Genoeg gezwets, nu even over onszelf! Omdat de batterijen van onze weegschaal de laatste tijd wel erg snel leeg waren vonden we dat het tijd werd om weer wat actiever te worden. Ik heb Nienke een fitness apparaat voor haar verjaardag gegeven (ik weet het, ik weet het, maar als ik iets koop ben ik zo enthousiast dat ik het niet tot haar verjaardag kan uithouden) en er zelf meteen ook maar een gekocht. De eerste twee dagen heb ik me beperkt tot hersengymnastiek. De Duitse gebruiksaanwijzing van de ene ging nog wel, maar de Chinese gebruiksaanwijzing van de home gym was wat anders. Hoewel ik het grootste respect voor de Chinezen heb en Chinees eten heerlijk vind heb ik toch wat moeite met Chinese karakters voor zover ze niet in Mah Yong voorkomen, zeker als die samengaan met zakken vol boutjes en moertjes (erg handig om ze op de handleiding te nummeren, maar op de zakken en de boutjes niet). Zeg maar een Ikea handleiding tot de tiende macht. Enfin, het zit in elkaar en van de onderdelen die ik nog over heb hoop ik maar dat ze als reserve zijn meegegeven. Zo hebben we nu ons eigen kleine fitnesszaaltje beneden. Kunnen we ons volgende week zonder schuldgevoel aan het wijnfestival overgeven.
Afgelopen weekeinde hadden we de Bievres over uit Taupo (hier lekker met een Hollandse pot nasi in het avondzonnetje). Hun zoon Joe deed mee aan een open water zwemwedstrijd in Wellington (2.8 km in de zee). Ik wist het natuurlijk niet van te voren en voelde me best wel schuldig tussen allerlei mensen van alle leeftijden, geslacht en vormen! Wie weet next year. Joe deed het net binnen het uur! De enige reden om niet mee te doen zou die annoying helicopter (of zoals een jong patientje zegt hairydoctor) zijn, die de hele tijd boven je hoofd hangt. 
Omdat de zomervakantie voorbij is begint alles weer een beetje tot leven te komen. Mensen gaan weer naar hun werk en dus mocht ik de eerste maandag 6 mensen hechten. Alleen een spijker kreeg ik niet uit een duim (je bent rechtshandig dus hou je de nailgun met je linkerhand vast, logisch toch?). Ook de huizenmarkt is weer wakker geworden. Twee properties die we reeds eerder zagen, maar waar astronomische prijsjes aan hingen, zijn ons weer aangeboden, nu voor prijzen die meer reeel zijn. Daarnaast nog een nieuwe, een fraai beetje Spaans huis, beachfront (zie de zee in het raam) en in goede staat (redelijk uniek hier). 
Het wordt een spannende tijd dus, want of we iets gaan kopen hangt nog van veel factoren af. Voorlopig bevalt het ons prima waar we zitten. Summer on the beach is niet slecht. Sluit af met een plaatje van gisterenavond (ik weet het, het wordt vermoeiend). 
Gisterenavond ook nog een keer dienst gehad en nu ben ik daar voorlopig van verlost. Weer een onderdeel van de supermarkt kunnen introduceren in de gezondheidszorg hier. Na de sla olie voor oorproppen en de soda voor het schoonhouden van wonden een nieuwigheid: Wieger ketellapper. Er kwam een mevrouw langs met een visgraat in haar keel. Dus ik zei 'brown cake'. Aan de reactie op de gezichten van patiente en familie, én de nurse, te zien werd er ernstig aan mijn universitaire opleiding getwijfeld. Dus liep ik de deur uit, naar de Pak'n'safe, een enorme supermarkt aan de andere kant van de parkeerplaats, die tot 23.00 open is en kocht daar Hollandse bruine koek. Snij het ding in plakjes en trakteer iedereen en de patiente wat extra op deze Hollandse versnapering. Groot succes al moest ze bij het weglopen nog wel even melden dat het vast niet goed voor de lijn was (niet dat je met 150 kg nog veel lijnen hebt). 
Langs de fraaie huizen in Raumati Beach waar goed te zien is wat het stijgende zeewater voor ons in petto heeft. Precies de reden waarom we toch niet voor het huis gaan waar we nu in wonen.
