Na vorig weekend waarin we in plaats van tuinieren toch weer in Wellington eindigden op zaterdag (heel gezellig en de moeite waard), was het dit weekend een Kapiti weekend. Een lang tuinweekend wel te verstaan, want terwijl Hans boodschappen aan het doen was en Indisch aan het koken sloeg voor zijn tennismaten die vrijdagavond kwamen eten, stortte ik me (weer) vol overgave op het stuk tuin voor ons huis. Was er vorige week al aan begonnen en na het wegzagen van een paar struiken en een dooie boom vorig weekend was er ruimte om verder op te schonen. Hele hopen richting de brandstapel. Het grote voordeel van maanden helemaal niets doen is dat als je dan eindelijk wat doet het resultaat meteen zichtbaar is!
Wanneer mogen we weer naar huis, moo-de zwarte stier nummer 1 toen Hans even ging checken hoe het met ze is, way down Sims Road op nummer 69. Daar staan ze achter een grote haag dus je ziet ze helemaal niet. Nog even dooreten jongens was het oordeel.
We zijn teveel uithuizig geweest voor groot grondbezitters dat was wel duidelijk, maar de hele natte zomer heeft er ook flink aan bijgedragen dat alles als kool groeide maar ook dat we gewoon weinig buiten konden doen als het weer eens een weekend veel te nat was. De heerlijke nazomer van de afgelopen maand is echt een kadootje, 's ochtends is het zo'n 12 graden en dan loop het 's middags weer op tot graadje of 18-20, helemaal perfect. Zou mooi zijn geweest als de zomertijd ietsje langer door zou lopen hier, want ondanks dat mooie weer is het hier nou vrijwel donker om 6 uur. Gelukkig hebben we dan onze hot tub en fakkeltjes in de tuin, om heerlijk bij te komen van het harde werken, starend naar the Milky Way.
After work walk on the beach photos van donderdag avond, de kleuren zijn iedere avond weer niet te versmaden.
Hans z'n Indisch was heel geslaagd en ging erin als koek bij de Kiwi's, ze aten allemaal 2 borden vol. Zaterdag gingen we bij Ruben en Sabien eten for een catch up na hun 5 weken trip naar Nederland met twee kleine kindjes (niet niks). Dat was oer Hollands gourmetten, dat was lang geleden voor ons. Ik denk dat de laatste keer samen met Tris was met het geleende gourmet stel van de buren aan de Dubbelhoflaan. Gezellige avond als altijd, we genieten ook van hun kids ook al is zo klein wel heel erg lang geleden voor ons. De jongste uit Hans z'n tennisteam (waarvan ze afscheid namen omdat hij naar Uni gaat), bleek geboren in '95 dat was even heel raar, aan tafel te zitten met een jongen geboren in hetzelfde jaar als Floris. Hierboven zie je Sabien met Stella (9.5 maand), ze kwamen zondag even een fiets en hooi ophalen.
In het laatste half uurtje tuin weer die prachtige kleuren op de bomen en deze pluimen, dus snel weer naar binnen voor de camera.
Enorme exemplaren hebben we hiervan, ik heb weer flink wat lopen knippen want ze groeien als kool en woekeren en als extra functie zijn ze een geweldig onderkomen voor muizen en ratten....hmm. Nu het weer kouder wordt hebben we de afgelopen weken hier een ware muizen invasie in huis. Op afgelopen week na vingen we iedere dag een muis in de garage en ook al een paar in huis (slaapkamer en pantry naast de keuken). Gelukkig lopen ze niet lang rond, want die muizenval met chocopaste doet de job meestal heel snel. We moeten nog wel een oplossing verzinnen voor ons slaapkamer raam. Hoewel dat toch heel glad aluminium is en zo'n 1.60m boven de grond op een spleetje open staat, lopen de muizen 's nachts zo naar boven om dan vervolgens onze slaapkamer in te ploffen. Nog niet eerder gebeurd in de afgelopen 2 winters, ze zoeken kennelijk nieuwe routes. Maar eens even een oplossing met gaas en dubbelzijdige tape bedenken..want zon' muis die over je voeten rent op weg naar de douche is toch ietsje teveel wakker worden voordat je het warme water raakt.
De Muziek selectie van Hans is deze week van Gotye, een heerlijk pakkend nummer en gave clip. Hij is een Australische Belg die momenteel een tophit heeft en dat moet gevierd worden, want de dame die in dit nummer meezingt is Kimbra, een heuse Kiwi dame!
