24 februari 2011: The day after and stone carving

hi there,

Gisteren dacht ik nog; leuk om effe te bloggen over mijn stone carving workshop en dat ga ik ook doen hoor, maar de aardbeving speelt de hele dag door mijn hoofd. Was een beetje een rot dag door alle verschrikkelijke berichten, het continue nieuws, verslagen van collega's waarvan familie onder het puin zijn weggehaald maar gelukkig nog leven en van die rots die vlak naast de kerk is gevallen waar een vader en zus van een vriendin in zaten voor een begrafenis. Bizarre ervaringen en vooral zo verdrietig. Rijdend in de auto van en naar huis hoor ik oog getuigen verslagen en een vrouw die haar verhaal voorleest dat ze gisteravond laat heeft zitten schrijven. Enorm indrukwekkend en ik zit met tranen in mijn ogen achter het stuur. De angst om je kind en je partner, ik kan me er zo goed alles bij voorstellen en het maakt heel veel los bij me, because we've been there. Waar is -ie? leeft hij nog? Pfff voel de angst van toen weer in mijn keel zitten terwijl ik dit schrijf.
Ik heb net bij de supermarkt een tas boodschappen gedaan om te doneren morgen in de council doos die ook mee gaat op konvooi naar CC en verder natuurlijk geld overgemaakt naar the red cross, dat is waarschijnlijk veel nuttiger. Vandaag een twee tal 'konvooien' zien langs gaan van ambulances, politie auto's en andere hulpdiensten, allemaal op weg naar CC. We hebben ook al veel helicopters horen overkomen. Hans heeft zich opgegeven bij the medical council als vrijwilliger maar nog geen verder bericht gehad. Wellicht heeft het ook even nodig om uberhaupt te weten hoeveel hulp ze nodig hebben. Veel mensen proberen weg te komen uit angst voor de volgende quake. Dit keer zijn er heel veel naschokken en korte tijd na elkaar. Op dit moment staat het Grand Chancellor hotel scheef en vrezen ze voor instorten. In dat hotel zaten wij een week voor de eerste grote quake vorig jaar September.

Over het bericht dat CC in puin ligt van Hans van gisteren; in het centrum zijn 2 grote gebouwen echt helemaal ingestort, veel gevels en daken zijn ingestort en daarbuiten is wel veel schade aan huizen richting het epi centrum. Diverse oude gebouwen hebben het loodje gelegd en ook in Lyttleton, het epicentrum van de beving is de schade groot. Van een van de totaal ingestorte gebouwen in Christchurch is nu officieel gezegd dat het not survivable is en dus zijn de searchers zich op andere gebouwen aan het richten. Tot woede en verdriet van de familie die buiten op straat staat te wachten. De inschatting is dat er 100 mensen in zitten. CC zit zonder water, er is wel weer stroom maar riolering werkt ook niet en zo kan je wel doorgaan. Maar dat kunnen jullie verder wel lezen op de links die Hans gisteren op de blog heeft gezet.

Over to stone carving; afgelopen weekend was het zover en kon ik me weer eens lekker uitleven. Omdat het drie dagen was dacht ik; moet te doen zijn zo'n groot blok. Zie foto!
Links staat Anke met een half blok en dat grote blok daarmee moest ik het doen.

Ik had iets in gedachten waarvan ik wist dat het hoog gegrepen was maar ik had eigenlijk geen zin om iets anders te doen. Een ander probleem was dat ik het gewoon niet kon tekenen in 3D; twee omhelzende figuren, geispireerd door het beeld dat op het plekje van onze jongens staat in Rijswijk. Dat heb ik verder aan niemand uitgelegd tijdens het weekend, maar voor mij heeft het maken van dit beeld een enorme gevoelswaarde. Of het echt wat zou worden of niet deed er minder toe.
Donna en Brett, the organising artists, vonden het leuk dat ik wat abstracts te doen, weer eens heel wat anders dat een koru of andere meer NZ-symbols die je veel ziet. Hieronder rechts zie je het blok zoals het was na dag 1, waarop ik het blok liggend had bewerkt om de kleine figuur eruit te halen. Toen moest ik uit dat bovenstuk nog een hoofd gaan halen en dus de bijl maar weer ter hand genomen. Ik heb heel wat staan te hakken.

