28 april 2008; And then ........ the final verdict

Net gebeld door NZ Locums. Vanmorgen belde de Medical Council hen om te zeggen dat er niets aan de hand was, ik kon zo beginnen. Na al dat gewacht is dat bijna een beetje teleurstellend. Had op z'n minst verwacht dat ik in zo'n oud Cambridgiaans gebouw vol portretten van streng kijkende professoren in een veel te grote zaal aan 3 psychiaters achter een lange tafel moest uitleggen dat ik niet gek ben. Het is bijna wat te gewoontjes. Als je een euro ongeveer een uur door een machine hoort rollen verwacht je toch eigenlijk meer dan alleen een gewone zwarte koffie. Nu de workpermit nog en dan mag ik aan de slag. Geen ochtendwandelingen meer over het strand. Hier dan nog een van de laatste foto's van het strand met op de achtergrond ons huis in de duinen. Omdat het eb is zie je de wolken mooi weerspiegelen in het waterpoelen.

27 april 2008; How do you unhook a stingray???

Helaas nog niets gehoord van de Medical Council. Woensdag hebben ze een meeting gehad en nu is het weer wachten op de uitslag daarvan. Ik moet wellicht nog met een psycholoog gaan praten of zo. In de tussentijd heb ik maar mijn eigen formularium gemaakt want het is toch even wennen met al die nieuwe namen voor medicijnen. Ik verveel me nog steeds niet. Eergisteren zijn we naar een komisch en heftig toneelstuk geweest; 'Who wants to be hundred'. Een tragisch/ironisch verhaal over 4 mannen in een verzorgingshuis. Allerlei facetten kwamen aan de orde; dementie en ironie (you can hide your own easter eggs), tragiek (always lots of colleagues and friends and nowadays you don't hear a thing), mishandeling (ruwe behandeling door gefrustreerd personeel, zelfs slaan), het drama voor de partner (elke dag op bezoek en je leven in duigen), het slachtoffer (bv. de CVA patient die wel alles verstond, maar niet kon communiceren en door de anderen ten onrechte meteen als dement werd versleten), het zinloze ritme van de dag (elke week hetzelfde eten, thee die 4 minuten te laat is en weer veel te vroeg naar bed om vervolgens midden in de nacht last van insomnia te hebben), het tragische wachten op … de dood (birdflu?, oh yes please), etc. En goed stuk. Ik herkende er veel in van mijn tijd in het verzorgingshuis. Je vraagt je werkelijk af waarom politici nog steeds de pil van Drion tegen houden. Wellicht kan ik er woensdag nog wat over babbelen, we hebben een uitnodiging voor Queensday van de ambassade. Dat schijnt een hele happening te zijn, landgenoten die al geruime tijd geen voet op Nederlandse bodem hebben gezet verdringen elkaar daar om de haring met uitjes en de oranjebitter.

Gisteren waren er vrienden van ons over die een flinke hengel meenamen voor me; 'die hoort er bij als je aan het strand woont'. Ik heb altijd gedacht dat het vissen was voor mannen die het waterstaren verkozen boven het gekibbel in de 'echtelijke' stonde, maar hier is het nog aanwezig in de oervorm; je eigen kostje vangen. Mijn vis ervaring is tot nu toe beperkt gebleven tot een keer vissen met een vriendje in Alphen a/d Rijn die er, nadat hij twee maal onze lijnen uit elkaar had moeten halen, verder vanaf zag. Er zaten zelfs twee boeken bij over het vissen. De tweede over haaien beschouw ik voorlopig echter nog maar even als 'de universitaire opleiding'. Vannacht heb ik al van het vissen gedroomd; er zat een enorme stingray aan de haak die me over het strand trok (wie ving nou wie). Nog bepaald niet zeker van mijn overwinning vroeg ik me al af hoe ik die haak los moest maken zonder in de vuurlijn van zijn 'barb' te komen. Het blijft een mysterie want zelfs in mijn droom moest ik nog op mijn eerste vangst blijven wachten; nadat de stingray/ik een loopgraaf van honderden meters in het strand had getrokken knapte de lijn. Voorlopig dus nog 'verse' vis uit de diepvries. Het was wel weer een plaatje gisteravond. Slechts de krabben gevoerd (niets gevangen dus). Wel weer een hele gezellige

dag. Het is nu nog erg vroeg (ben alweer anderhalf uur wakker) en het is een lekker temperatuurtje. Nienke ligt nog op een oor en ik ga eens lang het strand slenteren. Gegroet.

