en nog eens, en nog eens, maar ook dat lukt niet. Mijn kleine RAV-je kan zich niet meten met al die stoere 4 wheel drives die moeiteloos het strand op en af rijden. Nienke belt dus Doug maar op die ons er moeiteloos uittrekt met zijn dikke Hilux.
Met de staart tussen de benen weer naar Sims road. Wat moet je nou met zo'n situatie. Ik hoor de vrouwen al roepen; "niet meer het strand op dus" en de mannen; "ruil die rijdende boodschappentas in voor een dikke mega 4-wheel drive". Precies mijn gedachte, maar gezien de situatie van vanavond niet helemaal het goede moment om er met Nienke over te beginnen.Gelukkig had ik eerder in de week een hoogtepuntje. Ik was uitgenodigd voor een dag golfen met een groep builders en architecten (op zich al een hoogtepunt). Nienke vond dat ik toch wat moest gaan oefenen want de laatste sessie was ergens in Maart. Ze was niet zozeer bang dat ik zou afgaan, maar was eerder bezorgd over de veiligheid van de anderen. Ik besloot om een van de weilanden kort te maaien omdat we het onkruid daar toch te lijf moesten gaan. Zo onstand er een aardige 'home hole' waar ik het pitchen kon oefenen na het werk.
Vrijdag was ik er dus klaar voor. Op de prachtige golfcourse in Taihape speelden we een heuse wedstrijd met vier teams (samengesteld op basis van de handicaps, ...... die ik dus niet heb). Gehuld in een oranje shirt (ook weer uit veiligheidsoverwegingen) zat ik in een team van twee jonge cracks en Tim (ook geen handicap, maar er wel van overtuigd meer dat 5 slagen minder dan ik te slaan), mijn tennismaatje. De club heeft 120 leden en teert m.n. op toeristen en golf enthousiastelingen die een balletje willen slaan op deze prachtige baan met holes die hoog bovenop de kliffen van de Rangitikei gorge liggen.
Continu vogelgeluiden en het stromende water van de Rangitikei river. Mijn eerste afslag ging rakelings langs een niets vermoedende Tui, maar was de verste van ons team. Daar bleef het echter niet bij, na 18 holes was ik 4 balletjes kwijt en de 9 slagen op de 15e (wie zet daar nou ook van die stomme bomen neer) maakten een einde aan de hoop een gemiddelde score te halen. Het weer werkte echter mee, het was een prachtige dag. Ondanks mijn enthousiaste pogingen voor de poedelprijs in aanmerking te komen wonnen wij als team de wedstrijd (ben bang voor zijn collega's dat Tim daar bij zijn bouwbedrijf nog wel een paar maanden over blijft praten). Ik bleek niet eens de slechtste te zijn en had precies 5 slagen meer dan Tim.
BBQ op het dek van het fraai gelegen clubhuis, wat kan een mens zich meer wensen.Een vriend down the road had gevraagd of onze koeien zijn land niet wilden begrazen. Dat was dus een goed idee. Ik moest wel eerst zijn fence repareren en hier en daar de wiring vrijmaken, maar toen dat gedaan was zag het er allemaal aantrekkelijk uit. Daarna moesten Nienke en ik nog onze koeien drenchen, een geneesmiddel in vloeibare vorm die je over de rug van het beest gooit. Nou kost zo'n klein flesje 85$ per stuk dus de tuinslang van een afstandje is een aantrekkelijk, maar niet practisch idee. We moesten ze dus een voor een in de stockyard jagen en dan in de box voor we ze konden bewerken. Dat bleek minder eenvoudig en we zagen dus al op tegen de verhuisklus van de dag erop. Gelukkig kwamen Jeroen en Maartje eten en die konden dus de dag erna mooi helpen de koeien zo'n kilometer over de weg naar het nieuwe graasplekje te brengen. Eerst echter lekker sushi na een mooie sunset op het dek.
Na een heerlijke avond (waar o.a. de verschillende koe-verplaats-tactieken werden besproken) en awakening breakfast waren we er allemaal klaar voor. Gewapend met vervaarlijk uitziende hoeden, zonnebrillende en stokken werden onze dames en heren over Sims road naar Nienke gejaagd die verderop de weg had afgezet.
Ondanks enige verwarring bij wandelende biefstukjes was het een groot succes en dat zonder de hulp van alle ervaren buren.
Nog wat beduust van de grote hoeveelheid voedsel stonden ze ons aan te staren in het metershoge gras. De rest van de prachtige dag hebben we geplant; ritsen hortentias's die Maartje had meegenomen en een aantal boom transplantaties.
Zo, dat was het weer voor vandaag. Met de wetenschap dat jullie van Berlosconi verlost zijn en gisteren de kerstman in Wellington is gearriveerd (20 graden) sluiten we af met een nummer van Fatoumata Diawarra (haar CD 'Fatou' konden we zelfs hier in NZ krijgen). Het nummer heet Kanou (liefde in het Malinees)
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)