30 oktober 2013: KLM flight 2015 to Te Horo Beach!

De zeurpieten hebben geen gelijk gekregen in Nederland. Het Sinterklaas feest zou het zonder de Zwarte Pieten moeten doen, dat nieuws haalde zelfs de krant hier. Ik kan me bijna geen meer gewaardeerde gekleurde medemens voorstellen dan Zwarte Piet. Die hoort toch in het rijtje van Nelson Mandela, Louis Armstrong, Bob Marley, Arthur Ash, Bill Cosby, etc. thuis? Hoe kun je zoiets negatief uitleggen, het is juist het tegendeel van discriminatie. Maar voor sommige mensen is het nooit goed. Daarom moeten we maar beginnen met de Nederlandse taal, die is zondermeer discriminerend en het staat zwart op wit! Donker is bijna altijd negatief (zwart schaap, het donker inzien, ze bruin bakken, liegen dat je zwart ziet, iemand zwart maken, zwart van de honger zien, de zwarte markt, zwart werken, zwart rijden, op zwart zaad zitten, iemand de Zwarte Piet toespelen, een zwarte bladzijde in de geschiedenis, zwarter dan de Duivel zijn, zwarte sneeuw zien, de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet) terwijl wit vaak positief is (wit voetje halen, wittebroodsweken, witjes lachen, de prins op het witte paard). Het wordt dus tijd om de Nederlandse taal bij de Verenigde Naties aan te klagen en en na de onvermijdelijke veroordeling gewoon af te schaffen. In het Engels is het niet heel veel beter, dus wellicht moeten we Swahili dan maar gaan gebruiken. Ben trouwens benieuwd wanneer onze All Blacks aangeklaagd gaan worden! Nieuw Zeeland doet het echter wel goed, we zuipen net zoveel Sauvignon Blanc als Pinot Noir. We hebben trouwens wel moeten lachen om alle grappen en spitsvondigheden waarmee mensen op de proppen kwamen.

Racistische glasbak

Anyway, terwijl Nederland door de storm even werd schoon geblazen van alle zinloze discussies genieten wij hier van de voorzomer. Zie hier een mysterieuze strip zonder gras in een van onze weilanden.

Geen geheimzinnige landingsstrip voor Avatar getrouwen.

Het was de plek waar al enige tijd een stel dakplaten lagen die we over hadden van onze aanbouw.

Omdat de oude hooischuur zelfs niet meer semipermeabel te noemen was kwamen die goed van pas.

De oude 'cladding' werd van de schuur gestript. Daarbij werd nogal wat prehistorisch leven verstoord. Ik heb beesten gezien die zich waarschijnlijk niet realiseerden dat ze al lang uitgestorven waren. Niet zo gek, want de vorige bewoners hadden zich er bij lekkages van afgemaakt door er gewoon een nieuwe dakplaat op te slaan. Daaronder ontstond er dus een waar paradijs voor het insectenleven.

Na het strippen en het op maat zagen van de nieuwe platen ziet de schuur er weer presentabel uit en kunnen we over een maand het hooi weer droog op stapelen.

Intussen heeft Nienke, weer bijgekomen van haar enerverende conference in Rotorua, weer stapels groenten geplant. M.n. de tomaten doen het erg goed.

De dames groeien ook als kool en zijn elke avond zeer vermakelijk.
Gisteren warden we opgeschrikt door een artikel in de Dominion Post, de krant van Wellington region. Een econoom schreef daar een artikel over de hot topic in Wellington, het vliegveld. Dat is te klein en heeft geen uitbreidings mogelijkheden. Het is bovendien slecht bereikbaar. Deze econoom heeft echter een oplossing; een regional international airport in Te Horo.

