Monday 28 December 2015

28 December 2015; Holiday mode

De December maand in NZ; enorm druk de eerste drie weken - gestreste collega's die nog hun christmas shopping moeten doen, vijf koopavonden per week met even zovele pre-christmas sales, -tig christmas lunches-borrels die we allemaal aflopen, stress over de start van de grote vakantie,werk afronden voordat het hele land zich in the holidays stort ...totdat het in week vier ineens halve kracht vooruit is. De scholen zijn uit, de office begint leeg te lopen en op de 24e heeft niemand meer zin om te werken en willen we allemaal 1 ding;
wegwezen naar the beach! Ook na 8 jaar NZ blijft het een fenomeen voor ons waarvan wij vooral denken; wat een gedoe! Het weer zorgt er dit jaar voor dat het meteen ook echt vakantie want het is al dagen heerlijk zomer weer, 23 graden en blauwe luchten. Hans is lekker aan een nieuw projectje bezig; het hok voor de haantjes die hij wil gaan houden om weer eens lekkere kip - en geen opgespoten plof kip - te kunnen eten. Ik ben niet zo'n vogel fan en vind de drie kippies net ok, dus weet nog niet helemaal of ik er blij mee ben. Vooral niet omdat het haantjesparadijs het
terrein rond de moestuin zal zijn wat betekent dat ik toch iedere keer mezelf zal moeten vermannen om naar binnen te gaan. Dat wordt dus met laarzen aan (ook al is het 23 graden) naar binnen lopen want op een of andere manier voelt het altijd alsof ze voor mijn enkels gaan. Als dat het geval is wordt het tennisracket werk... Hans heeft het plan om ze 7 Januari te gaan halen geloof ik dus ik kan nog even aan het idee wennen. Nou kijken of onze housesitters het ook zo fijn vinden de komende maanden...
De avonden zijn heerlijk lang op het moment, de zon gaat om 9 pm pas onder, en de laatste uren zijn mijn favoriete moment van de dag. Na werkdagen ben ik na het eten buiten totdat het donker is, planten water geven (gratis mindfulness at Sims), wat rommelen in de moestuin en even naar het strand. Genieten van de rust, de vogels en de zon die alles oranje doet kleuren.
En dan is het ineens weer 25 December - dit jaar met het hele dubbele gevoel dat we nu langer zonder Tris hebben geleefd dan dat we van hem hebben kunnen genieten - we gaan ons 9e jaar in zonder hem.
Tegelijkertijd was dat misschien ook een ijkpunt voor verandering; voor het eerst sinds we hier in NZ zijn hebben we deze dag doorgebracht met 'familie' - onze kiwi whanau - en dat voelde goed en was goed.
We profiteerden met z'n allen van het Athfield-huis waar Maartje nu nog woont in Wellington - een avontuur op zich dat huis.
Een landmark in Wellington van een van NZ's beroemdste architecten. Community living and working - we gebruikten het kantoor voor onze lunch en vanaf de tafel omhoog kijkend konden we Dick zien zwemmen een verdieping hoger.
Voor Wellington begrippen was het a cracker of a day dus volop zwemmen en zonnebaden met prachtige uitzichten over Wellington harbour.
Infinity pool!
Met Lies en Git op het patio-tje - mooie opwarm en bijpraat plek tussen het zwemmen door.
