26 Februari 2018: Kiwi's en fietsen

De muziek deze keer van Anxiety club, een band uit wellington die wel een heel speciaal publiek had tijdens het muziekfestival aan de Kapiti coast.

Daar sta je dan, omgeven door 'deer tracks' en niets ander bij je dan een elastiekje. Helaas geen venison steak dus tonight.

Ging nog even een wandeling maken langs de Hapuka river. Dat 'langs' viel erg tegen. Door de aardbeving en de regen was de rivier nogal wat veranderd. Hij slingerde in feite heen en weer door het dal. Nou ben ik niet vies van door een riviertje waden, maar het stroomde wel snel en bovendien was de temperatuur nogal aan de lage kant. Nadat het water een schoenmaat boven mijn knie kwam hield ik het maar voor gezien.

Ik reed de van naar de oever, waar ik met een lekker boek, een biertje en een lekker muziekje de rest van het weekend doorbracht.

Tussendoor ook nog even de tennis bijlen gescherpt, de competitie begint immers weer en een nieuwe blessure heeft zich nog niet aangemeld. Een oudje, maar hij doet het nog prima. De bespanmachine bedoel ik!!!

Ben niet de enige die wel eens uit boosheid de sloophamer gebruikt. Deze man had een blok beton aangevallen en een stukje beton was door de huid geschoten (bij het kruisje) en richting zijn nek gegaan. 'Hans, dat haal jij er wel even uit toch?' Ben er dapper aan begonnen, maar zonder het goede materiaal (sonde, wondklemmetje) toch best een opdracht. Heb het stukje niet weten te lokaliseren, maar voelde wel de nodige vaten onder mijn vinger pulseren. Dichtgeplakt en toch maar afgevoerd naar Christchurch. Hoorde later dat hij van chirurgie naar thorax chirurgie en vervolgens naar KNO was doorgeschoven.

Onze ambulance was ook nog uitgevallen. Ik had ze de vorige keer al gezegd dat er een lampje brandde. 'She'll be allright', waarmee menig Kiwi enig risico afdoet als het komt wel goed. Tot hij niet meer reed dus. Mijn busje leek ineens op een heuse 1970 overvalbus!

Het lieflijke haventje van Picton waar ik de nachtboot nam om op tijd te zijn voor het Coastella (wie verzint er zo'n verschrikkelijke naam) muziek festival.

Tiny town, waar 2 of 3 muzikanten maximaal 4 gasten vermaken met 1 nummer. Leuk idee, maar we hebben daardoor wel veel leuke muziek gemist want we waren niet de enigen die het wilden zien.

Let vooral op het zoontje van een van de spelers op dit kleine podium.

Zowaar, de eerste Nederlandse band die we in NZ hebben gezien, My baby. Ze waren behoorlijk populair hier. Niet veel tekst, maar dat kwam waarschijnlijk door de grote hoeveelheid Nederengels die ik bij de voorbereiding over het podium hoorde gaan.

Toch kwam iedereen voor 'the Black Seeds'. Prima band, maar al met al

Voorjaars schoonmaak? Ik was met een paar vrienden naar Blenheim voor de 'Dog point winery picnic', een culinair spektakel op een zeer gerespecteerde winery. Heerlijke wijnen, met het beste voedsel van Nieuw Zeeland. Helaas bleek de schoonmaakster het huisje dat we gehuurd hadden niet te kunnen vinden. Moesten we zelf aan de slag.

Dat ging de een wat beter af dan de ander.

De winery lag er weer fantastisch bij. Wou dat ik zo'n stroompje over de property had lopen. Die druiven zijn ook niet gek trouwens.

Overzicht foto'tje.

Het bachanaal aan tafel 19.

Er worden maar maximaal 200 gasten toegelaten. Een elitair gezelschap dus.

Mijn nieuwe vrienden uit Wellington. Was overigens de best geklede man van van het festival.

OK, die slippers.... maar dat mag in Kiwi land.

Een dag later zouden we gaan fietsen, we hadden immers wat uren te gaan voordat we terug konden vliegen. De Kiwi's hebben het gepresteerd om nog geen 10 km te doen. Maar wel 5 wineries bezocht een heerlijke platters (er was nog ruimte) bij Giessen winery gegeten.