Genietend van wolken terns die zich met ware doodsverachting van grote hoogte in zee storten om kleine visjes te vangen. 
Op de terugweg wordt het snel wat koeler, maar de beelden maken alles goed. 
Thuis blijkt alles op TV weer te gaan over Obama, zelfs hier in NZ. Dieptepunt vind ik echter wel dat duur betaalde Hollandse politici in Obama T-shirts drinkend uit Obama koffie mokken naar de inauguratie rede zitten te kijken. Hebben ze niets beter te doen? Laat die man eerst maar eens wat bewijzen voordat ze hem de hemel in prijzen. We zouden er zowiezo goed aan doen eens wat minder naar de US te kijken, het land van McDonalds, de Hummer, Kentucky fried chicken, de grootste wapenindustrie op aarde, de grootse luchtvervuiler op aarde, de oh zo christelijke maar ondertussen grootste pornoprocucent van de wereld, de grootste producent van geweldadige spelletjes, de asociale gezondheidszorg, de veroorzaker van de financiele wereld crisis, het land van Bush en de dramatische wereldpolitiek. Oh ja, vergeten, de Nederlandse minister van BZ is in Australie en NZ, wie weet!
Een week met vele gezichten. Daardoor ook een wat late bijdrage. Emoties thuis (nog wat dozen met fotoboeken uitgepakt) en in de praktijk. Eerst weer zo’n moeder met het IQ van een bezemsteel; “I wanna test me daughter fo' ADHD!”. Het arme kind van 8 jaar zat keurig in haar stoel en probeerde af en toe de onzin van moeder te verbeteren hetgeen bij moeder slechts “you see?” uitlokte. Ondertussen zat haar stiefbroertje van 2 ma’s schoot onder te kwijlen. Haar eigen vader zag ze nooit, die zat in de gevangenis en ma was net ook van stiefvader af. Het meiske was met vlag en wimpel de normaalste van het stel. Even later een jonge knul met allerlei eisen. Wilde geen vragen beantwoorden maar zei dat ik mijn mond moest dicht houden en naar hem moest luisteren. Op de stoep gezet met de mededeling dat de vogeltjes misschien wel tijd voor hem hadden. Later in de week paniek in de praktijk aan het eind van de dag. Er zou een meisje van 4 komen die uit haar vagina bloedde, ik had dienst. Stress, stoom uit mijn oren, heb er maar een nurse bij geroepen, eigenlijk meer voor mezelf. Gelukkig bleek het niet zo te zijn, maar het duurde nog wel even voordat mijn hartritme zich weer aan mijn avond activiteiten (sloom voor de buis liggen) aanpaste. Was absoluut in staat geweest om de dader aan te vliegen, rugby type of niet. Vrijdagavond begon mijn weekendienst. Stak net de sleutel in de deur toen de politie belde. Een vinding bij een huis in een bos. Google maps dirigeerde me natuurlijk naar de verkeerde plek en zo parkeerde ik aan de verkeerde kant van de snelweg. De agent keek hoofdschuddend toe hoe mijn dokterstas toch enig respect afdwong en ik de mogelijkheid kreeg om over te steken (de snelweg is hier twee baans!). Voor het eerst van mijn leven in een politie auto. Over een zandpad tegen de berg op. Daar stonden nog 3 agenten (ja, ja, zware klus) en lag een man onder een laken. Bleek de patient te zijn die ik naar de cardioloog had gestuurd met instabiele cardiale klachten. Ik had hem begin van de week nog gezien met een rash van de epoxy waar hij mee werkte. De cardioloog had gezegd dat het waarschijnlijk zijn slokdarm was. Net toen mijn sleutel het slot aaide ging de telefoon weer. Fiets ongeluk, een forse bloedende jaap boven het oog. De dienst begon goed. Onderweg naar de praktijk nog 2 telefoontjes. Zo druk had ik het nog nooit gehad en de 3 daagse weekend dienst was nog maar net begonnen. Gelukkig bleef het daarna stil en kon ik toch nog het grootste deel van de avond aanwezig zijn bij het etentje van Nienke en haar collega’s bij ons thuis. Erg gezellig en nodig om even stoom af te blazen.
