26 june 2012: Boboti

Tja, vergeet mijn collega tegen zijn vrouw te zeggen dat ik Boboti zou maken voor de potluck dinner. Deed zij dus ook. Kleine Zuid-Afrikaanse overdaad dus tijdens ons praktijk diner. Overdaad, daar klagen ze op het zuider eiland nu ook over. De afgelopen dagen viel er een 'beetje' sneeuw:

Hier het ondergesneeuwde vliegveld van Christchurch. De sneeuw dreigt ook onze kant op te komen. Vooralsnog moeten we het nog doen met bakken regen en hele harde (koude) wind. Toen ik gisteren thuis kwam stonden de vlaggemasten alweer in een 45 graden hoek. Heb ze maar even binnengehaald om te voorkomen dat ze als een uit de kluiten gewassen 'dart' voertuigen op de highway gaan bestoken. De kippetjes en konijnen zaten als verkleumde kleuters dicht tegen elkaar aan. Geloof niet dat de piggies zelfs maar hun hok uit zijn geweest (anders dan om het eten 's ochtends op te schrokken). We zijn natuurlijk extra aardig voor de dieren. Net 20 kg (Avifauna is er niets bij) vogelvoer gehaald en de koeien krijgen heel veel extra hooi.
Op de foto Arthur's pass railway station, een dikke 400 km hier vandaan. Momenteel werkt er een Engelse collega bij ons. Ze hebben een authentiek (lees; vriezens koud) huis gehuurd in Otaki, op het strand. Daar zitten ze nu elke avond dicht tegen elkaar voor het vuur met een electrisch kacheltje tussen hen in zich af te vragen waarom ze de Engelse zomer achter zich hebben gelaten. Zij schrijft daar een fantasy novel en is dus goed in het fantaseren van warmte.

Hier een trein vorige week down south. Stoer niet? Als je maar weet waar je je auto parkeerd!

Hans is even als nobele neighbour doctor naar de praktijk aan het rijden om iets te halen voor de zieke buuf van ver in de 70, hoop dat -ie 't kan vinden. Ach, het is belangrijk om voor de neighbours klaar te staan als je het kunt. Hij maakte vandaag op zijn vrije dag deze foto van onze nieuwe kippies, waarvan er nu 2 aan het leggen zijn! We hebben ze nog steeds geen namen gegeven, want de leden van the royal familiy zijn tenslotte ook in de pan beland by Guy en Lies. Ze lijken ook gewoon teveel op elkaar, te ingewikkeld. Kippies will do.

Toen Hans naar Thelma en Louise ging vanmorgen (kennelijk niet echt vroeg!) lagen de dames heerlijk te pitten in de zon. Konden ze even genieten van warmte in plaats van regen en wind. Maar zoals jullie kunnen zien hier op het Noorder Eiland is winter regen en wind, geen sneeuw te bekennen hoor.

Deze banden (4 stuks!) haalden van van het strand vorig weekend, gedumpt vlak buiten onze propety. Toch wel de moeite waard kennelijk om helemaal naar the beach te rijden en ze te dumpen in plaats van $12 te betalen voor 4 banden op de transfer station waar ze recycled worden. Heel erg aso as well. Wij gaan ze nu gebruiken om aardappels in te planten, banden zijn namelijk prima bruikbaar voor allerlei doeleinden op een rural property. Helaas komt het wel redelijk vaak voor dat we wat vinden vlak buiten de deur, er ligt ook nog een wasmachine tussen de struiken vlak buiten ons hek. Mooi verstopt dus we laten het maar even zo, plastic van the beach nemen we wel mee. Zo zijn weer weer aanbeland hoeveel mensen nog moeten en moeten willen leren over waste en recycling.

Ik heb het dan ook druk met een scala aan projecten, deze week een mijlpaal met het ondertekenen van twee contracten die veranderingen gaan brengen voor green waste recycling. (Zie pagina 47 bovenin). Heb ik de council toch maar weer duizenden dollars aan lawyer fees uitgespaard door zelf de contracten op te stellen en de negotiations te doen. In mijn functioneringsgesprek ga ik dan ook zeker om een schaaltje hoger vragen... Op naar vier grote projecten voor de komende 12 maanden, leuk is dat ik hier echt dingen kan bereiken en veel kan leren. Handig als ik nog eens wat anders wil. Ben wel aan vakantie toe nou eigenijk, maar die tropische eiland trip is nog ver weg in September.

