30 oktober 2008; Kadans

Ik heb ooit eens paard gereden, een keer was genoeg. Kreeg die kadans niet te pakken, telkens als ik naar beneden ging kwam het paard omhoog. Pijnlijke kertsdiner entre-act. Zondagmorgen zaten we lekker te ontbijten met een eitje en wat Albinoni toen er ineens een aantal orca’s voor ons huis langs zwommen. Toch wel heel erg fraai in het ochtend zonnetje. Helaas kon ik ook hier de kadans niet vinden, telkens als ik afdrukte gingen de orca's weer onder. Geen foto’s daarvan helaas, maar we blijven naar de zee turen!
Volgende week komen Nienkes ouders voor 1 ½ maand. We hebben een aardig programma gemaakt. Samen gaan we twee weken over het zuider eiland reizen. Heb natuurlijk een strak schema gemaakt en vrijwel alle overnachtingen zijn al geregeld. We hebben er heel erg zin in en zijn er ook een beetje aan toe. Hier het dek van een van de huisjes die we gehuurd hebben, deze is in Marlborough. Die hieronder in Akaroa.

Dinsdag een aanvaring gehad met een dochter van een patiente. Ze had kritiek op de praktijk en de huisartsen. Haar moeder had iets aan haar been, vermoedelijk kanker. Er waren al 4 brieven van onze kant uit gegaan en een paar telefoontjes. Ze was al 2 maal gezien door de specialist maar nog niet geopereerd. De dochter vond dat wij ons best niet hadden gedaan (had ondertussen zelf de wond niet behandeld zoals ik had voorgeschreven). Er ontspon zich een onaangenaam gesprek. Ik merk dat ik daar niet meer goed tegen kan. Wij zijn natuurlijk niet verantwoordelijk voor de slechte organisatie in 2 ziekenhuizen en de wachtlijsten. Enfin, zoiets verknalt je hele dag. Zo’n reis in het voooruitzicht is dus meer dan welkom.
Vorige week ook nog naar een soort filmhuis bioscoop hier in Otaki geweest. Met 6 man heerlijk onderuit hangend in luie zitkamer banken (pootjesop een voeten bankje) naar een docu/film over Maori gekeken. Dat soort dingen gaan we vaker doen. Misschien ook nog eens een concert. Op het programma hier in NZ staan Stevie Wonder (59), Leonard Cohen (75), Eric Clapton (64) en Simpky Red (uit 1976). Pensionadas on tour!
Het huis wat we huren staat te koop. De real estate agent heeft de draad weer opgepikt en gaat een aantal open dagen houden hetgeen inhoudt dat iedereen die dat wil a.s. zondag tussen 3 en half 4 door ons huis kan lopen. Geeft ons de kans om weer eens goed op te ruimen denk ik dan maar. We hebben besloten zelf niet voor dit huis te gaan nu gebleken is dat van de tuin slechts 1 meter bij het huis hoort en de rest van de council is. Het kan dus gebeuren dat je over een paar maanden ineens naar een gloednieuwe dijk zit te staren. We hebben wel wat andere dingen bekeken, maar zijn niet verder dan de tekenfase:
Hierboven zoals het nu is en hieronder zoals het moet worden (with a new roof and cladding of course).
Het ziet er allemaal wat oud uit en moet flink opgeknapt worden, maar als je deze view vanuit de tuin ziet .......

Dan is er ook nog een leuk huis aan een rivier met je eigen prive badje in the river:

Blijft een moeilijke keuze allemaal, maar wel een luxe. De financiele crisis slaat hier ook hard toe in NZ. Met de komende verkiezingen (hier om onduidelijke redenen om de drie jaar) voor de boeg regent het hier leugens en beschuldigingen. het lijkt Amerika wel. Gelukkig bestaat minimaal de helft van het nieuws uit sport.

