31 augustus 2016; Spring!

Een liedje van Ilse om te beginnen, mijn favoriete nummer; 'Feels like rain'

Feels like rain, meer een koude douche. Dat is het gevoel als ik over de prestaties van mijn 'cluppie' Ajax lees hier in NZ. Zo droevig heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Wie moet je nou ontslaan? Iedereen dan maar, team, bestuur en trainer incluis. A1 een kans geven. Nu nog verliezen tegen Willem II en het seizoen zit er binnen 10 wedstrijden alweer op. Doet toch iets minder pijn zo ver er vandaan.

Ik ben weer even een weekje in het zuiden. 'Zal wel koud worden' zeiden veel vrienden. Het was echter prachtig. In het weekend heb ik even een wandeling gemaakt in de buurt van de alpen, waar ik 's ochtends telkens op uit kijk. Kom dan leken ze te roepen. Ik reed naar 'the Piano flat' (nog niemand kunnen vinden die me die naam kan uitleggen). Lekker zonnetje, dus de raampjes open en de iPod op shuffle. Geen idee of Nienkes waarschuwingen de keuze van de iPod beïnvloedde, maar na Salmonella Dubs 'Platectonics' (tekst: Turn around now, turn around now), volgde Loreena McKennits 'Never ending road' en toen Mike Oldfields 'Moonshine', een echte Hill billie song zoals in de film 'The Deliverance'. Creepy dus. Toen ik bij de parkeerplaats aankwam begon echter 'Let the sunshine' uit de film Hair.

Echt prachtig dal met aan een kant besneeuwde bergen en aan de andere kant heuvels vol lammetjes en herten.

Aan het einde van het dal een riviertje. Daar begon een track langs de rivier de bergen in. Het had de nachten ervoor nogal geregend en het was dus goed nat. Daarbij is het hier eind van de winter en de tracks zijn nog niet zomerklaar gemaakt, m.a.w. veel takken en bomen over het pad. Veel klim en glijwerk dus. Heb zeker een kilo extra klei aan de schoenen en broek hangen.

Heerlijk bruggetje waar Nienke van zou smullen. Helaas stuitte ik na anderhalf uur op een watervalletje die ik niet zonder serieus nat te worden kon passeren. Besloot derhalve terug te gaan en nog een stuk van de Titans rock track te doen, een 7 uur return klim.

Die ging echter stijl omhoog en doordat het nogal glad was werd het me op een gegeven moment toch te gortig. Als je alleen bent (er was slechts een andere auto daar en die lui heb ik niet gezien) dan moet je geen risico's nemen. Het tragische ongeval van een Tsjechisch stel die nogal slecht voorbereid probeerden de Routeburn track in de winter te doen zat nog vers in het geheugen. Bij de auto aangekomen gooide ik mijn backpack af en na een bammetje besloot ik nog een track aan de andere kant te doen. Toen ik daar een foto wilde nemen ontdekte ik dat ik de camera niet meer had. Een oudje, dat wel, maar toch. Kon hem nergens vinden. Heb derhalve mijn eerder genomen pad nogmaals gedaan omdat ik dacht dat de camera nog bij de waterval stond.

Dat bleek echter niet het geval. Boos op mezelf liep ik weer naar de auto. Reed met ingetogen woede richting huis en zag ineens de camera aan de kant van de weg liggen. Ik had hem natuurlijk afgedaan en op het dak van de auto gezet alvorens de rugzak af te doen. Daarna een bammetje en wat water en een 'op leeftijd momentje'.

Helaas een krasje op de lens, maar gelukkig hebben we de foto's nog. Toch weer een prachtig nieuw gebied ontdekt in dit fraaie land.
Het werken hier is zeer gevarieerd. Van druk tot rustig en van ernstig tot gezeur. De mensen zijn erg geïnteresseerd, wordt m.n. vaak gevraagd of ik blijf. Een farmer (erg grote farms hier) vroeg waar ik vandaan kwam. Hij bleek een broer in Otaki te hebben. Had slechts 15 acres daar met 50 schapen erop, 'he probably named every single one of them' zei hij denigrerend over zijn keuterb(r)oer. Vandaag een nogal gezette dame die van een paard was gevallen. Had haar heup gebroken dacht ze. Nadat ik haar had onderzocht vroeg ze wat ik ervan dacht. 'Ik geef het paard groot gelijk', gaat dan door je gedachten, pure dierenmishandeling. Bovendien had ze zoveel shockabsorber dat de botten geen moment in gevaar zijn geweest. Toch wel eervol vond ik het dat een van de nurses haar zieke dochter door mij wilde laten onderzoeken. Het arme kind was echt ziek en moest helaas naar het ziekenhuis.
Het zit er weer bijna op hier. Vrijdag weer naar Welly waar ik Nienke ontmoet. Een paar uur later vliegen we door naar Fiji. Echt aan toe. Dank voor alle lieve reacties. Zondag was toch een beetje moeilijke dag, zeker omdat de TV weer voortdurend vaderdag reclames blèrt. Gegroet!

