26 juni 2008; Van mijn stoel

In Nieuw Zeeland is de werkeloosheid heel erg laag. Daarentegen zijn er nogal wat mensen arbeidsongeschikt. Deze tellen niet mee voor de werkeloosheid (typische oplossing voor politici). Er is echter wel een system om die mensen te controleren en dat loopt ook via ons. Zo zijn wij dus niet alleen huisarts, maar ook bedrijfsarts en sociale dienst arts. Mensen komen bij ons langs voor hun ‘Sickness and benefit renewal’. Zo zien we mensen met alcohol en drugsverslavingen die gewoon hun uitkering krijgen en waar klaarblijkelijk verder nauwelijks meer iemand naar om kijkt. Gisteren zag ik een man van mijn leeftijd die drie jaar geleden zijn vrouw en moeder in korte tijd verloren had en sindsdien aan de drank was. Zijn twee dochtertjes waren daardoor uit huis gezet en wonen nu bij zijn schoonzus. “Ik wil echt van de drank af” zegt hij om 10.30 uur met een walm om zich heen waar je alleen nog maar een ijsblokje in hoeft te doen. Zelf er iets aan doen ho maar, alle suggesties van mijn kant worden als onmogelijk gepareerd. En zo zie ik er meerderen die je allemaal een enorme schop onder hun kont zou willen geven. Ik probeer ze uit te leggen dat je van op de bank voor de TV liggen met een six-pack naast je niet vrolijker wordt (klinkt eigenlijk niet eens zo slecht), maar of het helpt. Gelukkig zie ik ook veel andere dingen. Net nog een 80 jarige dame die de laatste tijd zoveel viel en niemand die het begreep. Ze nam haar spray voor haar hart net als de buurman zijn puffer voor zijn astma. Dat spul zet je bloedvaten ineens open en dus collabeerde ze telkens. Vorige week viel ik bijna van mijn stoel; twee kinderen van 18 waren op mijn spreekuur en zij vroeg om een zwangerschapstest. Ik vroeg nog voorzichtig “stel nou dat je zwanger bent, wil je dat dan?” “Ja hoor zeiden ze beiden, wij willen nog wel een derde!”. Die had ik toch niet zien aankomen.
We hebben de kortste dag weer gehad en het moet langzaam beter worden. Het weer veranderd nog steeds heel snel. Als we een southerly krijgen valt de temperatuur in no time 7 tot 8 graden. Op het zuidereiland is er veel sneeuw gevallen. Gisterenavond schudde het huis weer door de storm en was het heel koud. Toen ik vanmorgen wakker werd voelde ik de verandering alweer, nu is het weer strak blauw met een lekker zonnetje. Op de foto boven zie je de ondergaande zon die ik altijd zie als ik over de brug over Otaki river naar huis rij. De kwaliteit van de foto is wat minder omdat ze met mijn telefoon zijn genomen.
Komend weekend heb ik dienst en dan gaan we hier nog eens naar wat huizen en grond rondkijken. Een probleempje is wel dat we nog steeds ons huis in Bennekom niet verkocht hebben, dus als jullie nog iemand weten? Hieronder twee foto's van een stuk grond in Waikawa

Beach, een plaatsje vlakbij Otaki, maar heerlijk rustig. Een fraaie lap van 16.000 m2 in de duinen. Who knows!

22 juli 2008; Deceptie in Wellington

Geen idee hoe het kan, maar ik droomde dat ik een Belgische mevrouw aan de telefoon had die me in het Engels vroeg wanneer ik de taart kwam halen. Ik wist nergens van, 'waar dan, wat voor taart?', 'in Baarn'. Verwarring alom toen ik zei dat ik in Nieuw Zeeland zat. 'Heeft uw madam die dan besteld?' Net toen ik Nienke wilde gaan zoeken om van deze onzin af te zijn ging de wekker. Kwart voor zes in de morgen. De dag van de kwartfinale. Nog enigzins versuft van de Old Bushman en een late film doken we onder de douche en hulden ons in toch nog verbazend veel meegenomen oranje. Heb mijn nieuwe coupe verborgen onder een oranje petje. Moet me volgende keer vooraf toch eens verdiepen in het boekje 'Engels bij de kapper'. Op naar Wellington waar een Nederlandse barman bereid was gevonden een pub open te gooien. De pub heet The Backbenchers, een politiek cafe tegenover het parlement. Een stuk of zestig Nederlanders en wat verdwaalde Engelsen stond nog wat te wachten.