De foto's van hieronder zijn van dag drie, weet niet precies in welke volgorde maar nu ging het erom de 'armen' en schouders vorm te geven. Veel veilen met name en ook weer wat hakken. Anke maakte een gehurkte figuur die uit het blok naar voren komt.En hieronder het resultaat aan het eind van dag drie, ik ben er tevreden over. Nu moet het nog helemaal geschuurd worden en gesealed voor water. Dat schuren verandert ook de hele look van de steen weer, dus daar ga ik me komende zondag in de tuin op storten.

Gelukkig kwam Hans me halen met de trailer; hij en twee andere - mannelijke - carvers hielpen om het beeld erop te leggen.......en daar ligt -ie nu nog. Eerst moeten we een steek karretje regelen om het daar te zetten waar het gaat staan in de tuin. Daar ga ik het dan ook afmaken, wel zo praktisch want het is geen doen om het te vaak te verkassen. Het was een enorm leuk weekend met een hele leuke groep mensen met allemaal heel verschillende achtergronden met met dezelfde wil om iets moois te maken. Ik ga zeker weer volgend jaar en ik denk Anke ook. Hans ziet het ook zitten dus we moeten ons nog op tijd opgeven want er kunnen maar 20 man meedoen. We hebben ook nog twee kleinere blokken mee naar huis genomen want oamaru stone is niet makkelijk aan te komen en we hebben nu de smaak te pakken!

Hans heeft ook een crea weekend gehad en heeft zijn derde lamp gemaakt, deze gaat op trade me en dan kijken wat het wordt!

Wie biedt?!

Als jullie het leuk vinden om nog eens wat meer foto's van oamaru stone carving te zien, is het leuk om op de site van Brett te kijken http://www.kenosculpture.co.nz/ Leuke, insprirerende vent die naast 4 dagen als financial advisor professioneel aan het carven is en alleen nog maar in opdracht beelden maakt. Hij was 1 van de twee artiesten tijdens deze workshop.
tot gauw, als het beel helemaal áf is en z'n plekje heeft gevonden volgt er nog een foto.

23 februari 2011: Aardbeving in Christchurch

We hebben al een paar geschrokken reacties uit Nederland gehad. Met ons is alles goed. Gisteren middag werd Christchurch (gelegen op het zuider eiland en 2e stad van New Zealand met 400.000 inwoners) getroffen door een aardbeving en de stad ligt in puin. Er zijn zeker 65 doden maar gevreesd wordt dat er tussen het puin nog vele mensen liggen. De aardbeving was rond het middag uur en mensen waren aan het winkelen, gingen net hun kantoor uit om te lunchen of waren nog aan het werk toen gebouwen instorten. Van het centrum van Christchurch is niet veel meer over, sommige gebouwen waren al verzwakt na de beving van 5 maanden terug. Voor nieuws kun je kijken op the New Zealand Herald, Dominion Post, TV NZ of Google new NZ. Voor mensen die Christchurch willen helpen, hier kun je terecht voor donaties.

17 februari 2011: Sting

Was vandaag even in Wellington. Moest daar naartoe vanwege de kaak chirurg. Die heeft vorige week een kaak abces verholpen. Was zo groot als mijn vingertop. Heerlijk, uren naar het plafond staren (nog niemand is op het idee gekomen van wat leuke filmpjes op een LCD scherm) terwijl hij maar blijft bijverdoven en zuchten. Uiteindelijk was hij heel tevreden en heb ik 80% kans dat het voor eens en altijd is verholpen. Maar goed, Wellington. Het was 30 graden en strak blauw. Twee cruise schepen lagen aan de kade. Vele toeristen en over de wal en langs winkelstraten paraderende locals. Met dit soort temperaturen denk ik toch eens te meer dat het mooiste Valentijns kado dat mannen aan hun vrouw kunnen geven is een foto van de achterkant. Ongelooflijk wat sommige dames aantrekken. In de verste verte niet aantrekkelijk. En dan die hakken (helemaal in de mode hier). Ze lopen alsof ze half dronken zijn op die stelten, ondertussen bubbelen de rollen van links naar rechts. Kan natuurlijk ook aan mij liggen, boertje van buuten als ik inmiddels ben. Gelukkig was de kaakchirurg snel klaar en kon ik huiswaarts keren. Daarvoor nog even bij immigratie geweest voor onze Permanent Residence Visa, we kunnen nu ongelimiteerd in en uit reizen. Afgelopen weekend wederom in Hawkes Bay geweest. Vrijdag Yvo opgepikt en heerlijk gegeten aan de haven. Yvo had inmiddels al een aardig inzicht in de NZ wijnen gekregen en koos een heerlijke Cloudy Bay Te Koko sauvignon blanc uit die veel beter smaakte dan de viognier van daarvoor. Uiteindelijk hebben we op het strand nog 'even' nagetafeld en waren toch nog in staat om 's ochtends een Davis cup wedstrijd Nieuw Zeeland - Nederland te spelen. Too bad foor you guys, but NZ won!