28 augustus 2016: 21

28 Augustus 2016 - 13 verjaardagen zonder feestje, zonder reden om te vieren. Sommige jaren voelen we meer acceptance dan andere. Dit jaar gaat dat niet lukken; ik voel me toch weer even boos en verdrietig; we hadden een 21-jarige volwassen zoon moeten hebben die met z'n vriendin op bezoek komt en een heel level voor zich heeft en de hele wereld aan kan.
Maar niets van dat; hij mist alles en wij missen zoveel.

Voor Floris dit gedicht van Julie Liebrich, een lokale dichteres en een inspirerende vrouw. Want inspiratie hebben we nodig, om er toch weer een goed jaar van de maken zonder onze jongens. En die vinden we hier, op deze plek, kijken naar Kapiti Island in dit prachtige land.

The gulls
How can I say what happened on that night
in the undulating silk we call the sea,
when a mist concealed the island from my sight
as I became the water; and it, me.

The gulls, that night, the gulls they came in crowds
and I was just a wave so far from shore.
I raised my arms, ready to fly through clouds,
certain they would lift me - I would soar.

There are no words to talk about such times.
No metaphors can make that world unfold
in which the universe itself is just a rhyme
and life, the rhythm death dare not withheld.

I cannot tell you when I came to earth.
I can only say it was a kind of birth.

19 augustus 2016: Lappenmand

We beginnen met 'Autumn leaves' van Eva Cassidy, een prachtig nummer bij de fraaie foto's.

We zijn bijna de winter door. Helaas aan het eind toch nog de lappenmand in. Nienke hoestte ineens de longen uit haar lijf en de genezing van mijn vinger operatie verliep niet zoals gepland. Mijn vinger en hand bleef na de operatie al wat dikker en vrijdag nacht besloot de hand dat er genoeg gerust was. Op een absoluut ongewenst tijdstip begon hij flink te kloppen. Daarbij gingen mijn vingers tintelen en was de hand warm en dik. Bang voor compartiment syndroom door infectie begon ik meteen aan de antibiotica en overlegde met de orthopeed. Die wilde dat ik direct naar het ziekenhuis ging. Lieve Nienke ging met me mee en samen kwamen we tot de ontdekking dat een meerurig verblijf in de wachtkamer van een ziekenhuis genezend werkt. Na flinke dosis wachten besluiten veel mensen dat je dan thuis toch beter af bent, en ze hebben waarschijnlijk nog gelijk ook. Gelukkig besloten de knappe koppen daar na wat onderzoek dat opereren op dat moment niet nodig was (maar goed ook, want dat had betekent dat de hand opengelaten had moeten worden hetgeen een flinke aanslag was geweest op mijn zwaai carrière).

Een dag later was het alweer een stuk beter en nu, na bijna een week antibiotica, begint er eindelijk schot in te komen (4 1/2 week na de operatie!). Kan nog steeds de vinger niet volledig buigen, maar wel weer strekken. Ook Nienke is aan de beterende hand (we zitten gezellig aan de zelfde chemische troep), dus kom maar op met die lente!

Deze foto's zijn nog vanuit het zuiden. De eerste 2 showen het zicht vanuit mijn onderkomen in Gore en deze is van Lake Waihola met de besneeuwde bergtoppen naast Dunedin airport op de achtergrond.

Nog even de orthopeed bezocht deze week, waar ik gelukkig om 2 redenen mocht parkeren.

De ondergaande zon schijnt op de Tararua ranges na een prachtige dag. Zo mooi dat we besloten de dag erna te gaan vissen. Nog net in de winter!

Ik ging eerst nog even langs de botenwinkel voor wat aas. Legde een zak inktvis op de toonbank waarop de verkoper "Hi mate, that gonna be $150." "Excuse me, these are not for dinner tonight!". Zegt hij, "I know, but it's $20 for the squid and the rest because I'm jealeous". Kiwi humor. Nog voor we vertrokken moesten we een gezin helpen wiens boot water maakte. Alleen pa had een zwemvest aan, moeders, een baby van ongeveer 9 maanden en een jochie van een jaar of 5 niets. Idioten. Anyway, boot aan de kant gekregen, iedereen op het droge en wij kletsnat! Gelukkig was de watertemperatuur heel redelijk.