Nadat we eind van de middag terug waren in Kapiti gingen we daar nog gezellig een afzakker nemen en werden verwend met nog meer heerlijke hapjes tot laat in de avond. Het zomerse weer, vriendschappen en lieve berichtjes uit NL zijn zonder meer de beste ingrediƫnten voor ons om deze tijd door te komen en we zijn er dankbaar voor.
De dag erna was zonder meer de luiste dag sinds onze vakantie in Fiji meer dan een jaar geleden - heb de hele dag lezend in de tuin doorgebracht. O nou ja heb drie keer een was opgehangen en wat lekkere dingen op een bord gelegd maar dat was het dan ook wel.
Heerlijk, had ik echt even nodig. Dat is zonder meer dankzij de wwoofers - omdat ik even het gevoel van me af kan zetten dat ik toch echt iets van die eindeloze to-do-list moet doen, die is nu een stukje korter geworden.
Om af te koelen de eerste duik in zee genomen en dat viel heel erg mee, niet te koud. Ook tijd om eens met het foto toestel rond te lopen en te fotograferen hoe the Agaphantus bloem probeert z'n weg naar buiten te vinden
De hangmat weer gevonden - lekker NL tijdschriften bijlezen - het gekraak van de takken onder de hangmat bleek te komen van een baby-egeltje dat aan het rondscharrelen was. Tot nu toe hebben we er twee gezien. Nummer drie was helaas al door de stout trap gepakt - hopelijk was het niet moeders.
De tweede lichting spreeuwen bezet nu de nest kastjes in de tuin dus helaas zijn we nog niet van dagelijks vol gepoepte stoelen af die in de aanvliegroute staan. Geestig is het wel dat moeders een hele lange omweg neemt om die wurmen te voeren als ze ziet dat er mensen aan de tafel zitten. Uiteindelijk neemt het instinct het over en duikt ze er dan toch in.
Hans zag brandweer auto's voorbij rijden, dus ik ging maar eens even kijken wat er aan de hand was - ook omdat ik wel graag wilde weten dat het vooral niet voor de deur bij ons was - het driftwood is kurkdroog op het strand dus het brandgevaar is groot. Dat had de zoon van een van de buren ook gemerkt toen hij met z'n 4WD probeerde over de stenen en het driftwood te rijden. Beetje verkeerd ingeschat dat z'n auto toch ietsiepietse minder power had op deze ondergrond dan in dat weilandje waar -ie normaal rondgereden wordt. Gevolg was oververhitte banden die met een spark een vuurtje tot gevolg hadden. Omdat de wind ook ineens was opgestoken brandde de auto in no time helemaal uit en verspreidde het vuur zich ook vrij snel toch zeker wel een meter of 30 van de auto af.
Genant voor de buuf is dat de chef van de vrijwillige brandweer haar nou zijn beste klant noemt, want ze hadden ze al eens eerder nodig gehad - ook rond deze tijd na wat spelen met vuurpijlen. De brandweer zijn hier allemaal vrijwilligers die dus ook balen dat ze op hun vrije kerstdag in een dik pak uren op het strand moeten blussen om te zorgen dat het vuur zich niet verspreid.
Wij zullen het in ieder geval met oudjaar op wat beschaafd vuurwerk houden en zeker niet op het strand!
Morgen en overmorgen even werken - in mijn geval eindelijk de hopen papier en outlook opruimen - en dan weer lekker 5 dagen vrij. Summer is here!
Wens jullie allemaal alvast een goed nieuwjaar en tot de volgende update - Nienke x