Bij de link staat geen kaartje, maar in de krant stond die wel. Heb het even ingescand. Het rode pijltje geeft aan waar wij wonen. Het goede nieuws is dat als jullie ooit nog eens besluiten ons te komen bezoeken een taxi of bus vanaf het vliegveld niet nodig is, je hoeft alleen maar de weg over te steken. We wachten de discussie maar even af, het lijkt vooralsnog allemaal onzin, maar je weet nooit hoe een koe een haas vangt.
De muziek deze week is natuurlijk van Lou Reed die deze week overleed: A Perfect Day:

22 oktober 2013: Op leeftijd

Hi guys, wat een weekje. Na de trainingsavond op maandag speelden we competitie op woensdag (en wonnen onverwacht met 5-1). Op zaterdag begon dus de regional competition. Vroeger in Nederland begon je dan heel beschaaft om 10 uur, maar dat soort 'heeren' tennis kennen ze hier niet. Om 8 uur aanwezig en half negen spelen. Dus trof ik daar, gevoelswijs midden in de nacht, mijn teamgenoten aan. Op een na had ik die nog niet eerder ontmoet en die bleken een gemiddelde leeftijd van 17 te hebben. De tegenstanders waren iets ouder met een gemiddelde leeftijd van 27. Voelde me met recht een opa dus. Moest dan ook al de vaderlijke technieken uit de kast halen om mijn team mates op te peppen. Mijn dubbel ging redelijk goed, maar na de 6-3 set winst dacht mijn jonge team maatje de wedstrijd al in handen te hebben en dus verloren we de 2e set met maar liefst 0-6. Dankzij mijn kortstondig verblijf aan de psychologische faculteit Utrecht konden we de 3e set op de tandjes met 6-3 binnen slepen. Onze maatjes verging het slechter. Na een 6-1 setwinst en een paar gemiste volleys gingen de kopjes hangen en presteerden ze het in 3 sets te verliezen. De heren kwamen daar niet meer overheen en dus verloren ze beiden in zichtbaar fysieke en mentale depressieve toestand (oh wat heeft de jeugd het zwaar) ook hun single. Het effect van mijn therapie sessie kabbelde nog even voort en dus bracht mijn dubbel partner de stand terug op 2-3. Aan granddad dus om de stand gelijk te trekken en liefst de wedstrijd in games binnen te halen. Ik won de eerste 11 punten en dat gaf goede hoop. Inmiddels was de gevoels temperatuur opgelopen tot rond de 30 en goot het water uit al mijn porien. Anyway, om aan de spanning een eind te maken, ik won met 6-3 6-2 en daarmee wonnen we de wedstrijd (4 games verschil). Mijn twee depressieve teamgenootjes waren toen al afgetaaid. Komende zaterdag dus eerst maar weer even opvoeden en verplicht pepdrankje met Prozac-oplossing. Ik was nog niet thuis of ik kreeg een SMS van de zoon van een van onze buren die me uitdaagde voor een wedstrijd. Omdat ik al twee keer had moeten afzeggen kon ik dat niet nog eens doen en dus zeulde ik mijn oude lichaam maar weer naar de baan om deze jonge vader (zo'n type dat echt elke bal probeert te halen) alle hoeken van de baan te laten zien. Het feit dat hij meer bezweet was dan ik lag puur in het feit dat ik geen vocht meer over had. Vanaf dat moment heb ik alle hoeken van het bed en de bank gezien. Batterijen volkomen leeg.

Het hielp natuurlijk niet dat we de avond ervoor in ons eigen Otaki Civic Theater naar Ryan Edwards en band waren gaan kijken om daarna nog even bij Jane na te borrelen. Zondag middag Nienke naar de airport brengen voor haar waist managements conference in Rotorua, maar eerst een lekker lunchje bij Lan en Rut op het dek. Heb na thuiskomst nog net mijn bed kunnen halen.

Goed, wat heb ik eigenlijk te klagen, kijk eens naar de prestatie van een van onze kippen. Komt natuurlijk door al dat heerlijke voedsel dat we ze geven. Maar bedenk wel, dit is dus zonder ruggeprik gelegd!!!

Onze dierentuin is weer uitgebreid. Nadat het RHV virus onze konijnen populatie had gedecimeerd (alleen Blondie kwam er ongeschonden door) schaften Nienke en ik ons drie nieuwe dames aan om Blondie gezelschap te houden. Vanwege dat alom aanwezige virus (wat de boeren hier enkele decennia eerder loslieten) mogen ze pas bij 12 weken gevaccineerd worden en dan naar buiten. Dus verblijven ze tot die tijd in huis. Ze zijn nu 7 weken en blijven dus nog even binnen rond sprinten.