26 april 2008; A message from a working girl

Berichtje van working girl...........helemaal ondergedompeld in Kiwi working life at KCDC zoals ze hier zeggen (Kapiti Coast Disctrict Council www.kapiticoast.govt.nz) sinds een maand. Ik ben 26 maart begonnen en vanaf dat moment helemaal opgeslokt en ’s avonds vooral gevloerd dus een snel bericht bleef even uit. Het weer werken is na ruim een jaar een flinke aanpassing, in alle opzichten. Van niet werken na lange tijd weer werken, in een ander land, andere werkgewoonten, de hele dag Engels praten en dan geen gewoon Engels maar Engels doorspekt met technische, juridische en local government termen, en daarnaast me bezig houden met inhoudelijk een totaal nieuw werkveld. Dat allemaal bij elkaar opgeteld maakt het een reuze stap maar ik moet zeggen dat ik nu na een maand al zoveel heb kunnen ‘ opslokken’ dat ik denk dat ik me over nog een maand toch redelijk thuis zal voelen. Het werk is een uitdaging; grondaankopen beginnen en er een heel aantal afronden voor een weg die hier wordt aangelegd. Ik ben de projectmanager dus dat betekent dat ik de owners benader dat de Council hun land wil kopen, dan huren zij hun valuers, surveryer en andere adviseurs in en dat doe ik ook namens de council. Zorgen dat die heren enigszins kwaliteit binnen bepaalde timeframes afleveren, veel afspraken, meetings etc. regelen en dan negotians tussen hen initieren, eventueel mediation of zelfs arbitration. Er kan in dat proces heel veel mis gaan wat dus ook gebeurd is in een aantal gevallen. Het grootste deel moet klaar of grotendeels klaar zijn eind van dit jaar. Of dat gaat lukken, ik heb nu nog geen idee. Je bent zo afhankelijk van veel mensen dat je het maar voor een deel zelf in de hand hebt. De weg die hier gaat komen, is The Western Link Road, er staat ook info over op de website. Een niet bepaald onomstreden project hier in Kapiti want het zal dwars door veel mooi natuurgebied gaan. Waarschijnlijk zou een weg als deze er in Nederland helemaal niet komen maar hier wonen nog altijd zoveel minder mensen dat de blik vooral op ontwikkeling is gericht en versterking van economie. Meer dan behoud van natuur etc., althans dat geldt dan hier voor dit project want National Parks hebben we hier natuurlijk genoeg. In het eerst weekend nadat ik begonnen wat hebben Hans en ik allebei als vrijwilliger geholpen bij the Sustainable Home and Garden Show die ieder jaar wordt georganiseerd door the Council. Zeker de nieuwe Council die er nu sinds 6 maanden zit is op de groene toer, helemaal

