28 augustus 2012: 17

De altijd vrolijke Floris zou vandaag 17 jaar zijn geworden.

Wish you were here.

Gewoon een prachtig stuk muziek ter ere van een prachtig mannetje, 'Lay me down' van Crosby and Nash: Lyrics:
Driving out through the windmills
And some of them were still
Sometimes it's hard to catch the wind
And bend it to your will

Even though it's hard to know
Just how the story ends
The road is long and it takes its time
On that you can depend
  
Lay me down in the river
And wash this place away
Break me down like sand from a stone
Maybe I'll be whole again one day

Lay me down, lay me down
Maybe I'll be whole again
Lay me down, lay me down
Maybe I'll be whole again

Somewhere between heaven and hell
A soul knows where it's been
I want to feel my spirit lifted up
And catch my breath again

Lay me down in the river
And wash this place away
Break me down like sand from a stone
Maybe I'll be whole again one day

Lay me down, lay me down
Maybe I'll be whole again
Lay me down, lay me down
Maybe I'll be whole again
Lay me down, lay me down
Maybe I'll be whole again one day

26 augustus 2012: We love music

Hadden we eerst slechts een kip die ons elke morgen kwam verwelkomen bij de deur, nu waren alle 4 de kippen gevlogen. Deze keer ontdekten we echter snel waar 'de tunnel' was en luttele meters kippengaas verder was de vluchtweg hermetisch afgesloten. Stalag Luft 14 is weer 'gesicherd'. Tja we hadden even niet van ons laten horen. Hier gebeurde niet heel erg veel en jullie lagen toch te zonnen op Griekse en Franse stranden met zijn allen. Een muzikale bijdrage deze week. Matig weer hield ons binnen en dus moesten we andere vormen van vertier zoeken (niet dat we stil hebben gezeten, er is weer hard in de tuin en de weilanden gewerkt). Na het (wederom) opruimen van de garage werd de Kapiti Observer doorspit op zoek naar andere vormen van vermaak. Niet dat we dat thuis niet hadden.
We hebben regelmatig bezoek van UFO's zoals je hier kan zien op een foto.
Van de week trof ik bij thuiskomst weer een verrassing aan uit Nederland. Een doos vol lekkernijen (afgezien van de drop, bruine koek en Fishermans friends) ook een aantal Computer Idee tijdschriften (en Libelles voor de vrouw). Heerlijke bed literatuur. We hebben sinds enige tijd 'My sky', een prachtig apparaat waarmee je van alles eenvoudig kan opnemen, hele series zelfs. Ook kan je gewoon een programma waar je naar kijkt op pauze zetten en dan even borrelhappen gaan halen of je glas bijschenken. Ook hebben we Sky movies eruit gegooid en ingeruild voor Rialto movies, een soort 'Filmhuis' films. Omdat Nienke ook door heeft hoe het apparaat werkt staat al 75% van de toch wel ruim bemeten harde schijf vol met Rialto films die nog bekeken moeten worden. Wanneer? Precies! Anyway, zo zagen we twee goede films: 'the Space between' en 'Away we go'. Beide films waren niet alleen goed, maar hadden ook prachtige muziek. Hier het fraaie nummer 'Lay me down' van Damon Aaron;

Het tweede nummer is uit de film 'Away we go', het nummer 'Wait' van Alexi Murdoch:

