2 december 2011: Summer is here

We kregen een brief van de council (jawel, dezelfde als waar Nienke werkt). Ze wilden het strand terug brengen in de staat van voor de mensen; slechts native plants e.d. en dan ook nog in een bepaalde samenstelling. Derhalve moest de native karo (waar het vol van staat, ook in onze tuin) wijken en zou dus besproeid gaan worden met gif. Geweldig plan natuurlijk voor dat enorm drukke strand waar dagelijk horden mensen van de natuur komen genieten. Echt een project waar je in deze moeilijke tijden geld in gaat stoppen. Enfin, de buurt kwam in het geweer en dus hadden we een meeting met de mensen van de council en de region. Aardige ecologen die vol enthousiasme vertelden dat investeringen (we have a very limited budget) van nu zouden resulteren in een prachtig strand over een jaar of 400. Weinig aanwezigen waren onder de indruk, temeer omdat de meerderheid ruim boven de 50 is. Mijn opmerking dat over 400 jaar het water 2 meter hoger zou staan viel dan ook in de smaak. Na een goed gesprek kwamen we overeen dat ze met een beter plan zouden komen en vooralsnog weg zouden blijven van onze kant van het zandpad, daarmee onze karo's beschermend. De andere buren waren blij met de mededeling dat het strand opgeruimd zou worden door the Department of Corrections, maar zij realiseren zich niet dat ons stukje paradijs nog vrij onbekend is bij het inbrekers gilde. Ben zelf beduidend minder blij met in oranje geklede pottekijkers met ball and chain. Vervolgens kregen we nog een leuke ecologische tour over 'ons' strand.De natuur is mooi, maar de evolutie is nou eenmaal een feit. Proberen de tijd stil te laten staan is niet realistisch. Zelfs de dieren evolueren. Hier zie je een fazant die onze buiten douche uitprobeert. Jammer genoeg voor hem kan hij net niet bij de kraan. Inmiddels is de zomer echt begonnen en dat betekent dat we jullie helaas even jaloers moeten maken.Thuis komen is echt een genot. Al het werk in onze tuin werpt eindelijk zijn vruchten af. Het staat er allemaal prachtig bij.Kapiti island ligt weer heerlijk fotogeniek te wezen.En de avonden zijn als vanouds prachtig.Vorige week kregen we onze gitarist Andrew White met zijn gezin op bezoek. Hij had een vriend meegenomen, Owen van Larkins, een gitarist uit Australie die tot voor kort deel uitmaakte van het duo Hunter Van Larkins (op you tube te vinden). Daar zaten we dus in de tuin, sippend van een Grolschje, knabbelend aan toostjes met Kikorangi cheese, genietend van het middag zonnetje en twee kerels die een prive concertje gaven. Kan je vertellen dat je met recht jaloers mag wezen. Geweldig.Natuurlijk is er nog meer dan genoeg te doen op het land. Vandaag hebben we heel veel troep weggebracht naar de 'tip'. Nienkes vrije dag, maar als solid waste manager kom je niet makkelijk weer weg van de 'tip'. Daar moest nog even uitgebreid gediscussieerd worden over contracten, de locatie van de autobanden, weggehaalde bomen, gerecycelde tegels, etc. Die tijd moest natuurlijk weer ingehaald worden en dus stonden we nog tot laat te werken.Dat wil zeggen, sommigen van ons. Anderen stonden de ondergaande zon te bewonderen.Maar daar kan je haar toch geen ongelijk in geven? We rekenen on rijk met deze vergezichten. Over rijk gesproken. Iemand liet een bericht in ons gastenboek achter om hen te bellen in Belgie. Vreemd! Hebben we toch maar gedaan. Het bleek de bank in Arendonk (waar ik mijn opleiding deed) te zijn. Blijken we daar nog twee rekeningen te hebben. Op de ene stonden we 50 euro negatief, maar op de andere 1350 positief. Of we de rekeningen wilden sluiten en zo ja waar het geld naar toe moest. Omdat we geen Nigeriaans accent bespeurden en we via internet de naam van de beste man bij KFC Verbroedering Arendonk konden plaatsen lieten we ons wantrouwen varen en wat blijkt; na wat heen en weer gemail staat het bedrag inderdaad op onze rekening. Toch weer een paar flesjes champagne op ons feest eind van het jaar. Inmiddels met honderd gasten, we krijgen er steeds meer zin in. Hoewel, onze waterpomp liet het afweten en dus moest er een nieuwe komen, een Grundfos (Deens neusje van de zalm) van 1400 dollar, hallo. Misschien toch maar gewoon een rose? We sluiten af met muziek van voornoemde gitaristen. Het eerste nummer is van Owen en heet Wandering hands.Het tweede nummer heet Koto en is van Hunter Van LarkinsHet laatste nummer heet Hemfort hill en werd in Canada opgenomen door Andrew White en Owen van Larkins