Er liggen weer 5 vette kahawai netjes naast elkaar in de vriezer. De kabeljauw heb ik aan Dick gezin gedoneerd, de kids moeten er nog van groeien.

Drukke weken ahead. Nienke is volop bezig met haar nieuwe baan en moet nu ook nog 3 dagen inhalen. Gelukkig hebben we over 2 weken een weekje vrij. Ik heb dit bescheiden hutje geboekt halverwege een berg met uitzicht op de ondergaande zon. Private plunge pool op het dek. Fiji, here we come!

8 augustus 2016: films, films, films

Om te beginnen een fraaie tune van Mercedes Sosa, hier met 'Todo cambia'.

Ben weer even de zuider eilanders aan het helpen. En dus kon ik dit weekend de gelegenheid grijpen om het international film festival in Dunedin te bezoeken. De meeste films die ik wilde zien waren in het Rialto theatre. Nou denk ik bij Rialto altijd aan een kleine knusse cinema met goede films van het caliber 'Chocolat' of 'Amelie' . Niet deze Rialto. Het was ook te mooi om waar te zijn, Toen ik de cinema binnenging stonden er al rijen jongeren. Wow, wat goed dat die studenten ook naar dit soort films gaan. Helaas. De pukkel faces van het type 'ik heb vanmorgen mijn diploma schoenveter strikken gehaald' stonden in de rij voor 'Suicide squad', Amerikaanse bagger van het ergste soort!

En dus heb ik in een vrijwel lege zaal de mooie film Tanna gezien, een liefdes verhaal op het eiland Tanna in Vanuatu. De film 'Cameraperson' viel iets tegen. De avond had ik gereserveerd voor de Ierse kroeg waar ik de finale van de Super 15 tussen de Hurricanes (Wellington) en de Lions (Zuid Afrika) kon zien. Met twee andere Wellingtonians cheerden we te midden van de Highlander fans (Dunedin is een Highlander bolwerk) 'onze' ploeg naar de winst. Gaandeweg bleken de overige kroeg bezoekers toch ook wel sympathie op te kunnen brengen voor de Canes. Of was het omdat de Highlanders vorige week de halve finale van de Lions hadden verloren. anyway, 20-3 was duidelijke taal.

Zondag morgen begon ik met een ontbijt in het hotel. Niet helemaal zoals gepland want een bus Chinezen had echter als een zwerm sprinkhanen de ontbijttafel geleegd. Gelukkig waren ze blijkbaar minder dol op vruchten. De bios dag begon met de film 'Argentina', een musical met Argentijnse folklore muziek en dans.

St. Paul's cathedral on the left.

Een specimen van deze Pokemon jacht generatie (zag er tussen twee films in een tegen de muur van de cathedraal aanknallen) had mogelijk de verkeerde deur genomen en werd wakker twee stoelen van mij vandaan. Met een grote zak popcorn, hetgeen bij die Amerikaanse rotzooi wellicht normaal is, maar tijdens de mooie muziek wil je dat gekraak en gesmak niet echt horen. Nou was haar dominante braincel bezig met de popcorn en de andere haar vriendje en dus was er geen empathie voor de filmliefhebbers in haar buurt, laat staan aandacht voor de film. Heb de rest van deze aanrader dus maar een paar rijen verder op bekeken. Hier nog een heerlijk blues nummer van Luis Salinas; 'Una clima'. Deze man speelde ook in de film

Daarna was Thithi aan de beurt, een komisch drama in India, werkelijk een zeer plezierige film die je echt moet zien. Wat heerlijk dat je met een budget waarvoor je in Hollywood nog geen seconde film kan schieten, zo'n smakelijke film kan maken. Daarna zag ik 'Krigen', een Deense film over de zinloosheid van de oorlog en de onmogelijke link tussen de abslute waanzin van de oorlog, waar ook de Denen dankzij de Amerikanen en incompetente politici in beland zijn, en het TV buis thuisvolk.

Ik wilde nog gaan kijken naar 'Eat that question' over Frank Zappa, maar de temperatuur begon toch flink te dalen en met de voorspelde regen kon dat 'black ice' op de weg betekenen en dus ben ik toch maar aan de nog 2 uur durende reis naar Gore begonnen.

