26 mei 2015: Abbey road

Zondag heerlijk een middagje in de kroeg gehangen, luisterend naar een optreden van Andrew White. De beste man komt volgend jaar jullie kant op, dus als je nog een fantastisch artiest op je feestje wilt hebben...... Luister hier naar het fraaie 'Lindisfarne lullaby' terwijl je de blog leest.

Het weekende even wat boompjes aangepakt bij de varkentjes. We hadden de keus tussen worstjes of meer gras creeren. Het telkens maar voedsel halen voor ze is een hele taak. We hebben ze dus als proef het weiland ingelaten, Ondertussen probeer ik twee vlakke stukken duinzand te bewegen om weer wat groenigheid te produceren.

Samen met Dick vielen we wat neergekomen bomen aan. Met drie 4WD's vol hout zit Dick zijn familie er weer warm bij deze winter. Alle takken gingen het vuur op en dat heeft de hele zondag heeft gebrand. Deze plaatjes zijn niet van het vuurtje maar van de ondergaande zon. Tijdens het nuttigen van een Palliser Estate chardonnay met de buren moesten we even het dek op, want het verveelt nimmer.

Op weg naar het concert nog even een fotoshoot gedaan in Waikanae. Die komt in de krant bij het bericht over de galerie die net is verhuist. Links op de achtergrond zit Maude (de eigenaresse) aan de sigaar en wijn terwijl 4 artists (me too?) een Abbey roadje doen.

Als gezegd, de varkens hebben nu hun ontbijtje bij de andere beesten. De kippen moesten wel heel erg wennen aan die hele enge enthousiaste morgen geluiden die uit de kelen van de Kune Kune's komen.

Inmiddels is het hier erg koud geworden, tenminste, dat vertellen mijn patienten me. Niet Nederlands koud (koek en zopie dus), maar sommigen hebben hun sandalen en shorts moeten verruilen voor warmere kleren. De tijd van de broekpakken, coltruien en meerlaagse kleding (allemaal erg handig bij lichamelijk onderzoek) is weer aangebroken.

Toegegeven, het is koud. Nog weinig trek om te gaan vissen (vissticks?) een dezer dagen. Er is fors sneeuw gevallen, van het diepe zuiden tot zelfs in het doorgaans warme Napier. Zie hier de vulkaan Mount Taranaki. Voordeel is wel dat je goed kan zien dat hij niet heel erg warm is.
Nog eentje dan van deze morgen, omdat we normaal altijd de zonsondergang laten zien. Hier Kapiti island vanuit de tuin met de zon die de golven oranje kleurt.

Voor zover, gegroet!

18 mei 2015: Scheutje water

Ik blijf de nieuwe traditie volgen, muzikale begeleiding tijdens het lezen. Dit is Mel Parsons met 'True story';

Nienke heeft onze studio herontdekt. Ze is weer aan het schilderen geslagen. De muziek installatie heeft de hitte van de zomer overleeft en dus ga ik de boormachines weer chargen! We gaan weer kunst maken. Helemaal zin in.

De afgelopen week heeft het hier wat geregend. En als ik zeg geregend dan bedoel ik dat het met zwembaden naar beneden kwam.

Gelukkig hebben we twee asociale 4WD's, want  een coupe'tje krijgt hier toch last van kletsnatte matten. Ik heb in het verleden auto's tot stilstand zien komen hier. Onze banden verdwenen voor 3/4.

Hier het stroompje verantwoordelijk voor al het water in onze directe omgeving, de Moana stream. Heeft de weilanden in de weide omgeving blank gezet.

Net te laat voor duck shooting season. Trok wel erg veel duck aan! Heb echter nog geen werk gemaakt van mijn license en een nieuw geweer. Duck breast is echter wel errug lekker! Onze property had eigenlijk geen schade, alleen de driveway vertoonde nogal wat gaten. Dat heb ik alweer opgelost met een paar trailers grint en wat spierkracht. In de rest van Kapiti was de ellende veel groter. Dat komt omdat de bergen daar dichter bij de kust liggen. Minder oppervlakte om het water op te vangen en die bergen trekken die zware wolken ook nog eens aan. Bij ons waren het alleen wat overgelopen stroompjes, verderop waren de wegen (inclusief Highway 1) stromen geworden. Diverse huizen moesten ontruimd worden en de schade is groot. Hier kan je een paar links zien met video materiaal: TVNZ , TVNZ2, TVNZ3, TVNZ4, TVNZ5, TVNZ6. Gelukkig slechts een slachtoffer, een oude man die in zijn auto verdronk.
Weinig vis gezien de laatse weken. Wellicht door de overdosis van de Dusky sound. Zelfs de kreeft in de vriezer nog niet aangeraakt. Koos ik ook nog eens het verkeerde gerecht bij de nieuwe Maleis in Raumati. Sate zie je hier niet vaak en dat is toch echt een van mijn favorieten. De sate kwam uit de frituur!!!!! Dat was dus meteen de allerlaatste keer dat we daar aten, wat een zelfdestructie voor een restaurant. Gelukkig werd de avond ruimschoots goed gemaakt door een concert in het exentrieken dorp Paekakeriki, van Mel Parsons die we op WOMAD ook al hadden gezien. De Nederlandse Christof deed een kort voorprogramma en speelde daarna mee in de band. Tijd in Ierland gewoond en nu in Londen, dus jullie zullen hem wel niet kennen. Dit is een van zijn liedjes; 'Love's Glory'.