25 november 2011: Verkiezingen

Ik moet nog even iets rechtzetten. Van Steppin' out ontving ik keurig een nieuwe broek! Erg netjes. Ook hulde voor de Altec fabrieken. Op mijn vraag waar ik in NZ nieuwe voetjes voor onze ladders kon krijgen stuurden ze me zomaar twee setjes op. Daar wordt je nou vrolijk van. Dat kan ik niet van Pacific blue en Singapore air zeggen. Ondanks hun toezegging dat ik nog wel wat zou horen als dank voor mijn medische hulp aan boord; niets gehoord. Word zo wie zo niet vrolijk van airlines. KLM pikte al mijn airmiles in, zonder enige waarschuwing en twee weken voordat ik tickets boekte. Dacht dat die points waren om klanten aan zich te binden. Voor zover de consumenten afdeling.

Het is verkiezingstijd in Nieuw Zeeland. Dat is mooi voor de kranten want door gebrek aan natuur rampen en rugby is er anders niet veel te schrijven. Hoewel er hier meerdere partijen zijn hebben ze hier in feite net als in the USA en Engeland een twee partijen stelsel. Het is of National of Labour. De Green party is the derde grootste en dan is er nog een hele rits kleintjes, dit jaar zelfs de 'legalise marijuana' party. De orginele bewoners, de Maori, krijgen standaard 4 zetels, maar daar wordt meer en meer over gediscussieerd. Is natuurlijk niet fair t.o.v. de vele Aziaten, Polynesiers en ook niet t.o.v. ons Europeanen. Onze local MP is Nathan Guy (National), een enorme nitwit die ik in de afgelopen 3 jaar nog niets zinnigs heb horen zeggen. Hij is zelfs Minister for Internal affairs, een taak die hij invult door zo mogelijk op elke foto te staan die door kranten worden gepubliceerd. Zijn politieke oppponent (Labour) heeft eerder dit jaar de handdoek in de ring moeten gooien nadat de politie een naakte tiener (een jongen van 18) van de straat plukte die van zijn huis kwam rennen. Had hij opgepikt na een avondje stappen in Wellington. Tja, wat voor keus heb je dan nog. De vorige keer hebben we Green party gestemd, maar omdat die nu al zeggen dat ze niet met National willen regeren zet dat niet veel zoden aan de dijk. Bovendien willen ze de nieuwe snelweg die National er net heeft doorgedrukt meteen weer cancelen. Elke 3 jaar zijn er verkiezingen hier, wat inhoud dat er het eerste jaar niet veel gebeurd, het tweede jaar doen ze wat en het derde jaar staat alweer in het teken van de nieuwe verkiezingen. Nationale bezigheids therapie dus. Of het land er nou zoveel beter van wordt? Labour had net een policy ingezet voor gezonder eten op school (slim), National schafte het meteen weer af en zette in op meer sport (helpt niet). De partijen beschuldigen elkaar hier over en weer van verkeerd beleid, wat dan weer gepareerd wordt met opmerkingen als 'maar 3 jaar geleden regeerden jullie en daar ligt het aan dat het nu niet goed is). Je zou bijna een situatie wensen zoals in Belgie, even een paar jaar geen regering. Dan wil ik me wel als vrijwilliger opwerpen om solo (klinkt beter dan dictator) wat veranderingen door te voeren. We hebben hier werkeloosheid, slechte huizen, de hoogste kinder mortaliteit van de OESO landen (ziektes die in andere OESO landen niet meer voorkomen), enorme vetzucht, etc. Als we nou betere huizen zouden bouwen, fietspaden aanleggen, McDonald, KFC et al. het land uitgooien, gezond eten niet meer belasten e.d. dan lossen een heel aantal problemen zich vanzelf op. Onze huidige premier (John Key) doet het niet heel erg slecht maar heeft een beetje last van zijn imago, hij is een beetje een ei. Was als een klein jongetje die een spreekbeurt mocht houden op TV bij Letterman toen hij in de States was om op het White House een handje te mogen schudden.Hij sloeg al ook een modderfiguur tijdens de uitreiking van de wereldcup toen hij de aanvoerder een hand wilde geven.Nou ja, het is dan ook maar een landje met 4 miljoen inwoners. In feite niet meer dan een redelijk grote stad.