Het zal het vele reizen zijn geweest. Nadat we lunch en diner (lees: veel te veel lekkere hapjes) hadden ingeslagen gingen we opweg naar het concert terrein. Mission Estate winery is inderdaad een prachtige locatie. Die Catholieken wisten zichzelf wel te verwennen in het verleden.

Een fantastische estate pronkt op de achtergrond terwijl het festival terrein inmiddels met 25.000 man vol loopt.

Het voor programma is niet heel best, maar de lekker wijn maakt veel goed. We vinden een plekje halverwege op de berg met prima uitzicht op het podium en geweldige akoestiek.Het New Zealand Symphony Orchestra vond de oorspronkelijke muziek een beetje te kalm en dus werd de muziek herschreven. Daardoor werd het een stuk beter dan de CD Symphonicities die we eerder al beluiserden. Een geweldig concert.Na de inmiddels legendarische duik op Ocean beach brachten we Yvo terug naar de airport en namen wij een alternatieve route terug. Tussen de wineries en langs art galleries is het moeilijk tempo te houden. De credit card kreeg dan ook weer de nodige fysiotherapie en onze vogels kunnen zich opmaken voor een nieuw design vogelbad. Daarna nog even getankt in Onga Onga (nee, we hebben Berlosconi daar niet gezien). Daar zagen we de schuur van de locale klusboer. Je kan het zo gek niet verzinnen of hij kan het regelen.Inmiddels is het gewone leven weer begonnen, voor zover je daarvan kan spreken als het zo warm is en de omgeving zo mooi. Vanavond kregen we Landa en Helene op bezoek. Brachten, heel aardig een flesje champagne mee, wat natuurlijk goed smaakt bij een avocado, oud hollandse kaas en sinaasappel voorgerecht.Intussen zijn de dames aan het skinny dippen in de hot tub. Ik heb mijn ruggetje even wat vrij gegeven na de competitie van afgelopen woensdag. We speelden tegen de kampioen van de afgelopen 5 jaar en wonnen met 4-2, hetgeen nog heel aardig was gezien het feit dat de twee tegenpunten 6-7 en 5-7 waren. Wij zijn nu de gedoodverfde kampioen. Maar goed dat ze niet zien hoe ik 's ochtends opsta. Tot slot nog even een leuk stukje over belasting:

If there are no people in the private sector MAKING money there will no money for anyone else:

Suppose that every day, ten men go out for beer and the bill for all ten comes to $100.

If they paid their bill the way we pay our taxes, it would go something like this:

The first four men (the poorest) would pay nothing.

The fifth would pay $1.

The sixth would pay $3.

The seventh would pay $7.

The eighth would pay $12.

The ninth would pay $18.

The tenth man (the richest) would pay $59.

So, that's what they decided to do. The ten men drank in the bar every day and seemed quite happy with the arrangement, until one day, the owner threw them a curve. "Since you are all such good customers", he said, "I'm going to reduce the cost of your daily beer by $20". Drinks for the ten now cost just $80. The group still wanted to pay their bill the way we pay our taxes so the first four men were unaffected. They would still drink for free. But what about the other six men - the paying customers? How could they divide the $20 windfall so that everyone would get his "fair share?"

They realized that $20 divided by six is $3.33. But if they subtracted that from everybody's share, then the fifth man and the sixth man would each end up being paid to drink his beer. So, the bar owner suggested that it would be fair to reduce each man's bill by roughly the same amount, and he proceeded to work out the amounts each should pay.

And so:

The fifth man, like the first four, now paid nothing (100% savings).

The sixth now paid $2 instead of $3 (33%savings).

The seventh now pay $5 instead of $7 (28%savings).

The eighth now paid $9 instead of $12 (25% savings).

The ninth now paid $14 instead of $18 (22% savings).

