27 november 2007, the sequence

Nog eentje dan, omdat ze zo mooi zijn. Hier zie de Waikato River die zich net in het natuurlijke kanaal heeft geperst en er aan het eind weer uitknalt als de Huka Falls. Ik hou wel van ruig, maar deze sla ik bij het kayakken toch even over.

27 november 2007

Zittend aan het strandje van Kawakara Bay krijgen we al lezend in onze pockets toch al snel last van pijnlijke rode voeten. Het gat in de ozon laag maakt dat enig enthousiast ten toon gespreid bloot rap wordt afgestraft. Gelukkig is het meer van Taupo aan de frisse kant zodat we daar even kunnen afkoelen. Gezien de 5 graden in kikkerland hebben we natuurlijk niets te klagen over ons zwemvijvertje. Vanaf Kinloch zijn we in twee uur hierheen geklauterd. Afgezien van twee bejaarde troutvissers is hier helemaal niemand. Het lijkt inmiddels al zomer hier. De eenden en een verdwaalde shag keken vreemd en enigzins geïrriteerd toen terwijl wij wel tijd hadden om ons onder de nivea te sprayen, maar niet voor het hier blijkbaar gebruikelijke eenden voeren. Gestoord door het geronk van een motor kijken we op en zien tot onze verbazing dat de boot met de bejaarde vissers recht op ons af komt. Of we een lift terug willen en waar we vandaag komen. Holland?, a couple living nextdoor is also from the Netherlands, the van Liths (waar zitten ze niet). We bedanken vriendelijk omdat we besluiten dat het weer naar boven klimmen in de brandende hitte veel aantrekkelijker is! Op de foto zie je Kawakara Bay liggen vanaf de rotspartij waar we eerst langs kwamen. Ons plekje is linksonder aan het water. Je ziet ook heel goed de ronding van de baai. Het meer van Taupo bestaat uit diverse kraters waarvan de wanden en het onderliggende reservoir zijn ingestort. Zo ontstonden de diverse baaien en het meer. Het meer loopt weer leeg via de Waikato River waar we gisteren langs zijn gelopen en hebben gezwommen. In de rivier mondt ook een klein stroompje uit, 45 graden heet, via een paar kleine poeletjes. Daar hebben we even een heerlijk natuurlijk stoombad genomen, een natural jacuzzi! Langs de rivier liepen we daarna naar de Huka Falls, de plek waar de rivier ineens versmald in een natuurlijk kanaal om daarna weer in de inmiddels lager gelegen rivier te storten. Fantastisch. Geen wonder dat hier ook de beroemde Huka Lodge ligt. Een wat duurder hotel waar m.n. de beroemdheden van de wereld overnachten. Bea, Alex en Maxima sliepen hier o.a. maar ook Pink Floyd. Een gewone kamer zou ons nu € 1000 kosten en daar komen alle extra's nog bij. Denk er nog maar even aan als de blauwe enveloppe weer komt.
Inmiddels heeft de lieve Sylvia-Ann laten weten dat we van harte welkom zijn op de aankomende Engelse test in Rotorua, of we het geld even via de bank willen overmaken of een cheque opsturen. Dat moet ik haar straks nog even uitleggen; voor een bankrekening heb je dus een vast adres nodig en dat hebben we pas als we een baan hebben. Die we pas krijgen nadat we onze 'permanent residency' hebben die we pas krijgen als ik door de Medical Council ben aanvaard. En dat gebeurd pas nadat we geslaagd zijn voor de Engelse test! Vandaag liepen we door het bos in het Engels te brabbelen en ons te verbazen over de vele onlogische dingen in de Engelse taal. Nou ja, raar, er is geloof ik niets zo raar als het Nederlands.
Ik ga weer even verder in 'Dark Star, the sequence of Gorky park'. Lekker uit zo'n winkel met stapels pockets voor een habbekrats. Lezen over de visserij in de Beringzee, zo koel je weer een beetje af. Gegroet.

