29 november 2008; Om jullie op te warmen

Even heel kort om jullie in dat koude kikkerlandje een beetje opte warmen. We zitten nu lekker in ons huisje aan de Mahau sound (zie de 2e foto op het deck) na eerst heerlijk in Picton even gelunched te hebben (lijkt net op zuid Frankrijk). Het is hier heerlijk warm en Nienke en ik hebben derhalve nog even een duik in Mistletoe bay genomen (Queen Charlotte sound). IJskoud, dat wel. Net een flesje Saint Claire chardonnay opengemaakt en zitten nu te genieten van alle vogeltjes en m.n. de tui's. Gegroet.

26 november 2008; Bijna vakantie

Zaterdag gaan we op vakantie. Dat klinkt heel raar hier aan de andere kant van de wereld. Het is hier zo mooi dat het nog steeds als vakantie voelt. Nog steeds een beetje onwerkelijk. De periode dat ik met name hoestende en proestende mensen zag is voorbij. Begin inmiddels een behoorlijke schare vaste klanten te krijgen. Met name veel ouderen. Mijn piekflow was net flink opgevijzeld met alle ballonnen die ik opblies voor de kinderen, maar dat worden er steeds minder. De problematiek wordt daardoor ook zwaarder en bij een 4 jarig jongetje met melanomen moest ik toch wel even slikken. De masseuse (Nienke gebruikt mij als excuus om haar te laten komen) vond mijn schouders dan ook nog steeds crunchy vrijdag avond. Noor en Philip zwerven nog verlekkerd rond op het noordereiland en dus zijn wij zelf maar wat gaan wandelen. In dit gebied (Otaki Forks) werden o.a. enkele scenes uit de Lord of the Rings opgenomen. Niets mis mee om daar in het zonnetje rond te lopen.

Heerlijk gewandeld en daarna nog even gehockeyd. Ook Nienke deed mee en loopt nu trots met haar oorlogswonden (even het astroturf gekust, letterlijk!) te pronken. Stel je je een blonde Charlie Chaplin voor zonder bolhoed maar met snor en dan ook nog een klein sikje!

Helaas verliep de woensdag niet geheel zoals gepland. Zie onderstand bericht uit het lokale tennisblaadje. Had gehoopt op een andere manier in het nieuws te komen.

Business House Tennis Round 7, November 6

VERBAL VIRTUOSITY AND ACHING ACHILLES’


A sprinkling of seasoned sledgers entertained the packed centre court

grandstand with outstanding ribald repartee in rousing round 7 action.

Placemakers may remain winless on the tennis scoreboard, but their verbal

virtuosity almost earned them a special ‘never before awarded’ bonus point on

the calmest of evenings at Te Atiawa.


The verbal shenanigans were not confined to the centre courts. Lindsay Rye

(Different Strokes) and son Sam Rye (Cuttriss Angles) engaged in amusing

banter throughout their clash on the aging ashphalt. Rye senior at one stage

informed his progeny there would be “no dinner for him tonight” after Sam

called a bruising second serve long. It was Lindsay’s best second serve in 17

years, no wonder he wanted the call reversed.


Drama on court H9 as David Reid Homes’ Hans Itjeshorst tore his achilles

tendon and was forced to retire against SolarZone. The Dutch doctor

immediately knew the extent of his injury, thankfully it’s not ruptured. SolarZone

won 4-2, a result only confirmed by the committee late in the night as the

indecipherable result sheet had clearly been filled in by a 2 year old.


In other action, talented junior Conor Strang appeared for Precise Print and was

rewarded for his 3 fine wins with a free after match feed from the affable

number 1, big Andy Wicherts. Tailors Tribe won its first match of the season, 4-

2 over Reiki Rascals. A fine effort. Two pairs remain unbeaten.

