Ben welgeteld 2 avonden thuis geweest en vloog toen weer naar Spanje. Mijn broer en zussen namen mijn ouders nog een keer mee naar Marbella, waar ze jaren een huis hadden. Memory lane. In het verleden veel plezier gehad daar met de wijdere familie, maar m.n. ook met ons gezin toen de boys er nog waren. Ik had het zo gepland dat mijn vliegtuig 10 minuten voor dat van mijn ouders zou landen. Een verrassings bezoekje, want ze wisten niet dat ik ook zou komen. Helaas was Schiphol hier ook door verrast en mijn koffer bleef daar derhalve achter. En zo stond ik weer eens in Europa na 5 vluchten een 22.000 km zonder koffer.
Gelukkig had het huisje een zwembad. Na een verfrissende duik leek ik er weer even tegen te kunnen.
Geert Jan was al in Spanje en had alvast wat inkopen gedaan voor de eerste avond. We hebben geprobeerd ons daar doorheen te werken, maar dat viel nog niet mee. Ben toch nog redelijk vroeg 'sierlijk neergestort'.
Ook de rest van de week stond in het licht van culinaire uitspattingen aangevuld met een selectie van door GJ uitgezochte Spaanse wijnen.
Gelukkig wordt bij het vliegen slechts naar handbagage en ruim bagage gekeken en niet zoals in Samoa naar het totale gewicht!
Gamba's!!!!!!!!!!! Zo Spanje!
Nog even een laatste bezoek gebracht aan het huisje van mijn broer die dit optrekje heeft verruild voor een hut in Panama.
Even dippen in zijn pool. Op de rechter schouder zit inderdaad een tatoeage. Maori dragen op hun lichaam vaak hun levensverhaal. Op mijn is het verhaal van ons gezien te zien. Gewoon omdat het kan, taboe doorbroken.
Nog een bezoekje gebracht aan La Heredia, waar mijn ouders huis stond. Dat is diegene in het midden, nu verschrikkelijk saai grijs, maar in het verleden mooi oker geel.
Behalve eten toch ook nog wat Mah Yong kunnen spelen. Dit ongelooflijke latje stond op naam van Marjolijn (ere wie ere toekomt), gelukkig speelden we volgens familie traditie zonder punten.....
Jetlag brengt niet alleen vroeg moe worden met zich mee, maar ook vroeg wakker worden. Omdat het er naar uitzag dat andere levenstekenen in huis nog wel een paar uur op zich zouden laten wachten ging ik vaak wandelen 's ochtends. Wat schuldgevoel en calorietjes eraf lopen. Verbaasde me over de rommel op het strand daar.
Wel bijzonder om na al die jaren weer met ons originele gezin bij elkaar te zijn.
De laatste vakantie in deze setting was ergens in 1972 of zo. Deze avond was Debbie er ook even bij. Voorbereiding voor de wervelwind door GJ's huis.
Als je dan zoveel boodschappen doet dan krijg je ook in Spanje wel eens een 'blijf nou terug komen' prul. Deze keer een EK voetbal (zoek de Nederlandse vlag). Helaas zonder pompje en dus kreeg het een andere functie.
Ook Nienke had wat moeite met een EK zonder Nederland. Nadat ze uit voorzorg de vlag even had gestreken tijdens een storm (die van NZ was er al afgewaaid) heeft ze hem 'in protest' weer gehesen. Waarom ze nog zo aan dat paspoort hecht.......
Thuis gekomen bleek ons strand na de storm ook niet zo schoon te zijn. Na een kleine 500 meter lopen hadden we al twee zakken vol vuil verzameld. Voor zover de idyllische schone 'look' van NZ.
In het weekend meteen wat stormschade aangepakt. Wat schade aan de bomen bijgewerkt. De koeien moesten natuurlijk even die kuub haardhout inspecteren.
Heerlijk weer vuurtjes maken.
Wel een verandering zeg. Het vriest hier in de ochtend en nu is het slechts 7 graden.
En nu moet ik vanmiddag weer 5 uur naar het noorden rijden voor een 4 daagse cursus in het naar zwavel stinkende Rotorua. Memories of the Costa de Sol and the Amsterdam canals. Mmmm., een week geleden zat ik nog met een biertje aan de gracht in Amsterdam, in het zonnetje. Hoewel het goed was om de familie te zien was de aanleiding minder leuk. Een tragisch overlijden in Nienkes familie. Goed te zien hoeveel support er was van familie en vrienden voor de achter geblevenen. Carpe diem! Pluk de dag, niet denken dat het allemaal nog wel een keer komt. Verwezenlijk je plannen nu!
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)