25 november 2010: Pigs in space

Wij hebben hier nog een paar mijnen. In een van die mijnen ging het vorige week fout. Methaan gas had zich opgebouwd en ontplofte ineens. 29 doden zijn er te betreuren in de kleine dorpjes aan de westkust van het zuider eiland. Hier gelukkig geen rampen. Nienkes ouders hadden nog een gat in de omheining van het kippen kamp ontdekt. En dus stond ik vandaag dus weer een nieuw hek te plaatsen. Ben ik daar zo bezig, staan de kippen me ineens aan te kijken. Aan de verkeerde kant van het hek dus! Blijkt dat ze zich gewoon door de heg heen wurmen. Die is nu dus volgepropt met oud kippen gaas. Ik heb nog een oude bijl die ik aan het gaas ga hangen, als afschrikwekkend voorbeeld. De kippen hebben trouwens eindelijk de slimme voederbak door, echter niet nadat Philip het treeplankje uitgebreid heeft gemodificeerd. Nou moeten we alleen nog een hydraulische rem voor de klep weten te fabriceren. Ja, ja, peperdure eieren. De dames hebben zelfs stromend water in hun ren sinds deze week.'s Avonds genieten we van het prachtige uitzicht, maar overdag moet er gewerkt worden. De planten zijn van een nieuwe dennenaalden voorzien en er zijn nog nieuwe planten ingegraven.
De tuinverlichting is deze week aangelegd, de tub waterdicht gemaakt, de waterleiding voor de
douche gerepareerd (moet je er maar niet overheen rijden met de grasmaaier) en de katten zijn verjaagd. Allemaal nuttige klusjes op de farm.
De tub ziet er nu fantastisch uit en is afgelopen week door Nienke en mij in gebruik genomen. In het weekend had Nienke een lunch georganiseerd voor een stel vrienden zodat Nienkes ouders hen konden ontmoeten. Als vanouds weer prima en dat beloofd weer veel voor de komende zomer. Ik had die ochtend dienst dacht ik, maar terwijl ik mijn post zat te doen kwam een collega binnen; "What are you doing here?" "Just leaving I would say!" Agenda's? Alhoewel Gareth en ik ongeveer 30 keer scroorden verloren we op mysterieuze wijze toch met 4-25. Als vanouds.
Uiteraard behalve lol ook tijd voor diepzinnige gesprekken aan het strand. Zoals te doen gebruikelijk eten we nog een aantal dagen hetzelfde, maar dat is geen probleem.
Met tennis hebben we de play offs bereikt. Na een 6-0 slacht partij afgelopen woensdag mogen we nu voor de 5e en 6e plek spelen. Een kleine beloning voor mij want na twee nederlagen op rij, 3-3 (3 keer gewonnen, op sets als team verloren) en 2-4 (2 keer gewonnen en een tie break verloren) zou het wel heel erg frustrerend zijn geweest als we wederom voor de houten lepel moesten gaan spelen. Nienkes ouders vermaken zich hier inmiddels kostelijk. Buiten het klussen in en rond het huis hebben ze ruim de tijd genomen om indirecte en directe omgeving te verkennen. Helemaal naar Northland geweest en vandaag naar Kapiti island (vogel reservaat). Genieten op de top van het uitzicht en de vele bijzondere vogels.
De varkentjes vermaken zich inmiddels prima, eten en slapen in de zon. Voor velen van ons de droom vakantie. Zijn al helemaal gewend aan ons. M.n. Nienke wordt direct herkend als de brenger van goed nieuw (lees voer).

Een en ander gaat gepaard met het obligate gesmak.
.