25 november 2007

We hebben weer een heerlijke wandeltocht gemaakt. Eerst een stuk langs de zuidkust van het noordereiland gereden waar we eindelijk eens gebruik konden maken van de 4x4 knop, over het strand, dikke keien e.d. Mannenspeelgoed zeg maar, en dan hadden een boel andere kerels nog mooier speelgoed, van die giga jeeps hoog op de wielen. Nooit gedacht van mezelf. Nog even genoten van het uitzicht op het zuidereiland (foto) waar je de gletsjers aan de nadere kant van Cook Strait fraai ziet liggen. Daarna recht de bergen in, stevige klim omhoog en dan de kennismaking met windkracht 8. Wauw wat een wind. Een pet op was onmogelijk en zelfs je zonnebril werd weg geblazen. Zonnetje erbij, daar kan geen bruinstudio tegenop. Lekker een bammetje bij een beekje in het dal en daarna een confrontatie met familie berggeit. Die beesten kunnen pas klimmen! Nog even bij de seal colony gekeken, maar die waren allemaal verdwenen. Er zou een grote groep mannetjes zitten, maar die waren net vertrokken naar het zuidereiland om de ladies op te zoeken. Even lekker een dagje uitwaaien dus. Nu proberen we alles weer in die paar koffers te krijgen en daarna 'onzichtbaar' in de auto. We waren net een sleuteltje kwijt en mochten in de hitte alles weer nakijken. Ongelooflijk hoe die dingen zich altijd weer in de laatste tas weten te verstoppen terwijl we toch zeker wisten dat we het ergens anders opgeborgen hadden. De laptop is nu aan de beurt dus gegroet!

24 november 2007

Langzaam kruipt de tijd naar december.
Chocoladeletters en kerstspullen in de winkels.
Down under wordt het warmer.
Kerst hier is anders, een BBQ op het strand.
Kerst is hier het begin van de vakantie.
Kerst is niet wit maar zwart.

21 november 2007

Druk, druk, druk. The ratrace all over. Erg veel afspraken gehad, netwerken zoals dat mooi heet. Dat is hier net zo belangrijk als 'qualifications'. Zelfs eenmaal een ontbijtafspraak om 7.30 uur!! Inmiddels moeten ze wel weten wie we zijn in Wellington. Onze CV's rouleren al aardig door de stad. We hebben veel Nederlanders en ook veel kiwi's ontmoet en via hen weer vrienden van vrienden van vrienden. De mensen zijn hier echt aardig. Ik moet binnenkort maar een Engelse versie van de site maken. Dat is ook goed voor mijn 'IELTS exam'. Die moet ik doen om geregistreerd te kunnen worden door de Medical Council en wel op 'academic level'. Lezen is niet zo'n probleem en schrijven ook niet echt, maar het spreken is wat anders. Het loopt pas echt lekker als je in het engels gaat denken, nu vertaal je nog vaak waardoor het steenkool engels wordt. Nou ja, iedereen complimenteert ons hier met ons engels dus het zal wel gaan lukken. Het weekend gaan we weer eens tijd maken voor onszelf. Weer eens een mooie tocht maken. Op bijgaande foto de wandeltocht van vorig weekeinde, van Eastbourne naar de vuurtoren. Wij vonden het al een fors windje, maar voor de 'locals' stelde het niet veel voor. Hadden we kunnen weten toen we op dag één de enige mensen met een paraplu in Wellington waren in de miezerige regen. Zondag vertrekken we richting Taupo om van daaruit naar het concert van CSN te gaan. In Rotorua doen we dan het examen en dan blijven we nog even in Taupo. Ik loop daar een dag mee met een huisarts en we zijn uitgenodigd voor de verjaardag van een vriend. Daarna zullen we wel weer naar Wellington gaan.
Ik heb ook al een heet avondje achter de rug toen plotseling ons e-mail programa crashte. Alle mails en adressen weg. Na 2 uur gelukkig het programma weer kunnen downloaden en alle mail van de server bij de provider kunnen halen. Alleen onze verzonden mail is verdwenen. We waren bijna al onze correspondentie met de recruitment agencies kwijt. Tip van de week dus; bewaar je e-mails nog een maand of twee op de server van je provider. Gegroet.