22 oktober 2008; Raar volk die mannen

Mannen, raar volk. Eigenwijs, kleinzerig en gierig. Deze week weer een aantal voorbeelden gezien.
Meneer was midden in de nacht opgestaan om naar het toilet te gaan. Klapte met een smak tegen de muur. Telkens als hij probeerde weer te lopen viel hij naar links. Wat doe je dan in zo’n geval; je gaat weer naar bed. Ik vroeg hem of hij soms op de telefoon gevallen was, kapot, en daarom niet mogelijk om een dokter of ambulance te bellen. Nee hij had gewoon zijn vrouw verboden te bellen. Heel logisch toch? De ochtend erop is alles weer normaal en dus ga je naar ‘the gym’ omdat daar iemand is die bloeddrukken kan meten. Die was er dus niet en dus ga je weer naar huis. Daar gebeurt het 2 dagen later nog een keer en dan heeft mevrouw er genoeg van, naar de dokter. Op mijn ‘What can I do for you?’ zegt hij’; waarschijnlijk niets, ik moest hier komen van haar. Die man had TIA’s natuurlijk, een soort voorbode van een CVA.
Deze week zag ik nog zo’n man; bij de bloedbank hadden ze een te hoge bloeddruk vast gesteld. Die had hij bij mij ook 2 keer. Maar hij had een hekel aan tabletten. Waarom kom je dan eigenlijk, de tijd dat ik kon toveren is echt voorbij. Uiteindelijk heb ik hem gezegd dat hij eens een dag moest proberen om zijn rechter arm niet te gebruiken, kijken of hij ook een hekel aan een CVA heeft.
Dan had ik er nog een die zijn vinger goed had opengehaald aan een strijkijzer (was hij aan het repareren). Bloedde als een rund. Zo’n vinger moet je op twee plaatsen verdoven omdat een vinger 4 zenuwen heeft. Die injecties zijn gevoelig, maar als je mannen hoort tijdens injecties e.d. denk je toch dat het eigenlijk jammer is dat mannen geen kinderen moesten krijgen, dan hadden we nu niet zo’n overbevolking op de wereld! Nee dan meisjes, verdoving onder de voet omdat ze in dorens was getrapt die er nog inzaten. Dat zijn gemene prikken, maar ze gaf geen krimp, 13 jaar! Natuurlijk zijn er uitzonderingen (ondergetekende), Floris gaf ook geen krimp bij alle injecties en hij was pas 7.
Dan nog een meneer waar ik een basaalcelcarcinoom in zijn gelaat had verwijderd. Volgens de patholoog zat er in de diepte nog een restje. Ik heb meneer met succes opnieuw geopereerd (dezelfde patholoog vond nu helemaal geen kanker cellen meer!?!?). Meneer was dankbaar maar vond eigenlijk dat hij toch niet hoefde te betalen voor de tweede ingreep.


Voordat de dames nu allemaal denken dat ze helemaal super zijn; de benauwde nog borstvoeding gevende moeder met een ernstige verergering van haar astma die vraagt of de prednison niet slecht is voor haar kind. Nou mevrouw, heel wat minder dan die sigaretten van u! En dan dat hele stelletje die je lastig komen vallen om Duromine, afvalpillen. Als je hun karretjes in de supermarkt ziet vraag je je wel af of die hersencellen elkaar wel weten te vinden.
Dat waren dus wat praktijk perikelen. De verbouwingen (zolang als ik er ben) beginnen hun einde te naderen. Heb al een CD-tje voor mijn collega; ‘Bouwgeluiden’. Voor als hij straks onthoudings verschijnselen krijgt. Over twee weken komt dr. Scott uit Scotland (of course) ons legertje versterken. Dan hoeven we de diensten nog maar met zijn vijfen te verdelen.

Ben inmiddels ver gevorderd in mijn nieuwe boek ‘1434’. Toch weer ontluisterend allemaal. Blijkt dat alle ‘uitvindingen’ van de Italianen in het begin van de Renaissance gewoon ordinair gekopieerd zijn uit de ‘Nung Shu’, ’s werelds eerste massa productie uit 1313 (China). Zelfs de grote Leonardo da Vinci pleegde op grote schaal plagiaat. Allemaal mannen (weer) die voor eigen roem en rijkdom gingen en lak hadden aan copyright en eergevoel. In ieder geval moeten alle geschiedenisboeken worden herschreven.
Slechts één foto deze week (van Andrew Hardacre ©!!!, mijn toestel is nog steeds bij de reparateur). Dit is een Pukeko, een soort blauwe kip. Fraaie vogelsoort die hier veel voorkomt. Je ziet ze vaak langs de snelweg scharrelen. Achter onze praktijk is een klein stukje moeras en daar lopen er erg veel.

