29 july 2009: Geld maakt niet gelukkig

Dit is echt zo steil en die dame is echt zo stoer. Natuurlijk wilden we nog even die zwarte piste doen waar we vorig jaar zo'n plezier hadden gehad. Omhoog geklommen tot de rand van de bergrug, er overheen en daar was een prachtig stuk ijs zo groot als een basketbal veld. Daar moest je over heen om bij het begin van de piste te komen. Nou had ik in 8 jaar mijn ski's niet laten kanten, de poging om over het ijs te kanten was dan ook bij voorbaat gedoemd te mislukken en mijn ski's verloren direct grip (dit voor de technici. Voor de niet ingewijdenen; FC Knudde). Over een soort enorme ijsbol gleed ik een twintig tal meter naar beneden uit het zicht van alles en iedereen en kwam in een sneeuwkom terecht. Mijn portemonnee, gevuld met muntjes voor de koffiemachines, brak mijn val en derhalve ook bijna mijn heup. Een langzaam groter wordende blauwe plek in de vorm van Australie prijkt nog enige weken als souvenir op mijn linker zijde. Na mijn waardigheid bij elkaar geschraapt te hebben en het bewijs van mijn knulligheid van me af te hebben geslagen vond ik Nienke, vrolijk bochtjes draaiend enige tientallen meters onder me, terug. In het geheel niet verontrust, tot mijn teleurstelling. Omdat de rest van de piste ook nogal ijzig (beetje wit poeder op een erg fraaie blauwe en vooral gladde ondergrond) was konden we niet uitkomen op de plek waar we vorig jaar middels een sneeuwbrug weer naar de onderkant van de lift konden terug skieen. Calorieën zwetend klauterden we met de ski's op de nek weer naar boven om daar te ontdekken dat er dit jaar geen sneeuwbrug was, maar slechts een diep dal met aan de andere zijde de lift. Mijn imitatie van de meneer die vlotjes in schuss naar beneden ging en tot een derde aan de andere zijde weer omhoog kwam eindigde wederom in 'humiliation'. Naar beneden ging prima en een stuk omhoog ook, maar een ijsklomp veranderde mijn richting en ik kan u verzekeren, sneeuw is nog steeds koud en smaakt nergens naar. Gelukkig kan Nienke (hier op de foto met op de achtergrond mount Taranaki, een andere vulkaan 150 km verder) mij altijd terugvinden op de piste, want met mijn rode broek en rood/oranje skiejack val ik naast de ski capriolen ook nog op (de Kiwi's volharden zelf met zwart en grijs wat hun skiekleren betreft). Nog een leuke anekdote daarover trouwens; ik kocht dat jack een aantal jaren geleden alweer en bracht Tristan naar zijn klas pronkend met mijn fonkelnieuwe jas. Trekt een van Tris zijn klasgenootjes aan mijn arm en vraagt 'werk jij bij de vuilnis?'

Hoe dan ook, een geweldig weekend; alleen maar blauwe lucht, aangenaam zonnetje en lekker geskied ondanks de ijzige pistes en een onverlaat op een snowboard (de BMW's en Mercedessen van de piste) die nog even zonder voorrang te geven tegen Nienke aan vloog. Nienke hinkt nu rechts en ik links. In de erg leuke Riverlodge hebben gezellig gegeten met Wendy en Greg, een Kiwi-Engelse combinatie uit Auckland en daarna nog lang met hen en de eigenaars met wat lekkere glaasjes pinot noir bij het houtvuur gezeten. Vanaf de lodge nog een prachtig zicht op mount Ruapehu en de ondergaande zon. Zondagmiddag nog even uitgestapt bij een van de vrijwel bevroren watervalletjes op de berg, prachtig maar frisjes. Toch maar even thuis gaan douchen. Deze week moet dan eindelijk de consent loskomen en kan er legaal gebouwd gaan worden. Het schijnt langzaam wat warmer te worden en de zonsopkomst van vanmorgen droeg daar een steentje aan bij.

U bent weer bij.