Heerlijke manier om nieuwe artiesten te ontdekken. Wat is muziek toch geweldig. Ben nog in de clinch met Nienke over de aankleding van de nieuwe art-studio. Nienke zit aan een sobere aankleding te denken met eenvoudige kastjes, zelfgemaakte gordijnen e.d., terwijl ik zit te denken aan aan Bose installatie. Op zijn minst. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de TV. Je moet als Kiwi toch ten alle tijden de AB's (All Blacks) volgen nietwaar? Ze hebben net weer de Bledisloe (een aangeschoten notabele met genoeg geld om de AB's weer eens een potje te laten spelen) cup gewonnen door tweemaal de Ozzies met de grond gelijk te maken. We hebben er al twee avonden in de hot tub over gediscussieerd. Ik heb drie sterren zien vallen en Nienke geen, ra ra wie er gaat winnen.
Hier de view van onze tub op donderdag avond toe de ufo's ons even met rust lieten. Van de week zijn we met Barbara, een oudere vriendin van ons naar het Stabat mater van ons lokale koor gegaan. Pas bij binnenkomst kwamen Nienke en ik er achter dat het niet om Pergolesi's Stabat Mater ging maar om die van een ons onbekende Welshman Karl Jenkins. Enfin, we waren er en je kan Barbara niet aan de jas meetrekken om dan toch maar de lokale pub te bezoeken. We hebben er geen spijt van gekregen, wauw, fantastisch. Hier het eerste stuk, het Cantus Lacrimosus uit het Stabat mater van Karl Jenkins, uitgevoerd door de Royal Liverpool Philharmonic Orchestra and Choir onder leiding van de master himself. Erg indrukwekkend, You tube vooral ook de rest, of beter nog, op naar de platenboer om het aan te schaffen, heerlijk voor een zondag morgen, ramen open, volume 'maximaal' en dan vriendelijk naar de buren zwaaien:

Vrijdag avond zijn we naar de 'waterfront', een pub op het strand in Raumati beach gegaan voor een concert van Paul Ubana Jones, een Kiwi artist uit Christchurch. Heerlijk gitaar spel. Wat lopen er toch vreemde mensen rond op deze wereld. Deze avond waren er weer een heel stel te aanschouwen in de kroeg. geen prins Harry taferelen, maar ... Hier een nummer van Paul, Mountain song:

 Voor zover. Groetjes uit het zuiden.



15 augustus 2012: Low visability

Het oordeel van de oogarts is daar. I'm beyond repair. Geen laser dus voor mij. Hij kon nog wel mijn lenzen vervangen voor een slordige 6500 dollar per oog, maar dat ben ik volgens Nienke niet meer waard. We hebben dus samen maar een bril uitgezocht en ik moet zeggen dat dat een stuk goedkoper was.
Tongariro was nog niet uitgebarsten en dus poetsen we de camera op en togen noordwaarts in de nieuwe bolide. Een fraaie uitbarsting over een besneeuwde berg levert altijd mooie plaatjes op nietwaar? Zeker vanaf de ernaast gelegen pistes. Op ongeveer een derde van de reis laat ik Nienke zien dat ik het verbruik van de wagen van 11.5 l/100 km volgens het boekje heb terug gekregen naar 10.2 l/100 km. 'Mooi' zegt ze, 'ga dan nu maar weer gewoon auto rijden'.
Halverwege stoppen we in Taihepe om een kop koffie te pakken. 'Wat stinkt het hier naar koeien' zegt Nienke. Geen koeien dus, maar de sulphur van de vulkaan. Door de wind is die zelfs op het zuidereiland af en toe te ruiken. Anyway, we komen vol goede moed aan in de lodge naast de pistes. Groot genoeg voor twee voetbal elftallen. Er zou een grote groep mensen zijn, maar verkoudheden en angst voor lava reduceerde de groep to 7.