Niet echt een geweldige timing net voor de vakantie. De eerste wedstrijd nog dik gewonnen, maar daarna ging het mis. Tegenstander gaf een dropshot terwijl ik naar achteren liep, ik zette weer af en 'krak'. Voel me een beetje als Nienkes 10 jarige RAV die toch behoorlijk wat moeite had om omhoog te komen op een berg. De jaren gaan tellen. Loop nu wat rond te hinken op een dikke dot sokken in een schoen. Gelukkig is het niet de achillespees maar een spierscheur er net boven. De wandelschoenen gaan wel mee, maar wat extra boeken ook! Het is hier nu donderdagavond 21.45 en het is nog steeds 25 graden. Kreeg vandaag eindelijk airco in mijn kamer. Ging meneer eerst nog even testen of hij het ook op 'warm' deed. Op het laatste plaatje de geplande route.

Ik neem de laptop mee maar kan niet beloven dat ik de weblog goed kan bijhouden. Op het zuidereiland wonen wat minder mensen en internet is niet overal voor handen. Als laatste nog een nieuwtje; Nienke heeft een nieuwe baan aangeboden gekregen, promotie, een dag minder werken en een nieuwe uitdaging! Gaan we eens goed over nadenken.

21 november 2008; 3-3 en gewonnen met 1 set.

De foto hieronder laat een paar aantrekkelijke poeletjes zien in the Waikato river. Heerlijk om op een zonnige dag in af te koelen. Handdoekje uitleggen, flesje wijn, stukje kikirangi kaas. Dit is echter vlak voordat ze sluizen openzetten om het overtollig water af te laten lopen. In enkele seconden verandert dit lieflijke stroompje in een woeste rivier. Water bij de wijn is altijd een slecht idee!

Afgelopen weekend waren we dus in Taupo (4 1/2 uur rijden naar het noorden) waar we met Noor en Philip enkele fraaie sites hebben bezocht en logeerden in het huisje van Miriam en Erik (vrienden uit Auckland) aan de rustige baai in Kinloch. Zaterdag avond gezellig met Sue en Louis (Louis is een studievriend die o.a. in mijn hockeyteam zat en waar ik het Sphaerinda tournooi jaren mee organiseerde) en zijn ouders (zijn moeder is een jaarclubgenoot van Noor) in zijn restaurant in Taupo gegeten. Reunie aan de andere zijde van de aardbol, erg goed.
Zit dit dus te schrijven in de thee pauze. Weer heerlijke verhalen vanmorgen; net een man die zijn nek en rug gekneusd had toen hij een schaap achterna zat in het weiland 's avonds laat ('and it's not what you think doc!!!'). Gisteren sproeten uurtjes gehad, kleine 200 mensen gezien met zijn vijfen in 2 uur tijd. Was gratis, dus lekker druk (zal ik ze aan herinneren als ze weer de term 'going Dutch' gebruiken). Heb zelf toch zeker 6 verdachte plekken gezien. Heb hier al meer huidkanker verwijderd dan in al mijn tijd in Nederland en Belgie.

Terug naar Taupo. We hebben daar natuurlijk ook nog even door de stomende natuur gewandeld en zelfs vanaf het water de beroemde Maori carvings bekeken. Beetje tegenvallend dat deze pas van 1980 zijn, maar toch indrukwekkend. Leuker nog vind ik de Alpacas, een lama soort die het hier in NZ heel erg goed doet. Typische life style beesten. Iedereen die zo nodig 'rural' op een 'boerderij' wil wonen, maar niets van schapen wil weten (om infecties te voorkomen moet je hun konten krabben, je gelooft het of niet, maar dat is een echte baan, op het zuidereiland trekken groepen konten krabbers langs de boerderijen!) heeft er een aantal.

Op de terugweg nog even een paar keer afgeslagen om een prachtige gorge te bekijken die langs de snelweg slingerde. Deed erg aan de Dordogne denken. Zo'n sandwich smaakt altijd beter naast een kabbelende rivier!