19 november 2010: Stalag Luft IV b revisited

Heerlijk avondje George Benson gehad. Philip en Noor swingden erop los. Die oudjes trekken nog steeds de hele wereld over (ik bedoel de artiesten dus). Volgens jaar Creedence Clearwater en dr. Hook, maar ik moet Nienke nog overtuigen. George vond de akoestiek in de geplande zaal waardeloos (wij ook) en dus verhuisden we naar de Town Hall en dat was geweldig al had ik enige moeite met mijn stoel: De foto is niet scherp, maar dat was mijn uitzicht ook niet. Een balkon is leuk, maar niet als je letterlijk voor paal zit. Gelukkig zat er niemand naast me en had ik toch nog een geweldig uitzicht:
George kwam met zijn eigen band, een koor en mensen van het Nieuw Zeelands kamer orkest. Wauw wat een avond.

Voor de mensen die hem niet kennen (of denken hem niet te kennen) heb ik onderaan een paar You Tube filmpjes geplaatst. Zijn beste platen ware Breezin' en 'In Flight', 1976 en 1977. Tja, ik weet het, net na de lancering van de eerste raket naar de maan en de tweede wereld oorlog!

Intussen is het op de farm erg onrustig. Zat ik lekker naar George Benson te luisteren, belt de buurman op. Hij vond het toch wel vervelend dat onze kippen op zijn terrein rond liepen en met name tussen zijn dierbare veggies. Wij waren ons van geen kwaad bewust maar het virus was blijkbaar van de varkens naar de kippen overgeslagen. Vandaar dat Philip en ik vandaag 'het kamp' hebben uitgebreid met een tweede linie hekwerk. De gemiddelde kostprijs van onze eitjes ligt per stuk nu ruim boven de aanschafprijs van een dozijn eieren van de supermarkt. Maar ja, die smaken dan toch anders. In ieder geval hebben de varkentjes de ontsnappingspogingen opgegeven. Ze zijn laten zich nu aaien (alleen als ze gevoerd worden) en zijn zelfs blij als ze ons zien. Nadat we de katten een paar keer flink hebben laten schrikken lijken die het hazenpad gekozen te hebben en dus kunnen de tien jonge kwarteltjes weer veilig rondlopen. Nienke meende zelfs weer een jonge egel te zien op het pad en was zeer teleurgesteld toen haar vader, die het beestje in veiligheid wilde brengen, met een heuse denneappel aankwam. Morgen een lunch met vrienden in onze tuin, d.w.z. als de grote sproei installatie het toelaat want de satelliet laat een heel aantal ongewenste kleurtjes boven Kapiti zien. Voor zover, en nu een beetje muziek, enkele nummers die wij gisteren te horen kregen. Gegroet.

Breezin'

Give me the night

Masquerade

On Broadway

The greatest love of all (Whitney Houston askes him if she could sing it and she became world famous)

Nothing's gonna change my love for you

Never give up on a good thing

14 November 2010: Prison break

Ben weer begonnen in Colditz, het boek over het gelijknamige kasteel bij Dresden waar in de Tweede Wereld oorlog geallieerde officieren gevangen werden gezet. Dit keer niet als leuk jongensboek, maar als studie materiaal. Onze twee Kune Kune pigs zijn gearriveerd. We hebben ze zaterdag morgen opgehaald in Carterton. Op deze foto zie je ze helemaal uitgeput van de angstige reis (in dikke mist over de Tararua range over een klein bochtig weggetje) achter het hok in het zonnetje ligggen bijkomen. Voorlopig hebben we even een klein stukje afgezet zodat ze kunnen wennen. Gaat Nienke deze morgen kijken hoe het met ze gaat zijn ze al ontsnapt! Met wat voer zijn ze echter snel weer binnen de eerste ontsnappingslinie terug te brengen. Twee uur later blijken Thelma and Louise alweer ontsnapt te zijn, deze keer werd gewoon het hek met hun neuzen opgetild. Ook nu blijken de dames weer snel voor het voer te vallen. Hongerig waggelen de spekbilletjes achter Nienke aan terug naar het kamp. Lang duurt het echter ook deze keer niet, ondanks de versterking hebben ze een half uurtje later toch weer een stuk hek losgewrikt en dus moet er weer voedsel aan te pas komen. Na de 4e poging wordt het hekwerk nogmaals versterkt. Zoeklampen, herdershonden en prikkeldraad staan inmiddels op het boodschappenlijstje. Zelfs microfoontjes in de grond worden overwogen om het graven van tunnels vroegtijdig te ontdekken. Ben benieuwd wie de langste adem heeft. Thelma and Louise vonden het na het avond appèl allemaal wel best en liggen inmiddels lekker op het hooi te pitten. Dat kan natuurlijk allemaal een afleidings manoeuvre zijn, Nienke heeft de eerste wacht.

