28 januari 2015: Rutger heeft gelijk

Dit verhaal gaat over vis. Maar eerst even de uitslag van het raadseltje van vorige week. Dat was dus inderdaad een xenon lampje van een auto. Mijn achterlamp en voorlamp deden het niet meer. Vol goede moed verving ik het achterste lampje; geen probleem, paar schroefjes even wat trekken, lampje vervangen, klik, klik, schroef en klaar. Daarna de voorklep open; uh! Kan nergens bij, ziet er erg ingewikkeld uit, niet voor mij dus. Dat was maar goed ook want de zelfs de garageman vond het moeilijk. Bleken er xenon lampjes in mijn goedkope bak te zitten, met trafo's (die szelfs na het afsluiten van de accu nog een flinke schok kunnen geven) en al. Nieuwe lamp a 140 dollar, dank u wel.
En de kippen doen het ook al niet meer. Wel nog elke morgen vrolijk naar me toerennen natuurlijk als ik wat extra voer breng. Maar zonder eieren hebben ze op de farm geen functie! Dat wordt dus chop chop binnenkort. Samen met de oudste koeien, die zijn nu twee en er is vrijwel geen gras meer voor ze door de droogte.

Met al die pech was het wel weer eens tijd om te gaan vissen. Bleef het op woensdag nog bij een undersized kingfish (die dus weer vrijgelaten wordt), op vrijdag was het raak. Een forse kingfish die nite gemeten hoefde te worden. Was meteen duidelijk dat die legaal was. 113 cm en ongeveer 12 kg.

Evenlater nog een barracuta. Niet om te eten, maar goed als aas. Twee forse kingfish zaten achter hem aan, maar we hadden op dat moment geen hengeltje meer vrij.

Thuis natuurlijk eerst even indruk maken op Nienke. daarna deze jongedame opgesneden in stukjes voor op de BBQ. Nienke maakte een lekkere marinade en daar mocht ze nog even in zwemmen. Een paar lekkere steaks afgesneden voor een goede vriendin die net haar beach huis had verkocht en de kust gaat verlaten. Afscheidscadeau.

Een daarna op de houtskool BBQ. Slechts een paar minuutjes aan beide zijden en dan je tanden in de heerlijk sappige kingfish zetten.

Natuurlijk had ik Dick en Siem, leden van het team, en de familie uitgenodigd voor de eerste hapjes.

Bloedheet is het hier. Het kwik stijgt tot 30 graden overdag. Sinds Oudjaarsavond is er geen druppel meer gevallen. Het gras is geel. Alleen de acapantas op weg naar een frisse duik in zee doen het erg goed. De weersverwachting voor zaterdag (concert van Sting en Paul Simon in New Plymouth) is regen, veel regen. Nou maken we ons daar niet zo druk meer om, de weersverwachting hier heeft aan accuratesse van 43%. Dus nog mider dan 'flip a coin'. Als laatste dan een liedje van Paul Simon; Duncan.

22 januari 2015: We love 'long' weekends!

OK, raden maar wat dit is. Onderaan kun je je antwoord intypen. Antwoord volgende week.

Zoekplaatje moest zo aan het begin van deze blog van Hans (uiteraard), nu maar hopen dat je er wijzer van wordt volgende week want ook ik heb geen idee ;-)
Afgelopen weekend was weer een vier dagen weekend vanwege Wellington Anniversary. Vraag niet waarom, maar de grote steden hier in NZ vieren hun verjaardag. Het maakt ook niemand uit zolang het maar een vrije dag is! Dat gaf ons ruim de tijd om zowel nuttig als 'ontspannend' (nou ja) bezig te zijn. Zaterdag morgen reden we eerst een auto bij Waikanae de bergen in naar een parkeerplaats en vervolgens naar de start parkeerplaats in Otaki Forks, bij Otaki de bergen in. Om de Pukeatua track te lopen, onderdeel van de Aoterao Track van Noord naar Zuid NZ. 6-7 hr lopen to de auto in Waikanae.

Eerst omhoog klimmen naar 812 meter, starten op zo'n 200 meter dus dat was een goede klim en ook flink stijl. Niet erg dat het bewolkt was die dag, toch nog wel een graad of 20. Prachtig dicht native forrest met relatief veel vogels voor NZ en grote oude bomen.

Mooie mossen op de bomen, prachtige groene kleuren en alleen het geruis van de bomen en je eigen gehijg........pff. Voor mindfulness hoef je in dit land geen cursus te volgen of een cent te betalen; back to nature provides it all.

Als echte Hollander had deze meneer met het rode shirt toch al weer heel snel de minpunten gevonden; het was wel errug modderig (waar), het pad was weel heeeel slecht onderhouden (ik denk gewoon helemaal niet) en de weg naar beneden was dan ook nog eens toch wel zeker 2 uur heeel erg stijl (ook waar maar daar had deze padvindster een oplossing voor en grumpy guy mocht een stok lenen). De omschrijven van Doc; largely unformed track klopte als een bus.