16 november 2007

We zijn inmiddels vele mails, telefoonjes en sollicitaties verder. Na 5 dagen hebben we toch al twee gesprekken gehad (ambassade en een recruitment agency). Ook hebben we het werkleven wat in kaart proberen te brengen en de "duidelijke" website van 'the immigration' proberen te doorgronden. Voor volgende week staan er alweer een paar gesprekken gepland. Verder hebben we hier in Wellington een heel erg belangrijk Nederlands instrument weten te bemachtigen; de kaasschaaf. Dat scheelt een boel pleisters kan ik jullie vertellen. Geen idee hoe die Kiwi's dat doen want de grote blokken kaas hebben ze wel. Ons volle kamertje is vandaag ook nog verrijkt met een extra meubel. Toen we vanmorgen het pand verlieten liepen we langs een kamer waar de schoonmaaksters bezig waren. Ik vroeg hen of ze niet een andere tafel voor ons hadden, we hadden op de kamer zo'n metalen café tafeltje waar in Nederland altijd al de glazen vanaf vielen. Dat ding was gigantisch gammel en met twee laptops erop was het eigenlijk niet te doen. 'Of course sir, we can manage that'. In de lift besefte ik dat ik een fout had gemaakt. Op de kamer waar ze bezig waren stond een stabielere, maar nog kleinere tafel. Terug op de kamer stond er inderdaad een nieuwe tafel, ergens tussen twee stoelen. De 'haute cuisine' onder de tafels zeg maar (een stukje vlees onder een blaadje sla). Gelukkig kwam daarna de receptioniste langs om de klapper met handleidingen te verversen, zij begreep de situatie. We kregen een heuse computertafel erbij. Wat kan een mens zich nog meer wensen, een computertafel en een kaasschaaf op één dag. Dat we daarna net de film (Atonement) misten deed niets meer aan deze dag af. Na een uitstekend Maleisisch maaltje gingen we toen maar naar 'Lions for Lambs'. Mooie film met Merel Streep, Robert Redford en Tom Cruise, kunnen we jullie aanraden. Daarna nog even in de kroeg naar de halve finale netball. De topper Nieuw Zealand - Jamaica, die 'the Ferns' maar net wonnen zodat we de klassieke finale New Zealand - Australia krijgen, zeg maar het Nederland - België van het korfbal (net zo populair in de rest van de wereld). Degenen die als eerste de uitslag van de finale willen horen moeten me maar even mailen. Zo, nog even de krant met een glaasje en we gaan weer op een oor. Gegroet.

14 november 2007

Nee, nee, we hebben niet een paar dagen in katzwijm gelegen. We zijn heel erg druk bezig geweest met CV's, recruitment agencies en alle andere belangrijke zaken in kaart te brengen. Dat kost ongelooflijk veel tijd en dat zal nog wel de nodige dagen in beslag nemen ook. We hebben hier al enige contacten kunnen leggen (een agenda is al bijna noodzakelijk). Vrijdag is er een soort borrel voor Dutchies en zaterdag een picnic voor immigrants. Wij zijn uiteraard van de partij.
Na Napier zijn we naar Havelock North gereden, een beetje een wijk waar de Flodders wonen, zeg maar het Wassenaar van Nieuw Zeeland met ineens nette voortuintjes, brede wegen met aan beide kanten een stoep. Daar hebben we de dag gezellig (daar is ie weer) bij Heleen en Jan Willem doorgebracht. Die hebben ons laten zien hoe mooi de omgeving daar is. We konden het alleen maar beamen.
Daarna zijn we op weg gegaan naar Wellington, via Dannevirk (gesticht door 40 Deense families) waar we geslapen hebben in het Viking hotel, met een heus speel-vikingschip ernaast. Van Dannevirk naar Wellington was weer een prachtige rit door de bergen. De gele brems (hier op de foto bij onze picnic plek) kleurt fantastisch tussen de groene bossen en de blauwe lucht. In Wellington hebben we een appartement in het centrum gehuurd. Op zo'n 18 m2 zitten we daar in ons kantoor/slaapkamer/keuken/badkamer/wasruimte/tv-kamer/living. Helemaal terug naar de studententijd dus. Vandaar dat we na uitgepakt te hebben meteen maar zoals vroeger de kroeg in doken voor een biertje. We hebben inmiddels al vele uren achter de laptops (2x internet connection) doorgebracht en de eerste brieven de deur uit gedaan. Nu de overload aan reacties maar afwachten.
We hebben net koffie gedronken met een Nederlander die hier bij de politie werkt en ons ook nog van de nodige informatie voorzag. Weer terug op ons 'kot' hoorden we ineens een heleboel herrie in de straat. We zagen een hele stoet maori langs komen rijden op weg naar het parlement om daar te gaan protesteren. Een bende Maori is laatst door de politie met grote overmacht gearresteerd in de bossen. In een soort trainingskamp en met uitgebreid wapenbezit (molotov cocktails en automatische geweren e.d.) werden ze gearresteerd onder de 'terrorist act'. De politie deed alles volgens het boekje, maar werd door de rechter in hun hemd gezet omdat de 'terrorist act' van geen kanten deugde. De politiek faalde dus eigenlijk. Om te laten zien dat ze geen terroristen waren kwamen ze nu in Wellington protesteren. Wellicht is er bij hen voor Nienke nog een PR-functie vrij. De gebalde vuisten en bivakmutsen dragen niet echt bij aan hun 'vreedzame protest'. Zo, weer even bijgepraat.