14 oktober 2008; The circle of life

Een stel vrolijk spelende kinderen rennen in zwembroek langs mijn auto naar het strand. Ze kijken me aan alsof ik gek ben. Is waarschijnlijk ook wel een gek gezicht. In de brandende zon zit een meneer in lunchtijd in de auto de krant te lezen met de raampjes open en Mexicaanse muziek op. Of zouden het toch die skies zijn geweest die tussen de voorstoelen door bijna naar buiten steken. Direct na het werk vertrokken Nienke en ik naar Ohakune voor een laatste weekendje skieen.Afgrijselijke mazzel. Stralende zon en heerlijk sneeuw. 's Ochtends wat ijzig en laat in de middag hier en daar wat slagroom maar we hebben heerlijk geskied. Ook nog mijn collega tegengekomen die als een echte Brit de zonnebrand vergeten was en zelfs nu nog door de gangen loopt te schilferen. Rustig begonnen op de blauwe pistes maar al snel de zwarte pistes opgezocht. Die waren heerlijk leeg. Het grote verschil met Frankrijk is is dat er hier geen bomen zijn. De berg is een vulkaan en alles om je heen is dan ook gestolde lava. Overal hangen dan ook waarschuwingen en instructies wat te doen als de vulkaan uitbarst; skies los en naar een 'ridge' klimmen. De lava zoekt namelijk ook de pistes op.

Vooral op dag twee was het helemaal helder. Je kon Mt. Taranaki, een andere vulkaan 125 km verderop, zien liggen als je naar beneden skiede (het witte puntje helemaal in de verte).
Helaas gingen de pistes op 4 uur al dicht en dus zat er niets anders op weer naar huis te gaan. Toch gek dat je dan thuis komt en het gewoon 20 graden is 's avonds om 7 uur. Het begint hier nu echt lekker te worden.

Verder deze week een beetje pech. Ik had een beeld gekocht voor Nienke, een Maori beeld, de Circle of Life voorstellend. Helaas had deze het transport niet overleefd. Uit de bovenste ring waren drie brokken afgebroken. Eigenlijk ook wel weer toepasselijk. De maker heeft alweer beloofd een nieuwe te maken, maar eigenlijk ........
Als laatste een foto van Juud, die de twee boompjes die wij van Nienke haar jaarclub hadden gekregen (een voor Floris en een voor Myrthe) voor in de tuin in Bennekom heeft getransplanteerd naar haar eigen tuin. Ze doen het goed.

Ben inmiddels begonnen in het boek 1434 van Gavin Menzies, de opvolger van 1421. Hij toont aan dat de Renaissance is begonnen na een bezoek van de Chinezen aan Italie. Ook de Pharao was aardig, niet te geloven dat dit boek was geschreven vóór 9/11. Als we het nou toch over tips hebben: Habib Koité en Bamada (band uit Mali) maakten vorig jaar de heerlijke CD Afriki. Gegroet.

8 oktober 2008; Crunchy shoulders

Nienke heeft er een echte verjaardag van gemaakt, met pakjes en zelfs een heuse massage door een chinese professional. Zo chinees dat we de poten van onze massage tafel ongeveer moesten halveren. Ze heeft ons gisterenavond goed onderhanden genomen. Ze vertelde dat we ‘crunchy shoulders’ hadden hetgeen in mijn oren toch een beetje klinkt alsof ik mijn ontbijt onder mijn huid had zitten. Ik moet zeggen dat je het inderdaad kon voelen en horen. Misschien toch de leeftijd? Of toch wat slapeloze nachten en wat stress. Naomi (moderne ouders?) heeft het er uitgemasseerd. ‘Is it a five (nice) or an eight (excruciating pain)?’ Afgezien van mijn zere keel, druipneus en wat koorts voel ik me vandaag toch heerlijk.
Die keel is nog een souveniertje van afgelopen zaterdag. Wij hebben toen goede vrienden helpen verhuizen (dat is al de derde keer hier, ik weet het, we zullen wat vaker dingen kapot laten vallen) in Wellington. De wind was adembenemend hard en zo af en toe kon je meubels als een vlieger naar de vrachtwagen dragen. Uiteindelijk dus toch niet zo goed voor de keel, maar ’s avonds wel als beloning lekkere lamsbout met pinot noir in hun nieuwe huis.
Over pinot noir gesproken, ik heb nog een geweldige tip om je auto weer lekker te laten ruiken. Je gaat op het laatste moment naar de super omdat je baas (kan er maar niet aan wennen) komt eten. Je laadt de achterbank vol met eten, wetend dat je straks toch nog een keer mag omdat je iets vergeten bent (apfel strüdel deze keer), en niet te vergeten een paar lekkere flessen pinot noir. Vervolgens rij je snel naar huis omdat Nienke staat te wachten. Je ziet die labrador wel aankomen maar zo stom kan hij toch niet zijn? Jawel hoor, loopt doodleuk gewoon de weg op zonder op of om te kijken. ‘In a split second’ moet je beslissen, de wijn of een deuk (met als toegift de discussie met de familie). Op de rem dan maar weer (kiwi’s rijden niet erg goed) en na het verwachte gebonk en gerinkel komt de toch nog onverwachte krak. Een heerlijke lucht verspreid zich door de auto terwijl mijn geweldige aanbieding zich voor de komende weken in de automatten vestigd. Dat was dus vrijdag. Als ik vandaag wordt aangehouden zal het toch wel enige overredingskracht kosten om dat uit te leggen.
Vanwege de storm van gisteren en vannacht is er nog aardig wat sneeuw gevallen op Mt. Ruapehu. We hebben daarom de weerkaarten goed in de gaten gehouden en een motelletje in Ohakune geboekt. Gaan we dit weekend toch nog even skieen.

