1 maart 2016: Free campers.

Heerlijk 2 weken weg geweest, cruising the top of the South Island. En lekker Kiwi muziek gedraaid. Daarom gedurende deze sessie een paar van die heerlijke nummers. OM te beginnen met Shona Laing met Windmills.

Als gezegd, twee weken weg. We waren uitgenodigd voor een culinaire bijeenkomt op het Zuidereiland en knoopten daar meteen een paar dagen aan vast. Eerste nacht met onze bus/van in Blenheim. Blijkt dat je ook kan kamperen op de kiwi manier!

Een beetje ordinair wellicht, maar we gingen naar het Marlborough wijn festival (daar komt bijna alle NZ wijn die jullie in Nederland kunnen krijgen vandaan) en moesten dus in de buurt neerstrijken.

Lekker alle chardonnays daar geproefd. Nee, vertel niet hoeveel dat er waren, maar onze nummer 1 was de Omaka Springs chardonnay (op de terugweg hebben de bus nog wat kunnen uit balanceren met wat doosjes). Lekkere muziek ook.

Daarna een paar dagen on Totaranui in het Abel Tasman park gezeten. terwijl Nienke wat tracks liep heb ik wat boeken gelezen, elke 10 minuten even glurend naar mijn roerloze hengel. Zegt een oudere camping klant aan het eind van de dag "heb in 40 jaar hier nog nooit iemand een vis zien vangen van het strand". De @^$%&%@.

Om de uitlopers van orkaan Winston te ontlopen vluchtten we 2 dagen naar een B&B in Takaka, die van twee aardige Belgen bleek te zijn. De poets night in de Mussel Inn bezocht (was echt goed). Een paar art galeries bezocht (gelukkig was er nog wat ruimte in de bus). Geweldig wat Rozie Demant deed met dode bomen.

Inspiratie voor stone carving.

Ziet er niet uit, maar is werkelijk nog in gebruik. Als winkeltje van alles en post kantoor. In the middle of nowhere (op weg naar de Heaphy track). De beste (en enige) flat white in de regio.

Daarna op naar ons favoriete strand. Terwijl we de duinen door worstelden kregen we een gratis peeling van een forse zandstorm. Gelukkig is er dan wel weer een grot waar je even kan schuilen.

Het is een vreemd strand. Soms zijn er massa's toeristen, dan is er weer niemand. Gelukkig zijn er wel altijd wat seals.

Stunning isn't it.

'The silly walk' performed by a lady who needed this holiday.

Gewoon in the wild. Jonge seals.

Zij spelen in een poel op slechts een meter afstand van jezelf, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Natuurlijk ligt mama boven op een rots toe te kijken en daar wil je geen ruzie mee hebben.

We droomden niet van Andre van Duins 'er staat een paard in de gang', maar we werden wel wakker van twee paarden die onze bin hadden omgegooid en zich tegoed deden aan ons lekkere walnoten brood. Is dat wat ze bedoelen met 'to horse around'?

Met Evelien waren we ooit eens de Whanganui inlet ingereden, maar nooit tot bij het laagste punt gekomen en dus dachten we dat onze 4WD bus ons daar wel even heen kon brengen. Wat een feest. Dit is overigens de ingang van de inlet. Geen idee waarom Abel Tasman dat niet zag!?

Niet veel mensen komen in deze uithoek. Collingwood is al 'nergens', maar dit was nog eens een kleine 50 km over een slingerende en onverharde weg verder. Maar dan krijg je ook wat. Prachtige rots formaties. Je zou er zo theorieën over ruimtemannetjes op los kunnen laten.

Private caves voor hen die het wat rustiger aan moeten doen. Inclusief een verfrissende druppel op je hoofd elke 5 seconden.

Privé zwembad.

Zoveelste poging om iets te vangen.

We reden onze bus een klein veldje op waar 2 tenten stonden. Ja hoor, Hollanders. Gezellige avond rond het vuur gehad. We kregen nog wel ook bezoek van twee farmhands, jonge mannen die daar op een boerderij werken en elke 14 dagen 3 dagen vrij hebben. Wat doe je dan? Dan zuip je je klem, scheurt je auto aan stukken (moest een dag later van het strand getrokken worden), schiet vuurwerk af en gaat 30 km verderop nog eens kijken of daar wat te doen is. Ze scheurden ons kampementje binnen en stopten nog net voor het vuur en mijn stoel. Een zinloos gesprek volgt en vervolgens stapt hij weer bezopen achter het stuur, stak bij het wegrijden nog net een van zijn drie duimen op. Vader en moeder uit dezelfde familie waarschijnlijk.

Een dag later claimden we de prime spot voor onszelf. Op deze hoogte was er genoeg wind om de meeste sandflies weg te houden.

Even tijd voor een nieuw liedje. Eentje van Anna Hawkins, met 'the Gates of dawn'.

De rivier die bij onze nieuwe favoriete plekje de zee inging is de Anatori river. Wij hebben die een stukje gevolgd de wildernis in. Prachtige swimming holes gevonden.

Gelukkig niet heel erg diep, maar het totaal onbedorven landschap is een natte crossing wel waard.

Een oude hut van de farmers.

Je kan vandaar zo naar Karamea lopen. 13 uur geloof ik.

Zo cool. Net een labyrinth.

Mensen die nog verder woonden dan deze uithoek doen hun boodschappen bij laag tij. Ze rijden dan over het strand met hun 4WD naar de super. En als ze gaan kamperen, gewoon de heli mee (denk ik).

Als het zonnetje onder gaat en de volle maan van achter de berg komt is een vuurtje een noodzaak. Ik ging bij voorkeur in de rook zitten. Niet zo lekker voor Nienke, maar ook niet voor de sandflies.

We bleven hier 2 ongeplande nachten. We zouden eigenlijk op de paarden camping slapen, maar ja, geen cellphone cover.

Nienke heeft nog een track over de cliffs gelopen toen we weer in de beschaafde wereld (Wharariki beach) waren.

Knietje verdraagt dit niet. Volgende week dinsdag gaat het mes erin.

Ik zit daar midden onderin, tussen de rotsen naast het stroompje op Nienke te wachten. Lekker een e-book lezend.

Bij eb ontstaan flinke poeletjes rond de rotsen op het strand, sommigen meer dan 2 meter diep en lekker opgewarmd door de zon. Kan je heerlijk in zwemmen als er tenminste geen seal in zit.

Wij besloten nog een strandje verder te lopen en die bleken we helemaal voor onszelf te hebben. Lekker skinnydippen in je eigen semi overdekte zwembad. Hoe cool is dat.

Een luxe hotel met een eternity pool? Geef mij dit maar. Toen we uit gepoedeld waren plukten we een flinke zak greenlip mussels van de rotsen.

Is het gras echt groener aan de andere kant van het hek? Dit doet de wind me de lokale bomen. Is niet omgevallen, groeit gewoon een beetje scheef.

Nog even afscheid nemen.

Een foto waarop alle drie de bogen te zien zijn, de linkse door de zon die erdoorheen schijnt.

Wat staat er op het menu vanavond: In Anatoki rivierwater gekookte Green Hill greenlip mussels op een bedje van Takaka red onions en wortelen, vergezeld door verse (dat hopen we dan maar) frieten van Collingwood piepers. Daarbij werd natuurlijk een craftsbeer geserveerd; Monteiths Black. Het smaakte net zo lekker als het klinkt. Kosten: 15 dollar voor 2 personen.

Maantje boven Nelson, gezien vanuit ons bed op het strand van Mapua.

Leuk haventje, dit word het nieuwe San Tropez van NZ. Na een bezoekje aan de prachtige Mahana winery (ruil ik graag in voor onze bus) zetten we koers naar de Sounds.

Nog even kayakken e.d. Okiwi bay deze keer.

het affiche bij de camping shop (annex, regio winkel, viswinkel, postkantoor, wed station, etc.) sprak ons meteen al aan.

Onze eerste landing op Skull island was van korte duur. Onze poging de sound uit te kayakken werd gestuit door het inkomend tij en heftige wind. Geen pretje. Als je met twee man kayakt en je gaat toch nog achteruit dan is het vrij hopeloos.

10 minuten later is dat ook weer over en er moet gezwommen worden.

Wat een leuke 'baches' (vakantie huisjes) zijn er toch.

Ook deze baai met diverse stroompjes vers water werd door Abel 'gemist'.

Ik heb nogmaals geprobeerd een visje op de tafel te krijgen, maar nadat twee roggen me gingen omcirkelen (een van 1.5 meter doorsnee) en een shag probeerde mijn aas te pakken hield ik het voor gezien. Dan maar weer green lip mussels plukken. Het word saai.

Meet the gang. Onze vrienden die kwamen invliegen voor het diner op de Dog Point winery. een beetje posh gebeuren, waar het eten werd verzorgd door de twee top chefs van het beroemde Logan Brown restaurant uit Wellington.

Kreeft, de beste paua fritters die ik ooit heb gegeten, white bait fritters, wild boar, zalm, deer en dat alles met de lekkerste wijnen. Die Dog Point chardonnay was nog beter dan Omaka. Leuk jazz combo'tje op de achtergrond en het beste weer dat je je maar wensen kan.

Erg gemoedelijk allemaal.

Lopend zijn we uiteindelijk thuis gekomen van de lunch. Niemand bleek meer trek te hebben in mijn bruine bonen wraps. Tja, en dan moet je weer naar huis. Gelukkig hebben we de muziek nog, hier tot slot de band Rhombus uit Wellington met 'Swans'.

.