Overigens lieten de kiwi's deze week zich weer van hun humoristische kant zien. Zie deze advertentie voor heuse electrische treinen eens (m.n. de vragen eronder).

De muziek deze week is van Whirimako Black, gewoon om jullie ook eens Maori te laten horen. Ze zingt My funny Valentine in Maori;

19 juni 2012: Spruitjes

Een dappere Nederlandse avonturier monsterde aan op een van de VOC schepen die 'in de Oost' specerijen gingen halen. Overleefde ter nauwernood scheurbuik, bijna overboord geslagen bij het ronden van de Kaap, honger, dorst en nog een hele rits ontberingen gedurende de vele maanden durende reis. Komt hij uitgeput maar voldaan thuis met zakken vol heerlijke specerijen begint zijn vrouw te zeuren over de verval data. Dat overkwam mij dus. Nou geef ik toe dat een ritje naar Davis trading in Petone niet vergeleken kan worden met het ronden van de Kaap (in tegendeel, dankzij de aanwezigheid van de Dutch shop is het zelfs een aantrekkelijk tripje). Maar die veeg uit de pan kreeg ik ook. Nienke, door de koude southerlies min of meer gedwongen wat klusjes binnen te doen, had de keukenlades weer eens aangevallen. Daar bleken nogal wat zakjes 'uit de Oost' met stickertjes van vergane jaren rond te slingeren. Voor mij geen probleem, want cardamom blijft cardamom als het maar niet beschimmeld is. Een zak met ikan teri, moest ik echter toegeven, zou ik ook niet meer gebruiken. Ligt het nou aan mijn inkopen of moet ik vaker in de keuken duiken. Waarschijnlijk het laatste, maar ja, probleem. Vrouwen doen inkopen met een lijstje (las recent in een boek dat die meestal worden gemaakt als tijddoding tijdens het bedrijven van de echtelijke liefde). En dat lijstje matched the geplande maaltijden. Wij mannen doen dat meestal wat ruimhartiger. Denk met weemoed terug aan de markt in Utrecht, kilo'tje van dit, onsje van dat, pondje hier, trosje daar en we zien wel wat we er van maken. Toegegeven, dan eindigde ook nog wel eens wat in de prullebak, maar daar hebben we nu de piggies voor. Mannen gebruiken geen kookboeken, wij lezen tenslotte ook geen handleidingen. Dat maakt het koken leuk. Anders had Panoramix ook nooit de 'Toverdrank' uitgevonden. Anyway, we besloten deze week dus maar eens lekker exotisch te gaan eten. Vanavond Afrikaanse visschotel en op zaterdag neem ik Boboti, het Zuid Afrikaanse nationale gerecht (die winkel zit vlakbij de Dutch shop, vandaar) mee naar de potluck dinner van de praktijk.

Nog geen week nadat een doos Bolsius kaarsen uit Nederland was aangekomen (de hoeveelheid postzegels wogen bijna zoveel als de hele doos) ontdekten we bij de Warehouse een Chinese variant. Weliswaar alleen in de 'Kiwi' kleuren zwart, grijs en ijsblauw, maar een heel stuk goedkoper dan de Bolsius kaarsjes die voor de broodnodige gezelligheid waren geimporteerd. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Hier maken ze slechts onaantrekkelijk geurkaarsen.

Number 7 showt hier een klein probleempje met het hek. Het gras groeit niet hard en dus steken de dames en heren hun hoofd door het hek om zodoende wat calorietjes bij te snabbelen aan gras en boompjes die eigenlijk niet voor consumptie bedoeld waren. Dat kwam omdat de stroom van het hek was uitgevallen. Ik dacht dat even snel te repareren vlak voor het donker werd, maar telkens als ik twee stukjes verroest draad aan elkaar probeerde te knopen brak die ellendige draad weer ergens anders. Uiteindelijk heb ik zo'n 25 meter draad moeten vervangen, in het donker en de kou. Maar ja, doe je het niet, dan begeeft het hek het op een gegeven moment onder het gewicht van een hongerige koe.

Arme Nienke deed zelfs nog een poging om de was te laten drogen in dit klimaat.

