27 oktober 2014: Viel toch nog wel mee dus.

Er zat een draadje los. In de PC ja! Daar kom je natuurlijk pas achter nadat ik een nieuwe voeding had ingebouwd en die verrekte machine het nog niet deed. Heb ik in ieder geval alvast een voeding voor de nieuw te bouwen PC (toekomstig project).

Net een ander project af gemaakt. Onze vlaggemasten lagen met grote regelmaat nochalant op de driveway. Het resultaat van onstuimig weer. Of natuurlijk van die dunne aluminium buizen. Ik had al eens nieuwe stalen pijpen besteld, maar die moesten nog van een witte coating en andere mast essentialia worden voorzien. 'Pole trucks' vanuit de USA en dan twee oranje hockey ballen voor de top. Ziet er fantastisch uit.

Het stormachtige weer had nogal wat takken en bomen neer gehaald. Zie hier de houtschuur na het opruimen daarvan. Vier rijen van achter en twee beiderzijds. Ik kan natuurlijk flink opscheppen over mijn spierballen, maar... Ik had een beetje hulp. Zie hier het beest, de woodsplitter. Hele 'ringen' ramt hij zonder problemen in tweeen. Snap nu ook hoe mensen hun vingers kunnen crushen met zo'n ding, een populaire bezigheid hier. Wees gerust, die van mij zijn nog heel.

Tussendoor even uit rusten op het 'pig bankje'. Geen vervelend uitzicht. Bammetje, krantje, prima. Hoe krijgen ze het in de US voor elkaar. 'n Dokter behandeld ebola patienten in Afrika en gaat daarna vrolijk zweten op de dansvloer. Lekker met je bezwete lichaam high fives met je vrienden en klapzoenen met je vriendinnen. Goh, koorts? Wie zag dat nou aankomen. Nu pas de 21 dagen quarantaine ingesteld.

Het strand staat alweer vol met lupins. Ik was daar voor het volgende project, de nieuwe BBQ. Zoveel mogelijk forse rivier keien halen. Zwaar klusje. De band van de kruiwagen gaf er zelfs de brui aan.

Gisteren een vloertje gelegd. Na de aardbeving van vorig jaar waarbij ons betonnen platformje voor onze vuurtoren opzij zakte, hadden we ons lesje geleerd.

Voor deze zware constructie heb ik zelfs een paar 'housepiles' de grond in geramd. Daarna een paar zakjes (300 kg) beton erover.

Binnenkort een echte houtskool BBQ. Daar had de 48 cm kabeljauw bv. opgekund die ik zondag ving (verder echter niets noemenswaardig).
De muziek deze week is een nummer die ik op mijn koptelefoon hoorde tijdens het hakken. Het nummer Halo, een verse van Ane Brun die vorig jaar op Womad was. Hier met Linnea Olssen.

15 oktober: het zit niet mee.

Ik had al geschreven dat de computer er mee opgehouden was. Op het internet wat speurwerk gedaan en dat bevestigde mijn vermoeden dat het de power supply moest zijn. Net die wirwar van draden ingedoken en dat ding ontmanteld.

Het ziet er ineens wat overzichtelijker uit! Net een nieuwe PSU besteld die morgen op de praktijk klaar ligt. Dan hebben we binnenkort weer de beschikking over onze gegevens. Dit is een van de nadelen van je gegevens niet in de Cloud te hebben. Ik zie echter alleen maar nadelen van die Cloud en wij doen er dus niet aan mee (je kunt inderdaad ophouden met het zoeken van spannende foto's van ons!). Het is zo lek als een mandje en die Amerikanen weten al meer dan genoeg van ons.