Geen foto’s deze week, mijn camera is naar de reparateur. Het LCD scherm had de trip van Holland naar hier niet overleefd. Was geplet tussen de whiskey flessen van mijn rugby vrienden. Had geen bonnetje meer, maar de verzekering hier accepteerd gewoon een afschrift van het bankafschrift en een foto als bewijs. Dat kan hier allemaal nog, zag ook een leuke discussie op het Nieuw Zeeland forum, zo gaat het hier echt nog vaak: http://www.nieuwzeelandforum.nl/home/lees.php?id=17479&vdr=

Nog bedankt trouwens voor de aandacht. Wij vinden het leuk dat we nog niet vergeten zijn en jullie onze website weten te vinden (zie statistiek). U bent weer bij, gegroet!

2 oktober 2008; Spring is in the air.

Vandaag zijn Nienke en ik 15 jaar getrouwd. Op zijn zachtst gezegd zeer onstuimige jaren, maar we zijn nog samen en zullen er zo meteen toch een glaasje op drinken. We zitten net beiden na te hijgen van het sporten. Nienke heeft zich net suf gefietst voor de dames series in onze 'rumpus room' en ik heb net Nienkes eer verdedigd in het squashteam van de Kapiti Coast Disctrict Council. Vorige week mijn eerste competitie wedstrijd gespeeld en gewonnen!!! Vandaag weer stevig terug op aarde na een fikse nederlaag. Toch meer dan genoeg calorieen verspeeld om straks een lekker glaasje chardonnay te compenseren.

Weinig nieuws deze week. Wakker worden in dit huis is nog steeds helemaal prima. Zaterdagmorgen een nieuw record neergezet op de praktijk door in 3 1/2 uur 32 patienten te zien. Beginnen bijna Nederlandse diensten te worden. Verder is hier net de 'daylight saving' ingegaan waardoor we nu 11 uur op jullie voorlopen. De dagen waren al langer geworden en nu kun je lekker lang in de tuin zitten hetgeen ik vandaag na het werk dus maar even heb gedaan, met mijn nieuwe boek Pharaoh. De zon staat ook al hoger en gaat niet meer zo snel onder. Dat geeft weer fraaie luchten. Op de foto hieronder zie je vanaf ons balkon tegen de ondergaande zon Mt. Ruapehu liggen, hier 2 1/2 uur rijden vandaan. Daar ligt nog meer dan voldoende sneeuw om te kunnen skieen, hetgeen we dus een van de komende weekeinden ook gaan doen. Ze hebben er net kampioenschappen bikini skieen gehouden voor het borst kankerfonds. Behoorlijk dapper met temperaturen van -5 tot -10 op de berg. 't Is een aktieve vulkaan en de buren vertelden dat ze zelfs foto's hebben waar de rookpluimpjes goed te zien zijn.

Nog een kleine anekdote; mensen hebben hier soms de meest fantastische namen. Ik schreef al eens over de Maori namen, maar ook de Engelsen kunnen er wat van. Gisteren had ik mw. Hockey op het spreekuur en van de week moest ik mevrouw Lovelady uit de wachtkamer halen.

Kun je je voorstellen hoe je een volle wachtkamer inloopt en dan roept miss Lovelady. Voelde me een beetje als een man die in een bordeel de naam van de dame van zijn keuze noemt.

Vandaag stond in de krant dat er een lange warme lente wordt verwacht waar we natuurlijk helemaal geen bezwaar tegen hebben. That's all for this week folks!