10 november 2007

Vandaag een rustige dag. Wat door het stadje geslenterd en de kranten gekocht. Nu de Dominion Post omdat die meer op Wellington is gericht. Nienke zag meteen een aantrekkelijke baan als manager op een wijngaard hetgeen ik natuurlijk als van harte ondersteun. Napier bevalt ons wel. 's Middags hebben we onszelf wat nuttig gemaakt achter de computers. Daarna gingen we wat eten in de haven. Bijgaand nog een foto van de aussies op het romantische meertje.

Hans vraagt mij om nog iets toe te voegen aan dit lange verhaal onder het motto; dan hebben ze wat te lezen op zondagmorgen! Maar okay, het was een hele leuke avond. In de pub zaten we net wat te eten en naar het cricket te kijken terwijl we elkaar vertelden dat het best lastig is om hier zomaar contact te krijgen als stelletje toen we aan de praat raakten met een paar mensen die tot een groep echtparen (zo'n beetje van onze leeftijd) bleken te behoren die 's middags per bus een tour langs de wineries had gemaakt als afscheid van een stel dat vertrekt naar Queenstown. We hebben uiteindelijk met iedereen van die groep gesproken; erg leuke gezellige mensen die ons naarmate de avond vorderde allemaal probeerden over te halen om toch vooral in Hawkes Bay te komen wonen. Twee stellen hadden uitgebreid door Europa gereisd en waren met name in Holland zo gastvrij ontvangen en geholpen, dat moet iedereen voor elkaar doen vonden ze. Zo gingen we na veel lachen en praten laat op de avond terug naar het hotel, in het notitieboekje weer drie adressen en e-mail en met uitnodiging voor de bbq zodra we weer in de buurt zijn...Een prima avondje dus.

