Even uit de lucht geweest, want we zaten letterlijk de meeste tijd in de lucht. Nadat we met de Steurtjes nog even de Weta studio's hadden bezocht in Wellington hebben we ze op het vliegveld gedropt met onbekende bestemming. Mount Raung op Java (nee, die is niet uit de Hobbit film, deze bestaat echt) spuugde zoveel rook uit dat alle vluchten naar Bali waren gecancelled.
Peet liet het echter niet op zich zitten en heeft uiteindelijk via Singapore Bali alsnog bereikt.
Na nog even een weekje afzien op het werk (belachelijk druk, momenteel zelfs zo erg dat ziekenhuizen de elective operaties cancellen omdat er simpelweg geen bedden meer zijn). Al snel zaten we in Tokyo in een geweldig klein restaurantje van de sashimi en sushi te genieten.
Een dag later zaten we 'gezellig' met de locals in de metro. Als men niet naar de digitale tumor in hun handen keek dan was het naar de schermpjes in de metro. De enige keer dat we Japanners met elkaar zagen praten is wanneer ze een paar sake achter de kiezen hadden tijdens het eten.
Met 35 graden en 80% humidity was het in de art galleries goed uit te houden. En daar hebben ze er heel wat van. Niet goed te zien op de foto, maar dit is een pentekening die zo goed was dat het leek of de bloemen uit het boek kwamen.
Uiteraard weer een restaurantje met slechts 2 tafels uitgezocht. Niet zo fantastisch als de avond ervoor, maar dat werd door de shochu goedgemaakt.
Nog een wijntje gedronken op een plein voor de rosse buurt, het grote uitgaanscentrum van de stad. Op elke hoek Nigerianen die het 'verkeer' regelden. Wij vertrokken snel naar een miniscuul jazz cafetje alwaar wij de enige gasten waren. Verder waren er in dit barretje van minder dan 12 vierkante meter de barman met zijn twee vrienden en een vriendin. Daarmee was de kroeg ruimschoots vol. We kregen een prive concert (2 gitaren met Japanse zang).
Zondag weer net zo warm en dus besloten we de uitgebreide wandeling door Nikko national park te laten schieten. Meer art galleries dus.
Ook de Imperial palace, althans, waar het ooit eens was geweest bezocht. Knap staaltje werk die muren.
Petje af voor Nienke die door de Ginza (alleen maar luxe winkels) gelopen is zonder ook maar iets te kopen. Zag er waarschijnlijk tegen op met die hitte tassen te moeten dragen. Een wijntje in een Frans (ze zijn dol op alles wat Europees is, zelfs T-shirts met foutgespelde Franse woorden) tuintje was een betere keus.
Op maandag kregen we het niet voor elkaar om om 4.30 uur bij de vismarkt te zijn voor de tonijn auctions. In een bij de weersomstandigheden passend tempo wurmden we ons door de nauwe straatjes met alleen maar heerlijk voedsel.
Uiteraard weer heerlijk eten, van grote tonijnen tot bakken met whitebait.
Nienke wilde zelfs nog wel even omlopen voor wat Japanse lampions voor
in de tuin. Hoewel ik melde dat we die karakters toch niet konden lezen
(kon wel 'slager' of 'uitverkoop' of 'niet voor buitenlanders'
betekenen) duwde Nienke me in een tropische regenbui door de kleine straatjes
om toen uit te vinden dat die dingen peperduur waren (helemaal met de
hand gemaakt). Toch maar niet dus.
Een vijver rond deze shrine? Oh, onder al dat groen.
Onze laatste avond brachten we door in Shimokitazawa, het leukste en hipste wijkje dat we in Tokyo gevonden hebben. In dit restaurantje had het personeel of te veel naar chef Ramsey gekeken of die middag wat geestverruimende luchtjes tot zich genomen. Elke bestelling werd met veel enthousiasme herhaald en vervolgens luidkeels goedgekeurd.
De menukaart in het Engels (ze spreken het uiteraard niet) bevatte gerechten als hart en aorta. Mmmm, toch maar even niet.
Onze lieve Floris zou vandaag 20 jaar zijn geworden - deze foto is een big summer smile in onze tuin in Den Haag - we fantaseren soms over hoe hij er nu uit zou hebben gezien als we de groot geworden neefjes en nichtjes zien. Het blijft verdrietig die confrontatie maar het is ook fijn dat we dat hier kunnen delen met iedereen die Floris gekend heeft en hem ook mist, net als wij.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)