Dit weekend hebben we de vegie beds in gebruik genomen. De eerste broadbeans en Brussels sprouts zijn gepland en het ziet er niet slecht uit. Andere groeisels moeten nog even op betere temperaturen wachten. Nou nog een berg grint en wat gaas en we kunnen weer op naar de volgende klus.

Waarom het zo koud is legt deze foto uit. Dat geel/oranje in de verte zijn de Tararua's, de bergen achter ons. Tegen de ondergaande zon kleurt de sneeuw geel/oranje. Wel mooi, maar we moeten heel wat vaker hout halen. Er wonen hier zelfs nog wat mensen die geen enkele vorm van verwarming hebben, anders dan een fles alcohol en wat extra kleren.
Helaas konden de heren voetballers in het zwart ons deze morgen ook al niet verwarmen. Laten we daar maar over ophouden.

Bij het ontbijtje op zaterdag morgen zaten we lekker de krant zaten te lezen bij het knapperende vuur. Op de achtergrond klonk Lucie Silvas en vroegen ons ineens af waarom er nog geen nieuwe CD van haar uit was. Even gegoogled maar dat maakte ons niet wijzer. Ontdekten wel dat haar vader een Nieuw Zeelander is. Daarom hier haar fraaie versie van Metallica's 'Nothing else mathers'

16 juni 2012: 9 jaar

Zo ongelooflijk, het voelt als gisteren, maar het is alweer 9 jaar geleden. Je wordt nog elke dag gemist!

14 juni 2012: Zucht

Ik begrijp dat van Marwijk mijn blog weer eens niet heeft gelezen. Wat een vertoning. Zaten we hier met vrienden klaar, lekker vuurtje, ontbijtje, sfeertje, en dan krijg je dit. Ik geloof niet dat een van de Nederlanders de snelheid van een gemiddelde scoot mobiel heeft gehaald. Het leek wel een schaak wedstrijd. Wij hebben hier schapen die harder lopen dan dit zooitje. Op de bank zat een ouderwetse stofzuiger (Kuyt), maar waarom zou je die inzetten he van Marwijk? Het ging immers allemaal snel genoeg! Sinds de halve finale van de WK habben we geen deuk in een pakje boter meer geschoten. Helaas zijn we nog niet echt uitgeschakeld en moeten we deze martelgang nog een keer doorstaan. Gelukkig moet er vandaag hout gehakt worden. Daarna ga ik onze tuinkabouter overschilderen in de kleuren van de All Blacks.

Toch maar een foto'tje daarvan, want sommige mensen ........      Dit medium mag dan volgens de eigenaar de uitslag fout hebben ingeschat, maar hij gaf het tempo van de Nederlanders zeer accuraat aan.

11 juni 2012: Tijd voor Hollandse nieuwe

4 uur midden in de nacht stonden we op voor …. Eh ja, voor wat? Zit ik daar met een oranje tuinkabouter op mijn schoot, dicht tegen het radiatortje aan (want het is dan fris in huis). Prive euromania, had zelfs oranje sokken en een oranje shirt aangetrokken (niet dat iemand dat zag, want Nienke liet de eerste helft zelfs helemaal schieten). Weten die jongens van ons dat er maar 90 minuten in een wedstrijd zitten? Alsof ze alle tijd in de wereld hadden. Elke opbouw in rusthuis tempo de Denen ruimschoots de kans gevend hun afweer op te kunnen bouwen. Wat een drama. En dat nadat Nieuw Zeeland in de halve finale van de Oceania Footbal Confederation Nations cup verloor met 2-0 van New Caledonia (een eilandje hier in de buurt waar wat verdwaalde Fransen Cotes-du-Rhone en stokbrood verkopen). Embarrassing.

Anyway, sta daarom maar mijn frustraties weg te scheppen, er moet 6 kub aarde verplaatst worden. Was direct na de game nog even naar buiten gegaan. Had ineens zin om wilde konijnen te schieten, maar die hadden de uitslag blijkbaar ook al gehoord. Kan de neiging om midden in de nacht op te staan voor Spanje - Italie en Frankrijk - Engeland ineens met gemak onderdrukken. De glans is er meteen al af. Nu nog een nederlaag tegen de moffen en ik overweeg ernstig me ook voor rugby in te schrijven! De All Blacks wonnen tenminste weer dik van de Ieren eergisteren, 42-10.