En dan IJsland -Nederland. Toen ik de uitslag zag dacht ik dat het een 1 april grap was. IJsland is een landje met net meer dan 300000 inwoners! met 3 1/2 voetbalveld is het al vreemd dat ze het spelletje kennen. Geen bomen op het eiland dus een jochie moet al wel heel veel fantasie hebben om op een spel met een goal te komen. De meeste IJslanders spelen dan ook voetbal in andere landen. Zelfs in NZ hebben we nog meer voetballers. Hier was iemand zo boos dat ze een pakketje bij de Nederlandse ambassade hebben achtergelaten (http://i.stuff.co.nz/dominion-post/10618831/Bomb-squad-called-to-Wellington-CBD ). Het is natuurlijk droef, maar begrijpelijk. Begrijp ook niet wat die van Persie daar nog doet. Wereldkampioen buitenspel staan. Genoeg erover, we wachten gewoon op de volgende topper tegen Liechtenstein. Die robotten in Nederland zijn telkens wereldkampioen. Wellicht hebben die een nieuwe coach voor ons?
Heb dit weekend een van de tijdens de storm neergekomen bomen verwerkt. De schuur zit weer vol. Moet alleen nog de 'oddies' (stukken die niet goed te splitten zijn of die vol zijtakken zitten) achter het huis leggen. Die zijn voor in de firepit die we dit weekend weer van stal hebben gehaald. Het zomerseizoen is geopend.

Dat was ook wel te zien in de tuin waar alles groeit en bloeit. Nienke dook dan ook met veel plezier de tuin in met de camera. Helaas is dit weer ook een signaal voor de konijnen. Onze buurvrouw had vorige week familie over die er 19 in een week schoten. Deed ik gisteren toch nog even beter met 4 in een avond.

Sinds begin deze week hebben we ook nog twee nieuwe aanwinsten op de boerderij, twee Galloways, een jongetje en een meisje. Echte vleeskoeien die de komende twee jaar mogen aansterken voordat ze net als de huidge Angus stiertjes de vriezer ingaan.

Dat was het voor deze week want het is te mooi weer om binnen te blijven, bovendien is net de nieuwe power supply gearriveerd en er moet weer geknutseld worden. helaas van de week de maansverduistering gemist vanwege bewolking. Nog maar een zonnetje dan.

8 oktober 2014: Uitgerust

I know! Een hele tijd niets geschreven. We hadden echter een 'excuus'. We waren op vakantie en hadden niet overal internet connectie/tijd/zin. We hebben een cruise gedaan in Fiji. Niet zo een op een SS Obesitas met een dorp vol vreetzakken aan boord, maar op een klein schip met zo'n 50 man aan boord. En niet van souvenir haven naar souvenir haven, maar langs prachtige eilanden in Fiji. Fiji bleek maar 3 uur vliegen te zijn vanuit Auckland hetgeen een herhaling niet uitsluit!

Elke dag van boord om te snorkelen (Picasso visjes, een schildpad, haaien (een van de dames presteerde het om in haar vinger gebeten te worden), inktvis, prachtige koraal, helaas geen manta rays), te kayakken, vissen, lezen, borrelen, heerlijk eten (toch wel) en locale cultuur opsnuiven. Hier vertrek ik om te gaan vissen.

We wisten niet goed wat te verwachten van zo'n cruise, maar het was geweldig. Er waren meer 'jongere ouderen' aan boord en dus was de sfeer prima. Voor onze begrippen was de reis toch nog voldoende 'actief'.

Naast de leisure als gezegd bezoekjes aan dorpjes op de eilanden. Toegegeven, de lokale bevolking wachtte ons wel op met zelfgemaakte souvenirs (hier zijn de dames en kids geduldig op ons aan het wachten), maar geen presse-papiers of een 'sneeuw eiland'. Nienke toonde haar goede kant en offerde zich op door dan maar wat kettingen te kopen.

Op zondag bezochten we zelfs de kerkdienst op het eiland. Het zingen was prachtig en de bewegende meute kinderen in de voorste banken vermakelijk. Helaas vond de 'minister' het nodig om geheel onnodig een donderende methodistische preek over ons allen uit te storten. In Fijian en nog eens flink versterkt door zijn microfoon. Was bijna weggegaan. Toen de rust weer was wedergekeerd na de dienst gaven we dit manneke een rugby bal.