Voldaan trekken Nienke en ik op naar 'The Front room'. Ik heb haar met enige druk kunnen overhalen om mee te gaan naar een concert van Klaus Doldinger. De lead saxofonist van de Duitse band Passport die in de 70-80-er jaren furore maakten met een jazz fusion stijl waar ik ondanks Munchen 1974 toch een fan van was. Hij schreef onder meer de muziek voor 'das Boot' en de detective serie 'Tatort'. Het was een vreemde avond. Hij was hier op uitnodiging van de Duitse ambassade en het was georganiseerd door het Goethe instituut. De zaal zat dus vol met Duitsers. De voorste tafels waren 'reserviert' maar Nienke en ik hebben gewoon twee stoelen geconfisceerd onder het mom van 'dan hadden ze die fietsen maar terug moeten geven'. De muziek was beregoed hetgeen echter niet aan het publiek te zien was. Om dit te illustreren werd uitgerekend ik door de Pacific German TV geinterviewd in de pauze. Ik was de meest swingende toeschouwer op een stoel. Ik zal er wel uitgeknipt worden want ik had werkelijk geen idee wat het Goethe instituut deed. Ook na de pauze weer doodse stilte bij het publiek. Of er nou te weinig marcheer ruimte op de dansvloer was of omdat het ritme te snel was voor marcheren, geen idee. Ze bleven in de houding zitten. Gelukkig genoot Nienke ook zichtbaar, maar haar humeur was al goed omdat ze die middag een paar laarzen had gescoort (heeft de bijnaam 'de Imelda Marcos van Te Horo beach'). Hoe kan je echter boos worden op zo'n engel die voor de weg terug naar ons stulpje een puntzak drop van de Dutch shop te voorschijn tovert. Vandaag dus maar een heel rustig dagje; wat bomen aangevallen en een lekker hoog vuur gemaakt. Afgesloten in de hottub. We kunnen er weer een weekje tegen. De muziek deze week natuurlijk van Klaus Doldinger, hier in de zelfde bezetting als gisteren avond.Om in de jazz sfeer te blijven een heerlijk nummer van Ali Farka Toure, hier met Toumani Diabate, Kala Djula:Als laatste iets heel anders, een lekker nummer dat de iTunes store me probeerder op te dringen Birdy met 'People help the people':
Dat hadden we wel weer verdiend na een dag hard werken. Gras kort gewiekd (ongeveer 6 voetbalvelden), koeien door de weilanden gejaagd, voor de tienduizenste keer het hek van de kippen geinspecteerd. Eentje weet me nog steeds elke morgen op het pad te begroeten, geen idee hoe ze het doet. Ik zie ze vliegen geloof ik.
Ruim op tijd voor Willems verjaardags feest. Wat een betoverende plek. Uitzicht over zee, Mt. Maunganui en hun eigen 100 hectare glooiende weilanden met stroompjes en watervalletjes. Als je al gestressd was dan lukt het je in iedere geval niet om dat mee de berg op te slepen.
Natuurlijk hadden we ook een kado bij ons. Stond sinds hun laatste bezoek aan ons op hun verlanglijstje en ik heb er met plezier aan gewerkt. Mijn lamp hangt nu dus in deze luxe lodge en daar ben ik best trots op. Hier te zien in een alkoofje van mudstone bricks (Willem en Carla hebben hun paleis eigenhandig gebouwd) met een beeld van Carla op de voorgond.
Voor zijn feest had Willem ook nog even een lekker grote open haard gebouwd op de binnenplaats. De schedel op de schoorsteen behoorde bij de heerlijke organische biefstuk die we een dag later voorgeschoteld kregen. Ze hebben hun eigen veestapel (deer, turkeys, chickens, cows, horses) en Willem slacht en verwerkt het vlees allemaal zelf. Hij heeft me ter plekke laten zien hoe ik hazen en konijnen moet villen en verwerken. 
Anyway, het feest was zeer gezellig en hier zie je Nienke dansen met Gerard (die een heel vervelende baan had, winery advisor).
Veel interessante mensen ontmoet. Heb mezelf opgeworpen als fotograaf om zo de dans beentjes wat te ontzien. Op de een of andere manier is de coordinatie tussen mijn brains en de armen een stuk beter dan die met de benen.
Met een vers eitje, jus en flat white achter de kiezen hebben Nienke en ik een kust wandeling gemaakt om de intake van de nacht ervoor te compenseren. Prachtige tocht langs stijle kliffen en verlate strandjes.
Gelukkig aardig wat klimmetjes op deze 3 1/2 uur durende wandeltocht zodat we ons weer best goed voelden bij aankomst op Waihi beach
en zelfs een Magnum verdiend hadden! Willem pikte ons op op het strand en we hadden nog een paar uur in het buitenbad voordat de borrel en diner begon. Er werd ons en twee 'echte' gasten (had ik al verteld dat Carla en Willem na ons feest in onze carport hadden geslapen?) een 5 gangen diner voorgezet. Heerlijk en wat een gastvrijheid! Op de een of andere manier lukt het ons om wat eerder in bed te belanden deze avond.
De dag erna moesten de paddocks geinspecteerd worden. Hooi balen in de Hilux en karren maar. Bambi's vader stond al naar ons uit te kijken.
