We zouden eigenlijk alleen maar even koffie gaan drinken bij vrienden maar het weer was zo lekker dat we uiteindelijk 3 nachten bleven. Vrienden van ons hebben een appartement aan het meer van Taupo in Oreti. Zwembroek in de tas, e-reader mee, iPod op shuffle en karren maar. Onderweg zagen we tientallen oude auto's die blijkbaar een of andere bijeenkomst in Wanganui hadden. Ook die hadden mazzel met het weer, want op de bok van zo'n oude T-Ford wordt je behoorlijk nat als het plenst. Een beetje oponthoud door zo'n alleraardigst tafereel kon ons niet deren.
We zaten al snel op het water. Inderdaad, een oranje tennis shirt, omdat Roger en Marya ons ook voor een potje hebben uitgedaagd en op dag een maakten Nienke en ik er een slachtpartij van.
Maar goed, het dobberen op het water was belangrijker. Hoewel een lunch met een wijntje op een verlaten strandje ook geen straf is.
Daarna moest Nienke aan de bak. Met een stelletje jongens en Roger het water op met de Biscuit. De boys hadden heel wat fun en dus zag Nienke het ook helemaal zitten.
Hoewel, toen de boot vrijwel vertrok......
Ze vond het echter helemaal geweldig. Zo zelfs nadat we op dag twee een pak slaag met tennis hadden gekregen Nienke revanche wou nemen door te willen waterskieen.
Haar gezicht verraad hier geen bedenkingen terwijl Roger de voetrubbers op maat maakt (wat zeg je toch snel 'ja' op zo'n voorstel om in het koude water van Lake Taupo te duiken).
Geen wetsuit voor mij helaas en Nienke liet mij nog eerst gaan ook. Moet zeggen dat dat waterskieen ook wel heel eenvoudig leek. Je ziet echt mensen van allerlei leeftijden bezig op het meer. Zelfs op blote voeten (hadden we vorig jaar nog de wereldkampioenschappen van, in Otaki, jawel).
Anyway, hier zie je mij bezig met poging vier. Ik had toen al zeker een liter of 4 uit het meer geleegd en meende zelfs even wat forel (het meer staat bekend om zijn 'trout') geproefd te hebben. Het zal geen ouderdom geweest zijn, maar meer het wat roekeloos optrekken van Roger, maar bij poging twee had ik een spiertje in mijn rechter onderarm verrekt (oh wat zijn de teamleden blij, woensdag begint de tennis competitie weer) en hoewel ik hier bijna overeind was, moest ik het toch laten afweten. Aan Nienke de eer.
Hier Nienkes eerste poging. Andere scherpe foto's hebben we helaas niet, slechts veel opspattend water met daarachter een spoortje van een van ons.
Na enkele pogingen vond ook Nienke het wel genoeg en trokken we met het hele gezelschap maar richting de hot pools. Niet dat het water daar beter smaakte (sulphur) maar het is in ieder geval heel wat aangenamer dan het koude meer. Daarna een visje, wat wijn, een halfslachtige poging om door een boek van Joost Zwagerman heen te komen en je valt heerlijk rozig in slaap. De dag erna moesten we onze uitspatting enigzins beschaamd bij de dieren verantwoorden (we hadden geen oppas geregeld, een vriend had slechts wat eten naar binnen gegooid, dat was alles). Ze leefden echter nog.