We mochten door het dorp lopen en alles bekijken. Ondanks de relatieve armoe zien ze er prachtig uit. De huizen zijn primitief en de sporen van niet begrepen charity (de plastic buizen en goten hadden veelal niet de bestemming gekregen waar ze voor bedoeld waren) aandoenlijk en verbijsterend. Plastic goten vergaan in een paar jaar in die hitte. Er waren wel wat goten aangebracht, maar zo dat ze de regen boven de deuren en ramen weghielden. Niet om het water te verzamelen.

Niet heel moeilijk om mooie plaatjes te schieten. Deze jongeman droomt er over om de nieuwe Abel Tasman te worden.

We probeerden de vaart aan boord erin in te houden, maar kregen niet elke avond iedereen mee de drijvende disco in.

Hoezo inparkeren, ik leg hem wel even aan de palm boom vast. Nadat we eerst Monuriki/Castaway island (van de gelijknamige film met Tom Hanks) hadden bezocht meerden we aan op Blue Lagoon island (van de gelijknamige film met Brooke Shields). Op een avond hebben we aan dek met heuse popcorn de film nog eens bekeken. Was nog net zo droevig als toen!

Het snorkelen was echt geweldig, zoveel mooi koraal en vissen met de meest fantastische kleuren en patronen. Kun je dagelijks uren doen. ben ook nog een keer mee wezen lijn (hand) vissen. Zowaar vis gevangen, de bemanning kon met echter niet vertellen wat voor vis het was. Wat voor soort vis? Eetbaar!

Tja, leuke waarschuwing. Is net zoiets als de borden hier in NZ met 'pas op voor vallend gesteente'. Nienke is er echter toch niet helemaal gerust op. Met name de bruine kokosnoten moet je bang voor zijn schijnt 't. In de resorts waar we kort verbleven voor en na de cruise, haalden mannen met lange ladders uit voorzorg veel noten weg.

Deze boom kreeg van ons de naam 'enge kreeften boom'.

Op het eiland kregen we een 'lovo', de Fiji naam voor de Maori 'hangi'. Heerlijk eten wordt in palm en bananen bladeren op een hete kolen gelegd en dan begraven. Enkele uren later is het smullen.

Indigenous (inheems) dancing in de avond. Volgens Nienke en vele andere dames om ons heen een waar kijkgenot. Hoewel de amusementswaarde hoog was, was de aanblik voor de dames niet geheel vergelijkbaar met die voor de heren. Een  paar maten te groot zullen we maar zeggen.

Op een ander eiland waren we uitgenodigd voor het eten door de lokale bevolking.

Uiteraard weer met een kleurig en muzikaal ontvangst.

Nadat we eerst werden rondgeleid gingen we in het dorpsgebouw eten. Op de traditionele wijze; gehurkt (beetje lastig met een stijf knietje). En met de vingers! Ik had daar als dokter toch enige moeite mee (niets waargenomen wat ook maar enigszins voor zeepdoor kon gaan op het eiland), maar de krab en vis curry waren gewoon heerlijk. Ik had er natuurlijk niet aan moeten denken want een dag later gaven mijn ingewanden mijn brein toch nog gelijk. Ik heb het bezoek aan het school eiland dus moeten missen. Kon ik wel heerlijk 'De keizerin van Jung Chang' uitlezen, fascinerend boek over Cixi, de weduwe van een jonge keizer, die in feite vele jaren China regeerde en moderniseerde, echte aanrader).

Helaas daardoor wel het bezoek aan de scholen gemist. Veel kinderen zijn hier op boarding school en andere worden door de 'school-boot' gebracht.

Nienke kreeg een prachtige voorstelling door de verschillende klassen voorgeschoteld.