Friday 25 December 2015

25 December 2015: Tris

De laatste foto, van 25 december 2006

Friday 18 December 2015

18 December 2015: @#^&*%^#$%$@&^%#

Lekker rustig tafereeltje. Ontbijtje voor twee. Niet voor ons echter, want Nienke is midden in de nacht opgestaan voor haar kerst ontbijt met collega ambtenaren. Dit ontbijtje is voor de dochter van weer een collega uit Nederland die met haar vriendin kwam binnenwippen. Liggen nog in bed, terwijl ze zo de trein moeten halen. 18 jaar.....
Marie en Alex, de Franse wwoofers, hebben ons gisteren verlaten. Zij hebben echt bergen werk verzet. Plezierig gezelschap ook. Zo willen we nog wel eens wat wwoofers! Hier zijn ze bezig om onze 'vuurtoren' in de tuin te restaureren. Na de laatste aardbeving was ons betonnen platform verzakt. Ik bedacht een methode om in een keer precies genoeg van de poten te zagen. Dit om te voorkomen dat er uiteindelijk een 30 cm hoog torentje overbleef met een stapel onbruikbare schijven. En zowaar, na het rechtzetten en schilderen ziet het er weer fantastisch uit.
Wat ik nog steeds niet heb laten doen deed Alex wel; een Maori tattoo laten plaatsen. Ik denk er toch ook wel ernstig over. Toegegeven, over het algemeen zijn tattoos ordinair, maar dit verbeeldt zijn ouders en twee broers, moeder aarde en vader lucht en nog een paar natuur zaken. Ik vind het wel fraai, je eigen stamboom/levensverhaal op je schouder.
Was 't weekend nog uitgenodigd voor de kerst bijeenkomst van mijn oude praktijk. Ik ben weg en we doen iets sportiefs! Golf, en het was nog een leuke middag ook, hoewel de knie toch steeds meer gaat protesteren. Dinsdag de MRI.
Er was voor iedereen een cadeau en ook ik moest even bij Santa op schoot.
Toen Nienke aan de beurt was bleken die paar biertjes inmiddels toch wel naar Santa's hoofd te zijn gestegen!
De jongelui hadden wel mazzel, want ze vielen met hun neus in de eerste BBQ deze zomer. Marie genoot zelfs van de herten en lams worstjes.
Dessert bij het vuur. Ach, wat is het backpackers leven toch zwaar.
Glaasje wijn en in het vuur staren.
's Ochtends wakker worden van golven en het geluid van vader kwartel die over zijn kroost (de 3 kleintjes rechts) waakt.
Inmiddels is de sauna vrijwel af. Alleen de elektriciteit moet nog aangesloten worden.
Als alles dan zo lekker gaat, waarom dan zo'n titel? Wel, ik had de dames op het station gedropt. Nog even wat hout gehaald om de retaining wall netjes af te werken. Haal thuisgekomen de balken van het dak, glijdt eentje er aan de andere kant van de wagen af, boven op mijn spiegel! %$@&;^@&;%&;^@$ inderdaad.
OK, de auto moet nodig gewassen worden, maar hij functioneert nog prima. Net een 'nieuwe' (sloop) aan het bestellen, die kan ik zelf wel repareren. Denk ik. Anders moet de volgende wwoofer een mecanicien zijn!

Friday 11 December 2015

11 december 2015: Slowly disintegrating.