The tenth now paid $49 instead of $59 (16% savings).

Each of the six was better off than before. And the first four continued to drink for free. But once outside the restaurant, the men began to compare their savings. "I only got a dollar out of the $20," declared the sixth man. He pointed to the tenth man, "but he got $10!" "Yeah, that's right," exclaimed the fifth man. "I only saved a dollar, too. It's unfair that he got ten times more than I!" "That's true!!" shouted the seventh man. "Why should he get $10 back when I got only two? The wealthy get all the breaks!" "Wait a minute," yelled the first four men in unison. "We didn't get anything at all. The system exploits the poor!" The nine men surrounded the tenth and beat him up.

The next night the tenth man didn't show up for drinks, so the nine sat down and had beers without him. But when it came time to pay the bill, they discovered something important. They didn't have enough money between all of them for even half of the bill! And that, boys and girls, journalists and college professors, is how our tax system works. The people who pay the highest taxes get the most benefit from a tax reduction. Tax them too much, attack them for being wealthy, and they just may not show up anymore. In fact, they might start drinking overseas where the atmosphere is somewhat friendlier.

10 februari 2011: Happy birthday to them

Hallo daar, Nienke hier for a change! De aanhef van het bericht was er al door Hans in gezet en heeft te maken met de eerste foto waarop je mij ziet en een aantal vrouwelijke collega-vriendinnen (plus 2 tienerdochters) waarmee ik op de Council werk. Samen met Sue bedacht ik dat onze verjaardagen, die vlak na elkaar zijn, een goede aanleiding zou zijn om weer eens een etenje te organiseren. De laatste keer dat we dat echt met het hele clubje hadden gedaan was toen Eef hier was in April vorig jaar! Het leuke aan zo'n Kiwi vrouwen club is dat ze dan allemaal een gerecht meenemen en echt hun best doen. Het werd een heerlijk maaltje, afgesloten met een dip in the hot tub bij fakkel licht. We mikten op een buiten etentje maar het miezerde helaas de hele dag. In de tub heb je daar gelukkig helemaal geen last van.
Hier zie je de vreselijk slechte mega chocolate cake die Sara had gemaakt, zij is een echte onvervalste choco-addict wat hier in NZ vrij gewoon is.......keuze in supermarkten wat chocolade betreft is vele malen groter dan in NL. Ze had de letters special besteld bij the bakery, erg lief.

Het was aan Sara de eer om de taart aan te snijden en omdat ze een clean plate mee naar huis wilde nemen ging -ie helemaal op en zakten wij bijna allemaal door de stoel daarna.....lekker slecht. In de resultaten van mijn voorafgaande fanatieke oefen week met de Wii-fit en het fitness programma van The Biggest Loser werd even een grote deuk geslagen. Die Wii fit en die DVD was overigens mijn verjaardagskado van Hans van vorig jaar, maar natuurlijk bedoelde hij daar helemaal niets mee te zeggen............hmmm?!

De volgende dag kwam Liesbeth langs met ouders en kids. Rixt en Bert wilden graag het huis en ons nog even zien voordat ze weer naar Nederland afreisden eind deze week. Vorig jaar in hetzelfde weekend kwamen ze hier eten in de tuin, maar toen was er nog geen trap, geen reling op het dek, geen geschilderde kast en verder een kaal huis. Ze vonden alle veranderingen helemaal fantastisch. Waren ook zeer te spreken over de lamp "Hans" (lijkt Ikea wel) in de gang, die nu ook bij Guy en Lies hangt. Die wist overigens te melden dat een vrienden stel van hun aankondigde dat ze wel $1000 voor zo'n lamp willen betalen. Jullie raden het al: de houtjes voor een nieuwe lamp zijn inmiddels bij elkaar gesprokkeld en liggen klaar om weer tot lamp te worden samen geschroefd. Lies en ik wisselden ook kadootjes uit want zij is de 15e jarig. Ik omring me hier met allemaal Watervrouwen want ik moet natuurlijk mijn lieve wederhelft-watervrouw Eef hier missen!