12 november 2010: Life in Singapore en Te Horo Beach

De break in Nederland afgesloten met de dies op de Mulderstraat op vrijdag (helemaal niets veranderd, hoewel ik even moest wennen aan al de ouderejaars op de kroeg verkleed als bus chauffeur), een middagje speed 'bed in de lucht bouwen' met Floor op zaterdag en een Hongaars avondje met GJ en Deb. Tijdens het ontbijt keek GJ gelukkig nog even op zijn horloge en dus kon ik nog net als laatste inchecken. Weinig geslapen helaas door familie Doorzon achter me. De macrobiotische moeder wilde de krijsende baby geen speen geven en het voorstel van een buurvrouw om er dan maar een dikke wortel in te duwen viel niet in goede aarde. Dat het macrobiotische eten niet alijd goed uitpakt bewees het andere zoontje die elke halve minuut vroeg of we al vlogen. Heerlijk vroeg in Singapore geland waar ik 14 uur de tijd had. Flink wat kilometers gemaakt in deze bijzondere stad. Wat een gebouwen. De boot op dit hotel heb ik nog even bewaard voor als ik hier met Nienke ben. Had ik op de heenvlucht nog geleerd dat eerst douchen en dan Singaporees voedsel nuttigen de verkeerde volgorde is, nu maakte het met een temperatuur van 30+ en humidity van meer dan 100% niet veel meer uit. Leuk tentje langs de rivier gevonden en de specialiteit van het huis gekozen. De lobster springrolls waren heerlijk en de gecaramelleerde baby squid was ook heel lekker (hoewel die pootjes er toch minder aantrekkelijk uitzien). Het derde gerecht was uitmuntend. Ik meende dat het gewoon kip was, maar volgens de alleraardigste waitress was het dat niet. Dat was genoeg informatie voor mij, laat ik het zo zeggen ik heb geen pets gezien in Singapore. Wel drie musea afgelopen: The National Museum of Singapore,
The Singapore Art Museum (met een exhibitie van Natee Utarit en van Cheong Soo Pieng) en het Asian Civilisation museum. Alledrie zeker aanraders voor mensen die in Singapore moeten overblijven. Had geen tijd (of puf) meer voor het Science museum.
In the meantime in Te Horo Beach:
Na een heel gezellige vrijdag avond en hele lange zaterdag ochtend/middag met mijn Nieuw Zeelandse 'jaarclub', want zo vertrouwd voelt de band met dit clubje geweldige Nederlandse vrouwen (helaas misten we er een die volop in de studie examenens zit!), ging ik op zondag morgen mijn ouders van het vliegveld halen. Voelde best 'gewoon' eigenlijk en ook voor hun, waarschijnlijk omdat ze eerder zijn geweest en ze inmiddels volleerde wereld reizigers zijn geworden! Meteen naar Te Horo gereden natuurlijk en daar op het dek neer gestreken in de zon met uitzicht op zee, alle reis stress glijdt dan zo van je schouders.... Na een klein tukje rondleiding op onze property en ze vonden het zoals verwacht helemaal geweldig. Net 'de Heide' waar ik opgegroeid ben, koetjes, tractor en altijd veel te veel te doen.Nadat Noor, al meteen aangestoken door de bracken-bug (hetgeen resulteert in therapeutisch bracken trekken zoals Juud zegt), al een paar ochtendjes een spoor had getrokken door de duin naast de hot tub, kon ik vrijdag ook de handen uit de mouwen steken.
Grote hoeden zijn onmisbaar hier nu de zon weer volop schijnt, en mijn stoere moeder ziet er toch maar even heel tof uit zo! Ze ontdekte al trekkend allemaal leuke nieuwe bloeiende planten en struikjes die gewoon verstopt waren onder de jaren oude bracken en wilde kamperfoelie. De kamperfoelie mag blijven voor nu hebben we besloten want het ruikt heerlijk en beschermt het zand.