Er is veel geschreven over de achterblijvende bezoekersaantallen bij de Phoenix (voetbal) en the Hurricanes (rugby) in het Westpac stadium in Wellington. Ze speculeerden dat het aan de prijs van het bier en de kleffe overprijsde fish'n'chips lag. Kunnen ze wat leren van het Jazz festival in Tauranga, broodje vers gebarbequede snapper met frisse salades. Helaas niet vergezeld van een net zo voortreffelijk flesje, maar ja, je kan niet alles hebben. Patti Austin gaf met veel humor en mooie verhalen een fraaie Ella Fitzgerald tribute weg.
Daarna was het swingen (ja, ja, zelfs ik, even) bij Keb'Mo'. Mooie stem, echt goede muziek. Geweldig.
Voor ons het hoogtepunt, want toen kwam het hoofdnummer: Earth Wind and Fire.
In een bejaardenhuis en de sleutel in een hele diepe put. Echt over de datum. Weinig inspirerend en veel van hetzelfde. We hadden echter toch een goede avond. Luid meezingend met Ramses Shaffy reden we terug naar de Ridge. De 'echte gasten' waren al naar bed en derhalve besloten we om hen niet wakker te maken in de toren nog een afzakkertje te nemen met een scala aan NZ kaasjes. Kan me niet meer herinneren hoe laat dat werd, maar uiteindelijk zijn we inderdaad wel weer afgezakt naar bed.
Met dit uitzicht word je dan 's ochtends wakker in de wetenschap dat je weer naar huis moet. Morgen weer werk....... Hoe verzin je het. Eerst nog even een tussenstop bij Wouter Jan en Bianca in Tauranga waar de laatste wetenswaardigheden werden uitgewisseld. Toen we in de buurt van Lake Taupo waren herinnerden we ons dat Gareth en Jules naar Kuratau gingen voor het paasweekeinde, zouden ze er nog zijn?
Ja hoor, en dus geen Macdonalds of Subway, maar een heuse BBQ met shrimps, salmon en spareribs.
Wat een drama, moeten we morgen alles weer zelf doen! Als voorproefje moesten we bij thuiskomst eerst nog ons eigen bed opmaken. Echt afzien!
Deze week stond in het teken van muizen. Het begint koud te worden en dus zoeken de muizen warmere plekjes op. Hoewel ons huis naar moderne maatstaven 'dicht' is, staan deuren en ramen nog wel eens open. Nienke wil bv. altijd met de ramen open slapen. Ze is nu aan het twijfelen geslagen nadat we tot twee keer toe een muis via het raam naar binnen zagen klimmen (een prestatie op zich). Verbazingwekkend is echter het verschil tussen de entree (op zich best slim) en de exit via de muizenval (best dom). Heb een proefje gedaan en het blijkt dat de Nieuw Zeelandse muis chocopasta van Nutella lekkerder vindt dat de pindakaas van Pams. Al met al (inclusief de muis die de dappere en enigzins schuldbewuste Nienke vanmorgen zelf opruimde) hebben we al zo'n 20 muizen om zeep geholpen. Toen we gisteren thuis kwamen na een borrel bij buurtgenoten vroeg ik aan Nienke wat ze gedaan had met de val bij de garagedeur. Heb ik niet aangezeten zei ze. Toen hoorden we wat piepen en zagen een muisje wegkruipen, een val achter zich aanslepend. Het beestje zat met zijn linker voorpootje vast (punt voor de pindakaas van Pams). Omdat muizen al na 2-3 maanden zwanger kunnen raken en ze ongeveer 3 weken zwanger zijn (4 generaties in een jaar) hebben we deze krachtpatser toch maar niet de vrijheid gegeven. Ik heb derhalve de jacht op 'ferrel cats' ook maar even opgeschort. De jonge fazanten en quails zijn oud genoeg. Ook de jonge 'house sparrows' zijn uitgevlogen en dus ging Nienke het dak op om een nest op te ruimen.
Nadat ze zich op haar buik schuifelend naar de rand had geworsteld kweet ze zich vakkundig van haar taak. Omdat ze daar toch was moedigde ik haar aan om meteen de regengoot schoon te maken en een 'gutter guard' aan te brengen.
Iemand nog een klusser nodig? Een echte klusjesdag. Voor mij had Nienke verzonnen dat ik door het weiland van de varkens zou kruipen om de lupines en bracken eruit te trekken. Dan hadden de piggies meer gras. Nou ligt dat weiland ook vol piggie uitwerpselen dus dat klusje stond niet echt in de top tien! Gelukkig was het snel 3 uur en trokken we op naar een paar buurtgenoten die een partijtje tennis hadden voorgesteld op het feest voor Janet's (andere buurvrouw) 70ste de avond ervoor.
Ian an Caitlin hebben een aangename tennisbaan naast hun overdekte zwembad en daar speelden we een aardig partijtje tennis. Ian and Bill tegen Wendy en mij. Behalve Nienke (cheering for me) en Caitlin (cheering for Ian) waren de andere toeschouwers niet erg onder de indruk en waren meer bezig met het in de gaten houden van de honden.
Nadat de mixed double had getriomfeerd over de heren double was het tijd voor de nodige borrelhappen en wijn proeverijen. Pft. voor zover weer het dieet. 
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)