Een groot deel van het weekend hebben Nienke en ik een vriendin geholpen die een kunst galerie heeft. De pandjesbaas had haar een deel van de ruimte afgenomen zodat ze nu tussen de Subway en een liquor store zat ingeklemd. Niet bepaald de doelgroep voor haar kunst. Wij hebben haar geholpen haar nieuwe pand te schilderen en wat expositie ruimte gecreeerd. Als ze dan aan het eind van de dag binnenkomt en de tranen stromen over de wangen dan doet je dat goed.
De zomer is nu wel echt voorbij, maar dan komen de mooie zonsondergangen weer:

Ons huisje ligt er fraai bij.

En Kapiti island doet het ook goed in paars oranje.

Nog eentje dan.

Ik sluit af met een ander nummer van Mel Parsons; 'Far away'.

De laatste gedachte is voor Myrthe die 3 dagen gelden 18 had moeten worden, een volwassen meid!

3 mei 2015: Nog even nagenieten

Tijdens het lezen kan je luisteren naar een nummer van de fantastische Fatouma Diawara (Mali) die samen met Roberto Fonseca uit Cuba (inderdaad, die zagen we op WOMAD vorig jaar) net het album 'At home uit brachten, een heerlijke mix van Afrikaanse muziek met Cubaanse ritmes in een jazz jasje.

Dankzij digitale fotografie zijn we nog steeds aan het nagenieten van onze geweldige trip naar Dusky Sound; samen met Dick en Whetu zijn we al goed voor zo'n 3000 foto's!
Hieronder nog een serie-tje geselecteerd door Hans (inclusief de foto voordat we gingen testen hoe lang het zou duren voordat we onze tenen niet meer konden voelen in het water van Fjordland - 30 minuten - not bad!). Na terugkomst op zondagavond vanuit Queenstown was het meteen weer hard aan het werk in de derde drie-daagse werkweek van deze maand. Woensdagavond vloog ik naar Auckland 'voor werk'. Klinkt heel indrukwekkend maar was voornamelijk heel interessant en leuk; de halfjaarlijkse workshops van WasteMinz - voor all 'players in the waste industry'. Ik ga ook altijd naar de conferentie, die was eind vorig jaar hier in Wellington.

Helemaal relaxed.

Na 5 jaar netwerken ken ik een heel groot deel van de mensen en is het leuk om bij te praten maar ontmoet ik ook altijd weer nieuwe mensen. Mijn insteek was heel doelgericht netwerken deze keer - precies naast die ene consultant zitten tijdens het diner - om deze en gene uit te horen over het werken als zelfstandig contractor/consultant.

Deel van de enorme groep dolfijnen op de op een na laatste dag.

Weer veel opgestoken en zeker twee contacten die geinteresseerd zijn om samen te werken. 2015 word mijn verander-jaar heb ik besloten. Eerst een nieuwe medewerker aan nemen die dan in September begint, als mijn huidige waste officer naar Australie vertrekt en dan in October/November moet de opzet veranderen. In mijn functioneringsgesprek in Juli ga ik dat maar eens op tafel leggen.

Stom die snor, dan sluit de masker niet af.

Hans pikte nog even een uurtje stevige discussie mee met John uit Australie en Russ uit Canada toen hij mij kwam ophalen in het hotel in Auckland, niet echt makkelijk te volgen zonder vak-jargon...maar ja dat kan ik ook zo hebben als ik tussen de dokters zit - leuk als het een keer andersom is!

Hans was 'ingevlogen' omdat ik er toch al was en we zo heel gezellig konden aanhaken voor een weekendje bij Louis en Sue, die vanuit Taupo naar Auckland zijn verhuisd al weer even geleden. We hadden elkaar veel te lang niet gezien maar dat hebben we ouderwets goed ingehaald - ontbijt op the French market (zo leuk, dan mis ik de stad!) - veel wandelen (Auckland heeft veel prachtige parken en baaien) - heel veel bijpraten, lachen en natuurlijk te veel wijn

Broordje grouper steak met wat groen en saus.

Zondagmiddag vlogen we terug naar Paraparaumu waar ik mijn auto in een zijstraatje van het vliegveld had geparkeerd. Terwijl ik naar mijn auto liep dacht ik nog 'moet ik er niet even omheen lopen, hij heeft hier nou drie dagen gestaan'...maar ja dan denk ik ook 'niet zo paranoide, dit is Paraparaumu daar gebeurt nooit wat'. Dus ik stap in mijn auto en scheur (toch wel) lekker om de rotonde naar de supermarkt in Waikanae. Terwijl ik terug loop naar mijn auto met de boodschappen zie ik dat mijn achterband zo plat is als een duppie. Hmm, @*!$#^!!

