26 april 2008; A message from a working girl

Berichtje van working girl...........helemaal ondergedompeld in Kiwi working life at KCDC zoals ze hier zeggen (Kapiti Coast Disctrict Council www.kapiticoast.govt.nz) sinds een maand. Ik ben 26 maart begonnen en vanaf dat moment helemaal opgeslokt en ’s avonds vooral gevloerd dus een snel bericht bleef even uit. Het weer werken is na ruim een jaar een flinke aanpassing, in alle opzichten. Van niet werken na lange tijd weer werken, in een ander land, andere werkgewoonten, de hele dag Engels praten en dan geen gewoon Engels maar Engels doorspekt met technische, juridische en local government termen, en daarnaast me bezig houden met inhoudelijk een totaal nieuw werkveld. Dat allemaal bij elkaar opgeteld maakt het een reuze stap maar ik moet zeggen dat ik nu na een maand al zoveel heb kunnen ‘ opslokken’ dat ik denk dat ik me over nog een maand toch redelijk thuis zal voelen. Het werk is een uitdaging; grondaankopen beginnen en er een heel aantal afronden voor een weg die hier wordt aangelegd. Ik ben de projectmanager dus dat betekent dat ik de owners benader dat de Council hun land wil kopen, dan huren zij hun valuers, surveryer en andere adviseurs in en dat doe ik ook namens de council. Zorgen dat die heren enigszins kwaliteit binnen bepaalde timeframes afleveren, veel afspraken, meetings etc. regelen en dan negotians tussen hen initieren, eventueel mediation of zelfs arbitration. Er kan in dat proces heel veel mis gaan wat dus ook gebeurd is in een aantal gevallen. Het grootste deel moet klaar of grotendeels klaar zijn eind van dit jaar. Of dat gaat lukken, ik heb nu nog geen idee. Je bent zo afhankelijk van veel mensen dat je het maar voor een deel zelf in de hand hebt. De weg die hier gaat komen, is The Western Link Road, er staat ook info over op de website. Een niet bepaald onomstreden project hier in Kapiti want het zal dwars door veel mooi natuurgebied gaan. Waarschijnlijk zou een weg als deze er in Nederland helemaal niet komen maar hier wonen nog altijd zoveel minder mensen dat de blik vooral op ontwikkeling is gericht en versterking van economie. Meer dan behoud van natuur etc., althans dat geldt dan hier voor dit project want National Parks hebben we hier natuurlijk genoeg. In het eerst weekend nadat ik begonnen wat hebben Hans en ik allebei als vrijwilliger geholpen bij the Sustainable Home and Garden Show die ieder jaar wordt georganiseerd door the Council. Zeker de nieuwe Council die er nu sinds 6 maanden zit is op de groene toer, helemaal

prima. Ik had mijn bike meegenomen die ik hier gekocht heb en kreeg daar veel vragen en opmerkingen over, vooral de vraag waar ik ‘m gekocht had want zo’n bike hadden ze nog nooit gezien. Het antwoord is: aan de overkant van de straat haha! Ik fiets er in ieder geval heerlijk op heen en terug van huis naar Council, van waar we nu zitten zo’n 25 minuten. Wel 'n fietsshirtje aan want zo’n zeewindje kan toch fors zijn. Maar die fietshelm die je hier verplicht op moet dat is dus helemaal niks! Moet echt een tube gel meemen om het haar weer te fatsoeneren op ketoor.. Maar goed, nog even over het werk; de collega’s zijn allemaal aardig en behulpzaam, soms kan ik de grappen en grollen nog niet volgen door al het binnensmondse Engels en dan liefst allemaal door elkaar en dat zal ook wel nooit helemaal lukken. Wat humor en gevoelens aangaat is je moerstaal toch de taal waarin je je het beste kunt uitdrukken. De valuers (taxateurs) en surveyors en engineers waarmee ik allemaal moet samenwerken in het kader van de grondaankopen zijn in het algemeen ook allemaal erg aardig en staan open voor al dan niet domme (maar ja wat is dom) vragen die ik dan ook maar gewoon stel. Que, I’m from Holland, I know nothing! Het is wel weer leuk om me op iets heel nieuws te storten, het is zonder meer kennis die ik in een volgende baan goed zal kunnen gebruiken. Of ik daar mijn nieuwe carrière in zie is een heel ander ding. First things first nou maar, eerst dit jaar en dan zien we wel verder. Naast het gewone werken is het toch ook een forse aanpassing om na een werkdag op je fiets te klimmen en naar een huis zonder kinderen te gaan, niemand om voor de zorgen en in bed te leggen, dat went gewoon nooit. Ineens een zee van tijd na je werk en wat moet ik ermee? Daar moet ik nog echt m’n weg in vinden. Wel heel fijn dat we nu aan zee zitten want in ieder geval loop ik nu na thuiskomst meteen even het strand op om de zeewind op m’n gezicht te voelen, even uitwaaien ook al is het inmiddels bijna donker als ik thuis kom om 6 uur. Ook het vertellen van ‘ ons verhaal’ na de vraag van collega’s ‘ do you have kids? hakt er altijd weer enorm in, het hangt af van het moment en de persoon die het vraagt of ik dat enigszins zonder tranen kan vertellen of niet. Dat viel de eerste weken niet mee, want dat is een complete overdosis een paar keer per week die vraag. Iedereen rondom me weet het nu wel en die zullen er niet snel over beginnen denk ik. Ik weet nog niet zo goed wat ik daarvan moet denken, ik hoor nu meestal de weekendverhalen over sportende kinderen en familiebezoekjes maar gewoon aan. Dat zeewindje is in ieder geval welkom, net als het fietsen naar huis om even uit te waaien, dat begrijpen jullie vast wel. Nu is het in ieder geval een heerlijk lang weekend van drie dagen en echt fantastisch weer , even tijd om op te laden. Zeker nu we in dit geweldige beachhouse zitten. Zo meteen spontane picknick met Guy en Liesbeth en hun kids, het is hier net zomer ik zie allemaal mensen in zee zelfs. Weet niet of ik dat ga doen, maar in ieder geval even voeten erin moet lukken. We melden ons wel weer,

Cheers, Nienke