In Nederland moeten de kranten nog uitkomen maar hier alvast een heel kort verslagje (meer is ook absoluut niet nodig) vanuit Wellington; Het Nederlands elftal heeft in Basel onder leiding van choreograaf van Basten een perfecte imitatie neergezet van een Zwitserse gatenkaas. Het leek wel of er elf trainings pilonnetjes tegen 22 Russen speelden. Voetbal les. Slechts 3 kogels in 120 minuten Russich roulette leverde uiteindelijk een verbazendwekkend lage score maar een uiterst verdiende overwinning voor Guus Hiddink op.

Terwijl de premier van Nieuw Zeeland, Helen Clark (linker pop), meesmuilend op hen neerkijkt (New Zealand versloeg gisteren wederom Engeland, nu met 44 - 12) zit een groep stomverbaasde Hollanders naar nog geen schim van het elftal van vorige week kijken. En dat was nog maar de eerste helft.

Halverwege de tweede helft zie je Nienke zich hardop afvragen waarom zich zich in vredesnaam door mij heeft laten overhalen om het gebruikelijke 'uitslapen/gepocheerd eitje/Chopin/weekend krantje zondagmorgentje' hiervoor in te wisselen. Dat wordt een paar weken afzien. Na afloop heb ik me in de auto toch maar een beetje verkleed en zelfs mijn Friesche klompen omgewisseld voordat we in Lyall bay met vrienden gingen brunchen. U zult begrijpen dat ik heb afgezien van het gerenormeerde Victory day breakfast. Heb maar gekozen voor eggs benedict waarbij ik de gebruikelijke hollandaise saus maar voor lief nam. Inmiddels stormt het hier enorm, wel zo passend. Gelukkig ook nog een kleine triomf vandaag; we hebben net samen een IKEA Tulip lamp in elkaar gezet, zonder gebruiksaanwijzing! Waar een Hollander al niet blij mee kan zijn.

Na een enerverende dag gaat Nienke zichzelf nog even uitlaten. 

16 juni 2008; 5 jaar geleden

Vandaag is het al weer 5 jaar geleden. We missen je nog elke minuut.

Woensdag 11 juni 2008; Dikke wallen

Ik heb het altijd vreemd gevonden als voetballers op TV slechts bij hun voornaam werden genoemd en zelfs alleen hun voornaam op hun rug hadden. Alsof zij meer bijzonder waren dan de rest of zo, een vreemd soort verheerlijking. Dus niet gewoon Ronald de Boer, maar gewoon Ronaldo. Het lijkt trouwens wel alsof dat alleen voor spelers uit Latino landen geldt. Zelfs onze groten, Johan Cruyff en Marco van Basten hebben gewoon twee namen. Vreemd onderwerp niet? Dat komt omdat ik hier Dr. Hans ben. In Nederland hadden mensen het al wel eens moeilijk met mijn achternaam, maar hier krijgen ze echt kramp in hun tong van mijn naam. In het begin lette ik er niet zo op, maar nu krijg ik zelfs brieven van specialisten gericht aan alleen maar Dr. Hans. Ik heb het nog even geprobeerd met It-Yes-Horse-t ('het ja paardt' in het Nederlands). Allemaal Engelse woorden, maar het lukt ze gewoon niet. Ik leg me er dus maar bij neer dat ik hier in het rijtje van Ronaldo, Romario en Ronaldinho hoor. Dr. Hans. Overigens kunnen de Maori er hier ook wat van. Giga voornamen die nauwelijks uit te spreken zijn. Wat dacht je van deze naam hier; Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu. De Maori naam voor een heuvel vlakbij Porangahau, ten zuiden van Waipukurau in het zuiden van Hawkes Bay hier in New Zealand, met 85 letters de langste in de wereld.

Het voetballen is inmiddels begonnen en de koorts slaat toe. Ben al oranje ballonen aan het uitdelen op de praktijk. De oranje broek werd niet helemaal begrepen, morgen de oranje trui maar eens proberen. De Engelsen zijn weinig enthousiast (er doet geen Engels team mee) en de Maori begrijpen net zoveel van voetbal als ik van rugby (je hebt rugby, rugby league, super 14, league Aussi rules, etc.). Een klein fanaat groepje mailt en belt elkaar, zet pouletjes op en spreekt af om zaterdagmorgen om 6.45 uur samen te ontbijten bij Nederland - Frankrijk. Ik heb inmiddels een paar wedstrijden gezien maar dat levert wel dikke wallen op.

