederland. U bent weer bij.