Je kan hier als vrijwilliger naar toe om de leerkrachten te helpen. Natuurlijk zijn allerlei donaties (ruimschoots aan meegedaan) van harte welkom. Het leren gaat hier nog zoals in mijn tijd op de oude dorpsschool. Geen reken machientjes en laat staan computers!

Ondanks de beperkte leer middelen hebben de kinderen veel plezier en zien er gezond uit. Helaas zagen we weinig ouderen op de eilanden. Door hun isolatie en soms afwijzing van westerse geneeskunst staat de medische zorg op een laag niveau. Veel mensen overlijden op relatief jonge leeftijd aan de gevolgen van diabetes en kanker.

Die hitte. Gelukkig was het weer tijd om af te koelen.

Prachtige zonsondergang bij het avondeten.

Daarna nog even 'kava' drinken met de bemanning. De Fijians drinken geen alcohol, maar wel dit spul hetgeen in mijn boek toch wel bij de verdovende middelen behoort. Ik vrees dan ook voor onze kapitein die er wel pap van lust! Het heeft relaxerende en verdovende effecten. Als je een flinke bowl neemt ('tsunami') voel je je tong een beetje gevoelloos worden. Persoonlijk heb ik geen voorkeur voor dit wat bittere drankje, maar uit beleefdheid hebben we een paar keer meegedaan.

Op een van de laatste avonden moesten we per nationaliteit iets presenteren op de bonte avond (ja echt). Bijna iedereen was 'Aussie' op een dame uit de UK, twee afzijdige Zwitsers (die hun familie via Skype op de hoogte hielden van elke koerswijziging) en 4 Kiwi's (we hadden geen klompen bij ons en hebben ons derhalve even solidair verklaard met twee Kiwi's) na. Het idee was natuurlijk dat wij de Haka zouden doen. Het wilden echter maar niet lukken om twee regels uit het hoofd te leren en daarom pasten we de tekst aan en maakten een lofzang op de bemanning.

Verbazingwekkend hoe je dan toch nog na 'Ka mate Ka mate, Ka ora Ka ora (en dat twee maal)' de tekst kan kwijt raken. Het maakte niet uit want de bemanning riep zichzelf, Fiji, tot winnaar uit en dat was geheel terecht. Hun gezang is toch best mooi en ze zongen bovendien vol trots hun volkslied.

De laatste avond was het iets drukker op de dansvloer.

Het eindigde zelfs in het zwembadje. Waarom hadden we dat niet eerder ontdekt?

We konden nog even bijkomen in ons laatste resort. Ik had dat geboekt naar aanleiding van Tripadvisor reviews. We keken wel even op toen de taxi chauffeur begon te lachen toe hij de bestemming hoorde. Het was inderdaad niet groots, maar wel lekker rustig.

Nog een dartel veulentje gezien tijdens de laatste strandwandeling. Ziet er mooi uit, maar helaas constateerden we ook dat er nogal wat vuil lag hier en daar en zelfs kapot glas gewoon op het strand. Ook de sporen van de nieuwe Macdrive waren al zichtbaar. Vooruitgang!? Misschien moeten ze Nienke maar inhuren, die is wel toe aan een nieuwe uitdaging. Na een stroomuitval (computer kapot), een aardbeving en een forse storm (vele takken eraf en een boom omgewaaid) is mijn uitdaging voor dit weekend wel weer bekend. We zijn weer thuis dus. Maar net. Door de zomertijd (was ik vergeten bij het boeken) hadden we maar een uur tussen het landen vanuit Fiji en de vlucht naar Paraparaumu. Na de landing gingen we Speedy Gonzalez het vliegtuig uit, haalden een hele Boeing uit Singapore in, duwden de laatste mensen de Duty free in en waren zo als eerste door de douane. Mazzel bij de immigratie met een 'Nederlandse' ambtenaar en toen een forse sprint naar de national terminal. Net gehaald, maar wel een aanslag op de knie die 's avonds Fiji temperatuur aannam. Anyway, jullie zijn weer helemaal bij.