prima. Ik had mijn bike meegenomen die ik hier gekocht heb en kreeg daar veel vragen en opmerkingen over, vooral de vraag waar ik ‘m gekocht had want zo’n bike hadden ze nog nooit gezien. Het antwoord is: aan de overkant van de straat haha! Ik fiets er in ieder geval heerlijk op heen en terug van huis naar Council, van waar we nu zitten zo’n 25 minuten. Wel 'n fietsshirtje aan want zo’n zeewindje kan toch fors zijn. Maar die fietshelm die je hier verplicht op moet dat is dus helemaal niks! Moet echt een tube gel meemen om het haar weer te fatsoeneren op ketoor.. Maar goed, nog even over het werk; de collega’s zijn allemaal aardig en behulpzaam, soms kan ik de grappen en grollen nog niet volgen door al het binnensmondse Engels en dan liefst allemaal door elkaar en dat zal ook wel nooit helemaal lukken. Wat humor en gevoelens aangaat is je moerstaal toch de taal waarin je je het beste kunt uitdrukken. De valuers (taxateurs) en surveyors en engineers waarmee ik allemaal moet samenwerken in het kader van de grondaankopen zijn in het algemeen ook allemaal erg aardig en staan open voor al dan niet domme (maar ja wat is dom) vragen die ik dan ook maar gewoon stel. Que, I’m from Holland, I know nothing! Het is wel weer leuk om me op iets heel nieuws te storten, het is zonder meer kennis die ik in een volgende baan goed zal kunnen gebruiken. Of ik daar mijn nieuwe carrière in zie is een heel ander ding. First things first nou maar, eerst dit jaar en dan zien we wel verder. Naast het gewone werken is het toch ook een forse aanpassing om na een werkdag op je fiets te klimmen en naar een huis zonder kinderen te gaan, niemand om voor de zorgen en in bed te leggen, dat went gewoon nooit. Ineens een zee van tijd na je werk en wat moet ik ermee? Daar moet ik nog echt m’n weg in vinden. Wel heel fijn dat we nu aan zee zitten want in ieder geval loop ik nu na thuiskomst meteen even het strand op om de zeewind op m’n gezicht te voelen, even uitwaaien ook al is het inmiddels bijna donker als ik thuis kom om 6 uur. Ook het vertellen van ‘ ons verhaal’ na de vraag van collega’s ‘ do you have kids? hakt er altijd weer enorm in, het hangt af van het moment en de persoon die het vraagt of ik dat enigszins zonder tranen kan vertellen of niet. Dat viel de eerste weken niet mee, want dat is een complete overdosis een paar keer per week die vraag. Iedereen rondom me weet het nu wel en die zullen er niet snel over beginnen denk ik. Ik weet nog niet zo goed wat ik daarvan moet denken, ik hoor nu meestal de weekendverhalen over sportende kinderen en familiebezoekjes maar gewoon aan. Dat zeewindje is in ieder geval welkom, net als het fietsen naar huis om even uit te waaien, dat begrijpen jullie vast wel. Nu is het in ieder geval een heerlijk lang weekend van drie dagen en echt fantastisch weer , even tijd om op te laden. Zeker nu we in dit geweldige beachhouse zitten. Zo meteen spontane picknick met Guy en Liesbeth en hun kids, het is hier net zomer ik zie allemaal mensen in zee zelfs. Weet niet of ik dat ga doen, maar in ieder geval even voeten erin moet lukken. We melden ons wel weer,

Cheers, Nienke

22 april 2008; being reviewed

Nog even een foto van onze tijdelijke eetkamer annex studeerkamer. Dit is eigenlijk de eethoek, maar omdat we nu alleen deze zelf gefabriceerde studeertafel hebben gebruiken we hem maar dubbel. Altijd al gedroomd van een studeerkamer met dit uitzicht.
Net bericht gekregen over mijn registratie. Vanwege onze situatie gaat een aparte commissie mijn zaak bekijken. Wel begrijpelijk, maar dat had m.i. ook wel eerder gekund (alle papieren zijn al sinds begin februari compleet). Levert in ieder geval weer een boel vertraging op. Gelukkig blijven ze er bij de praktijk waar ik zou gaan werken erg rustig onder ondanks de drukte. Vandaag is er een staking begonnen van de junior doctors (nee, ik heb hier echt niets mee te maken) en dus wordt het nog drukker. De minister grijpt niet in want het is iets tussen de 21 district health boards (mind you 4,1 miljoen mensen!) en de doctors union. U begrijpt dat dat wel snel opgelost zal gaan worden. De strijd gaat om salaris, een junior doctor verdiend hier in het eerste jaar 24.000 euro. Niet zo raar dat ze massaal naar Australie en de States vertrekken. Dat geldt ook voor veel andere banen hier. In het afgelopen jaar vertrokken er 30.000 mensen meer dan er kwamen. In maart van dit jaar gingen er alleen al 4152 kiwi's naar Australie hetgeen de toch al slechte huizenmarkt ook geen goed doet. Ruimte zat hier dus als je niet voor het geld hier naar toe komt.
Ik heb net even met Nienke gelunchd (al boodschappen doend een boterham eten) en ga nu weer eens het strand af fietsen. Gisteren was het flink koud en floot de wind om het huis, vandaag zit de Kiwi Piet Paulusma er weer eens fors naast en is het 24 graden. Geen idee waarom we net een sherpa trui gekocht hebben. Gegroet.

