De rit naar Ubud voerde ons door drukke wegen met aan beide zijden van de weg eindeloze stalletjes met dingen die we zo in de container naar Te Horo beach wilden stoppen. We konden onze hebberige drang nog net onderdrukken, maar al dat fraaie houtwerk, de prachtige Balinese deuren, stationsbanken, tuinmeubelen, beelden, etc. maakten het wel moeilijk. Ik kreeg er allemaal (niet door Nienke aangemoedigde) handel plannen van. Na een nasi kuning met Bajil (de chauffeur) en Julie (de dochter van een vriend van mij) in een warung, een Indonesisch restaurantje, op weg naar het uitstekende hotel waar we ons bed aantroffen alsof we op huwelijksreis waren.
Ubud is het culturele centrum van Bali en wij hebben ervan genoten. 's Avonds met Julie en Bajil uit geweest in Napi Orti, een leuke tent in het hart van Ubud waar een goede lokale band een geheel nieuwe versie van een nummer van Pink Floyd neerzette: Another break in the wall. We don't need no education??? Met een paar Arak achter de kiezen zing je echter vrolijk mee. Ubud is een lekker drukke stad met de orchideenvijver naast het Puri Lukisan museum (de stad zit vol prachtige musea),
schoolkinderen die snoepjes kopen van een rijdend winkeltje (inderdaad, de middelste heeft al genoeg gehad en wat die dame daar rechts doet is ons ook een raadsel, iets teveel 'Eat, pray, love' gekeken?)
en de apen in het 'Monkey Forest', waar we 5 minuten doorheen moesten wandelen van het hotel naar de stad (andersom in het donker vond Nienke minder leuk).
We zijn er ook nog flink actief geweest. Op weg naar de vulkaan gaf Nienke de prachtige rijstvelden wat kleur. Na het meest fantastische ontbijt (heerlijke nasi met verse vruchten) op het terras van een restaurant met uitzicht over de vulkaan
en het kratermeer bezochten we nog even een koffie fabriek waar we luwak koffie hebben gedronken (als het goed is voor Jack Nicholson in the Bucket list dan is het ook goed voor ons, we zijn tenslotte net aan onze Bucket list begonnen). Wel lekker, maar niet stevig genoeg om een kapitaal voor neer te leggen. Daarna fietsten we de vulkaan af terug naar Ubud. Dwars door de rijstvelden, tussen tempels,
door nauwe straatjes in de vele dorpjes. We bezochten een compound van een arme familie waar onze gids Jo ons alles uitlegde over de manier van leven daar. Die Balinese gids was geweldig, had engels geleerd van een zeer deftige dame uit Londen en sprak perfect oud engels, hetgeen met zijn vlotte voorkomen en zijn humor een grappige combinatie was. Honderden high fives gedaan met de schoolkinderen langs de kant van de weg.
Nadat we zo een paar uur al remmend (hier Nienke naast een groep eenden die op de rijstvelden worden gebruikt) naar beneden hadden gereden konden we het niet nalaten op te merken dat dit voor Hollanders in feite geen fietsen was. Geen punt, hij wist nog wel wat heuveltjes. Pffft. Kronkelige weggetjes met bij elke bocht de onaangename verrassing dat de klim nog steeds niet ten einde was. De temperatuur was gevoelsmatig rond de vijftig graden. Nadat twee veertien en vijftien jarige Ozzies voor de laatste etappe opgaven konden wij ook de handdoek in de ring gooien. Inmiddels was er geen vezel op mijn lichaam meer droog, mijn hoofd knalrood en had mijn tong de voorband al vrijwel schoon geveegd. Petje af voor de paar mensen die de laatste 2 kilometers naar het restaurant (wat is Indisch eten toch heerlijk) volbrachten. Na een verkoelende duik in het zwembad bezochten we met Julie en Bajil een lokale markt waar wij de enige blanken waren. Daar hebben we heerlijk eten gekocht bij diverse standjes, o.a. heerlijke sateh kambing (geit) en vervolgens als een soort rijsttafel opgegeten op een achteraf picnic tafeltje. Geweldig.
De dag erna besloten we de 'River walk' te doen die in ons boekje stond aangeprezen. Die wandeling bleek inmiddels niet meer te bestaan omdat hotel ketens de grond hadden opgekocht. De ineens uit het niets verschenen gids Gusti heeft ons echter de weg gewezen en toegegeven, die hadden we nimmer zelf gevonden (koste natuurlijk wel weer de prijs van Spui, Plein en Lange Poten bij elkaar).
Alsof je in de filmset van de voornoemde film rondliep. Prachtig en gelukkig geen andere toerist te zien.