Nog een paar dagen te gaan hier, dan kan ik Nienke weer gaan lastig vallen in het ijzige noorden. Net even wat melk gehaald, te voet. Dan merk je meteen een van de grote problemen in NZ. Veel huizen hebben geen andere heating dan een houtbrander. Het gevolg is dat veel dorpen en steden 's avond door een wit grijze rook deken bedekt zijn. Geen lekker luchtje en niet lekker buiten lopen! Gegroet.

1 augustus 2016; Rural.

We wonen nu al een tijdje in Te Horo en hebben al die tijd nog geen ongewenste bezoekers gehad, d.w.z. niet van die lui die eens willen zien of die breedbeeld buis ook bij hen thuis leuk aan de wand hangt. Of het alarm het deed was dus maar de vraag, Toch maar eens in die Statenbijbel dikke handleiding van Bosch gekeken. Mmm. Van de code voor de zelf test werd ons alarmpje niet koud of warm. Blijkt het zoute water en een legertje insekten de nodige elektronika behoorlijk te hebben aangevroten, Niet dat dat ook maar enige alarmbellen deed afgaan bij ons dure systeempje. De alarm repair man keek het hoofdschuddend aan. Let wel, dit was nadat men eerst met een zogenaamde cherrypicker moest komen, want dat is wat 'Health and Safety' tegenwoordig eist. Na wat geklaag van mijn zijde dat het allemaal wat lang duurde kon het echter ineens ook met een ladder, mits ik die dan vasthield (als je bij een dokter met je kop op het beton stuitert is het kennelijk minder erg). Na zijn mismoedige blikken over dit deel van het alarm (duidelijk Chinese rommel) pakt hij een nieuwe van ...... hetzelfde merk uit de van. Kiwi logica. Anyway, ding gemonteerd, krijg ik ineens een telefoontje van Nienke dat ze door het huis gebeld werd en rare pieptoontjes hoorde. Het alarm deed het dus, voor het eerst. Nou betaal je een smak geld voor die rommel en dan zou je toch verwachten dat het toch gerenommeerde Bosch met een iets meer gedistingeerde boodschap zou komen dan piep-piep-piep. Iets van 'Uw alarm gaat af' of 'Als U hard naar huis rijdt kunt U ze ook de afstandsbediening nog meegeven' of iets dergelijks. Maar ja.

Gelukkig ook nog wat afleiding. Vrijdag eerst met een aantal van Nienkes collegae gegeten en getafeltennist. En zaterdag een diner met mijn tennis club.

Iedereen werd weer verzocht om een gerecht in de slow cooker mee te nemen. Omdat vlees het belangrijkste is in Kiwiland was de verhouding ongeveer 100 gram vlees op een rijstkorrel. Ik had extra veel Marokkaanse beef/abrikoos/rozijn schotel gemaakt zodat we nog het een en ander konden invriezen. Ik zit de komende week weer in het zuiden en dan is een kant en klaar maaltijd voor Nienke wel lekker en handig.

Na de maaltijd zagen we de tweede helft van 'onze' Hurricanes (Wellington) tegen de Chiefs, die tot ieders groot genoegen gewonnen werd door de Canes. Die mogen volgende week die nu thuis de finale spelen van de Super XV tegen de Zuid Afrikaanse Lions.

Zondag even lunchen aan zee, waar we persoonlijk de schade opnamen van de storm van de laatste week.

Deze stormwater pijp hoort normaliter niet zichtbaar te zijn.

Tja, daar stond vroeger een retaining wall.

Deze zag er toch echt stevig uit, maar de palen van 25 cm diameter waren als lucifer houtjes geknapt.

Honey, I've got good news and bad news. The good news is that the lawn mowing problem is solved, the bad news is that I can't find the veggie garden anymore.

Tja, coastal life. Ook onze eigen beach was flink veranderd. Veel nieuw hout en de duin van stenen heeft aan hoogte en breedte moeten inboeten.

Ik landde in Dunedin in de vrieskou en sneeuw. Door een ongeval op de SH1 moesten we een stuk omrijden over een onverharde weg vol sneeuw en verbaasde koeien. Terwijl mijn chauffeur al glibberendde de Daihatsu Coffin ongeveer op het midden van de zandweg te houden probeerde ik ondertussen met een credit card het ijs van de ruit te schrapen, aan de binnenkant! De airco van deze 'deal van het jaar' wagentje trok de temperaturen namelijk niet. En er komt nog veel meer sneeuw aan de komende dagen. Ik had net een hotel geboekt in Dunedin voor het Internationale film festival daar. Nou moet ik er nog zien te komen in die rode boodschappentas op wielen.

Daarom maar wat extra hete Japanse curry gemaakt. Krijg je het weer warm van!