5 juni 2008; Tristan

De Tijd heel alle wonden? Leugenaar!
Mij maak je dat soort dingen niet meer wijs;
Ik mis hem op het strand en op het ijs,
Ik mis hem onder nul en zonneklaar.

De Tijd stuurt oude bladeren op reis,
En goochelt met de sneeuw van vorig jaar,
En kan veel doen verkeren weliswaar,
Doch mijn verdriet ontsnapte aan Zijn zeis.

Er zijn wel honderd oorden die ik mijd
Alleen maar omdat hij ze indertijd
Gewijd heeft met zijn voetstap en zijn stem.

Op onbekend terrein zoek ik respijt,
En denk: hier ben ik al mijn heimwee kwijt,
En sta aldus weer oog in oog met hem.

Daar komt mijn schip al aan
Ik kijk vanaf het strand
Schrijvend in het zand
Het is voor mij nu wel gedaan
Want de letters van mijn naam
Blijven in het zand niet staan

Maar de wetten van het land
Gelden niet op volle zee
Ik neem je naam maar mee
Gun me vaarwel
En vergeef me
Dat ik hardop alle passen tel

Laten we dansen liefste
Dansen aan de zee
Laten we dansen liefste
Dansen aan de zee

Afscheidswals aan de waterlijn
Dansen aan de zee
Een voor je tranen
Twee voor de mijne
Drie voor de horizon
Waar aan we verdwijnen

4 juni 2008; Als een god in Frankrijk, eh, Nieuw Zeeland

Rustig weekje gehad en een lang weekend vanwege Queens birthday. Behalve de extra vrije dag en een reclame van een drankenhandel waar 'Her majesty'  verteld 'there is no land like liquorland, where there's 15% of all prices' hebben we er weinig van gemerkt. Nou ja, ik had dienst die dag. 3 telefoontjes; 1 x geruststellen, 1 maal hechten en 1 x een bloedende wond verbinden. Je wordt er onrustig van. Gelukkig hadden we op zaterdag even een trip gemaakt naar Wairarapa, waar het nu wel mooi weer was. Via een hele smalle slingerweg dwars door de bergen naar de eveneens slingerende highway van Upper Hutt naar Featherston. Vandaar nog wat dizzy (met name de passagier moest het ontgelden) naar Martinborough, het centrum van het wijngebied Wairarapa. Daar hebben we heerlijk in het zonnetje geluncht op een winery. 

Nienke had een local wijnblad gekocht en aan de hand daarvan reden we nog wat wineries af. De besproken flessen waren helaas vrijwel allemaal uitverkocht, maar we hebben nog wat tijdelijke vulling voor ons wijnrek mee kunnen nemen. Daarna zijn we naar de zuidkust gereden om te kijken of we de orca's nog konden spotten. Onderweg kwamen we langs een knollenveld wat prachtig belicht was door de laag staande zon en pas in tweede instantie zagen dat het vol stond met schapen. 
 
Helaas geen orca's gezien. Wel fraaie door de zee en wind gevormde rotsformaties en erg fraaie golven in de ondergaande zon. 7 uur later waren we weer thuis en hadden het gevoel alsof we een lang weekend waren weg geweest. Voor toekomstige logees; dit wordt een verplichte trip!

Op zondag nog wat rondgereden kijkend naar huizen en lapjes grond. Als we ons toch settelen dan maar goed. Het bevalt ons in deze regio wel. Op woensdag morgen was het dan eindelijk zover. De morgen begon met wat regen in de opkomende zon, waardoor er symbolisch twee fraaie regenbogen verschenen voor ons raam.  
Een Polynesisch rugby team was in twee uur klaar met het uitladen van onze spulletjes (moet nog checken of alles heel is) Ze moesten wel even wennen aan mijn militaire operatie (een lijst met nummers van de dozen en de kamers waar ze naar toe moesten). Nu zitten wij hier uit te pakken, ons menigmaal afvragend waarom we dit of dat in vredesnaam nou hebben meegenomen. Ook erg handig als je niet opschrijft waar de onderdelen van de kast in zitten. Verder vergeten dat we al steakmessen (essentieel hier) hadden gekocht. Wel vreemd om al die spulletjes weer te zien en de spulletjes van Floris en Tristan brengen de nodige emoties mee. Zeker nu morgen de dag is dat Tristan 10 jaar zou worden.