9 november 2007

Dat petje voor de dames van gisterenavond neem ik weer terug. Langs de fishermans cabins loopt een houten looppad. Alsof er een bus met sumo worstelaars met buikloop werd gedumpt werden we erg vroeg wakker gemaakt. Met hun wandelschoenen aan werd elke schroef en spijker getest. Helaas waren ze al verdwenen toen ik bijgekomen buiten kwam. Ik had ze willen vragen 'which one of you commuter trains was the 06.45, that one definitely won this mornings noise making contest'. The blokes van next door leken er verdoofd door de Tui niets van te hebben gemerkt. In de stromende regen hebben ze de hele avond rond de BBQ doorgebracht. Nadat we alle spullen weer in onze auto verborgen hadden gingen we op pad. Een trektocht langs een paar watervallen op weg naar een hoger gelegen meertje. De 'falls' waren echt fantastisch zo in het wild (waarmee ik bedoel dat er geen hordes fotograferende touristen staan). Helemaal alleen kun je genieten van dit fraaie natuurgeweld. De klim naar het meer was pittig, ruim een uur lopen en ondertussen 300 m. stijgen. Het meer was bijna onbeschrijflijk mooi. Blauwgroen water met alleen maar bossen er omheen en dan de blauwe lucht erbij. We ontmoetten daar twee aussies die de leaflet wel goed gelezen hadden en van beneden een sleutel hadden meegekregen voor 1 van de 5 bootjes die daar lagen. Wij hadden gelezen dat je die bij het visitors centre kon huren, maar op deze afgelegen plek was helemaal geen centre natuurlijk. Nienke wilde niet even terug lopen en dus hielpen we jaloers de aussies op weg. Hij kreeg aanvankelijk het slot niet los en meende dat er verderop dus nog meer boten moesten zijn. Dat leverde wel een uiters aanschouwelijk beeld op van een paar mensen die met grote houten peddels en life jackets zich een weg door de jungle baanden. Na een paar honderd meter begon hij echter toch aan het slot te twijfelen. Natuurlijk hebben we een foto van ze gemaakt en beloofd om die op te sturen. Wij liepen weer terug naar de auto en vertrokken richting Napier. De highway ging hier dwars door een Märklin landschap; tussen de bergen kronkelend continu een passeerspel spelend met een spoorbaan en een rivier. Erg mooi, maar inspannend rijden omdat er ook telkens enorme vrachtwagens met boomstammen reden. Napier is leuk, een art deco stadje (het werd in 1931 door een aardbeving verwoest waarna de stad weer in art deco stijl werd opgebouwd, inclusief voor NZ unieke gezellige winkelstraatjes). De dag werd weer afgesloten met wat heerlijk Thais eten en een duik in de boeken. Ook konden we nog even met thuis skypen omdat we weer prima ontvangst hadden. Gegroet.

8 november 2007

Vandaag vroeg in de veren
(hoewel de meeste Kiwi's al weg waren) en op naar Gisborne. Alles paste weer net in de kofferbak zodat niet direct zichtbaar was dat we touristen zijn (en wat doen al die routekaartjes dan in de voordeur?). Het weertje was weer fantastisch. Gisborne viel echter heel erg tegen. Een mooi strand, maar verder sfeerloos en lelijk. Geen stek voor ons besloten we en na een lekkere 'flat white' aan het strand reden we dus maar door. We besloten naar Lake Waikaremoana te rijden en daar nog een wandeling te maken. We konden nog net de laatste fishermanscabin boeken. 62 km landinwaarts, waarvan meer dan de helft erg bochtige gravelroads. Komt zo'n 4 wheeldrive toch wel erg goed uit. Aan het meer ligt één motorcamp en that's it. Heerlijk rustig dus. Direct na aankomst reden we weer een stukje terug om daar nog een cave wandeling te doen. Langs en door grotten met het meer steeds op de achtergrond. We belandden in een schoolklas die rustig aan het wachten was op de leerkrachten die een klim door een grot aan het beoordelen was. Wij mochten als guinee pig optreden. Gladde stalen trap af het donker in, daarna via een lang touw weer omhoogklimmen om vervolgens via een zijarm van de grot dwars er weer ui te klimmen. Erg spannend allemaal, maar mijn net gewassen broek zat wel meteen helemaal onder de modder. Niet getreurd, gewoon met de broek aan onder de douche en tot Nienkes verbazing kwam hij er nog schoon uit ook. Inmiddels was het aardig gezellig geworden in het kamp. Diverse kiwi' blokes beladen met hengels, hompen vlees en dozen Tui (lokaal bier) zaten naast ons. We maakten ons eten in de gemeenschappelijke keuken. Nienke produceerder een heerlijke pasta. Daar zat ook een lieftalig groepje dames uit Whangarei (noord Nieuw Zeeland) zaten gezellig te eten in de 'communal kitchen'. Gemiddelde leeftijd van de dames schat ik in op rond de 65. Met zijn tienen gingen ze een driedaagse tocht rond het meer maken, petje af voor de ladies. Het begon lekker te hozen en nu de zon weg was ook behoorlijk frisser te worden dus kropen we maar in ons houten onderkomen en verdiepten ons in de boeken.

7 november 2007; sunset

Nog eentje dan. Het is hier nu zo mooi dat we dat nog even willen laten zien.