Veel regen dit weekend, we hebben het hippie festival in Levin derhalve maar overgeslagen. Nuttige dingen gedaan. Ons gebogen over verzekeringen. Hoewel alle ongelukken hier gedekt zijn door ACC (accident compensation corparation, een overheidsinstantie die zelfs ongevallen van toeristen vergoed) en er een publiek systeem is dat ook alles vergoed kan een prive ziektekosten verzekering de lange wachtlijsten omzeilen. Word niet vrolijk van al die folders. Hoe meer je leest hoe waziger het wordt, m.n. de kleine lettertjes. Van een ding ben je in ieder geval verzekerd; na aftrek van de hoge salarissen, de mooie gebouwen en de giga overhead kosten is er niet veel meer over van de premies om iets uit te keren en blijken de kleine lettertjes ineens mega grote obstakels. Ook de levensverzekeringen, lijfrente polissen, inkomensverzekeringen etc. zijn voor ons als ‘op leeftijd zijnde’ immigrant, en in de toekomst wellicht remigrant, nauwelijks interessant. Gewoon gezond blijven dus. Daarom gaan we Nienkes verjaardag maar vieren op het 
Sluit af met een foto van een poster uit mijn spreekkamer. Een Nederlandse minister (tja, ik lees die kranten nog steeds, arme drommels) zei dat afschrikwekkende reclames niet helpen, maar dit zet vele patienten in ieder geval eventjes aan het denken. 
Nog net op tijd voor het eten in de tuin, ondanks een trieste blik op de Titanic, wel in een heerlijk avondzonnetje. Als kado'tje Mah Yong meegebracht. Omdat ze dat niet kenden en hun chinees ook wat roestig was heb ik mijn eigen spelregels met succes kunnen introduceren. 
Helaas wilden ze de scorelijst niet inlijsten. Paar dagen heerlijk gegeten, gedronken, gezwommen in het frisse meer, badminton gespeeld to diep in de nacht (wordt al weer 48 maar nog genoeg testosteron om niet op te willen geven, een lichtgevend veertje zou trouwens niet gek zijn), natuur bekeken (meer dan gepland vanwege weer dat testosteron dat slechts een blik op de kaart nodig had!!) en gewandeld. Heerlijk. 
Na en paar heerlijk dagen bij Miriam en Erik ook nog een gezellige dag bij Louis en Sue in Acacia Bay. Nadat Nienke nog even in de tuin hielp (Sue; "Eh, Nienke, I'm afraid that's not weed!") begon het ineens te stortregenen en dat hield 24 uur aan. De dag erop toch weer zon en daarom's ochtends nog even een boswandeling gemaakt naar het meer. De hond had dat al zien aankomen en verstopte zich op het juiste moment, maar de ouwe lobbes stond wel weer vrolijk te kwispelen toen we terugkwamen. 
Op weg naar huis nog even lekker naast een waterval gezeten in Tongariro National park. We hadden een terugweg gepland langs de Wanganui river road (een lange slingerende onverharde weg) en nog wat zwemmen/picknicken bij de rivier. Helaas was die door de regen in een chocolade stroom veranderd. Niettemin mooi, maar met nog twee uur rijden voor de boeg leek het vooruitzicht van zand op de gegarandeerd meest ongewenste plekken toch niet overeen te komen met de ons voorgestelde frisse duik. 
Picnick dus maar daar waar weg en rivier afscheid van elkaar namen, met uitzicht over de rivier en op de achtergrond (helaas niet zichtbaar op de foto) de nog besneeuwde bergtoppen van Mt. Ruapehu. Deze week nog alles rustig, vrijwel iedereen is op vakantie en dus gebeurt er niet veel. Nienke archiveert wat en ik verwerk wat dossiers. Er zijn wel wat patienten, maar helaas ook veel ellende op het moment en mijn empatisch vermogen bevind zich om en nabij het vriespunt hetgeen wat lastig is in mijn vak. Gelukkig dan ook alweer een etentje en een verjaardag begin van de week. Als kado opperde ik weer een Mah Yong spel en omdat de Asian trading company op een steenworp van de Dutch shop ligt sloegen we zo twee vliegen in een klap: nog een Mah Yong koppel (dit keer de spelregels er van te voren uitgehaald) en kaas/drop.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)