Na een paar relaxte dagen van foto's opruimen van hun China tripje (ja, ze zijn inmiddels meer bereisd dan wij en hebben de Expo kunnen zien), beetje rond rijden in Kapiti was het tijd voor de golf vuurdoop. Eind van de middag gingen we naar Otaki golf course om heerlijk ongestoord een paar holes te gaan lopen. En dat ging helemaal niet slecht! Duidelijk is dat ze goed geoefend hebben en we konden dan ook zeker 7 holes lopen voordat we het te koud kregen doordat er een Southerly begon op te steken.

En zo doe je dat in Nieuw Zeeland; niks golf vaardigheids bewijs; gewoon een paar clubs mee en gaan met die banaan. En dan ook nog eens met late avond zon op een prachtige baan in de duinen met volop vogels. Dat was een zeer geslaagd eind van de eerste 5 dagen. In het weekend was hier in Kapiti the Arts Trail, te vergelijken met in Nederland de open atelier route. Philip en Noor hebben de zaterdag met z'n tweetjes rond gereden, terwijl ik om 7 uur 's ochtends begon met de opbouw van eDay, een landelijk dag voor het ophalen van computer waste waaraan door het hele land councils meedoen. De organisatie van de dag in Kapiti was in mijn handen en dat was een hele klus. Een lange maar zeer succesvolle dag waarin we 46 ton eWaste kregen te verstouwen van inwoners van ons eigen district en de drie aangrenzende districten, in plaats van de verwachte 28 ton van onze eigen inwoners. Om 12 uur waren alle containers vol en had ik gebrek aan alles; niet genoeg mensen niet genoeg containers en helemaal geen tijd! Zondag was ik helemaal kapot maar heb ik genoten van de tweede Arts Trail dag, rond gereden en hele leuke dingen gezien (en ook meegenomen!), afgesloten met biertje aan zee en eten bij de Thai. Helemaal goed. Om af te sluiten hieronder een foto die Philip maakte van een jong katje, in een door hem ontdekt nest in onze hay shed. Wij hopen erg dat ze weg zullen gaan want er liggen al ettelijk vogel veren etc. rondom de shed, gejaagd door mams die eten moet zoeken. En wij zijn juist zo weg van onze kleine quails die hier nu rondlopen...

Philip en Noor zijn woensdag op de trein gestapt naar Auckland en zijn nu een rondje Bay of Island, Hokianga Harbour (ten noorden van Auckland) aan het rijden. Woensdagavond vliegen ze vanuit Auckland weer terug, precies op tijd voor ons concert bezoek aan George Benson. (ja, hij leeft nog :-). Wordt vervolgd!

