4 juni 2009; Bejaarden

We zijn verhuisd. Ik had 90% al zo'n beetje overgebracht op mijn dagelijkse ritjes naar het werk en een stel verhuizers hebben zich in het zweet gewerkt met onze 500 kg zware tafel. De 'dierbare' Tui's in glas en lood zijn heel gebleven en hij is zelfs zonder krassen te maken beneden gekomen. Op de nieuwe locatie vierduizend stekkertjes in bijbehorende gaatjes geduwd en zowaar weer muziek. Gentlemen van Telecom en Sky langs gehad en zowaar, dezelfde middag nog e-mail en Roland Garros (en de finale van de super-14, uitslag 61 - 17 voor de Bulls, uit Zuid Afrika, geen misverstand mogelijk en dus weer veel kiwi's aan de drank). Ook de verhuurders, Murray en Barbara, kwamen nog even langs, met een schaal lambs shank, opdat we ons over het eten geen zorgen hoefden te maken. Die mensen zijn echt heel erg aardig. Ze hebben zelfs een heel gezellige borrel met buurtgenoten georganiseerd voor ons. Nog even terug naar Manly street om vuil om te ruimen dat er nog lag van voor wij daar kwamen en de sleutels ingeleverd. Wij waren extremely nice renters, weten we dat ook weer. Op de foto's het huis nog vol dozen en daarna Nienke met de krant bij het nieuws en de haard. Die laatste gebruiken we wel veel, want door de south westerly was het extreem koud in het weekend. Zo erg zelfs dat we (fluisteren) electrische dekens hebben aangeschaft. Ik had de neiging om bij de kassa te zeggen dat het voor mijn ouders was, maar moet bekennen dat het wel erg lekker warm was. We hebben er meteen maar wat voor de gasten gekocht, dus .... De rest van de week weer erg wisselend, sneeuw/hagel/zon/regenbogen. Vanmorgen het ijs van de ruit gekrabt en vanmiddag spreekuur gedaan met de ramen wagenwijd open. Erg druk spreekuur trouwens. Een dokter nog op zwangerschapsverlof, een op vakantie in Ierland, een een vrije dag en nog een die zich ziek meldde. Echt waar; slechts een persoon onder de 45 gezien vandaag, en de meesten ver boven de 60!

We zijn weer wat verder met de verbouwingsplannen, maar het blijft in een slakkegang gaan. Wellicht was onze eigen aanname wat naief, maar we krijgen gewild en ongewild ook zoveel info van alle kanten dat we door de bomen het bos niet meer zien. In ieder geval zijn de fences klaar en het begin van de oprijlaan ziet er fraai uit. Volgende week komt nog iemand om die rode hekken te vervangen door twee fraaie muurtjes van rivierkeien. Met een fraai bord erin met de naam Waikarau erop (de Maori naam van het landgoed waarvan de betekenis ons nog niet geheel duidelijk is, maar Wai is water en rau bladeren. Er zijn echter ook heel wat andere vertalingen).

De laatste foto's zijn van de Australasian harrier die hier overal majesteus rond vliegt (nog steeds niet gelukt om die in mid air te fotograferen) en de ondergaande zon bij Te Horo beach die we elke avond zien als we bijna thuis zijn.