Nog even wat live muziek waar ook deze jonge zwaluwtjes van genoten. En dan breekt een (voorgenomen) periode van soberheid aan.......

Nienke was in Kapiti achtergebleven om aan haar artistieke kant te werken. Eerst moest een halve steen nog eens gehalveerd worden. Whetu helpt een handje.

Na weken het internet te hebben afgestruind naar een leuk design, beginnen dan eindelijk de vage printjes in fraaie 3D vormen te veranderen.

Zo heb je een half blokje,

en even (nou ja) later een fraai kunstwerk. En dan ben je al snel de nodige schuurkramp vergeten.

Benieuw waar het komt de staan.

Er moet thuis nog wel wat afgemaakt worden.

Oh ja, we hebben 4 zusjes gekregen. Op een na, niet uit elkaar te houden. Maakten binnen zo'n puinhoop dat ze gisteren anar buiten zijn gegaan. Even het hekje vervangen. Van 1 mm fence naar 2.5 mm. Laat de ferret daar zijn tanden maar op stuk bijten. Da dames waren behoorlijk onder de indruk van de geluiden die de kune kune's prodeceren.
We sluiten af met nog een nummer van de Eastpointers (blijft maar daarine in de auto CD-speler), hier met 'Wahet we leave behind'.

7-2-2018: Van harte mooie dame!

Toen ik gisteren terug naar Kaikoura reed over de inland route kwam dit liedje langs. Prachtig, de Nieuw Zeelandse Brooke Fraser met Aqualung en het liedje 'Who are we fooling' van haar CD 'Flags':

Die blauwe daar aan het eind, dat is mijn busje. Op weg naar het Zuidereiland voor 3 weken. Nog een keer een helpende hand in Kaikoura. De reparaties aan de wegen zijn eindelijk zover dat het verkeer er mondjesmaat langs kan en dus heeft mijn privé vliegmaatschappijtje besloten het vliegen op Kaikoura te staken. Met de ferry dus deze keer.

Raar weer hier in Kaikoura. Bij 30 graden lag het hele stadje in de warme mist die van de baai opkwam.

"Ground control to Major Tom". Space ship achtige wolken formaties in de avond. En warm, warm. I know, jullie zitten in de sneeuw. Extremen.

Vanwege Waitangi day en een vrij genomen maandag hadden Nienke en ik 4 dagen op het Zuidereiland. Tijd om haar wat dingen te laten zien die ik eerder in mijn eentje had verkend. Hier een bezoekje aan Castle hill in Arthur's pass.

Erg vroeg opgestaan, vandaar de trui.

Volgens Nienke net een canyon uit 'Lucky Luke'.

In ieder geval een heel erg groot doolhof. Heerlijk om te dwalen.

We wilden eigenlijk door een 600 meter lange ondergrondse rivier gaan waden. We kwamen echter een ruim 2 meter knaap tegen die het net gedaan had. Het gaafste dat hij ooit gedaan had zei hij, maar het was vrieskoud en het water kwam tot aan zijn kin. Daar waren we niet helemaal op voorbereid. Volgende keer dus toch maar de wetsuits mee! Dus op naar de 'Devil's Punchbowl waterval. Stunning,

'Waarom gaan we niet het achterland in' zegt Nienke. Well, why not? We rijden tenslotte in een krachtige 4 wheel drive. En dus een gravel road op naar de 'Middle of nowhere'.

In 'The Middle of Nowhere' (staat echt niet op de kaart!) aangekomen is het zo mooi. Je verwacht elk moment de film crews van 'The Hobbit' of 'Lord of the rings' tegen te komen.

We besluiten naar een zelfs voor dit afgelegen gebied 'remote campsite' aan Harpers river te rijden. De bus is immers met voedsel en wijn geladen dus waarom niet. In de verte liggen de Blackhill range gletsjer en de besneeuwde bergtoppen van Mount Hutt.

Je kan op de foto's klikken om ze groter te zien. Hier een panorama foto bij Lake Coleridge.

's Ochtends ontbijten aan het meer.

Geen vervelend uitzicht toch?

De gebakken eieren met tomaatjes smaken goed, maar die koekenpan heeft zijn laatste reis gemaakt. De moeite van het afwassen niet meer waard,

Mmmmmm.