We hebben geskied, maar de weersomstandigheden waren heel erg wisselend. Van een stralende blauwe lucht in enkele minuten naar natte sneeuw of regen midden in de wolken.
Mok warme chocola in de mik, zonnetje in de rug en dan afdalen naar zwarte wolken vol ellende.
Na het skien wordt 'No. 6', die voor deze gelegenheid met ons mocht meereizen, als roast de oven ingeduwd. Of het nou aan de oven lag of aan het gebrek aan kruiden, ze viel een beetje tegen.
Ondertussen moesten de kinderen van de andere gasten (ze mochten met opa en oma mee) worden bezig gehouden en ik heb ze geleerd hoe ze het gezicht van hun slapende vader kunnen decoreren.
Ook dit was daar, geloof het of niet, een onderdeel van. Three frog leaps of zo, een spelletje op papier. De kids loved it. Anyway, een paar glaasjes verder werd er gewoon gelezen en gescrabbeld tot de luikjes langzaam dicht vielen.
Een dag later ziet het er allemaal wat beter uit. Als we wakker worden in onze gigantische lodge schijnt buiten de zon.
Tegen de avond ziet het er ook weer fantastisch uit, maar daartussen zijn we kletsnat geworden, verdwaald, gevallen, etc. Als de sneeuw valt ziet alles er een beetje hetzelfde uit, temeer daar de pistes hier niet zo goed zijn afgebakend als in la douce France. Zo kwam het dat ik opeens mijn skies niet meer zag en rakelings langs een jonge dame vloog die haar skies op een wat ongebruikelijke manier in de sneeuw had geparkeerd. Ik probeerde de situatie nog te redden met een welgemeend 'everything allright?', daarmee aangevend dat ik de situatie helemaal onder controle had, maar toen hield de heuvel waarop wij ons bevonden op en lazerde ik anderhalve meter naar beneden. Van boven kwam 'everything allright?' Verdere 'embarrassing situations' hebben we weten te vermijden. Nog een leuke anecdote over mijn rood/oranje ski outfit. Die kocht ik vele jaren terug en droeg de jas op een dag trots naar de peuterschool toen ik Tristan wegbracht. Trekt er zo'n jochie aan mijn jas; "Werk jij bij de vuilnis?"
We hebben de smaak weer te pakken. Zit nu al stiekem te kijken naar goedkope vluchtjes naar Queenstown (een uurtje van Wellington). Het skigebied daar, Cardrona, schijnt heel leuk te zijn.
Muziek deze week van de Zweedse celliste Linnea Olsson, The Ocean:

en nog een fraaie van Natalie Duncan; 'The Devil in Me'.



7 augustus 2012: Masterchef

Beetje vreemde dag zaterdag. Eerst hebben we in Levin onze nieuwe auto opgehaald om daarna bij de locale slager onze oude koe weer op te halen. Ja, ja, u leest het goed, onze koetje is weer thuis.

In totaal 192 kg hetgeen een beetje tegenviel, maar het moet gezegd, 'nr. 6' zoals ze liefkozend bij ons genoemd wordt ('Nienke, jij ook wat plakjes No. 6 op je pizza?') smaakt zeer best. De salami is uitmuntend en de eerste steakjes waren buitengewoon lekker. We moeten echter nog wel op een cursus 'how to cook a real Kiwi steak' om onze koe verder geen onrecht aan te doen.
Zaterdag avond was het tijd voor een 'secret party'. Ik wist vaag wie er achter zaten, maar niets van het fijne. Het was een mystery uitnodiging en een week voor de party kregen we pas de final instructions.

Wat hebben vrouwen het toch alijd makkelijk met kleding. De mannen moesten opdraven in 'formal attire'. De kaart gaf ons verder geen aanwijzing wat dat inhield en dr. Google bleek ons al evenmin een antwoord te hebben. We besloten het er maar op te wagen en trokken erop uit in smoking (vroeger bij ons bekend als 'black tie') en cocktail dress. Klein risico om overdressed aan te komen in smoking maar a la. Zakken leeggemaakt (parkeerbon uit 1983, oud receptje voor mevrouw Gelissen (sorry daarvoor), tank bonnetje van de Esso en nog wat guldens met Juliana erop) en het leuke strikje gevonden die ik kwijt was. Geen spoor van de manchet knopen, maar Nienke wist nog een erfstuk op te duikelen van mijn opa dus liepen we niet helemaal voor gek.

Het feest was georganiseerd door drie stellen (Derene is een assistente bij ons en Trevor de locale ambulance figuur). Dit clubje was een overblijfsel van een roemruchte vakantie die een aantal van hen ooit eens op het zuider eiland had. Over de fijnere details van die reis zwijgen betrokkenen nog steeds als het graf. Sindsdien werden slechts gezellige mensen (dat spreekt voor zich) tot de groep toegelaten. Om zichzelf niet al te druk te hoeven maken hadden ze een kook wedstrijd in elkaar gezet; 'The Disaster Chef'. Teams, samengesteld van verschillende tafels, moesten telkens met ingredienten uit de witte mystery box een gerecht maken.
De jury keurde die vervolgens met een iets vriendelijker air dan de Gordon Ramsey achtigen op TV. De rest mocht door blijven gaan met ongefundeerd commentaar leveren, want er werd van iedereen verwacht dat er continu opmerkingen aan het adres van de competitors werd geleverd. Nienkes team beet het spits af met Spaanse garnalen (makkie) en daarna was het mijn beurt.