Van de week weer getennist, ik speel in het business team voor David Reid, een groot bouwbedrijf hier. Handig voor als we echt gaan bouwen. Op matchpoint; 'Hey David, help me remember, how much was my discount??'. Vorige week met 4-2 verloren (die 2 punten waren van mij) en deze week wonnen ze voor het eerst in 2 jaar, 3-3, gewonnen omdat we een set meer hadden. Wel even wennen, we tennissen in het zwart! Inmiddels alweer een aantal dagen aan het werk en het nieuwe weekend voor de deur. Noor en Philip zijn op weg naar White Island, een actieve vulkaan in de oceaan die momenteel even slaapt, hetzelfde wat wij voor morgenochtend dus plannen! Het weer is inmiddels echt heerlijk dus we zullen om 10 uur wel ons bed uitdrijven. Zondag weer een huis bekijken (er was er daadwerkelijk nog een die we nog niet gezien hadden). Nog een paar patienten en dan ga ik naar mijn lunchplekje toe! Gegroet.

Nog eentje dan; net een man van 75 bij wie de zuster een wat hogere bloeddruk had geconstateerd. Ik vroeg o.a. of er stress was; 'of course, my handicap has gone up from 18 to 21!!!'. Heerlijk toch?

12 november 2008; Wauwrarapa

De weergoden waren ons welgezind en we hebben derhalve een geweldig weekend in de Wairarapa gehad. Vrijdag na mijn werk direct vertrokken. Ons huisje, Villa Rosa, was helemaal klaar voor ons, slechts één lucifer was nodig voor een heerlijk open haardje. Geweldig gelegen tussen rozen struiken en nabij Martinborough's centrum. Voor Nienkes ouders volgde toen de kennismaking met NZ pubfood onder het genot van dark beer, cricket/rugby/horseraces en (te) harde muziek. Zeer gezellig. Een dag later een mooie rit naar Castle point (zo genoemd omdat Captain Cook de rotsformaties er als een castle uit vond zien (after a few barrels of rum I presume). De foto's spreken voor zich:

We hebben hier enkele prachtige huisjes gezien. Beetje afgelegen (50 km ten oosten van Masterton), maar deze view compenseert heel erg veel. Het lokale menu is verse vis en blikvoer.

Niet alleen heerlijke stranden, duizenden kleuren groen en blauw maar ook Kiwi humor. Na een dag genieten hadden we ook nog een diner op Tirohana Estate. Geweldige ervaring, uiteraard lekker eten en vele heerlijke wijntjes, maar vooral uitstekende service en geweldige verhalen. Hun wijn is zo goed vanwege het aanhalen van de blaadjes, fluisterende liefkozingen en de hele dag door muziek voor de druiven, u kent het wel. Het was niet heel moeilijk om onze chauffeur over te halen de auto te laten staan en gewoon mee te proeven. De hoeveelheid glazen doen anders vermoeden, maar we hebben er echt ook gegeten.
's Ochtends vroeg na een fikse wandeling de auto bereikt en zag nog net de eigenaar in zijn blote bast van een buitenbad naar zijn villa rennen. Heerlijk ontbijtje (verse aardbezien van de 'farmers market' in Masterton op getoast brood) op een zonnig bankje in de ochtend zon. Daarna de Pinnacles bezocht, bizarre door regenwater gevormde rotsformaties op zuidelijkste puntje van het noord eiland.

Noor en Philip stoer op pad met de oceaan op de achtergrond.

Net een soort gigantisch kerkorgel. De beroemde krullen van de New Zealand fern, de Cyathea medullaris. De krul is een veel gebruikt symbool voor de Maori en New Zealand.

Tot slot nog een bezoek aan Cape Palliser met zijn seal colony. Hier een heel kleintje die lekker lag te pitten onder een rots en hieronder opa die zich afvraagt wat ik daar kom doen. Je hoort hem denken 'Ik word helemaal gek van die toeristen'

Helaas moesten wij weer aan het werk terwijl Nienkes ouders inmiddels op weg zijn om het noorder eiland te verkennen. Inmiddels al helemaal verslingerd aan dit mooie land.