De muziek is deze week is een favoriet van Nienke, een nummer van de Aucklandse band Avalanche City, een Kiwi band dus:
Het tweede liedje komt ook uit Nieuw Zeeland en is natuurlijk van Ryan Edwards, hier met Carolina, hetgeen trouwens is opgenomen door mijn vismaatje Dick

16 oktober 2013: Het begint weer te kriebelen.

Zou van Gaal mijn stukje hebben gelezen vorige week? Ineens werd er weer gevoetbald en Hongarije werd met 8-1 weggespeeld. Zit nu via internet naar Turkije-Nederland te kijken, Sneijder scoort net de 0-2. Wat een heksenketel daar, maar ze houden zich staande en dus begint de WK kriebel op te komen.

Deze week stond in het teken van eten en regen. Het is nu even rustig, maar het heeft 48 aan een geregend. Forse storm erbij. In Featherston waaide zelfs een bus van de wegZaterdag kregen we de hele straat op bezoek. Terwijl ik 's ochtends wat patienten weg werkte bakte Nienke er vrolijk op los. De wontons die we ooit eens optimistisch van de Aziatische supermarket hadden meegenomen werden ontdooid en vormden de basis voor een prachtig gevulde tafel. Helaas waren we zo bezig dat we vergeten zijn van dat tafereel een foto te maken. Zelfs niet van Billie die op haar gigantische eiersnijder (harp) de borrel luister bijzette. De buren hebben er echter van genoten en de laatste gingen pas om 11 uur 's avonds weg. Een dag later was het Indonesisch eten toen Willem en Carla langs kwamen op weg naar hun koeien inseminatie weken op het Zuider eiland. Natuurlijk hoorde daar een glaasje bij en het waren bijzondere glaasjes. De reserve chardonnay van Clearview estate was nog een cadeautje van Judith, een echt heerlijke wijn, bedankt Judith! Willem en Carla hadden een Australier meegenomen, een 'Ass kisser', een heerlijke rode uit de Barossa valley in Zuid Australie, een geslaagde blend van Grenache en Shiraz. We hebben net onze trip naar Nederland voor volgend jaar geboekt. Op de terugweg vliegen we dan naar Adelaide waar we even persoonlijk gaan 'Ass kissen' (de winery verkoopt trouwens ook nog een fles genaamd 'Chocolat box', die kan je natuurlijk niet laten liggen). Daarna rijden we naar Melbourne langs de Great Ocean Road vanwaar we weer naar Wellington vliegen. Iets om naar uit te kijken. Goed, inmiddels is de wedstrijd geeindigd, 0-2 voor Nederland. Helaas hebben de Zwitsers ook gewonnen en dus gaat het beschermde stekkie volgend jaar in Rio aan Nederland voorbij. Dan maar weer het land op, we hebben dit jaar last van een weed genaamd Poa Annua, een gras weed dat maar een jaar bloeit, maar zo woekert dat daaroner slechts zand overblijft. Ga ik dus maar eens even lekker overheen karren met de maaier. Geen muziek deze week maar een leuke grap van een stel Kiwi's:

9 oktober 2014: Perestroika? Glasnost?