Helaas ook weer niet eten in de tuin, maar nasi goreng binnen, met Wijko sate saus van the Dutch shop in Petone. Het weer is effe niet je dat de afgelopen 2 weken, het leek ineens alsof de zomer hier al aan het aflopen was. Gelukkig was het vandaag weer warm en zonnig en de voorspellingen voor ons weekend in Hawkes Bay zien er redelijk goed uit. We gaan morgen Yvo ontmoeten in Napier en ergens gezellig op een winery eten voordat we zaterdag samen naar het concert van Sting gaan op Mission Estate Winery. Ben erg benieuwd hoe dat zal zijn, 2 weken geleden op het concert van Joe Cocker ging het niet helemaal soepel vanwege de vele dronken mensen moesten ze zelfs alle bars sluiten. Het hielp natuurlijk ook niet dat het concert aansloot op het wine festival (en wij kunnen het weten). Nu wordt dus alvast in de krant aangekondigd dat ze heeeeel streng zullen zijn, gezéllig zoals wij nederlanders dan zeggen.

Hieronder weer eens een sunset fotootje van onlangs, als altijd weer prachtig. Gisteravond was

-ie ook mooi toen ik met Dora zat te eten en bij te praten in Waikanae Beach. Bij Drift, de enige strandtent/restaurant in de duinen hier in Kapiti. Heerlijke plek en een heel gezellige avond.

Verder gaat het wel z'n gangetje hier, het vak van solid waste manager bevalt me heel goed, dus ik heb besloten dat ik dat wel wil blijven doen, in plaats van terug te gaan naar mijn strategische advisor functie. De combinatie van heel praktisch problemen oplossen, veel costumer service en het contract management en alle contacten die daarbij horen maakt het gewoon heel afwisselend. Never a dull moment en dat kon ik van die strategy functie nou niet bepaald zeggen, dat was gewoon ronduit saai. Het werk moet gedaan worden, maar dan niet meer door mij! Het is gewoon veel leuker om op je laarzen met zo'n Kiwi bloke zaken te doen op de landfill en echt ergens naar toe te werken dan weer een strategisch plan te ontwikkelen wat weer in de la belandt. Ik doe nu ook strategisch werk en budget werk maar dan alleen voor dit onderwerp, dus dat is 1 zo'n plan en dat is te doen. Mijn baas ziet ook zeker mijn waarde in en we gaan nu iemand aannemen voor 20 uur die aan mij gaat rapporteren als waste minimisation officer.

En dan als 2e carriere nou eindelijk eens echt met NLP verder, ik heb het gewoon te druk tot nu toe om de rust te kunnen vinden, maar daar ga ik serieus verandering in brengen. En dat moet omdat ik gevraagd ben om als co-trainer te functioneren, heel spannend maar daarover schrijf ik in een later stadium nog wel.

voor nu veel liefde en gezondheid in 2011 voor iedereen!

4 februari 2011: It's a nasty job, but somebody's gotta do it

Ondanks de zeer slechte voorspellingen gingen we toch vol goede moed op weg naar Hawkes Bay. Eindelijk weer eens lekker jakkeren door dit mooie land met de iPod op 'luid', lekkere Nieuw Zeelandse dub met dank aan Ad-Jan. Onze spullen bij het hotel gedropt en meteen doorgereden naar Elephant Hill winery. Die hadden we al een paar maal aan mensen aangeraden, maar zelf hadden we er slechts wijn geproefd. Op het terras met (nog) helder blauwe hemel met zonnetje een fraai uitzicht over de ranken en de zee. Lekker glaasje viognier en chardonnay en een bord lokale kaasjes/olijven/ham. Na het inderdaad voortreffelijke eten (onder begeleiding van een enthousiasteling op de vleugel) begonnen de eerste wolken zich boven Hastings samen te pakken.Tijd voor een duik in de spa pool in het hotel. Rond een uur of drie werden we wakker van gedonder (of was het dat "twee-persoons" bed van 1.4 meter breed) en de regen kwam werkelijk met badladingen naar beneden. De staart van orkaan Wilma had Hastings bereikt. Meer dan je omdraaien en hopen dat de videotheek morgen niet leeg is kun je dan ook niet meer doen.Het festival begon om 10 uur en zoals afgesproken hield het om 9.15 op met regenen. Goed voorbereid als we waren (geen laarzen, geen bergschoenen, geen vouw stoeltjes) doken we nog even de Wharehouse in waar we vouwstoel nr. 5 en 6 kochten. Nou moeten we eind van het jaar wel een groot feest geven. Er werd nog even getwijfeld door de politie of het festival wel mocht doorgaan, maar aangezien het festival terrein op een heuvel lag, de wolken allemaal opgelost waren en er een lekker windje was mochten we los. Het festival had zijn eigen 'politie' ingehuurd en op de foto kun je zien waarom we daar het volste vertrouwen in hadden. Constables kabouter Plop en Dik Trom hielden alles nauwlettend in de gaten.