7 november 2007

Vandaag een regenachtige dag en een tocht door de oostkaap van NZ. Wat verlaten gebied (vroeger veel houtbouw) waar nu her en der wat kleine dorpjes (klein is een huis of 8) zijn. Allemaal Maori gebied. Overal groen; enorme wouden met mooie rivieren en prachtge kustlijnen. Helaas wel erg afgelegen. Vanwege de regen hebben we niet overal de geplande stoppen en wandelingen gemaakt, maar aan het eind van de dag klaarde het op en hebben we toch nog aan zee kunnen lunchen en zitten we nu in Tologa bay, zo'n 50 km van Gisborne. We hebben net nog een forse wandeling gemaakt naar Cook's Cove, genoemd natuurlijk naar good old James die hier ooit spiegeltjes en kraaltjes heeft geruild. Terwijl we naar boven klommen begon de zon hier weer te schijnen en werd het een prachtig landschap; groene weiden vol met schapen en geiten, doorkruist door riviertjes en bossen en de oceaan op de achtergrond. Helemaal NZ. We hebben weer veel foto's gemaakt. Nu zitten we met tosti's (vergeten boodschappen te doen ondanks al die leuke winkelstraatjes) en een heerlijk glas Saint Clair Sauvignon Blanc, Wairau Reserve 2006 (jullie missen echt wat) in longdrink glazen (de barbaren) in een huisje aan het strand tegen de steeds oranjer kleurende rotsen aan te kijken (aan de andere kant gaat de zon onder). Om het plaatje te verduidelijken; vanuit ons hutje zien we aan beide zijden rotsige bergen met voor ons lage duinen en daarachter de houten pier van Tologa Bay (400 meter lang, waar vroeger de treinen het hout naar de schepen brachten) en de oceaan, verder niets. Je zou er bijna schrijver van worden. Morgen verlaten we idyllische plaatsje voor Gisborne. We schrijven weer, gegroet.

6 november 2007 (Bien, gefeliciteerd!!)

Vandaag beland in Te Kaha, richting de East Cape. Tijd voor mij om eens een berichtje hier achter te laten! Vanuit Tauranga zijn we maandagmorgen naar Whakatane vertrokken. Uiteindelijk zijn we na het missen van 'een afslagje' via Rotorua gereden. Niet gepland eigenlijk maar de route is wel de moeite waard. Langs de meren die daar liggen, over wegen die uitgehakt zijn uit de dichte bossen. Na enorme regen de avond ervoor in Tauranga was het weer redelijk, zodat we onderweg konden picknicken aan het laatste meertje. In Whakatane kochten we een paar wandelroutes en kletsen we met de mevrouw van de information. Over White Island onder andere, de tocht ernaar toe klonk uit ons boek al aantrekkelijk. We hadden niet geboekt omdat er slecht weer was voorspeld, ook voor vandaag. Daar bleek dat ze nu met 1 boot varen en dat gisteren de tocht is afgeblazen vanwege het weer. Hebben wij niets van gemerkt, maar vandaag zou het doorgaan. We besloten maar meteen te boeken met als idee dat hebben we dan binnen en dan merken we dat weer wel (dat weten we dan nu want nu regent het al uren).
Daarna een in een backpackers een kamer geregeld en vertrokken naar onze 'blind-tea-date' in Port Ohope. Een contact via mijn oom uit zijn studietijd dat heel geslaagd uitpakte. We voelden ons er helemaal thuis en welkom. Uiteindelijk bleven we eten, dronken een fles wijn en vertrokken om 10 uur 's avonds. Dat past helemaal bij ons, en ook bij deze fijne mensen. Dat zegt denk ik wel genoeg.
Vanmorgen vroeg de boot op richting White Island, de meest actieve marine volcano in NZ. Op de heenweg veel zeezieken, buiten met witte barfbags zullen we maar zeggen. Ik bleef lekker met de neus in de wind naar de horizon kijken maar even naar voren lopen lukte ook mij niet, meteen helemaal mis. Snel maar weer zitten dus. Op het eiland liepen we ruim 2 uur rond, de gidsen vertellen verhalen over de sulphur mine die daar was en over hoe de krater is gevormd, de laatste uitbarstingsnieuwtjes etc. Gelukkig hadden we allemaal een formulier ondertekend waarin alle responsibility wordt kwijtgescholden, hey you wanna walk on a live vulcano, it's not my idea.
Hoe dan ook, het was de moeite waard, enorme rookwolken, lopen op warme rosten, mooie kleuren en het geluid van een natuurlijke stoomwals. De krater was gevuld met prachtig lichtgroen bubbelend water. Na nog een rondje en wat meer verhalen terug op de boot, dit keer zonder golven dus geen zieken.
We zijn meteen doorgereden langs de kust en zitten nu in Te Kaha. Helaas in de regen, maar de kust is prachtig. Voelt als de middle of nowhere, er wonen hier weinig mensen en het is ook wel te begrijpen waarom. Heel mooi, maar remote en ruig, Maori Country. Veel eigen land van de Maori's en voor hen sacred lands. Toch om 6 uur maar gedacht we moeten ergens slapen en dat was maar goed ook, we konden nog net voor closing time een kamer krijgen bij een holiday camp en fish 'n chips bestellen. We hebben wat wandelplannen voor morgen maar zien net dat het slecht weer wordt, we zullen dus wel zien wat er gaat lukken morgen en waar we uitkomen.
Bye for now,
Nienke