Anyway, terwijl ik dit zit te schrijven (lekker rustig op de praktijk) gaat het brand alarm af. Er is een technicus bezig die dus iets fout deed. Wat een pokke herrie. Ga maar even buiten lunchen. gegroet.

We hebben het werken weer overleefd en zijn weer druk op het land aan de weer. Nienke verfraait het aanzien met planten hier en daar en ik ben begonnen aan de nieuwe kippenren. Op de plaats van de oude komt de kas te staan. Vanmogen eerst de koeien verplaatst en een mobiele energiser geplaatst met eart rod. Had er ook nog nooit van gehoord, maar zo'n ding wordt door de zon opgeladen en geeft stroomstootjes aan de hekken rond het weiland. Mobiel is wel relatief, want die earth rod kost 40 dollar en die krijg je nooit meer de grond uit! Ondertussen ook nog bijna twee lampen af en deze week weer drie boeken gelezen (tel de paar hoofdstukken van dat verschrikkelijke mens Yvonne Kroonenberg niet mee). Heb gewoon geen tijd om te werken! En het concerten seizoen komt er ook al aan. We hebben net kaartjes gekocht voor een concert van Earth, Wind and Fire en Keb'Mo'. En op WOMAD treedt Dobet Gnahore op, waar ik toevallig net een CD van had gekocht. Daar sluiten we dan ook maar me af, het mooie nummer Palea.En als laatste Keb'Mo's versie van Bob Dylans 'The times they are changin', nog een van mijn favorieten

Naschrift: ook al heeft groen meer zetels dan ooit eerder gehaald (13%), National won de verkiezingen en heeft 48% van de stemmen. In ons district won de leugenaar en nitwit heel dik. Bewijst eens te meer dat de mensen in het algemeen niet heel erg slim zijn!

20 november 2011: Klompen

"Well bugger me, the first time in my life I see a man walking on wooden shoes", aldus de verkoper in mijn favoriete winkel Bunnings. Ik moest daar zijn omdat de trailer hoognodig een nieuwe bodem (marine grade plywood) nodig had, de laatste keer dat we compost haalden ging nog maar net goed. Ik legde hem uit dat die dingen best comfortable lopen en dat het per ongeluk op een spijker staan meestal geen consequenties heeft. Hij was onder de indruk maar het leek hem toch niets voor hemzelf. Ik was op mijn beurt weer zeer onder de indruk van de rekening. Pfft, een paar balkjes voor de nieuwe kippenren, bodempje voor de trailer, nog wat schroeven, lijm, nietjes en krammen en we zijn weer 350 dollar lichter. Gelukkig heb ik al bijna een nieuwe lamp af. Maakte me enigzins zorgen om de enorme vislucht die rond de lamp hing, maar ik kon de bron niet localiseren. Was al bang dat ik het ding met aftershave moest besprenkelen toen Nienke thuis kwam en haar tas op een paar door haar verzamelde schelpen zette. Een smerige vloeistof uit een van de schelpen maakte haar tas vermoedelijk voorgoed onbruikbaar. Wel een reden om weer te gaan shoppen, je hebt nooit genoeg tassen nietwaar? Anyway, ik had alleen nog wat extra driftwood nodig. Op naar het strand dus. Door de straffe wind (ons landgoed is inmiddels test site voor vlaggenmasten)was het driftwood hoog opgestapeld. Niet alleen zijn die klompen erg handig bij het lopen op het stenen strand, maar je kan er ook een flinke schop tegen een stapel hout mee geven zodat je beter kan zoeken. De klompen bleken minder handig toen het ineens hard begon te regenen. Met mijn neus tussen het driftwood had ik die bui niet aan zien komen. Geen idee of er een klompen hardloop kampioenschap is, maar ben bang dat ik daar niet voor zal kwalificeren.
Het is niet de hele tijd zo erg hoor. We hebben inmiddels onze eerste BBQ er weer op zitten.Margareth en Doug kwamen eten met zoon en vrienden. Omdat zij door een wat moeilijke tijd gingen springen wij wat bij. Ik had al een forse pot lasagna gemaakt en een Franse stoofschotel. Of het beviel? Volgens Margareth had Doug gezegd "I'm gonna propose to Hans". Sippend aan een Grolschje kon hij zich daar niets van herinneren! Het was nog wat fris tijdens de BBQ, maar het is dan ook nog voorjaar, getuige de jonge vogeltjes die dagelijks vanuit hun hokjes om hun ouders krijsen.Gisterenmiddag Nienke nog uit de brand kunnen helpen toen ze (hoe krijg je het voor elkaar) een potje van een plank pakte en daardoor een stukje kruidnagel in haar oog kreeg. Met behulp van een wattenstaafje werd dat er weer uitgelepeld en zo was haar NLP weekend toch nog gered. Samen liepen we nog even naar de weilanden waar onze koetjes grazen. We zijn inmiddels ervaren koeiepoep inspecteurs en kunnen melden dat het drenchen goed heeft geholpen. In plaats van natte flatsen en vieze staarten liggen er nu keurige hopen en zijn de achterwerken schoon. De jonge mannen zien er duidelijk beter uit. Tot zover het weinige nieuws uit NZ. Slecht nieuws uit Tsjechie helaas. Een blik op de stand in rugby divisie 1B laat zien dat de kans dat Nederland mogelijk de tegenstander van de All Blacks zou kunnen zijn op de volgende WK in Engeland kleiner dan 'nul' is. Degradatie naar de groep met Andorra, San Marino, Liechtenstijn en de Faroe eilanden dreigt.We eindigen weer met muziek. Mijn piano leraar vroeger had zo'n slechte adem dat mijn pianospel nooit was is geworden. Zie deze jongedame (5 jaar) nou eens en bedenk dan waar ik met wat het gebruik van wat meer Macleans had kunnen zijn.Ongelooflijk die jonge artiestjes, heerlijk om even op You Tube te zoeken als je even geen patienten hebt. Maar ja, dan denk je dat je je zoon cello hebt leren spelen en dan krijg je dit (je moet het echt even kijken, zelfs als je het verschrikkelijk vindt):We sluiten af met een prachtig stuk (The cello song) gebaseerd op de Prelude uit Bachs cello suite, door Steven Sharp Nelson:

13 november 2011: A day at the farm

Ik ben sinds 3 dagen officieel 'a real artist'. De driftwood lamp die in Shannon in de winkel hing te pronken is verkocht, levert me 500 $ op! De shop owner heeft er met de kerst in aantocht meteen nog een aantal besteld. Dat klinkt natuurlijk geweldig, maar waar haal ik de tijd vandaan. Anyway, ik spring dus in mijn 12 jaar oude RAV4 en rijdt het strand op om hout te sprokkelen. Het is eb, laat in de middag (de zon staat al laag) en het belooft een prachtige zonsondergang te worden. Ik selecteer zorgvuldig een serie geschikte takkens en mik ze achterin de auto (dat gaat veel sneller dat met de IKEA-tas of de kruiwagen). Content met mezelf rij ik over het strand naar de loading ramp (in dit geval niets meer dan daar waar de weg eindigt en het driftwood is weggehaald). Bummer, mijn auto komt niet tegen de berg stenen op. Ik probeer het nog een keer en nog een keer, maar het wil niet lukken. De banden laten door een vieze rubberlucht blijken dat ook zij genoeg hebben van dit spelletje. Het was zo'n mooie dag en dan moet het weer zo eindigen. Gegeneerd loop ik naar huis. Samen met Nienke proberen we het nog eens met wat planken,en nog eens, en nog eens, maar ook dat lukt niet. Mijn kleine RAV-je kan zich niet meten met al die stoere 4 wheel drives die moeiteloos het strand op en af rijden. Nienke belt dus Doug maar op die ons er moeiteloos uittrekt met zijn dikke Hilux.Met de staart tussen de benen weer naar Sims road. Wat moet je nou met zo'n situatie. Ik hoor de vrouwen al roepen; "niet meer het strand op dus" en de mannen; "ruil die rijdende boodschappentas in voor een dikke mega 4-wheel drive". Precies mijn gedachte, maar gezien de situatie van vanavond niet helemaal het goede moment om er met Nienke over te beginnen.
Gelukkig had ik eerder in de week een hoogtepuntje. Ik was uitgenodigd voor een dag golfen met een groep builders en architecten (op zich al een hoogtepunt). Nienke vond dat ik toch wat moest gaan oefenen want de laatste sessie was ergens in Maart. Ze was niet zozeer bang dat ik zou afgaan, maar was eerder bezorgd over de veiligheid van de anderen. Ik besloot om een van de weilanden kort te maaien omdat we het onkruid daar toch te lijf moesten gaan. Zo onstand er een aardige 'home hole' waar ik het pitchen kon oefenen na het werk.Vrijdag was ik er dus klaar voor. Op de prachtige golfcourse in Taihape speelden we een heuse wedstrijd met vier teams (samengesteld op basis van de handicaps, ...... die ik dus niet heb). Gehuld in een oranje shirt (ook weer uit veiligheidsoverwegingen) zat ik in een team van twee jonge cracks en Tim (ook geen handicap, maar er wel van overtuigd meer dat 5 slagen minder dan ik te slaan), mijn tennismaatje. De club heeft 120 leden en teert m.n. op toeristen en golf enthousiastelingen die een balletje willen slaan op deze prachtige baan met holes die hoog bovenop de kliffen van de Rangitikei gorge liggen.Continu vogelgeluiden en het stromende water van de Rangitikei river. Mijn eerste afslag ging rakelings langs een niets vermoedende Tui, maar was de verste van ons team. Daar bleef het echter niet bij, na 18 holes was ik 4 balletjes kwijt en de 9 slagen op de 15e (wie zet daar nou ook van die stomme bomen neer) maakten een einde aan de hoop een gemiddelde score te halen. Het weer werkte echter mee, het was een prachtige dag. Ondanks mijn enthousiaste pogingen voor de poedelprijs in aanmerking te komen wonnen wij als team de wedstrijd (ben bang voor zijn collega's dat Tim daar bij zijn bouwbedrijf nog wel een paar maanden over blijft praten). Ik bleek niet eens de slechtste te zijn en had precies 5 slagen meer dan Tim.BBQ op het dek van het fraai gelegen clubhuis, wat kan een mens zich meer wensen.
Een vriend down the road had gevraagd of onze koeien zijn land niet wilden begrazen. Dat was dus een goed idee. Ik moest wel eerst zijn fence repareren en hier en daar de wiring vrijmaken, maar toen dat gedaan was zag het er allemaal aantrekkelijk uit. Daarna moesten Nienke en ik nog onze koeien drenchen, een geneesmiddel in vloeibare vorm die je over de rug van het beest gooit. Nou kost zo'n klein flesje 85$ per stuk dus de tuinslang van een afstandje is een aantrekkelijk, maar niet practisch idee. We moesten ze dus een voor een in de stockyard jagen en dan in de box voor we ze konden bewerken. Dat bleek minder eenvoudig en we zagen dus al op tegen de verhuisklus van de dag erop. Gelukkig kwamen Jeroen en Maartje eten en die konden dus de dag erna mooi helpen de koeien zo'n kilometer over de weg naar het nieuwe graasplekje te brengen. Eerst echter lekker sushi na een mooie sunset op het dek.Na een heerlijke avond (waar o.a. de verschillende koe-verplaats-tactieken werden besproken) en awakening breakfast waren we er allemaal klaar voor. Gewapend met vervaarlijk uitziende hoeden, zonnebrillende en stokken werden onze dames en heren over Sims road naar Nienke gejaagd die verderop de weg had afgezet.Ondanks enige verwarring bij wandelende biefstukjes was het een groot succes en dat zonder de hulp van alle ervaren buren.Nog wat beduust van de grote hoeveelheid voedsel stonden ze ons aan te staren in het metershoge gras. De rest van de prachtige dag hebben we geplant; ritsen hortentias's die Maartje had meegenomen en een aantal boom transplantaties.

Zo, dat was het weer voor vandaag. Met de wetenschap dat jullie van Berlosconi verlost zijn en gisteren de kerstman in Wellington is gearriveerd (20 graden) sluiten we af met een nummer van Fatoumata Diawarra (haar CD 'Fatou' konden we zelfs hier in NZ krijgen). Het nummer heet Kanou (liefde in het Malinees)

4 november 2011: Maxima

I know, it's Sunday and we should have published on Friday or even Thursday. Daar is een oplossing voor. Om te voorkomen dat trouwe lezers tevergeefs en eindeloos op de site moeten kijken kun je nu je e-mail adres achterlaten hier rechts naast de blog zodat je een bericht krijgt wanneer er een nieuwe pagina aan de blog is toegevoegd. Gemak dient de mens nietwaar? Courgettes, jawel.Nooit geweten hoe die dingen groeien, nou, zo dus. Nienke (die geen groententuin wilde) heeft inmiddels tomaten en courgettes in de aanbieding. Dan hebben we het nog niet over de vele kruiden gehad. Verse munt thee? Hier geen probleem. Binnenkort dus een heuse kas met groentenbakken. Hoewel de wind roet in het eten gooide voor planten bij onze voordeur doen de door Nienke geplante vetplanten het heel goed!

Op de lange lijst met klussen staat inderdaad nog steeds het 'glasshouse', maar ja, waar haal je de tijd vandaan. Anyone for a working holiday? Heb dit weekend in ieder geval het wandelpad over de property vrijwel afgemaakt.

In Nederland zorgde ik altijd dat ik dienst had als ik jarig was, was ik lekker onbereikbaar voor allerlei telefoontjes. Ben nou eenmaal helemaal geen verjaardag man. Nu was ik dus naar Bali gevlucht. Bij thuiskomst toch een doos uit Nederland, van familie en aanhang. 50 cadeaux om door te werken. Toch heel erg leuk. Heb zelfs de schriftelijke opdracht uitgevoerd:'Maxima is ernstig ziek', zegt Nienke als ze na het voeren van de dieren binnen komt lopen. Zat net de krant te lezen. Tenmidden van al het wereld nieuws (Papandreou en Berlosconi mogen nog even blijven, Prins Charles blijkt civil servant te zijn, minister Schippers wil maar niet inzien dat haar eigen partij de oorzaak is van de torenhoge kosten in de zorg en natuurlijk Feyenoord ....., ach ja) stond het bericht dat Beatrix, momenteel bezig met een heel belangrijk bezoek aan de Antillen, aan haar laatste reis bezig is. Krijgen we dus straks een koning W.A. Ik denk dat onze kip Maxima zo van dat bericht schrok dat ze een zielig hoopje kip stond te wezen en plotseling eieren zonder schil begon te leggen. Nou ben ik snel, maar toch ook weer niet zo snel dat ik op tijd een koekenpannetje onder haar achterwerk kan duwen. Nienke dook meteen in het kippenboek en kwam met de oplossing; afzonderen(rust), vitamientjes, speciaal voer (katten gelei) en mineralen. Geen idee of dit het ei van Colombus gaat worden (haar ei valt in ieder geval ook niet om), maar Maxima was het niet eens met de afzondering. Met een sprong kwam ze via het haardhout en het kippengaas op de ping pong tafel. Omdat ze geen bal terug sloeg heb ik haar maar weer bij de anderen in de ren gezet. Het leverde vooralsnog geen bruikbare eieren op, maar ze is wel weer levendig. Wellicht wordt het weer een wonderbaarlijke genezing. Ik had er van de week ook weer zo een. Een man komt strompelend en steunend van de pijn binnen. Mijn brain is al met de differentiaal diagnose bezig als ik ze uit de wachtkamer ophaal en ik had dus al een rijtje klaar. Hij zei dat hij een herseninfarct had (stond niet in het rijtje) en kwam voor zijn 'WINZ certificate' (een briefje zodat hij zijn ziekte uitkering kan halen). Bij mijn lichamelijk onderzoek deed alles pijn, zelfs het aanraken van de huid. Ik merkte op dat de symptomen toch op zijn minst heel erg vreemd waren en zijn pijn expressie zelfs heel opmerkelijk. Er onstpon zich een levendige discussie waarin ik ondermeer opmerkte dat ik twijfelde aan zijn oprechtheid. Hij werd zo boos dat hij van de tafel sprong en op hoge poten naar buiten marcheerde. Een wonderbaarlijke genezing want plotseling strompelde hij niet meer en deed het blijkbaar ook geen pijn meer. Kan dus geen herseninfarct zijn geweest, daar heb je in ieder geval hersenen voor nodig. Anyway, ik was wel weer toe aan een Bali momentje. Lekker thuis met Nienke in de hot tubnaar de ondergaande zon kijken met een lekker glaasje pinot gris en avocado dip (we kwamen vanavond compleet gerimpeld na 3 uur ouwehoeren en soppen binnen). Dit na gedane arbeid: na tien jaar klagen over overhangende takken heb ik eens flink huisgehouden bij de macrocarpa trees die aan onze kant op de grens van de properties van de buren en ons staan. Dat leverde weer erg veel haardhout en stapels takken op die dankbaar op een knus vuurtje gingen. En dan met een biertje moe en voldaan naast de 5 meter hoge vlammen zitten met in de linker hand een riek en in de rechter hand de gun (voor toevallig passerende magpies en rabbits), aarrrrrrr. Over bier gesproken: we eindigen met ene nieuwe reclame tegen drink driving uit NZ en tenslotte nog een typische Kiwi ad voor de Toyota Hilux.

Nieuw anti-drink-driving ad uit New Zealand;
Hilux ad:

En om te eindigen (we hadden belooft altijd met muziek te eindigen) het prachtige 'Here tonight' van Jon Allens laatste CD 'Sweet defeat':