20 april 2008; we've moved!

We zitten in ons nieuwe huis (de grijze in het midden). Eergisteren zijn we overgegaan. In twee keer rijden! Eigenlijk wel lekker als je weinig spullen hebt. Al die bagage die je in je leven bij elkaar sprokkelt en nauwelijks gebruikt zit nog in onze container die nu vermoedelijk ergens bij India rond dobbert. Er staat dus niet veel in ons huisje. Twee nieuw gekochte luie stoelen, wat eetkamerstoelen, een door mijzelf gemaakte tafel en vers geschilderde 'shelves'.

De laatste in gebroken wit en oranje (als je daar deze zomer mee op je nek door Oostenrijk loopt vraagt niemand wat je met die kastjes doet, zo oranje dus). Die tafel was ook nog een heel verhaal; onze nieuwe tafel is nog niet klaar en komt dus pas over 2 weken. Dus ging ik zelf maar een tafel bouwen; plaat multiplex gekocht, flink in de botenlak gezet en toen op zoek naar tafelpoten. Daar sta je dan te stuntelen in de NZ Gamma; I'm looking for prefabricated .... eh, verrek, wat zijn tafelpoten in het Engels??? Ahh, you mean table legs (logisch). No, we haven't got those (classic joke, ook logisch)! Bij de NZ Praxis gekeken, bij de NZ Hubo, etc. Nergens tafelpoten, en ook geen schragen. Op internet gekeken, worden allemaal in China gemaakt, maar hier niet verkocht en ik kan niet wachten op dat nieuwe handelsverdrag tussen NZ en China. Ik hoor Nienke nu al zeggen "wie maakt er nou eerst een blad en zoekt dan pas poten!" en dan heeft ze een punt. Dus maar een telefoonpaal gekocht (ja die kun je dan wel weer krijgen) en daar 4 poten van gezaagd met een goedkoop zaagje (al mijn gereedschap komt over, dus koop je nu geen duur nieuw spul). Ook in de botenlak gezet en het resultaat is best aardig. Gisteren toch nog even wat geshopt (wat bare necessities voor het huishouden) en een heerlijke koffie gedronken in Poirua. Lekkere koffie maken zijn ze hier goed in en het ziet er ook altijd leuk uit.

Deze week introductie gehad voor huisartsen in NZ. We waren met zijn vieren, nog een Nederlandse collega en twee Amerikanen. De ochtend begon met een preek van professor Monotone over financiële zaken als belastingen e.d. Gelukkig was er wat zwarte koffie voorradig. Daarna bleek het programma individueel te zijn en had ik vrij tot drie uur (hadden ze ook wel eens eerder kunnen zeggen). 's Middags naar het Te Papa museum waar we ook al geweest waren. En zo bleek de treinreis heen en terug het meest opwindende van de hele dag te zijn. Een prachtige rit langs de kust, hier en daar vlak langs de zee. Alles typisch Engels, deed me sterk terug denken aan de zomers dat ik in Eastbourne tennisles gaf. De dag erop ben ik met de auto gegaan omdat ik nog stoelen en matrassen moest ophalen; file!!!!!!!!!!! File in NZ, dat stond niet in het reisfoldertje!! Iedereen perst zich 's ochtends Wellington in en ik paste er nog maar net bij (parkeerplaatsje drie hoog achter bij het Westpac Stadium). Verhalen te horen gekregen over de farmacie hier, 'Work and income' (soort sociale dienst) en ACC, Accident Compensation Corporation, dat is een soort verzekeringsmaatschappij die dekking biedt aan alle Nieuw Zeelanders, maar ook tijdelijke bezoekers, voor ieder soort ongeluk. Als tegenprestatie zien de klanten af van claims tegen de veroorzakers van de schade (burgers, overheid, hulpverleners, etc.). Het gaat er niet om wie er fout was, maar dat het slachtoffer geholpen wordt. ACC doet ook nog aan preventie, reïntegratie, compensatie e.d. Interessante dag, maar nog steeds geen registratie. Volgende week moet ik beginnen en nu pas vragen ze ineens via de mail of ik counseling gehad heb van het overlijden van Tristan. Het gaat allemaal in een wat ander tempo en ik maak me er maar niet druk om.