Ook wel geschrokken, want met een lekke band toch nog effe lekker 90km op de snelweg gereden, dat had ook heel fout kunnen gaan. De AA (onze ANWB) was er gelukkig in 20 minuten en die reserveband zat er zo op (en nee, ik ben niet geemancipeerd genoeg om te denken dat ik van een grote 4WD zelf een band kan verwisselen - kan zo'n kreng niet eens optillen). Hij deelde me wel even mee dat die band wel aan gort was nu ik ermee gereden had terwijl -ie al lek was. En oh ja, ook dat hij het 'puncture record' had gebroken dat weekend, nog nooit zoveel lekke banden in een weekend. Duur grapje die nieuwe band en die volgende keer loop ik dus toch lekker paranoide om die auto heen (net zoals ik terugloop om de kijken of ik de voordeur wel op slot heb gedaan haha!)

Maartje had op de animals gepast en zat lekker aan de thee met Hans, daarna gezellig gegeten. Toen ze wegging wachtte de volgende verrassing want we wilden even wat vlees meegeven, bleek dat de stekker van de ijskast in de garage op mysterieuze wijze (nog niet opgelost) niet meer in het stop contact zat. Met als gevolg; het vriesvak dat wij helemaal volgepropt hadden met Annie 2 toen Annie 3 in de grote vriezer moest een paar weken geleden, was helemaal ontdooid! Bloed druppelde lekker over de deur, tussen de voegen van de tegels etc.... Vlees was wonder boven wonder nog wel koud en op plekken zelfs nog bevoren maar die ijskast was al een paar dagen uit dat was duidelijk. De buit gelukkig deels kunnen verdelen met Maartje en meteen koken/braden zodat er toch nog wat gered werd. Not our lucky Sunday zullen we maar zeggen :-0

Dat we weliswaar auto's rijden maar geen 'auto mensen' zijn werd dit weekend ook weer even pijnlijk duidelijk; we gingen met de trailer die we hebben overgenomen half jaartje geleden even gravel halen voor onze drive.
Die trailer was opgeknapt en gekeurd, alles ok dachten wij. Toen er een schep gravel in ging lagen de wielkassen al bijna op de band dus daar lieten we het maar bij. Gewoon snelwegje naar huis en die trailer leegscheppen. Toch maar even de banden oppompen bij het tankstation voor de volgende lading. Hoeveel lucht moet er in de banden van een trailer? Tja dat ga je als auto nitwit maar even navragen bij de garage - toen alsnog naar de pomp en die lucht erin. Halverwege de '40' die erin moest begonnen we toch een mooie scheur te zien, dus ho stop maar. Einde oefening, trailer terug naar de garage voor een nieuwe band, was de enige veilig oplossing.

Bambi, here we come!

Volgend weekend maar eens fietstochtje plannen.........?!

Vrijdagavond pizza's en Dusky Sound picture evening, nog even samen met onze reisgenoten nagenieten van die heerlijke week. Dick is een movie aan het editen van alle filmpjes die hij en wij gemaakt hebben en Hans is in charge of het maken van een foto boek. Gaat in de koffer naar NL!

Buller Mollymawk.

Zaterdag geshopt in Otaki, het winter seizoen is weer merino seizoen, zoveel keuze hier dat is super. Eind van de middag gingen we met Rog en Marya naar de Waikanae Pub voor het Kapiti Music Festival; twee podia met daarop rock/blues was de aankondiging.

Gegeten onder begeleiding van een local singer song writer, middelmaat maar prima om bij te eten. Daarna toch maar naar de echte pub gegaan; zo'n pub waar wij anders nooit komen (high vis clothes and gumboots mandatory) maar de muziek werd gelukkig gaandeweg de avond steeds beter. Nick, de man van een van de nurses op Hans z'n practice bleek er ook op te treden. Dat was leuk, want we hebben hem hier bij ons thuis al vaker horen spelen (akoestisch) en zingen maar zijn band optredens waren steeds als wij er niet waren. Hij was verreweg de beste act van de avond, everybody loved him. Ook de enige band die een toegift speelde. Pink Floyd, the Clash, Blues Brothers, dat soort muziek. Lekker swingen, goeie avond.

Vanochtend een rondleiding gehad in de oude milkfactory in Otaki die door een buurvrouw van ons is gekocht jaren geleden en die zij omgetoverd heeft toch een prachtige Spaans aandoende venue voor feesten en partijen met 26 gastenkamers.

Op de foto Nienkes tweede vis ever, een cod. De eerste was een grouper die op mysterieuze wijze op het laatste moment de dans ontsprong.

Zeer impressive, wat een geweldig project. Lunch in Otaki en toen thuis dan toch eindelijk die paar klussen afgemaakt waaraan we vrijdag begonnen waren. Op naar volgend weekend!

Gaan we dan toch nog kayaks kopen om voor ons huis te vissen?