Nadat we de rivier verlieten liepen we over de smalle dijkjes
in de rijstvelden (gedecoreerd met slangen, kleine tempeltjes, white herons (reigers), ducks en fraaie rode planten (ze hebben de naam genoemd, het was er een van honderden) terug naar Ubud. Eerst nog het Blanco museum bezocht, een man die een beetje megalomaan was (zichzelf de tweede Dali noemend en een zeer pompeus gebouw heeft neergezet) en erotische art maakte (lees blote borsten). We vochten ons weer een weg tussen de 'taxi?'/'massage?' aanbieders naar het hotel.
Die middag bezochten we natuurlijk de sports bar waar we eerst leed hebben gedeeld met een aardige lonely Brit (verloren van de irritante Fransen die stuk voor stuk zaten te roken) en daarna vol trots konden melden dat het ons team was die de Argentijnen de les las.
We hebben maar even verzwegen dat 'ons' Nederland op de wereld ranglijst 42e staat, nog achter landen als Kenia, Tunesie, Marocco en Belgie! 
We bezochten de GitGit waterval in noord Bali. Inmiddels waren we al gewend geraakt aan de rijen verkopers bij elke attractie en de parkeerwachten (je trekt een uniform aan, gaat naast een min of meer onbebouwde plek langs de weg staan en houdt bij elke auto die stopt je hand op), maar deze keer troffen we een alleraardigst thee huisje aan vlak bij de waterval waar een bijzonder aardige dame ons bewees dat zij vroeger danseres was geweest.
Via de Ulun Daru temple aan Lake Beratan
en de botanische tuinen belanden we bij de grootste rijstvelden van Bali waar we weer heerlijk Balinees aten in een warung met fantastisch uitzicht.
Rijdend door Bali in onze moderne koets (zo voel je je een beetje, zwaaiend naar vriendelijke kindertjes vanaf de achterbank) zie je de meest fantastische dingen op de weg, van kamazikaal rijgedrag (de wegen zijn zo smal dat je voortdurend verwacht dat de tegemoet komende auto de zijkant schraapt en daartussen manoeuvreren de ontelbare scooters over elk stukje vrij astfalt, of dat nou links or rechts is)
tot ceremoniele processies (wij waren er in de ceremonie tijd)
en overbeladen scooters en auto's.
Omdat we nog niet actief genoeg geweest waren beklommen we midden in de nacht ook nog eens Mt. Batur om op de top naar de zonsopkomst te kijken. Ongeveer 800 meter klimmen in 1 1/2 uur. Het ontbijt bestond uit zwarte koffie met pisang goreng in een tentje langs de weg waar een man duizenden bananen aan het bakken was. Onze gids bracht de gebruikelijk offers aan de voet van de berg
en ondanks de vele wolken konden we dankzij de wind toch nog wat flarden van de zonsopkomst achter de Rinjani vulkaan op Lombok zien.
Hoewel we al een zeer uitgebreid ontbijt (enigzins genant tussen alle op muesli repen knagende jongelingen) hadden gekregen op de top moesten we nog meer eieren eten, want onze gids kookte nog twee eitjes in een spelonkje van de vulkaan.
Ik moet nog even melden dat de fietstocht en de klimtocht door Bali ecocycling, het bedrijf dat Julie managed, werden georganiseerd en dat was helemaal uitstekend, dikke aanrader. De dansvoorstellingen hebben we laten schieten. Hoewel ik bijna alles leuk vond op Bali wordt ik helemaal gek van de geram op die gamelan. Op weg naar Padang Bai, onze tweede stek op Bali bezochten we de restanten van het oude paleis in Klung Kung (door de Hollanders vernietigd in 1908) die ondanks onze duistere historie prachtig waren.
Vooral de rijk gedecoreerde rechtszaal waar wij natuurlijk in sarong op de plaat moesten.
Prachtig was ook het Nyoman Gunarsa museum daar, helaas vergaten we de naam van een Spaanse kunstenaar die prachtige beelden had staan daar. Nederland heeft een heel aantal zwarte bladzijden in de historie, naast de slavenhandel en Srebrenica ook het drama rond de met name in historisch perspectief volstrekt onbegrijpelijke politionele acties in Indonesie. Onze huidige regering doet daar zelfs nog aan mee. Voor de tragedie in Rawagede is Nederland verantwoordelijk gesteld door de Haagsche rechtbank op 13 September van dit jaar. De nog 9 levende weduwen die recht op schadevergoeding hebben moeten echter nog even wachten (als dat al mogelijk is, want straks is er geen meer in leven) want de nette heren van de VVD regering hebben besloten de uitspraak aan te vechten. Schoon schip maken zijn we niet heel goed in. Verder op weg naar het zuiden kwamen we dames tegen met manden vol fruit die helaas niet voor consumptie, maar voor de ceremonies in de tempels waren.