Het weer is inmiddels aan het veranderen hier. Gisteren begon het strak blauw, maar al gauw werd het donkergrijs en kregen we een heel deel van de jaarlijkse 2.2 m over ons heen. Eind van de middag hebben we echter weer onder een strak blauwe lucht over het strand gelopen. Ook dat is Nieuw Zeeland, het weer kan hier heel snel veranderen. U bent weer bij, gegroet.

13 april 2008; een rustig weekje

Weekje niet geschreven, maar ja, er gebeurd ook niet erg veel. Een vriendin van ons nam deze foto hier en die past wel bij deze week. Boel gezeur met een vliegticket gehad; ik had nog een terugreis van ons retourtje van vorig jaar en wilde die verplaatsen naar augustus/september. Kon niet, toen weer wel, maar dan NZ$ 750 erbij (met het ticket uit Nederland net zo duur als een geheel nieuw retourtje met Qantas). Na 3 x bellen, 3 uur aan de telefoon met Sinead, Tosh and Tracy, bleek Tracy the absolute winner en boekte mijn reis om voor NZ$ 50. Tja, dat is snel “ verdiend” , maar dat hebben we alweer uitgegeven aan nieuwe stoelen voor bij onze Fred Flinstone tafel. Gisteren de dag door gebracht in Wellington met mijn “ favoriete” hobby; winkelen. Gelukkig ook nog wat chinese and asian shops bezocht in Petone en weer wat herbs and spices in kunnen slaan. Ik mis er nog enkele, maar mijn indonesische voorraad komt alweer aardig op peil. Geweldige plek trouwens dat Petone, daar zit namelijk ook de Dutch Windmill, de hollandse winkel waar we belegen kaas en veel te veel drop hebben ingeslagen. Toen nog even lasagna gegeten bij vrienden van ons en we kunnen er weer tegen deze week. Ik heb natuurlijk makkelijk praten want ik werk nog niet. Nienke is al hard aan de slag en het bevalt haar, maar het is nog flink aanpoten, alles is nog nieuw, veel vergaderen; snel praten en technisch engels.

Ik hoop wel dat er deze week wat gaat gebeuren want mijn registratie en work permit heb ik nog steeds niet. Er is hier een schreeuwend tekort aan huisartsen, maar op de een of andere manier weten ze dat bij de Medical Council niet. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan.

Vandaag lekker gewandeld hier in het achterland, heerlijk weertje, fraaie beek. Moesten we op een gegeven moment wel over heen en hij was best diep, maar zoals Tristan het gedaan zou hebben bouwden we gewoon onze eigen dam. We liepen door een bos met machtige kauri trees toen er ineens vlak naast me een tak brak en iets met flinke vaart naar beneden viel. We hadden een geitenmoeder verrast en die schrok zo dat ze er meteen vandoor ging. Het kleintje echter niet dat eh ... arme schaap!?!?!? We hebben haar nog een uur horen jammeren, maar uiteindelijk kwam dat ook weer goed. Nog een leuke foto gemaakt van de New Zealand pigeon, ziet er heel wat fleuriger uit als onze grijze duif.

Vanavond zijn we met Ajax spray and wipe door ons nieuwe onderkomen gevlogen. We verhuizen a.s. vrijdag namelijk. Als beloning schonken we onszelf daar een glaasje in en zaten we in onze regiseursstoeltjes naar de ondergaande zon te kijken vanaf het balkon. Een prachtig uitzicht waar we straks elke avond zicht op hebben! Vandaag was het zo helder dat je op de achtergrond duidelijk de bergen van Marlborough op het South Island kon zien (rechts voor is kapiti Island) en zo smaakte de Sauvignon Blanc nog beter.

Nog even een uitleg over het tijdsverschil, een vreemd fenomeen. Het tijdsverschil was twaalf uur (lekker makkelijk), maar toen gingen jullie naar zomertijd en werd het elf uur en daarna gingen wij van de zomertijd af en nu is het dus tien uur. U bent weer bij, gegroet.