Net terug van mijn bezoekje aan de bottenboer. Het euvel aan mijn knie bleek toch iets hardnekkiger te zijn dan het zich eerst liet aanzien. Geen tennis meer gespeeld sinds een maand en rondscheuren in mijn SUV is geen fun. De orthopeed bevestigde mijn eigen vermoeden; waarschijnlijk beschadigd kraakbeen en gescheurde meniscus. Eerst weer een MRI en dan dus weer onder het mes. De stukken vliegen eraf. Vorige week heeft een handchirurg een stukje van mijn vinger verwijderd. Daar zat een pijnlijk knobbeltje. Je weet wel, zo een die je op de een of andere manier overal tegen aan stoot. Elke huisarts (mijn praktijk dan niet) zou die onder lokale verdoving verwijderen voor zeg 50 tot 100 dollar. Deze man vond algehele anaesthesie nodig. Kosten voor de verzekering NZ$ 1700 voor de operatiekamer en de anaesthesist, plus nog eens een slordige NZ$ 850 voor de chirurg zelf. En daar moesten we ook nog eens 3 1/2 uur voor wachten want op tijd werken in een ziekenhuis..... Resultaat: volgens de chirurg een jicht knobbel (???????) maar de PA is nog niet binnen. Heb nog nooit van mijn leven jicht gehad. Anyway, wees lief tegen je huisarts. En eventuele verzekeraars die meelezen; WAKKER WORDEN!!!!!!!! Lees met enige genoegdoening de ellende rond de Hollandse verzekeringen. Ik heb het voorspeld, de zoveelste VVD miskleun.
Onze Kiwi vrienden hebben Sinterklaas avond geadopteerd. Kleine kado's met gedichtjes en pepernoten. Ze vonden het geweldig. Binnenkort eten ze allemaal boerenkool en lopen op klompen.
Nu het zomerse weer is aangebroken staan de deuren vaak open. Vorige week vloog een fantail naar binnen hetgeen volgens de Maori een slecht teken is (dan gaat er iemand dood). Letterlijk een dooddoener want er gaat altijd wel iemand dood. Anyway, zelfs ik leef nog en de fantail is weer weg. Even later kwam deze duif het huis inspecteren en wilde slechts aftaaien nadat hij onze living uitgebreid als public toilet had gebruikt.
En dat terwijl het buiten toch allemaal veel mooier is: de bottle brushes kleuren weer fraai
En de zonsondergangen zijn weer spectaculair.
Inmiddels is de sauna in een vergevorderd stadium. Ondanks de gevoelige knie is het bijna klaar voor gebruik. Er zit een dak boven (met behulp van Michael de zoon van vrienden die op zijn reis even kwam aanwippen).
In de tussentijd gebruik ik de sauna even als schuur! Vanwege de rare wetten hier kan ik nu even niet verder. Het aansluiten van de stroom voor de kachel mag alleen door een electricien worden gedaan. Nog niet zo erg als Aussie waar je officieel niet eens zelf een gloeilamp mag verwisselen. Zo hou je mensen wel aan het werk. Maar ja, doe je hetzelf dan weet de verzekering wel weer wat kleine lettertjes te vinden die hun kluisdeur potdicht houdt.
Dan maar weer genieten van de rust in de tub.
Momenteel hebben we twee Franse wwoofers die echt keihard werken. Hij is een landscaper en dat komt wel erg handig uit. Er komen stukken land tevoorschijn die we nog nooit gezien hadden. We moeten trouwens wel uitkijken, want op de een of andere manier beginnen Nienke en ik Engels met een Frans accent te spreken met elkaar. Met de Duitsers moesten we ook al steeds denken aan John Cleese; "Don't mention ze war". Het is echter leuk om al dat jonge volk over de vloer te hebben. Michael en Femke zijn vandaag weer vertrokken, maar maandag komt er weer een andere dochter van een collega uit Den Haag. Daarna is het weer even rustig. Kan ik voorzichtig Nienke gaan uitleggen dat de Heaphy track in February wellicht toch geen goed plan is.

Tuesday 1 December 2015

30 november 2015: (Ww) Oef!!

Het spijt me dat ik sommige mensen aan het schrikken heb gemaakt, maar de bestraling waar ik het over had heeft niets met kanker te maken. Het is voor de behandeling van Dupuytren (zie het verslag van 14 oktober).
Geen paniek dus. Die hand functioneert nog prima, zelfs zo goed dat ik (door Nienke bijgenaamd 'gekke Henkie') de door de twee Duitsers gekochte Toyota Estima heb omgebouwd tot campervan. Nauwelijks enige hulp van de boys want die bleken toch twee linker handen te hebben. Per persoon ja. Verkeerd opmeten (en dus te kort afzagen), op de kop monteren, proberen een gat te boren met de boor linksom draaiend, etc.
De 2 weken met teenagers zitten erop, OEF. We kunnen nog steeds niet begrijpen dat je naar de andere kant van de wereld gaat om daar weer met vierkante ogen met je maten gaan chatten, de hele dag door. En dan 's avonds voor de buis hangen. Ga fietsen, wandelen, zwemmen, ontdek de omgeving, ga genieten van het mooie weer..... Beetje treurig en zielig vind ik het wel. Komende week komen twee Fransen hier, zijn iets ouder. Ben benieuwd of dat enig verschil uitmaakt. Ik weet het, vroeger lachten we erom als de ouderen het hadden over 'de jeugd van tegenwoordig', maar dit is anders, toch???
Wij genieten in ieder geval wel. Schilderachtig zonsondergangetje.
Thais eten in de tuin met vrienden gevolgd door rode vruchten bij het vuur.