Wat ik dan het minpuntje vond was dat toen we boven kwamen met een knorrend maag na zo'n 3 uur lopen we nog net deze foto konden maken en toen begon het te regenen!! Even snel onze boterhammen opeten een beetje uit de wind en toen het bos maar weer in. Echt pech, want je kon ver zien; over Te Horo en Otaki helemaal naar Levin. Uitzichten en dan niet veel zien; het achtervolgt ons sinds die Routeburn Track waar we op de dag van de grootste uitzichten niets gezien hebben....
En ja, daarna was het bos bos en nog eens bos, geen uitzichten meer 2,5 uur lang heel jammer. Niet dat je er echt tijd voor had want het was klimmen en klauteren, opletten om geen enkels te breken. Goeie oefen 'walk' voor onze drie daagse 'great walk' rond Lake Waikaremoana die we net geboekt hebben voor 16 February, maar als zodanig we zullen 'm niet toch niet aanraden.

Na een avondje in de tub om onze bovenbeen spieren te vertroetelen al kijkend naar een idiote NL film: Borgman (ook al geen aanrader :-)), hadden we nog twee dagen vrij, heerlijk. Duidelijk een weekend om de jaarlijkse hoeveelheid van 12 kg augurken om te toveren in sweet & sour gherkin relish (oftewel de Te Horo versie van Atjar Tjampoer). Kost een dag maar dan heb je ook wel echt lekker boterhammen met kaas voor de rest van het jaar. Onze vrienden informeren ook af en toe of we niet een potje mee kunnen nemen..

Hans ging voor de derde dag door met het olieen van de nieuwe teak tuinstoelen en tafel maar doet dat vrolijk en fluitend met lekkere Budha Bar muziek, zelfs nadat hij toch ruim twee uur in onze Van in de hitte bezig was geweest om de gordijntjes te installeren die hij via Trade Me had weten te scoren. Trooper! Minpuntje van dat laatse was dat deze trooper drie dagen rond kerst heeft geworsteld met het maken van gordijntjes die nu dus (op twee na) overbodig zijn. En bedankt, volgende keer graag eerst op Trade Me kijken. Maar mooi zijn de stoelen en de tafel! Hopelijk gaan deze het langer uithouden dan onze eerste aankoop die nu na 5 jaar letterlijk uit elkaar vallen. Es kijken hoe lang teak het zout kan weerstaan.

Omdat Hans toch zo lekker aan het lakken was bedacht ik bij het halen van de derde bus olie dat het met dit warme weer ook een goed idee was om de trap te lakken die na 4 jaar inmiddels flink verkleurd is. Zonet is de derde laag erop gegaan en hoewel de zon verkleuring niet ongedaan is knapt -ie er wel van op. Aan de muur komt binnenkort een handgeweven traditionele Maori cloak, gemaakt door onze vriendin en artist Birgit. Haar eerste echt commissie en voor ons heel speciaal. Na nog weer een gezellig avondje bij het vuur met vrienden, kon onze 2 en 3-daagse 'werk' week beginnen. We love summer in NZ! Op naar het volgende weekend dat net vanavond begonnen is. Take care, Nienke
De muziek is van de nieuwe CD van Brooke Fraser: Je suis pret

13 januari 2015; Je suis Charlie

Het enige nadeel van kamperen is het douchen. Vaak niet aanwezig of je krijgt anderhalve minuut voor je laatste 2 dollar muntje. Nou hadden we een tak gevonden voor onze 'douche zak' maar die moest opgeofferd worden aan het kampvuurtje naast de bus. Geen nood. Gewoon een ochtend bad in de Rangitikei river.

Beetje fris, maar daarna kom je snel bij met een kop koffie naast het nog van de avond ervoor smeulende kampvuur. Niet te geloven trouwens dat we onze bus neerzetten en naast ons een gezin uit duh Haag staat. Die Hollanders zitten ook echt overal.

We vierden de 50e van een vriend (de oliebollen bakker) en zijn lieftallige eega in Ohakune met een hele groep vrienden. Hier is Nienke op pad met de helft van de groep.

Fraaie wandeling langs Mount Ruapehu waar nog steeds sneeuw op ligt.

Ondertussen ging ik met de andere helft mountain biken. De twee youngsters bleven niet op de uitleg van de bike owner wachten en waren al snel uit het zicht verdwenen. Ik besloot om het jonge volk maar te gaan inlichten over de naderende onheil (haarspelt bochten, diepe kloven en bruggen zonder planken).