Trevor zijn tas werd uit de ambulance getoverd om zo de kip marinade (we hadden natuurlijk geen tijd meer voor marineren) gewoon in het vlees te injecteren. Vanwege de te dikke soja saus en de te kleine naalden ging dat niet helemaal goed, maar het idee was aardig en voor herhaling vatbaar. Niet getreurd, een forse dosis bruine suiker, klodders soya saus, een halve fles sherry en een dosis onbekende kruiden (beslagen brilletje) verder hadden we een zeer acceptabele marinade en de dames produceerden er nog wat vrolijk gekleurde groenten bij met 'lice'. Helaas leverde dit aziatische standje slechts een tweede plek op achtergrond bij de zeer strenge jury.

Hoewel wij met afstand het meest goed gemutste team van de avond waren ging de eerste prijs volstrekt onterecht aan onze neus voorbij.

Het zal u dan ook niet verbazen dat ons team een officiele klacht heeft ingediend bij de overkoepelende organisatie hier in Nieuw Zeeland. In onze ogen voldeed het winnende team (hier in actie onder bezielende leiding van onze vriendin Margareth) volstrekt niet aan de hygienische criteria die men van een professionele kok mag verwachten.

Ik geloof echter dat met het vorderen van de avond de meeste mensen voor hele andere prijzen gingen. Er werd nog tot laat in de nacht gediscussieerd op welke oude disco hit je nou het beste kon dansen en ik meen me te herinneren dat the Doobie Brothers het gewonnen hebben.

De zondag hebben we beiden de professionele schilder uitgehangen bij een vriendin die het heel moeilijk heeft momenteel. Bovendien kun je met een lichte kater beter niet thuis schilderen. Ons komende weekend in een lodge naast het skifield van Whakapapa dreigt in de as te vallen. Vannacht is Mount Tongariro uitgebarsten. gelukkig blaast de wind de aswolk naar het noordwesten, maar omdat de lodge er vlakbij ligt is ons tripje een beetje onzeker.

Er mag dan weinig sneeuw liggen in Whakapapa (61 cm beneden en boven) maar dat skied altijd nog beter dan op as. Zitten we dus niet op te wachten. Duimen dus maar.

We eindigen met een hele leuke reclame van Mastercard hier in Nieuw Zeeland over de All Blacks.

En de muziek deze week kan natuurlijk niet anders zijn de de disco hit allertijden:

1 augustus 2012: Goud

Ik lees de Hollandse kranten dus nog wel eens en het is me niet ontgaan dat meneer Rutte nog steeds de nationale aanvoerder is. In die functie mag hij blijkbaar op kosten van de belasting betalers (jullie dus) fuiven in Engeland tijdens de OS. Het politieke nut daarvan is mij ook niet geheel duidelijk, maar ik dacht altijd dat als ze daar aan de bar hingen ze in ieder geval op dat moment geen schade in Nederland konden aanrichten. Nou lees ik in de krant dat Rutje de Olympische Spelen in Nederland wel ziet zitten en dan m.n. in Den Haag. Overschatting van de Nederlandse mogelijkheden of onderschatting van wat er allemaal bij de Olympische Spelen komt kijken, ik weet het niet. Terug denkend aan Nederland komen herinneringen aan de LHV en Pharmapartners vergaderingen in Utrecht en Houten naar boven. Met grote regelmaat kwam ik niet verder dan de afslag Delft, ongeveer 10 km van mijn praktijk vandaan. Buiten de files (het prins Clausplan zal wel het Olympische dorp moeten worden) en een verdwaald beach volleybal stadion op het strand zie ik verder weinig overeenkomsten met Londen. Zwemwedstrijden in de Hofvijver? Schermen op het Binnenhof en wegwedstrijden in Madurodam? Paardrijden kan overal, de stilstaande auto's van andere atleten kunnen ze als hindernissen gebruiken. Wellicht denkt hij dat dit de manier is om de A4 nog eens af te bouwen of zou hij al stiekem een paar electriciens hebben gecontracteerd. Het schijnt dat er in India inmiddels een paar zonder werk rond lopen. 'Ja mevrouwtje, dat is uw nieuwe garbage disposal unit (India is nu ook up market) en zo gaat die aan.' Oeps, 670 miljoen mensen zonder stroom! En wie moeten er voor ons medailes gaan winnen? Misschien kunnen beter alvast wat corticosteroiden in de babymelk gaan stoppen.
We zien hier vrij veel van de Spelen. Het valt helaas wel op dat de Nederlandse teams overal ontbreken. Alleen bij hockey zien we wat oranje. Nieuw Zeeland is nogal over vertegenwoordigs bij de teamsporten omdat het niet heel moeilijk is om je als winnaar van Oceanie te plaatsen. Tegenstanders als Tonga, Samoa, Vanuatu, Solomon Islands e.d. zitten in de range van Liechtenstein en Vaticaanstad (altijd sterk op de 100 m choir boys chase). Maar dat maakt het er aan deze kant niet minder leuk op. 'We' hebben al twee bronzen medailles, voor paardrijden en roeien. Hoop is er voor dames hockey, meerdere roei onderdelen en discus werpen. De Kiwi's zijn echter meer bezig met de komende finale van de Super fifteen (rugby) tussen onze Chiefs en de Zuid-Afrikaanse Sharks.
Onze beslommeringen hier? Nienke is druk bezig boompjes te verplaatsen en ik heb de garage helemaal gewit (40 liter verf). Verder ben ik gevraagd om clinical director te worden van de nieuwe IFHC, (integrated family health care center). Klinkt mooi, maar het is m.n. veel werk met een onduidelijke toekomst. Je kent het wel, beetje financiele steun van de overheid, maar geen garanties voor meer dan 2-3 jaar. Met verkiezingen hier elke 3 jaar kan de stekker er zomaar weer uitgetrokken worden. Heb nogal een stapeltje voorwaarden dus we moeten het nog zien. Erg veel 'flu' op de praktijk en omdat we een 'nurse' hebben die de regeltjes wel erg letterlijk neemt (bij verdenking op Mexicaanse flu moeten de mensen ergens apart wachten) en dus heb ik de hele morgen mensen met een Donald Duck masker op van een achteraf gang moeten halen. De wachtkamer niet gezien. Ook geen echte zieken gezien, dus aan de triage moet ook nog heel wat gesleuteld worden. Zo zag ik gisteren een mevrouw met een abcess op haar dijbeen op het spreekuur van de nurse, ik hoefde ik alleen maar even een kuurtje voor te schrijven want dat had ze wel vaker. Kwam volgens de patiente zelf van het paardrijden. Ik kreeg acuut medelijden met dat arme dier dat m.i. direct een olympische medaille verdiend. Ik vertelde haar dat door haar enorme overgewicht er nogal wat frictie tussen de bovenbenen plaats vond en dat dat dan tot ontstekingen kon lijden en dat het me bovendien niet zou verbazen als er ook suiker in het spel was. Was natuurlijk nonsens volgens haar want daar was ze veel te jong voor. Haar jonge leeftijd werd echter ruimschoots gecompenseerd door de extra kilogrammetjes/hammetjes en onze glucose meter kon de suiker dan ook niet meten. Vandaag kwam het HbA1c (gemiddelde bloedsuiker) binnen, 99! Net geen goud.
Goud lijken we wel te gaan betalen voor onze art studio en extra bedroom. Dat was even slikken. Veel duurder dan we dachten. Dat komt m.n. omdat het op kleinere schaal is, maar er toch net zoveel builders bij betrokken zijn. Moeten we dus nog even een paar nachtjes over slapen. We hebben de bouwer onze kaasschaaf geleend om hier en daar nog wat dollars af te schaven.
Dat was het weer. Ik ga zo Marianne Vos aanmoedigen!
Geen tijd gehad voor foto's deze week. Stukje muziek deze week van Jewel, speciaal voor Mark Rutte; Foolish games: