Maar goed, dat was eerder. Geen fraai gezicht, een kettingzaag op 1.5 meter hoogte. Stom zelfs. Wat nu. De sledge hammer! Natuurlijk. De boom is vrijwel door, dus een flinke tik en ik ben weer het baasje. Helm af (!?!), sledge hammer gehaald. Een flinke zwaai en 'bang'. De boom neemt wraak door een stuk bast op mij af te schieten. Normaliter geen probleem, het masker dat bij de helm hoort pareert deze aanvallen zonder problemen. Helaas stond de helm met het masker nog op de grond en mijn oogleden waren nu keer niet snel genoeg. Met een hap uit mijn cornea en een forse deuk in mijn ego strompelde ik naar Nienke toe die mij dus naar Paraparaumu vervoerde. Het zal u verheugen dat Nienke nog uitriep 'Hans je oog!' en niet 'Onze vakantie!' (we gaan volgende week naar Bali).
Daarna heb ik twee en een halve dag in de donkere slaapkamer naar muziek en Theo Maassen liggen luisteren. Gisteren reed Nienke me even naar de praktijk waar een collega mijn 'ogo' bekeek. Met mijn linker oog zag ik niets, ik probeerde het nog 'made in India' in kleine lettertjes onderaan, maar ik kon de N bovenaan niet zien. Het komt echter wel weer goed, mazzel gehad dus. Opgelucht verlieten we de praktijk weer begeleid door vragen als waar mijn 'parrot' was. Nu we zo'n 72 uur verder zijn begint alles wat minder vaag te worden. Heb vanmiddag de kettingzaag (Nienke had hem lieflijk toegedekt met een tarpaulin) bevrijd op een veilige manier (met een touw. Is minder avontuurlijk maar een stuk veiliger en ja, het was een lang touw!) en ben als eenoog begonnen het hout naar de schuur te rijden. Heb inmiddels wel genoeg muziek geluisterd. Ook de verhalen van Kees van Kooten op CD en de reisverhalen die we ooit eens kregen kwamen van pas. Heb net de audio boeken van Bill Bryson binnen, dus wie weet, vanmiddag nog even liggen. Probeerde gisteren namelijk even het rugby te bekijken met een oog, maar daar wordt je misselijk van (van het oog, niet van het rugby).Met dit akkefietje loste ik wel Nienkes probleem op van de auto's. Een van de RAV-jes krijgt een facelift en had ik gewerkt, dan had Nienke een transport probleem gehad (hoewel de trouwe lezer weet dat het mijn schuld was). Ik heb gewoon wat pech de laatste dagen van mijn 49ste. Toen ik van de week bukte ik om een brief op te rapen, kon mijn in April in Nederland gekochte broek mijn staalhard getrainde billen niet bijbenen en liet mij de naam Steppin' out van een heel andere kant bekijken.
Een forse scheur op een vreemde plek. Op zich al erg genoeg, maar het gebeurde ook nog eens op de praktijk. Had ik nog het geluk dat het aan het eind van de dag was en ik een jasje bij me had. Een dokter in een conservatief stadje als Otaki met een Broer Konijn onderbroek! Iets voor het lokale krantje.We kunnen natuurlijk niet voorbij gaan aan de WK rugby hier. Afgelopen zaterdag namen de Kiwi's revange voor de verloren kwart finale van 4 jaar geleden tegen de Fransen. Deze keer was het nimmer een echte wedstrijd hoewel de Fransozen goed begonnen. Daarna liep New Zealand over ze heen. Het lijkt erop dat alle toplanden zich plaatsen voor de kwart finales. Dan gaat het tournooi pas echt beginnen. Inmiddels hebben de New Zealand Warriors zich geplaatst voor de finale van de Australian league (andere vorm van rugby) tegen Manly Sea Eagles (Sydney) nadat ze geheel onverwacht de favorieten Melbourne Storm in de halve finale versloegen. Er wordt dus niet alleen over het geweldige weer gepraat hier, maar ook over de WK en de Warriors. De muziek is hoe kan het ook anders, de theme song van het wereld kampioenschap rugby 'The world in union'. In dit geval de versie van Zuid Afrika in 1995 (zie de geweldige film Invictus met Morgan Freeman):
gevolgd door de 2011 versie van Hayley Westenra uit New Zealand met eerst de versie in het Engels en dan in Maori
Uiteindelijk belanden we dan toch nog bij Mac's brewery waar we op het terras van een welverdiend (!?) biertje genieten terwijl voor ons een dubieuze band het publiek in de fanzone probeert op te zwepen. Daarna naar Guy en Liesbeth waar ik mijn hulp weer ga aanbieden. Guy heeft ons weer uitstekend gecatered, zo erg zelfs dat ik vergat dat we zondag avond nog een borrel hadden bij buren van ons, waar ik dus te laat aankwam (omdat mijn eega mij "wat aan zou doen" als ik niet eerst zou douchen.
Vandaag maakte ik toch weer twee enorme blunders. Eerst komt een moeder met een zoontje die een formulier ingevuld moesten krijgen omdat zoonlief naar college gaat. Allemaal volstrekt onzinnige vragen natuurlijk (wanneer, waar en hoevaak geimmuniseerd, hebben ze een infectie ziekte gehad (hebben jullie wel een van verkoudheden gehoord) en nog een paar vragen die slechts worden gesteld omdat ze hier teveel naar Amerikaanse TV kijken. Liability. Moeder liet blijken die mening ook te hebben waarop ik zeg " hun administratie is nog erger dan die van de Duitsers in de Tweede Wereld oorlog. Terwijl ik het zeg zie ik de naam op het scherm: Kohlschreiber. Ai. Mijn laatste patient is een geestelijk gehandicapte die eens in het jaar gekeurd moet worden (waarom????) en met een begeleider zou komen. Ze komen binnen en ik zeg tegen de gene zonder een map in de armen dat ze om te beginnen maar op de weegschaal moet gaan staan. Blijkt dat dus de begeleider te zijn. In de geestelijke gezondheidszorg is het onderscheid tussen patienten en begeleiders soms echt moeilijk te zien. Vlug naar huis dus maar, het is nog zonnig. Kan ik nog wat plaatjes schieten voor de weblog. De kippen hebben weer veren, de koeien eten de flax op en de konijnen en kune kune's eten liever gras dan hooi. Deze Australasian falcon zie ik tegen de ondergaande zon tussen het driftwood een of ander beest ontdekken.
De muziek is een fraai nieuw nummer van Laura Marling; Night after night. en tot slot nog een prachtig stuk van Faure, Elégie for cello and orchestra in C minor Op. 24 door Eric Picard:Gegroet!
We sluiten daarom maar af met de echte versie:En speciaal voor Elsbeth Space Oddity (Major Tom) van David Bowie:
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)