6 april 2008; volunteers

Van de week geschreven over de haaien en de stingrays. Inmiddels zijn onze foreign experiences uitgebreid met orca’s en aardbevingen (2 sec. en 't voelde als kracht 2 op de schaal van Madurodam; het bed schudde even en ik lag echt alleen in bed). Geeft allemaal wel een kick hoewel een Kiwi er nauwelijks meer van op kijkt. Op bijgaand plaatje een overzicht van de recente bevingen in Nieuw Zeeland en de 'mijne' stond er ook bij (zie hun website).

Tja, Nienke komt thuis met het verhaal dat ze vrijwilliger is op een eco-beurs. Haar collegae stapten op tijd synchroon terug. Derhalve wees Nienke mij ook maar als vrijwilliger aan en zodoende stonden we beiden op een regenachtige dag op een beurs over sustainable houses, groen, groen, eco en nog eens groen. Nienke heeft hier een voor Nieuw Zeelandse begrippen nogal bijzondere fiets (met bel, lichten, spatborden, bagagedrager, verend zadel etc.) en hun project gaat o.a. over fietspaden e.d. dus men dacht dat Nienke wel even met haar fiets de blits kon maken. Veel interesse voor een fiets die hier nauwelijks te krijgen is (we denken er over om een aantal Nederlandse fietsen te importeren en een handeltje te beginnen).

De hele happening was indrukwekkend; van recycled regenwater tot bouwstenen met 50% zaagsel. Isolatie en dubbel glas. Wel leuk hoor, we hebben er meteen een ‘natuur’ tafel gekocht, een dikke plak boom op twee andere plakken boom, beetje Flinstones. Alleen die regen, echt pijpenstelen. Nadat ik boodschappen had gedaan liep ik nog even langs Nienke om haar een paraplu te brengen, daarna op een drafje terug naar de auto. Eenmaal in de auto keek een jongetje in de auto recht tegenover me mij erg brutaal en met een meesmuilend lachje aan zo van “en nu?”. Daar had hij een punt want aan de kant waar ik zat zat geen stuur. Een vergissing die ik nog regelmatig maak. Zo sla ik ook nog wel eens af met de ruitenwissers aan (extra leuk op een warme dag) of tracteer een niets vermoedende tegenligger op lichtsignalen als ik gewoon mijn ruiten wil sproeien. Alles gaat hier natuurlijk met een Engelse slag. Zelf bloed geven gaat hier in pints! De postcode komt achter de woonplaats, het huisnummer vóór de straat, de yoghurt staat niet bij de melk, etc.. Allemaal wennen. Zo ook met de bedrijven hier. Geen Gamma, Praxis, V&D of HEMA. Voor onze verhuizing moest ik electricity and gas laten aansluiten op het nieuwe adres. Nienke had erover met de nieuwe landlord gesproken en die mailde de gegevens; contact energy. Omdat ze het de hele tijd over Genesis (niet de popgroep) had gehad en Nienke het over energy online had gehad ging ik het web op en bestelde de beide zaken online bij Genesis. Wist ik veel dat zowel ‘Contact energy’ en ‘Energy online’ ook energie bedrijven waren. Pas na een heleboel gezeur had ik de boel weer recht gebreid. En dan de juffrouw van NZ Telecom. Onze huidige provider kon het nieuwe huis (150 meter verder) niet aansluiten (sorry, no cable, that’s too far from our plant). 1 ½ uur met een zéér blonde (excuses dames) juffrouw met zéér zwaar Australisch accent aan de lijn gezeten. Aan het eind zei ze nog dat ik héél moeilijk was te verstaan vanwege mijn vreemde accent! Nou ja, we hebben straks weer telefoon en internet.

Vanavond wat vrienden jaloers gemaakt met ons nieuwe onderkomen en daarna lekker gegeten bij ons thuis. Mis wel mijn Indonesische kruiden. Ik had wat tarakihi (lokale vissoort) gemaakt in massala (uit de supermarkt) met santen, maar het was nauwelijks lekker pittig. Het schijnt dat we in Petone naast de Nederlandse winkel ‘the Dutch windmill’ Indonesische kruiden kunnen krijgen. Daar gaan we dan maar eens kijken (kan ik meteen wat drop en belegen kaas inladen bij de buren).