Onze route, in rood de 1e keer, in blauw nu

4 november 2007

Weer een prachtige dag vandaag. We hebben wat 'falls' bezocht en een lokale winery en het is droog gebleven ondanks alle voorspellingen. Toen we bij de tweede 'falls' kwamen werden begroet door een kiwi familie die ons prompt uitnodigden voor een kop thee 's avonds, Glen en Nina (die uit Groningen kwam oorspronkelijk). Daar hebben we net heel gezellig (wat een ontzettend Nederlands woord) de avond uur gezeten. Heel aardige mensen en wij hebben weer meer over kiwiland geleerd. We zijn nu net binnen en het begint meteen te plenzen, heeft die weerman toch nog een beetje gelijk. Tot op heden lijkt het een beetje op de Nederlandse weersvoorspelling; het omgekeerde is eerder waar. Morgen vertrekken we richting Whakatane/Port Ohope/Gisborne. We zien wel waar we eindigen. In Port Ohope hebben we nog een afspraak met een kennis via familie. We hebben inmiddels besloten wat sneller richting Wellington af te zakken omdat het ons nu wel duidelijk is dat we m.n. daar moeten zijn voor het werk. CV's insturen e.d. is allemaal leuk, maar face to face contact is erbij het beste. In Napier zullen we nog even blijven hangen omdat dat erg leuk lijkt en ook wel een redelijke stad is. Daar hebben we trouwens ook nog een afspraak. We houden jullie op de hoogte.

Oh ja, nog een leuk nieuwtje (voor ons dan in ieder geval). Wij gaan op 19 november naar een concert van onze grote favorieten Crosby, Stills & Nash, hier in Auckland.

Gegroet.

3 november 2007

Gisterenavond weer eens een Mulderstraat dies gemist, waarschijnlijk de eerste in een lange rij. Vandaag hebben we eerst over en rond Mount Maunganui gelopen en toen de dikke New Zealand Herald weer doorgespit, m.n. ook het career deel. Dat doen we eigenlijk dagelijks en zo zijn we ook goed op de hoogte over alles wat er in NZ speelt. Nog steeds veel ophef over het nieuwe logo voor de stad Auckland. Verder nieuwe partydrugs op de straat en mogelijke een vrije dag met pasen. Niet erg veel politieke schandaaltjes, hoewel er laatst twee op de vuist waren gegaan, waaronder een minister. Erg vervelend voor de PM die juist domestic violence tegen wil gaan. Meneer wordt dan ook gedegradeerd bij de komende kabinet re-shuffeling. In Nederland echter ook weinig opheffend nieuws (houden we via internet toch wel bij), ik ging me toch al niet in Italië of Aruba vestigen en de regering is nog steeds niet populair (what's new).

Op bijgaande foto een rotsformatie waarin Tristan meteen de uitgestorven dodo zou herkennen.

Tauranga lijkt een aardige stad te zijn, alles dichtbij, van 'the bare necessities' tot prachtige natuur. Sportieve bevolking zo op het eerste gezicht. Vanmorgen veel joggers, surfers, kitesurfers, fietsers, zeilers, kayakkers, parapenters, wandelaars e.d. In Tauranga city echter ook veel kroegen en jeugd die op zaterdagmiddag over de boulevard aan het flaneren waren in hun luidruchtige auto's (hoor ik daar een oude man klagen?), lekker opgepimpt met (bewust) kapotte uitlaten e.d. Vaak steken er her en der armen en benen uit de ramen en wordt er zeer acceptabele muziek geproduceerd.