Hoewel, toen de boot vrijwel vertrok......Ze vond het echter helemaal geweldig. Zo zelfs nadat we op dag twee een pak slaag met tennis hadden gekregen Nienke revanche wou nemen door te willen waterskieen.Haar gezicht verraad hier geen bedenkingen terwijl Roger de voetrubbers op maat maakt (wat zeg je toch snel 'ja' op zo'n voorstel om in het koude water van Lake Taupo te duiken).Geen wetsuit voor mij helaas en Nienke liet mij nog eerst gaan ook. Moet zeggen dat dat waterskieen ook wel heel eenvoudig leek. Je ziet echt mensen van allerlei leeftijden bezig op het meer. Zelfs op blote voeten (hadden we vorig jaar nog de wereldkampioenschappen van, in Otaki, jawel).Anyway, hier zie je mij bezig met poging vier. Ik had toen al zeker een liter of 4 uit het meer geleegd en meende zelfs even wat forel (het meer staat bekend om zijn 'trout') geproefd te hebben. Het zal geen ouderdom geweest zijn, maar meer het wat roekeloos optrekken van Roger, maar bij poging twee had ik een spiertje in mijn rechter onderarm verrekt (oh wat zijn de teamleden blij, woensdag begint de tennis competitie weer) en hoewel ik hier bijna overeind was, moest ik het toch laten afweten. Aan Nienke de eer.Hier Nienkes eerste poging. Andere scherpe foto's hebben we helaas niet, slechts veel opspattend water met daarachter een spoortje van een van ons.Na enkele pogingen vond ook Nienke het wel genoeg en trokken we met het hele gezelschap maar richting de hot pools. Niet dat het water daar beter smaakte (sulphur) maar het is in ieder geval heel wat aangenamer dan het koude meer. Daarna een visje, wat wijn, een halfslachtige poging om door een boek van Joost Zwagerman heen te komen en je valt heerlijk rozig in slaap. De dag erna moesten we onze uitspatting enigzins beschaamd bij de dieren verantwoorden (we hadden geen oppas geregeld, een vriend had slechts wat eten naar binnen gegooid, dat was alles). Ze leefden echter nog.Woensdag heb ik lekker met mijn tennis team gegeten (de prijs van de vorige competitie). Speciaal voor ons hebben ze de regels iets aangepast zodat wij aan sterkte iets hebben moeten inboeten. Ook de opzet is iets veranderd waardoor de sterkste teams elkaar nu al in het begin ontmoeten. We zullen zien, het is duidelijk dat het niet op prijs werd gesteld dat wij twee jaar op rij zegevierden.
Zag van de week nog een geweldige spreuk op een Wicked camper: "But darling, if I agree with you, we'd both be wrong!" Humor, het ligt op straat!
Vandaag een song van Lydia Cole, eentje van 'eigen' bodem (er hangt inmiddels ook een driekleur in een van onze masten):
Toch maar een constructie van de overgebleven de tuintafel en stoelen gemaakt om de zware plastic tent toch enigszins te laten drogen. De witte tent was redelijk droog dus die verhuisde naar de living en drapeerde mooi over de bank en de rest van de zithoek. Ben mijn nieuwe boek dus maar in bed begonnen! Het weer hielp mee want het was vier dagen prachtig droog en zonnig (waarom kon dat nou niet op Zondag?!). Dus de tent kon opgevouwen en retour met een doosje wijn. Blij dat -ie nog heel was. Het weer blijft heel veranderlijk want op vrijdag begon het echt heel hard te waaien, Hans helemaal blij dat hij de tarpolin constructie over het deck er net donderdag af had gehaald, want die was echt helemaal aan reepjes gescheurd. Vrijdag avond was het bar en boos met wind en hoosbuien, a true summer storm. Toen Hans op zaterdagmorgen de krant ging halen, dacht hij; he, in het weiland stond toch de blauwe tent van Gareth & Jules nog?! Niet meer dus, see below.
Dat was even 'oeps', daar hadden we misschien even aan moeten denken vrijdagmiddag maar dat was ons dus totaal ontschoten. Ondanks de twee grote luchbedden en een flinke picknick tafel in de tent, was het hele ding dus zo van de grond gelift en 1 camping plaatsje opgeschoven. Oh well, could have been worse want hij had ook een stuk verder op in het prikkeldraad kunnen hangen. De haringen van het grondzeil zaten nog keurig in de grond, maar een paar verbindinkjes met het tentdoek moeten gerepareerd worden voordat -ie weer meekan naar Womad in maart. Hans heeft meteen de picknicktafel en twee gebroken tentpoles gerepareerd en het ding hangt nu te drogen. Gareth kon er gelukkig smakelijk om lachen toen ik hem belde om verslag te doen. Zij hadden op onze property 'wild' gekampeerd toen wij met de familie in de Wairarapa waren en vonden dat geweldig. Dit was de overtreffende trap van dat 'wild' camping :-)
Het is nu zondag rond het middag uur en de wind is een beetje gaan liggen, dus het heeft nu ook zin om onze ramen weer eens af te spoelen, helemaal wit en ondoorzichtig van het zeezout. Het is heerlijk om zo'n drie dagen weekend te hebben en dan hier aan de slag te zijn. De hoeveelheid werk in de tuin is op dit moment endless door het natte en warme voorjaar. Alles groeit zo hard dat het niet bij te houden is en daar leg ik me dan ook maar bij neer voor nu. We hebben veel plezier van mijn winter en spring werk en hier ben ik heel trots op; hortensia's, van stekjes van Margareth en herplant in de winter naar deze plek wat dus een goede gok was. Deze zie je als je onze oprit oprijdt. In de tuin nog op diverse plekken en ook een hele rij gekweekt door Maartje, heel leuk om de herkomst te weten.