6 november 2008: Mans Gerard Joef, wò?

Het gerucht gaat dat mijn handschrift op de kleuterschool al dermate onleesbaar was dat ze daar zeiden; jij moet maar dokter worden. Het schijnt dat patienten van mij met mijn recepten jaren lang het Kröller-Müller museum gratis hebben bezocht. Nadat wij eens in Curacao geland waren hield een douanier een hele Boeing op omdat hij uitvoerig mijn (voor hem onleesbare) landingskaart opnieuw ging invullen (ben je eens een keer een van de eersten gaat het weer fout. Nu hier in NZ weer een misser. Er zijn hier zaterdag verkiezingen. Wij wilden meedoen en dus heb keurig met mijn mooiste blokletters onze enrolment formulieren ingevuld. Ging goed voor Nienke, maar ik heette ineens Mans Gerard Joef. Was dus bang dat ik niet mocht stemmen. Omdat wij het weekend met Nienke ouders naar de Wairarapa gaan gingen we 'voorstemmen'. No problem sir, we'll change it after the elections. Hoefden onze legitimatie niet eens te zien. Wij hebben beiden voor de groenen gestemd. Nog even getwijfeld of we niet zouden stemmen voor de Aotearoa Legalise Cannabis Party (niet gelogen), maar ja, dat is zo Nederlands. Andere partijen kwamen niet in aanmerking, Labour is al 9 jaar aan het regeren en heeft het niet echt geweldig gedaan (sociaal en medisch is het erg matig hier) en National wordt geleid door een liegende car (spreek uit cáááár) salesman. De andere splinterpartijtjes doen erg aan een bananen republiek denken nu naar buiten komt dat ze geld hebben aangenomen voor wederdiensten aan rijke families. Onze lokale politici zijn helemaal een lachertje. Staan langs de kant van de weg naar voorbijgangers te zwaaien. 'Waar staat u ook al weer voor?' 'Geen idee, maar ik kan goed zwaaien!' (schijnt in de beste families voor te komen).
Nienkes ouders zijn veilig geland. Verwelkomt door een paar heftige stormen en regenbuien, maar komend weekeinde wordt het al weer mooier. Op de foto zie je de voorbereiding voor hun trip over het noorder eiland in volle gang. Gisteren avond hebben we samen een Marae (Maori gemeenschapshuis bezocht. Wij waren de eregasten van de burgemeester bij de eerste uitreiking van het NZ citizenship in nieuwe vorm aan 22 immigranten. Dat alles inclusief toespraken (zijn ze erg goed in) en zang. Alles afgesloten met het luid door ons meegezongen NZ volkslied. Daarna nog wat lekkere happen en Maori dans/zang. Philip en Noor vielen dus met de neus in de boter. Had helaas mijn gerepareerde fototoestel in de auto laten liggen. Het resultaat met de telefoon is niet echt van hoge kwaliteit. Philip en Noor zijn al over de jetlag heen. Wij hebben al het een en ander laten zien en vandaag zijn ze voor het eerst alleen op pad geweest. Zowel zij als de auto zijn onbeschadigd! Dat goldt trouwens ook voor ons huis waar afgelopen zondag een open dag was. Paranoïde als ik ben had ik het hele huis gefotografeerd. Je weet tenslotte maar nooit. Natuurlijk niets gebeurd, slechts 4 keurige stellen waren geïnteresseerd. Prachtig weer helaas, maar goed, als het verkocht wordt hebben we nog 3 maanden de tijd om iets anders te vinden.
Inmiddels is mijn nieuwe Schotse collega gearriveerd, aardige vent, maar praat een beetje binnensmonds Schots. We horen dus veel 'Sorry?'of 'wo?' (spreek uit 'wò' plat Kiwi's voor 'What?').

Als laatste mijn lunchplekje aan het strand; krantje, zonnebril (met correctie), bakje brood en fruit, heerlijk. Volgende week mooie foto's van de Wairarapa.