Nienkes boekje repte nog over een fraai uitzicht over Padang Bai, maar dat was bij de chauf niet bekend. In een nauwelijks village te noemen plaatsje (Putung) bleek een armetierig straatje te eindigen in een open plek met een oud restaurant/hotel dat nog steeds eigendom van de regering was. Ondanks de vervallen staat straalde het nog iets af van vroegere grandeur en het terras met view was geweldig. Wij waren de eerste gasten in jaren en konden zelfs nog een nog niet over de datum heen zijnde cola bestellen. Aangevuld met wat arak van de al enigzins beschonken jeugd (!) was dat best te pruimen.
De daarop volgende dagen hebben we in de Bloo Lagoon slechts boeken gelezen (ik moest natuurlijk even 'de Stille kracht' van Couperus lezen en ook 2 boeken van Alexander McCall Smith die in Ubud op het Readers and Writers festival aanwezig was en wiens boeken toevallig op mijn e-reader stonden) en gesnorkeld. Oh ja, natuurlijk ook sarongs gekocht van een van de tientallen dames die die dingen voortdurend aanbieden om geld te verdienen voor hun kleinzoons operatie, kleindochters studie, etc.). Tussendoor slechts massages en cocktails drinken. Helemaal niet zoals wij normaal vakantie vieren, maar ja, ik ben inmiddels op leeftijd nietwaar! Nog een dag met Bajil de oostkust verkend. De watertuin van Tirta Ganga (een van de koningen had als hobbby watertuinen aanleggen, hetgeen natuurlijk een prima hobby is met slaven arbeid en belasting geld. Je moet toch iets) is een fraai staaltje techniek (afgekeken van de rijstvelden) en kunst.
In het nog authentieke dorpje Tenganan zagen we twee meisjes uit de school komen met een mand vuilnis tussen hen in
(op de foto zie je de dames op de weg terug, trots na geklaarde klus). Bajil had ons al uitgelegd (er zat natuurlijk niet voor niets een solid waste manager in de auto) dat het niet best gesteld was met afval verwerking op Bali (lees; je dump het gewoon ergens) maar dat ze op scholen nu leerden om afval te scheiden. Tot onze verbazing kieperden de beide dames het vuil echter gewoon in de rivier.
Tja, afvalverwerking, zijn wij ook niet zo begonnen?
In datzelfde dorpje troffen we deze oranje haan aan. Overal zie je deze manden staan met hanen erin. De mannen zijn er apetrots op en masseren de beestjes (onze fiets gids struikelde bijna over zijn woordgrap) zittend voor hun huis veelvuldig, als voorbereiding op hanen gevechten. Hanengekraai is dan ook van de dingen die echt bij Bali horen.
Corruptie echter ook. We hebben veel politie gezien. Het beeld van een Balinese politieman is dat van een rokende, niets uitvoerende man op een terrasje (waar hij waarschijnlijk gratis zit te drinken) langs de weg. Om oom agent te kunnen worden moet je betalen en daarna kun je je eigen zakken gaan vullen. De wegwerkers die we hebben gezien waren allemaal vrouwen, met zware manden zand op hun hoofd, raar verdeeld daar. Dat betalen geldt ook voor het beroep leraar. Om wat te bereiken daar heb je ofwel hopen geld nodig of je moet tot de hogere kasten behoren. Tel daar bij op het vele geld en de ontelbare uren die aan het geloof worden besteed en het is duidelijk dat het talent uit de lagere kasten in de kiem worden gesmoord.In het dorpje Amed hebben we nog lekker gesnorkeld en onderwater het op de Cobra groep geinspireerde koraal en vissen spectakel bewonderd. Toen werd het tijd om over te steken naar Nusa Lembongan, een klein eilandje zuidelijk van Bali. Hoewel er volgens de reisgidsen geen boten van Padang Bai naar Lembongan gingen bleek een lokale visserman wel bereid om ons over te zetten in zijn traditionele bootje. Ik weet het, we lijken wel gek, maar met de grotere boten is het niet veel beter gesteld. Reddingsvesten waren aan boord, dus.... Op het eiland aangekomen was onze eerste taak om een plek te vinden waar we die avond naar de halve finale tegen Australie konden kijken. De zeer prettige Sandy Bay Beach club bleek een TV te hebben waar we via ESPN live rugby konden kijken. Omdat we niet te laat wilden komen waardoor we ergens achterin over de hoofden van Ozzies naar een klein schermpje zouden moeten kijken vroegen we of ze ons vroeg wilden ophalen. Dat bleek met de eiland mentaliteit te betekenen vlak voor de wedstrijd, de chauf verontschuldigde zich met de mededeling dat hij verdwaald was (later bleek er slechts een weg te zijn). Anyway, toen we arriveerden was er ..... niemand. Met zijn tweeen begonnen we aan de wedstrijd.