De work permit van Nienke is inmiddels binnen na veel gestuntel. Ik zit zelf nog steeds te wachten op mijn registratie en dan nog de work permit. Je begrijpt dat ze huisartsen hard nodig hebben en er dus alles aan doen om het allemaal zo snel mogelijk te laten verlopen. Ik moet dus nog wel minimaal twee weken wachten. Terwijl Nienke dus overdag aan het werk is hou ik me bezig met het verzamelen van wat meubels op onze lokale ‘marktplaats’ (leuk spelletje) en verder wat schoonmaken en boodschappen doen; een echte huisman! Ik moet misschien maar een leuke golf lerares zoeken. Van de week mezelf flink tegen gekomen toen ik ging fietsen. Met de mountain bike over het strand twee dorpen verder geraced en daarna door de duinen (duinen schrijf je hier met een grote ‘D’) en daarna was de energie op of was het nou de tegenwind. Flink stuk over het strand terug gelopen met de fiets aan de hand (iedereen naar mijn’platte band’ kijken) en daarna het laatste stuk maar over de verharde weg. Ben bang dat ik Beijing er deze keer niet in zit voor mij!

De zomertijd is hier afgelopen en het tijdsverschil is daarmee terug gelopen naar 10 uur, maar jullie blijven achter lopen!

Jullie zijn weer bij, gegroet!

1 April 2008, Fools' day

1 April, Fools´ day. zelfs hier in New Zealand. Niets van gemerkt vandaag of het moet het weer zijn. Zodra Lydia vertrokken was kregen we een regenbui van zo´n 60 uur over ons heen. Voor ons niet heel erg leuk, maar de boeren stonden te dansen op straat. Wellicht is de beste grap van onze transporteur die zegt dat de container vandaag het ruime sop heeft gekozen (zou die nog gewoon in Alphen staan?). Of van de makelaar, is ons huis misschien toch verkocht? Misschien waren het de dieren dan wel gisterenavond. Eerst een bericht in de krant over een meisje die hier bij ons op het strand op een stingray ging staan die meteen zijn pijl in het been van de jongedame schoot. Daarna zagen we toen we over het strand liepen in de branding 3 haaien zwemmen, waarvan de grootste volgens een van de locals zeker 3 meter was. Ze waren op de vissenkoppen afgekomen die lokale vissers in het water hadden gegooid (vissen met een kop zo groot als de onze). Met mijn telefoon toestel maakte ik deze foto. Je kan je voorstellen dat wij even geen zin in zwemmen meer hadden! De kiwi's bleven er heel rustig onder en haalden

hooguit hun honden uit het water.
Net even een lekkere fietstocht gemaakt. Even verkennen waar Nienke haar werk o.a. over gaat. By the way, op deze foto zie je het gebouw van de Kapiti Coast dristrict Council waar ze werkt. Nienke moest er eigenlijk op staan, maar ze stak net te snel over. Ik wacht nog even met een foto van de praktijk waar ik werk want daar wordt

wordt nog heel erg hard aan gewerkt (uitbreiding). Maandag morgen tijdens het drukke ochtendspreekuur beginnen ze gewoon met een aantal drilboren het pasgestorte beton te bewerken. Niemand die zich daar druk over maakt. Ik ben trouwens nog niet begonnen hoor, maar kijk even mee in de praktijk. Ik heb me o.a. het computersysteem eigen gemaakt en moet verder nog inkomen in het engels (ze gebruiken geen Latijn en dat is dus best lastig). Ook de medicatie is nogal anders dan bij ons. De problematiek lijkt in eerste instantie wel hetzelfde.

Op het laatste kaartje kun je zien waar we het over hebben; je ziet het onderste deel van het noorder eiland met aan de westkust Paraparaumu en Otaki.
Over twee weken gaan we verhuizen. Onze spullen zijn er nog niet maar we verhuizen toch alvast naar een helemaal leeg huis. Een prachtig huis in de duinen, de tuin loopt zo over in het strand. Vanuit de woonkamer en de slaapkamer zie je elke avond de ondergaande zon. Nu maar hopen dat de spullen niet te lang op zich laten wachten want het is voorlopig slapen op een luchtbedje en eten van plastic. Net weer de studententijd. Jullie zijn weer bij, gegroet.