Russisch inderdaad. Het betekent herstructureren. Het wordt hoog tijd dat de Verenigde Naties daar eens aan gaan werken. En m.n. aan het verdrag van Geneve omtrent diplomatieke onschendbaarheid. Comboy Poetein heeft een hele grote mond en Rutte kennende zal Nederland wel excuus aanbieden, immers de economie is veel belangrijker dan een dronken Russische del die haar auto op een paar anderen parkeert of een Russische diplomaat die zijn kinderen met een 'steppe-mentaliteit' opvoedt. Die onschendbaarheid had ooit een doel maar wordt door dit soort maffiosi al jarenlang misbruikt om straffeloos de ploert uit te kunnen hangen. De ruggegraat zal wel weer niet sterk genoeg zijn en 'glasnost' is al lang een woord dat de Russen al een tijdje niet meer kennen. Overigens zal deze diplomaat waarschijnlijk wel binnenkort worden overgeplaatst naar een nieuwe post op Lampedusa of Antartica of zo.
Voor zover de Nederlandse kranten. Veel meer interessant nieuws is er dan ook niet. Zeker al niet op voetbal gebied waar de Nederlandse clubs al zo'n beetje op alle fronten zijn uitgeschakeld. Dat geeft weer een goed gevoel voor Brazilie volgend jaar. 'Wij' moeten eerst nog een partijtje zien te winnen tegen Mexico of Panama, ook al niet erg hoopvol. Nou ja, met 12 uur tijdsverschil met Rio scheelt dat toch weer wat nachtrust volgend jaar.
Hier meer excitement. Donderdag gingen we naar Trinity Roots in Wellington. Als goede Hollanders waren we op het aangekondigde tijdstip aanwezig, als enigen. Net zoals bij onze praktijk vergaderingen arriveren de kiwi's gewoon een half uur of meer later. Afgezien van een bejaarde hippy waren we de enigen in de zeg maar echt volwassen leeftijdsgroep (> 30). Dat was te merken. Geen idee waarom sommige mensen naar een concert gaan, maar de meesten waren m.n. bezig om zich in rap tempo vol te laten lopen, zich zo snel mogelijk te omgeven met iedereen die in hun ogen belangrijk was (middelen gebruikend als zwaaien als een schipbreukeling of gillen als een varken), vooral elke poep en scheet onmiddelijk via Facebook of Twitter te verspreiden via de inmiddels in hun hand vergroeide smartphone, om de 3 minuten door het 400 koppige publiek (zaal voor 250) te wurmen om buiten in de frisse lucht de longen vol sigarettenrook te zuigen of proberen de band te overstemmen om je directe en indirecte omgeving te laten weten wat je vriend aan de andere zijde van de zaal net van zijn buurvrouw heeft gehoord. Daarbij was het ongeveer 40 graden. Nienke en ik verlieten dan ook onze strategische locatie (nou ja, strategisch, met 2 kerels van 2+ m. voor je) en zochten een nieuw strategisch plaatsje op aan de bar achterin. Daar was het prima vertoeven en verkoeling nabij. De dag erna hebben we ons 20 jarig huwelijk bekroond met een etentje bij ons favoriete restaurant Terohana estate in Martinborough. 20 jaar getrouwd en 25 roerige jaren bij elkaar alweer.

Zicht vanuit onze Margrain Villa in Martinborough

Druk, druk, druk, want zaterdag avond hadden we een praktijk etentje. Op mijn voorstel deden we iets aan teamwork vooraf. In 15 minuten moest er van wat spullen uit een plastic tas door de teams een shirt een onderbroek en schoenen worden geproduceerd. Het is ongelooflijk, maar er was daadwerkelijk teamwork te bespeuren. De foto links is van mijn Zuid Afrikaanse college Bert die zich alvast aan het opwarmen was voor de big clash van die nacht tussen de Springboks en de All Blacks voor de 4 Nations cup title. Helaas voor Bert kregen de Springboks een lesje effectiviteit 27-38. De foto rechts is van Lloyd in mijn kanten slipje. Het teamwork wordt vervolgd.

Collega uit Zuid Afrika

Lloyd met kanten slip.

Maandag avond mijn 50++ gevierd door mijn eerste singeltje te spelen in jaren. Wat is die baan ineens groot geworden! Gewonnen, dat wel, maar een dag later moest ik het werk toch laten lopen. Alle spieren in mijn lichaam lieten weten het niet eens te zijn met het nieuwe sport beleid. Ik hou het maar op een virusje want anders worden de komende maanden een probleem.
De reis voor volgend jaar is geboekt. April deze keer omdat mijn college stiekum al de maand mei had geblokkeerd. Op de terugweg vliegen we dan naar Adelaide waar we eerst de Barossa valley gaan verkennen en dan rijden we via de Great Ocean Road naar Melbourne om van daaruit naar huis te vliegen. We hebben er nu al zin in.
De muziek deze week is van Agnels Obel met Fuel to fire en daarna de heerlijke jazz van Mulato Astatke die op zijn nieuwe CD zelfs een nummer heeft opgenomen met onze favoriet Fatouma Diawarra.