Bijzonder was dat er hier een paar meertjes speciale namen waren. Daar moesten we dus wel naar toe lopen. Hier zit Nienke bij Lake Ida. Ida is Nienkes overleden nichtje. Bijzonder momentje.

En dan ook nog Lake Evelyn. Nou ja, niet helemaal genoemd naar haar tweelingzus, maar close enough.

Jammer van al die boxthorn overal. Volstrekt zinloze scherpe prikkel struiken uit de categorie muggen, sandflies, Donald Trump; aanwezig maar buitengwoon irritant.

Tegen borreltijd nemen we ons fraaie plekje op de rotsen boven de Rakaia gorge in. Toch niet veel plaatsten in de wereld waar je zo fraai kan kamperen. Helaas waren we niet alleen deze keer. Dat touwtje dient een doel. Een misstap en je ligt 40 meter lager in de rivier.

Nog even naar de snel stromende (en dus geen zwem partij) Rakaia river gelopen. Cycloon Fehi had NZ nog even aangedaan met haar staart en vooral in de alpen en de westkust flink met water bestookt. Dat komt natuurlijk ook weer naar beneden.

Torentje gebouwd voor de kids.

Bij het avond eten maakte de ondergaande zon het uitzicht nog mooier. De nacht was m.n. voor Nienke onrustig. Vanwege de forse wind had ze het gevoel dat de bus elk moment een nattere parkeerplaats zou vinden aan de verkeerde kant van het touw.

Daarna op naar Akaroa, the little French town met 'gendarmerie' en 'Rue Jolie'. Helaas lagen er twee lelijke cruise ships in de haven en zat het stadje vol met 'oh' en 'ah' Amerikanen. Snel weg dus. We zoeken wel een baaitje aan de andere kant. Even de Otepatotu top beklommen voor een goed uitzicht.

Fraaie baaitjes, maar soms nogal lastig om er te komen. Via een 4WD track (die hebben wij toch?) rij je hoog langs de berg (komt niet vaak voor dat Nienke slechts naar mij kijkt en niet naar het uitzicht met de afgrond uit het raam) hopend dat er niet nog iemand het onzaluge idee heeft eghad vandaag deze route te nemen, want er is absoluut geen ruimte om elkaar te passeren. Wij zijn in zo'n geval ook nog de 'dal-partij'.

Vlak voor een van die 'durfal' weggetjes een fraai uitzicht over de baai van Akaroa.

Nienke on top of the ....eh her world.

Vele schietgebedjes verder hebben we ook deel twee van het horror pad overleeft en eindigden we in Okains bay. Nogal druk voor onze begrippen (toch zeker 30 andere campers). Een dag later zou daar Waitangi day gevierd worden. Wegwezen dus.

We belanden in Little Akaloa bay (dan moet je ook maar geen Chinezen vragen de plaatsnaam bordjes te maken). De zelfgeplukte mosseltjes staan te pruttelen (was wel een koude dip trouwens in Le Bons bay). Geen zee deze keer, maar een tennisbaan als achtergrond.

Tegen de avond nog even ons oude brood voeren aan de meeuwen op de pier.

En dan wordt je wakker in de regen. Wolken scheren over de bus. Op naar Christchurch dus.

Kiwi humor, een waarheid als een koe! Wellicht de beste behandelings methode ook.

Bezoekjes aan het herstelde Arts centre (prachtige bronzen beelden van Trevor Askin) en de Arts gallery (leuke presentatie van Jacqueline Fahey).

En een foto collage van eikenbomen die voortgekomen zijn uit de zaadjes die Adolf Hitler bij de prijsuitreiking van de Olympische spelen in 1936 aan de winnaars gaf. Bizar, maar bijzonder.

Dit is geen art, maar buiten het museum staat een flits camera verdekt opgesteld. Zo verdekt zelfs dat er door de boom ervoor nog geen verkeer crimineel gepakt is. Kiwi logica. We besluiten nog tapas te eten bij de Botanische tuin en daarna worden we gestraft voor 4 dagen pret. Nienkes vlucht is 3 kwartier vertraagd en de snelweg is afgesloten zodat ik 3 kwartier mag omrijden over de inland route. Awel, binnen is binnen. 4 heerlijke dagen, maar nu mag Nienke haar verjaardag alleen vieren. Van harte!