Later drupten er nog wat Zuid Afrikanen en een Francaise binnen, maar dat was het dan wel. De overwinning werd ter plekke gevierd met een uitstekende baramundi op zijn Balinees (Wie zegt er dat je naar Bora Bora of Tahiti moet?).
's Ochtends word je gewekt door hanen, golven en fluitende iora's.
Ontbijtje met papaya juice, fruit en een gepocheerd eitje. Het is erg. Helaas werden er af en toe boten met Japanners en Koreanen gedumpt die kwamen snorkelen en en passant in 'ons' resort verbleven. Het is daar dus de mode om als stel je in de zelfde thema's te hullen.
Daarna halen ze hun zwemvliezen, snorkels, duikbrillen en sommigen zelfs reddingvesten (die natuurlijk eerst in het zwembad getest moeten worden) op om vervolgens als klapvee naar de snorkelplaats gedirigeerd te worden. Nienke en ik kwamen niet verder dan onze matchende e-books en dropen dus maar af naar een restaurantje op de hoek waar we weer uitstekende ikan bakan hebben gegeten voor de lunch.
Omdat ze slechts enkele auto's op het eilandje hebben en geasfalteerde wegen (was echter wel handig geweest als ze dat allemaal achter elkaar hadden gelegd) hebben we toch een dag eens scootertje gehuurd. Na enige uitleg (had zelfs nooit een brommer bereden) gingen we al laverend tussen de potholes op weg. Hoewel we links en rechts door Jip en Janneke werden ingehaald vonden we het snel genoeg gaan met max 40 km per uur.
We konden natuurlijk niet langs een stalletje met schelpen rijden die kinderen langs de kant van de weg hadden opgezet en kochten dus wat van die dingen waarvan we al wisten dat ons dat weer tijd ging kosten bij de douane. Maar ja, zulke snoetjes, dan moet je wel.
Na een uur waren we halverwege het eiland en konden we over de gele brug naar Nusa Penida oversteken, een nog kleiner eiland. Omdat er een paar planken misten vond Nienke het prettiger om te gaan lopen.
Behalve een zeer prettige eetgelegenheid
en wat in aanbouw zijnde vakantie parken was er niet veel te doen en dus leverden we zonder brokken onze scooter weer in bij de enigzins verbaasde verhuurder (de security guard van de resort). Nu al? Ja, het eiland is geen ijsstadion en rondjes 33.6 draaien leek derhalve ook niet zinnig. Back to the e-books (ik kan jullie het zeer goede boek 'A town like Alice' van Nevil Shute aanraden, prachtig boek over een Engelse dame in Maleisie ten tijde van de Japanse bezetting, verteld vanuit het perspectief van haar Schotse notaris. In werkelijkheid ging het trouwens om een Nederlandse vrouw, maar dat terzijde.) en de overheerlijke Cosmic Colada's die inmiddels het door Nienke ook hier in Nieuw Zeeland ingevoerde 'Bali momentje' kenmerken. Een cocktail van grapefruit en cocosnootsap met rum.
We hebben nog een fantastische snorkeltrip gemaakt, weer met een lokaal vissersbootje. Deze keer waren we in ons enthousiasme vergeten reddingsvesten te vragen. Toen de aanwakkerende golven boven de boot uit begonnen te komen verdween Nienkes lach. Ik had echter zicht op de het gelaat van de schipper en die bleef onverstoord kijken,
blijkbaar volledig vertrouwend op de stabiliserende balken aan weerszijden van de boot. Anyway, we kwamen heelhuids aan in Crystal bay. Wauw, geweldig. Prachtige koralen en vissen in een verlaten baai (slechts een tempel). Na het ontbijtje van het resort (club sandwich met vers fruit en frieten?)
tufften we naar het volgende baaitje. Terwijl Nienke nog zegt dat het koraal prachtig is, maar er meer vissen waren in Amed springen we in het water van Gamat Bai, tenmidden van duizenden vissen die duidelijk voor de 'kleurigste vis van Nusa Penida' trophy gingen. Helaas was dat het eind van onze Nusa trip en we moesten terug naar het 'vaste' land. Met drie betalende stellen en een kwart van de lokale bevolking in een kleine speedboot naar Sanur. Dan toch liever een vissersbootje, desnoods zonder zwemvest. Bajil stond ons weer op te wachten want hij had ons uitgenodigd om de crematie van de priester van zijn dorp mee te maken. We moesten wel in traditionele kledij.