xNienke

4 november 2010: Herfst

Een van mijn patiëntes in Den Haag was een aardige moderne Marokkaanse jonge dame. Over een paar glaasjes thee besloten twee bevriende families dat zij moest trouwen met de neef van de andere familie. Zo gezegd zo gedaan. Neef Mohammed werd tussen zijn schapen op de hellingen van het Atlasgebergte geplukt en naar Den Haag afgevoerd. Binnen twee weken werd de prille liefde overschaduwd door zijn eerste paranoïde psychose. Slechts gewend aan de rust van de fraaie natuur in het Atlas gebergte, hooguit gestoord door wat geblaat van de wollige vriendinnetjes, werd de plotselinge overgang naar trams, vliegtuigen, bussen, Andre Hazes, Haagse Harry en dergelijke al snel te veel. Ik heb mijn ‘wits’ nog allemaal op een rijtje, maar moet hier wel weer heel erg wennen. Op mijn zoektocht naar leesbrilletjes en scheerolie bezocht ik even het Kruidvat. Vanwege de naderende (nog een dikke maand!?!?) sinterklaas en kerst (nog een kleine 2 maanden!?!) was de winkelruimte volgestouwd als een pakhuis. Ondanks de gevaarlijk overhellende dozen onnodige electronica (ik heb in mijn kleine week Nederland geen enkele noodzaak voor luchtbevochtigers kunnen ontdekken) en pepernoten van vorig jaar baanden veel te veel mensen zich tussen de prullaria door, ondertussen vrolijk kwetterend in hun mobieltjes. Natuurlijk staan in zo’n geval de leesbrilletjes helemaal achteraan. Ook het slapen valt hier wat tegen en dat is niet vanwege de jetlag. Door het dorp scheurende tractoren, auto's, bussen en treinen vroeg in de morgen maken de nachten kort. Het lijkt ook wel of ik elke deur die aan de andere kant van het dorp wordt dichtgegooid hoor. Het is gewoon anders. Ik was ook nog enigszins hoopvol toen ik met mijn ouders naar Den Haag ging dat de omstandigheden voor het autorijden hier flink verbeterd waren, immers de huidige regering vindt dat we hier 130 km/uur kunnen gaan rijden. Helaas kwam de wijzer zelden boven de 110 uit en dankzij de files bij elk klaverblad of weg opbreking (inmiddels net zo typisch voor Holland als windmolens, drop en klompen) betwijfel ik of er ook maar enige tijdswinst is tussen het rijden met 120 of 130 km per uur, anders dan een paar seconden eerder in de file aansluiten. Nou ja, wat verwacht je ook van een politieke partij de in het verleden verantwoordelijk was voor de nieuwe Zorgverzekeringswet die de premies door concurrentie goedkoper zou maken! En hun nieuwe VVD minister van Volksgezondheid, die vertelde van de week op TV dat men in kleine kroegen weer mag roken, u leest het goed, dit is de nieuwe minister van Volksgezondheid. Heeft waarschijnlijk zelf al wat rookschade opgelopen. Zo dat was weer genoeg politiek. Al met al genoeg voer voor een gezonde portie heimwee naar Kiwi land. Gelukkig maakte de prachtige herfstkleuren op de veluwe en in Bathmen veel goed. Nadat alle klusjes (deze klusjesman heeft de hoogste voorrij kosten ter wereld) waren gedaan en het hele boodschappenlijstje was afgewerkt (naast de koffer ligt een niet compatibele stapel spullen te wachten op het nodige geweld; het moet en zal erin) was er nog genoeg tijd voor wat tripjes met mijn ouders. Ben naar de begraafplaats geweest met ze en het graf van de jongens zag er mooi uit. Heel erg veel dank aan Florence en Susan die dat van tijd tot tijd bijhouden. Scheveningen nog aangedaan en heerlijk haring met uitjes gegeten bij Simonis (echte aanrader). De viswinkel daar is een museum waardig, heerlijk. In Vaassen met de familie in de Leest (2 Michelin sterren) gegeten. Heel erg verfijnd en erg lekker al had de wijn wat avontuurlijker mogen zijn (we zijn Europa niet uitgeweest). Nog de IJssel en Berkel route gereden met mijn ouders en plaatsjes ontdekt waarvan ik het bestaan niet wist. M.n. Bronkhorst en Doesburg zijn erg fraai. De ontelbare herfst kleuren maakte de route nog fraaier. Vanavond nog eten bij Han en Maaike en morgen de reünie van mijn oude studentenhuis. Op de weg terug vast ik dan maar 48 uur!