Lopend langs de standjes (de wateroverlast viel erg mee, absoluut niet de verwachte Woodstock taferelen) vertelden we de meeste venders dat half elf toch wel erg vroeg was om wijn te proeven, maar uiteindelijk smaakte de Tupiko River Estate Fat Trout chardonnay 2009 erg goed met een grote bak aardbeien. Wereld ontbijtje.Intussen waren al een paar bands de revue gepasseerd en de beentjes begonnen los te geraken.De groep jonge dames naast ons hadden zo te zien al heel wat proeverijen achter de rug, en niet alleen maar wijn. Net als in Nederland is obesitas hier een steeds groter probleem aan het worden en m.n. omdat het velen geen bal lijkt te schelen hoe ze eruit zien. Nadat een andere opgeschoten jongere, gekleed in een shirt van zijn moeders gordijnen (ik weet het, het is in de mode, maar na dit tafereel niet meer voor mij) zich in de strijd had gegooid besloten Nienke en ik die dag alleen nog gezond te eten.En dus bestond de lunch uit een fles Hawkes Ridge Viognier 2008 met een halve gebarbequede kreeft p.p. It's a nasty job but somebody's gotta do it.Net na de lunch trad onze lokale favoriet op, Ryan Edwards uit ons eigen Waikanae (u weet wel, tussen Paraparaumu en Te Horo). Luister vooral even naar zijn mooie nummer Drifting Tonight. Hij belooft al enige tijd dat zijn nieuwe CD uitkomt, maar die is ook nog steeds drifting.Omdat het zo lekker was sloten we de dag af met nog een glaasje van de heerlijke Hawkes ridge chardonnay die Nienke nog net zonder te morsen en waterpas wist af te leveren.Op weg naar huis waren we onze 'pledge' van die middag al snel vergeten en hebben we bij de Chinees een grote schaal eten van het buffet opgepikt om in het hotel te verorberen. Daar stond toevallig nog wat pinot gris om het mee weg te spoelen. Van de dames finale in Melbourne hebben we dan ook niet meer dan een paar games meegekregen. En dan te bedenken dat we nog geprobeerd hebben om die avond nog naar het concert van Joe Cocker op Church road winery te gaan. Gelukkig namen ze niet op want een dag later bleken er nogal wat ongeregeldheden te zijn geweest door aangeschoten en dronken mensen. Schande!Fris en monter gingen we de dag erna weer op pad. De beroemde Hastings farmers market is altijd op zondag en vorig jaar hebben we daar ook ze genoten. De roze dame met hoed die naar Spaanse gitaar zit te luisteren hoort bij mij. We sloegen enkele van de meest heerlijke delicatessen in voordat we naar Ocean beach reden voor een heerlijke dip in the oceaan.Helaas moesten we dit fantastische strand aan het eind van de middag weer verlaten omdat het concert bij Askerne winery zou beginnen. Met een weemoedige blik door de achterruit verlieten we dit kleine paradijsje.De aankondiging van een concert door California Dreamin' had Nienke verlokt hier naar toe te gaan, maar behalve het heerlijke weer en de uitstekende 2007 Askerne Reserve chardonnay viel er bitter weinig te genieten. De band leden (door korsetten, lagen make-up en gel en hele strakke pakjes zag het er half zo erg uit als het in werkelijkheid was) waren het zelfs onderling eens dat het niet veel was. A bridge over troubled water werd zo verkracht dat de meeste mensen zich weer snel naar de bar haastten.Na een uur hadden we het wel gezien (en m.n. gehoord) en gingen we maar op huis aan. Er moest (helaas) weer gewerkt worden de rest van de week. Dat werd dus ook een rustig weekje met als enige hoogtepunt de start van de nieuwe competitie. Mijn team was versterkt met de lokale tennistrainer en de verwachtingen voor de eerste wedstrijd waren dan ook hoog. We moesten spelen tegen de nr. 3 van vorig jaar en walsten met 6-0 over hen heen. Op de foto de captain van Team Tommy's, gedoodverfde favoriet die al tandenknarsend ons team voor zich moet laten gaan.