Ik had wel eens een Hindu crematie in India gezien, maar dit bleek toch echt heel anders te zijn. Op twee hoge torens werden de kisten van de priester en een andere dame door de straten naar de begraafplaats gebracht. Tussen die torens op een bamboe stellage, die gedragen werd door alle mannen, nog een stier waarin de priester gecremeerd zou worden. Van enige coordinatie tijdens het tillen/lopen/rennen was niets te merken en de stellage swingde dan ook van links naar rechts (de kist telkens op het randje van eruit tuimelen balancerend), een enkele dame in de stoet werd net niet vermorzeld. De dikke man, vermoedelijk de leider, die we aan het begin van de stoet hadden gezien met megafoon werd duidelijk ook door zijn kameraden becritiseerd want even later hadden ze zijn megafoon afgepakt. Op een kruispunt had een of andere idioot bedacht dat ze drie keer om hun as moesten ronddraaien
en dat daar geen doden bij vielen is een wonder. De weg was inmiddels bezaaid met slippers. Een brandweerwagen van het type Drachten 1920 probeerde de mannen enigzins af te koelen (want het was echt bloedheet). Uiteindelijk kwam iedereen heelhuids aan en kon de ceremonie beginnen. Ook hier weer stalletjes met eten en gelukkig water. Priester in de stier, flink wat heilig water erover (dat brand zo goed) en toen pakte men ..... gasbranders! 
Toch ietsje anders dan verwacht. What could possibly go wrong? Nadat eerst de slang van de gasfles was losgeschoten en al sissend over de grond slingerde (Nienke sprong pardoes bijna van een 5 meter hoge muur af) viel vervolgens de priester door de bodem van de stier en heeft nog een uur naar de omstanders lopen zwaaien met zijn armen. Tussendoor liepen kinderen schalen met eten en drinken te presenteren aan het hongerige publiek. Na een tijdje vond Bajil het ook wel welletjes, we verlieten het bizarre schouwspel en dronken op zijn uitnodiging nog even wat bij hem thuis, waar we de hele familie ontmoeten. In Sanur (het Torremolinos van Bali, het stuk waar je dus niet moet wezen) aten we ons laatste maal, peperduur, zeg maar Leidsche plein + Kalverstraat met hotels, en zeker niet het beste wat we gegeten hebben. De zonsondergang was mooi, dat dan weer wel (maar die hebben we ook in Te Horo Beach). We hadden gepland om lekker te slapen in het vliegtuig en dan nog een dag in Brisbane door te brengen. Terwijl Nienke sliep mocht ik voor de vierde keer in een jaar als dokter optreden in het vliegtuig. Een dertig jarige had volgens het ziekenhuis in Denpassar een hartaanval gehad en kreeg nu weer pijn op de borst. M.i. hadden we te maken met hyperventilatie, maar er was iets vreemds aan zijn ECG hoewel de rest van de gegevens van het ziekenhuis normaal waren. Valiumpje gegeven (wie wil er nou landen in Darwin) en we hebben Brisbane gehaald, echter voor mij zonder slaap. Krijg wellicht de vlucht terug zei de stewardes, dan mag dan ook wel.
Dit fraaie schilderij 'Eviction' van Blandford Fletcher (een tijdsbeeld vol armoede wat voor velen ook nu weer dreigt) hing in de Queensland art gallery, prachtig museum en ook de ernaast gelegen gallery of Modern Art was prachtig. Mooie botanical garden en de South bank met het strand en de zwembadjes allemaal erg leuk gedaan. Vriendelijke stad. Tja, en toen waren we weer thuis. Een konijn overleden en de Miele stofzuiger. Vonden we ook nog een dode fazant op het dak. Bad omens voor de finale? Het gras was inmiddels kniehoog en dus hebben we 2 dagen (!) gras gemaaid. Zondag was het dan zover. Ik hoor veel kiwi's nog blaten 'als het niet met 20 punt verschil is ben ik teleurgesteld'. Met de hakken over de sloot, maar wel verdiend (en de Fransen verdienden het helemaal niet). Wereldkampioen!
Trouwens ook nog petje af voor de Nederlandse honkballers, ook Wereldkampioen, die ik toch wel volgde op Bali! Tot slot een stukje gamelan music, dan begrijpen jullie mij beter.
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)
