4 juni 2008; Als een god in Frankrijk, eh, Nieuw Zeeland

Rustig weekje gehad en een lang weekend vanwege Queens birthday. Behalve de extra vrije dag en een reclame van een drankenhandel waar 'Her majesty'  verteld 'there is no land like liquorland, where there's 15% of all prices' hebben we er weinig van gemerkt. Nou ja, ik had dienst die dag. 3 telefoontjes; 1 x geruststellen, 1 maal hechten en 1 x een bloedende wond verbinden. Je wordt er onrustig van. Gelukkig hadden we op zaterdag even een trip gemaakt naar Wairarapa, waar het nu wel mooi weer was. Via een hele smalle slingerweg dwars door de bergen naar de eveneens slingerende highway van Upper Hutt naar Featherston. Vandaar nog wat dizzy (met name de passagier moest het ontgelden) naar Martinborough, het centrum van het wijngebied Wairarapa. Daar hebben we heerlijk in het zonnetje geluncht op een winery. 

Nienke had een local wijnblad gekocht en aan de hand daarvan reden we nog wat wineries af. De besproken flessen waren helaas vrijwel allemaal uitverkocht, maar we hebben nog wat tijdelijke vulling voor ons wijnrek mee kunnen nemen. Daarna zijn we naar de zuidkust gereden om te kijken of we de orca's nog konden spotten. Onderweg kwamen we langs een knollenveld wat prachtig belicht was door de laag staande zon en pas in tweede instantie zagen dat het vol stond met schapen. 
 
Helaas geen orca's gezien. Wel fraaie door de zee en wind gevormde rotsformaties en erg fraaie golven in de ondergaande zon. 7 uur later waren we weer thuis en hadden het gevoel alsof we een lang weekend waren weg geweest. Voor toekomstige logees; dit wordt een verplichte trip!

Op zondag nog wat rondgereden kijkend naar huizen en lapjes grond. Als we ons toch settelen dan maar goed. Het bevalt ons in deze regio wel. Op woensdag morgen was het dan eindelijk zover. De morgen begon met wat regen in de opkomende zon, waardoor er symbolisch twee fraaie regenbogen verschenen voor ons raam.  
Een Polynesisch rugby team was in twee uur klaar met het uitladen van onze spulletjes (moet nog checken of alles heel is) Ze moesten wel even wennen aan mijn militaire operatie (een lijst met nummers van de dozen en de kamers waar ze naar toe moesten). Nu zitten wij hier uit te pakken, ons menigmaal afvragend waarom we dit of dat in vredesnaam nou hebben meegenomen. Ook erg handig als je niet opschrijft waar de onderdelen van de kast in zitten. Verder vergeten dat we al steakmessen (essentieel hier) hadden gekocht. Wel vreemd om al die spulletjes weer te zien en de spulletjes van Floris en Tristan brengen de nodige emoties mee. Zeker nu morgen de dag is dat Tristan 10 jaar zou worden.