Op dit moment begint het vuurwerk buiten, ik ga er toch maar even een blik op werpen. Gegroet.

2 november 2007

We zitten in Tauranga aan de oostkust van New Zealand. Het is prachtig weer en we zijn hier beland om te kijken of dit wellicht een toekomstige plekje kan zijn voor ons. We zijn in een leuk stekje (benedenverdieping) beland van een paar bejaarden (daar zitten er hier heel erg veel van) die dit deel gebouwd hadden voor hun vader. Als we het raam uit kijken zien we het strand en de zee. Heel vervelend allemaal. We nippen nu aan een Waipara Hills pino blanc 2004 die we vanmiddag bij toeval oppikten in KatiKati, een plaatsje die in eerste instantie niet meer dan een sanitaire stop leek te zijn. Op weg naar de auto liepen we langs een wijnverkoperij die wat leuke dingen had uitgestald. Al pratende met de zeer enthousiaste eigenaar begonnen we wijn te proeven e.d. Toch hebben we de schade redelijk weten te houden, maar het bezoek was zeer amusant.

Gisteren hebben we een gesprek gehad met een ambtenaar uit Auckland die ons van de nodige informatie heeft voorzien. Ze was slechts 1 x buiten Auckland geweest en wist over de rest dan ook niet veel te vertellen. Een echt Kiwi-gesprek zullen we maar zeggen. De komende dagen eens kijken wat we met die info kunnen. Vanavond in een Thai take away restaurant gegeten (wist je dat je wel 5 tafels in 10 m2 kan krijgen? en daarbij nog de afhaalbalie?). Overheerlijk!!!

Op dit moment vliegen de vuurpijlen voor het huis langs. Morgen is er een gelegenheid om vuurwerk af te steken omdat ze herdenken dat iemand heeft geprobeerd het parlement in Engeland op te blazen of zo. Guy Fawkes-day. Dus als iemand in Nederland zich nog eens onsterfelijk wil maken; op naar het Plein. We mailen weer.

1 november 2007

Matige dag vandaag. We zouden even wat vitamientjes langs gaan brengen bij nederlanders waar we gisteren op bezoek zijn geweest, op weg naar een wandeling in Piha. Opeens leek het net alsof we een intercity waren. Het ritme van de rails kwam onder de auto vandaan. Mind you, 5 dagen in bezit. Gestopt, uitgestapt en de banden geïnspecteerd. Op het eerste gezicht geen lekke band, maar bij nadere inspectie een pracht van een bout (minstens M10) midden in de voorband links en tot overmaat van ramp ook een scheur naast de velg die erg diep doorliep. Niet meer te repareren helaas. Gelukkig kan je hier overal terecht voor hulp aan je auto en wisten we nog dat er vlak bij een AA station was (nee, dat is niet voor anonieme alcoholisten maar een NZ versie van de ANWB). Zij hebben in 45 minuten de band vervangen. Kosten Nz$ 245, hetgeen voor Nederlandse begrippen heel goedkoop is.
Dagje met pech dus. Nou ja, gisterenavond dus een heel gezellige middag/avond. Nadat we eerst lekker geluncht hebben in de jachthaven van Auckland, lekker visje in het zonnetje gingen we even bij een nieuw contact langs. We zouden gaan thee drinken maar dat werd dus ook nog eten en na tafelen met op de achtergrond een prachtig uitzicht over de Waitekeri en Auckland city. Erg gezellige mensen die ook weer een goed contact voor ons hebben.
Nu zitten we bij Bianca waar Nienke voor de family Nederlandse pannenkoeken gaat bakken! Straks het gesprek met de Aucklandse ambtenaar. Vanmiddag nog even wat informatie over Den Haag opgevist van internet (nooit geweten dat Den Haag 450.000 inwoners had).
Nu nog even een onderkomen in Tauranga regelen voor morgenavond. Gegroet.