Nienke moest een paar tranen wegpinken, wat een geweldige verrassing! Petje af voor mijn moeder die dit ondanks onze wekelijkse skype gesprekjes toch maar geheim heeft weten te houden voor ons. Zo hadden we toch nog een klein feestje met 20 man en kwamen de salades van de BBQ zelfs nog goed van pas.
De sjoelbak ontbrak, maar er werden heel ouderwets spelletjes (Mah Yong tot in de kleine uurtjes) gespeeld en getoast.
Afgesloten met een klein vuurwerkje (het was natuurlijk droog rond middernacht).
Na het bachanaal zat iedereen met een dusdanig schuldgevoel dat er wat calorietjes afgelopen moesten worden. Ik had de dames en heren een strandwandeling beloofd maar niet verteld dat ze daarvoor eerst een berg over moesten klimmen. Ondanks veel gepuf en gezucht
werd het strand gehaald waar meerdere zakken met paua schelpen werden gevuld (toeristen).
Bij Guy en Liesbeth werd het diner van de vorige avond voortgezet en de salades kwamen wederom van pas.
Geen spoor van jetleg bij de Hollanders.
Omdat we wat vrije dagen hadden zijn we met de familie naar de Wairarapa gegaan. Murielle was de enige die Cape Palliser nog niet had gezien, maar door de vele baby seals vond niemand het erg om het nog eens te doen.
Terwijl wij weer even gingen werken trok de rest naar Hawkes bay voor nog wat proeverijen en een diner bij 
Een paar dagen later (onze levers hadden net wat rust gekregen) waren ze weer terug in het zonnige Kapiti om ons te helpen bij de laatste voorbereidingen van het feest.
De heerlijk Palliser estate chardonnay beviel weer goed. Pizza's deze keer, we waren door de salades heen.
Zonder regen is Kapiti toch veel mooier? Ondanks alle voorspelde weers onheil bleef het bij ons droog, als enige plek op het Noorder Eiland. Toch een klein lijntje met boven? Dat moest haast wel.
Debby helemaal gelukkig, eerst met het geweer in de aanslag op konijnen jacht (op de driveway een paar Jehova getuigen de stuipen op het lijf jagend) en daarna rondjes rijden op de rode tractor (hoewel de eerste rit nog in het weiland eindigde omdat ze de rem niet kon vinden).
Er moesten nog een paar flesjes naar de tuin vervoerd worden.
Daarna begon de camping zich langzaam te vullen en kwam het feest op gang.
In de file voor de cateraar.
In het donker ziet het er allemaal nog leuker uit.
De kids in onze 'home cinema'.
Nienke met een paar collega's.
Na een spectaculair zonsondergang speelde Andrew White zijn special Sims Road gig, onze eigen mini WOMAD in de tuin, hoe cool is dat! Hij speelde onze favoriete nummers en iedereen genoot, wat kan die man tokkelen en zingen, helemaal perfect. Ons duintje richting het deck diende als amphi theatre, dus wie weet; intieme concerten organiseren misschien een toekomst ideetje (1 van de 100..). Nadat we om 11 uur de tweede doos vuurwerk van de week de lucht in hadden gejaagd, trakteerde Guy ons nog op een deuntje op de doedelzak.
Na een paar korte aanwijzingen blijkt Nienke het stijldansen nog niet verleerd te zijn en doet ze de quick step!
Nadat de meeste kids in tenten waren verdwenen en de lokale vrienden hun bedden hadden verkozen boven tenten, werd het verder dansen onder de tent, want het begon zowaar te miezeren rond 12 uur. Maakte niets uit, want eten, zonsondergang, muziek en vuurwerk hadden we droog gehouden! Uiteindelijk werd het voor ons kwart voor drie en om kwart voor acht was het uit de veren om scrambled eggs te maken voor de kampeerders. En zo zaten we bij het ontbijt weer van het hozen te genieten droog onder de tarpolin constructie.
Rond het middaguur was iedereen vertrokken. Broers en zussen naar het noorden (daar zou het droog zijn) en de rest op weg naar een middagdutje thuis. Nienke en ik hebben in de regen het meeste al weer opgeruimd. Enigzins beschaamd de flessen weggebracht naar de recycle station. Net toen we van een verdiende rust wilden gaan genieten stak er een forse wind op. Toen een van de tenten als een meeuw voor het raam langs vloog doken wij toch maar weer de tuin in om de grote tenten te redden. Kletsnat uiteindelijk, maar alles is safe. Nu nog even sierlijk neerstorten. Als ik 100 word doen we het weer.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)