Toen ik de jeugd eenmaal had ingehaald ben ik maar voorop blijven rijden om ze zo wat af te remmen en het groepsgevoel te laten ervaren. Die groep hebben we overigens maar slechts heel even terug gezien. Gelukkig bleek ik niet de enige te zijn die met sommige klimmetjes wat moeite had. Finn heeft tijdens het fietsen in geuren en kleuren verteld welke insekten hij nou weer in zijn mond of oog had gekregen. Niettemin was hij buitengewoon tevreden met het feit dat hij ruim een uur voor zijn ouders (die natuurlijk veel meer hebben gezien) terug was.

Daarna zijn we op zoek gegaan naar die beroemde zwemspot in de rivier ergens onder de top van de mountain. Niet gevonden. Het was zo warm dat er vrijwel geen water in de bergbeek stond. Ons kleine clubje gaf het echter niet op en vonden een spot om af te koelen. Fraai stukje beek trouwens, prima om te canyoningen (dubbele scrabble puntjes!).

Zaterdag avond hadden Nienke en ik er een Mexicaanse avond van gemaakt. Paar blikjes van dit, paar van dat, bergje uien, gehakt van huis, emmertje kaas, geheime kruiden en klaar is Nienke. Voldoende voor een kleine 40 man.

Een pannetje voor de vegetariers, een voor de carnivoren en nog wat apart voor de dairy free smullers. Weggespoeld met wat flesjes van het een of ander.

Ben ook eindelijk verlost van de das die ik voor mijn 50e kreeg.

Later op de avond kregen we nog een serenade van Guy op zijn doedelzak. Een deel van het dorp liep er ook voor uit. Allemaal heel vredelievend, in tegenstelling tot het nieuws wat vanuit Europa doorsijpelde. Weer wat idioten die denken dat ze een of andere gods manifestatie blij hebben gemaakt en boven hun 100 maagden kunnen gaan ophalen. De kranten schreven dat het allemaal tot in de puntjes was uitgewerkt, wel lullig dat je dan je bibliotheek kaart in de vlucht auto laat liggen.

De laatste dag reden we een stuk de bergen aan de andere kant van Ruapehu in om daar een stukje paradijs te vinden.

Een fraaie zwemplek in de middle of nowhere. Finn probeerde zelfs forel te vangen hier. Geen idee of dat gelukt is want wij moesten helaas huiswaarts keren. Maandag weer werken. Via wat strandjes en een art gallery weer de dagelijkse sleur bereikt. Kunnen niet wachten op het volgende lange weekend.

7 januari 2015: Summer is here

Het nieuwe jaar is heel goed van start gegaan. Oom oliebollen bakker Rutger had met zijn adoptie dochter Meike mijn BBQ ingepikt. Hun oliebollen gingen er ook bij de Kiwi's weer in als de bekende koek. Ik zou wel weer BBQ-en op de bekende braai.

Hoewel we aanvankelijk perfect weer hadden kregen de weersvoorspellers eindelijk weer een beetje gelijk. De braai werd het fornuis binnen.

Mocht de pret echter niet drukken.

Zelfs de kids vermaakten zich, hoewel ..... Let op de blauwe schermpjes hier en daar, je moet tenslotte toch contact houden met je vrienden die zich elders vervelen.

Tegen middernacht hadden de wolken al hun ballast afgeworpen en zo konden we toch nog vuurwerk afsteken (geen voetzoekers dit jaar). Even later werd de champagne begeleid door een doedelzak serenade. Het vuur heeft nog tot diep in de nacht gebrand.

De survivors sloten 's ochtends vol goede moed weer aan bij het ontbijt.

De dames bedicussieerden elkaars goede voornemens.

Daarna was het tijd voor de Nieuwjaars duik. lekker fris zullen we maar zeggen. Op die bruine drab vooraan na. Dit jaar geen Unox meisjes, laat staan erwten soep.

Het ontbijt liep langzaam over in de lunch.

En zo lagen Nienke en ik aan het eind van de dag op ons rug de pohutekawa's te bewonderen.

Op 2 jaunari kon ik dan eindelijk mijn houtskool BBQ in gebruik nemen. Het werkte perfect! Het zoeken naar mooie platte stenen die vervolgens met zorg op de top werden ingemetseld wierp zijn vruchten af. Flesjes bier en glazen wijn blijven zonder problemen staan. Ben redelijk ingenomen met dit project. Wat nu, een zwembad? Tuin koelcel?

Nadat de nieuwjaars gasten hun kroost in bed waren gaan leggen kon Nienke eindelijk zonder gene zelf marshmellows roosteren.

Daarna rust. Tijd om eens wat aan onze beelden te doen. We hebben lekker twee dagen geschuurd, gehakt en gezaagd.

Nienke beeld staat inmiddels alweer op een mooi plekje in de tuin. Ben zelf nog niet zeker over mijn eigen beeld. Ik vind het wel aardig gelukt, een beetje funky. Denk toch dat hij naar de gallery gaat.

Als laatste dan een foto die Nienke maakte van de druk rondvliegende hommels (bumblebees).