Dit weekend even naar Maxwell gereden om twee lampen af te geven. Ik hang nu officieel in een gallery; Black Sands. Pontificaal boven de voordeur. Aardige eigenaresse trouwens, wel lastig om gedag tegen te zeggen, ze bleef maar praten.

Daarna nog even wat collega's (kunstenaars) in Wanganui bezocht en meteen weer heel 'humble' plaats genomen onder aan de trap.

Met veel interesse hebben we in een glasblaas studio staan kijken. Echt leuk, gaan we zeker eens een weekend doen.

Intussen bij ons op het strand een drukte van jewelste. Een seal (gemist), een albatros (gemist) en deze Kingfisher, familie van de Australische Kookaburrah (AKA the laughing jackass).

Tot slot nog 15 manieren om je huisarts te verwennen.

1. Je weet dat de dokter je moet onderzoeken, dus doe je je lange ondergoed aan en tussen dat ondergoed en een one-piece skipak liefst nog 4 of 5 lagen met knooploze kleding.

2. Als de dokter naar je hart of je longen luistert verkondig je luid je mening over de huidige staat van de gezondheidszorg om te kijken wanneer zijn/haar trommelvliezen het begeven.

3. Nadat de dokter alles uitvoerig heeft uitgelegd stel je een vraag die overduidelijk maakt dat je totaal niet naar de voorgaande uitleg hebt geluisterd.

4. Je verblijdt de dokter met de mededeling dat je bijna nooit komt en daarom slechts 10 klachten hebt opgespaard.

5. Om de ernst van je klachten te onderstrepen neem je ongeveer 5 kg aan printouts van internet mee. Als het even kan met adviezen van kleur goeroes, oor-kaars professoren, E-nummer wizzards, urine roerders, iris kijkerds en andere non-medical navelstaarders..

6. Als de dokter net uitvoerig aandacht heeft besteed aan de kleinste klachtjes die je maar kon verzinnen (als ik hier duw krijgt mijn vrouw jeuk, mijn achter-achter neef zegt dat mijn neus uit het lood staat) zeg je, liefst vlak voor het eind van het consult, nog even dat je bloed bij de ontlasting hebt en een paar kilo bent afgevallen.

7. Je belt uitvoerig met de nurses over een spoedafspraak die je nog krijgt ook en vervolgens kom je gewoon niet. De zon schijnt immers weer en een biertje op een terrasje is vele malen aantrekkelijker dan die muffe wachtkamer.

8. Nadat de dokter je heeft uitgelegd wat er aan de hand is volgens hem/haar zeg je: 'Hmmm, onzin, geloof er niets van, je zult echt met een betere verklaring moeten komen'.

9. Bij binnenkomst meldt je dat je hele familie en kennissenkring bestaat uit specialisten die het allemaal beter weten dan een gewone huisarts en dat de dokter dus niet anders hoeft te doen dan eventjes die verwijsbrief te schrijven.

10. Als je gevraagd wordt urine mee te nemen doe je dat in een potje met een niet passende deksel of zo eentje met een fraaie barst in de bodem zodat je de dokter een plastic zakje van de lokale supermarkt kan aanbieden half gevuld met een potje, half met urine.

11. Schoon ondergoed? Hoezo dan, is de dokter vrijgezel?

12. Je tanden poetsen, douchen? Waarom? Het was toch hoog tijd dat die oude vergeelde posters eens van de muur kwamen.

13. Terwijl je 5-tallige kroost de spreekkamer gebruikt als de gymzaal tijdens 'apekooitje' blijf je de dokter aankijken alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is.

14. Voordat de dokter iets kan zeggen zeg je 'Ik weet wat je wilt gaan zeggen, maar dit heeft helemaal niets met mijn gewicht te maken'. 

15. 'Nou ik er toch ben .......', altijd een leuke als je met je partner of kids mee naar de dokter gaat, vooral als je weet dat het druk is.

Nog even een leuk filmpje voor de komende wedstrijd tegen de Duitsers:De muziek van deze week is van de heerlijke nieuwe CD van Joe Bonamassa 'Driving towards daylight:

5 juni 2012: Tristan

Samen met Floris hoorden jij en ik je moeder nu gek te maken met het komende EK.

3 juni 2012: Home sweet home

30 Graden in Amsterdam en sneeuw op de landingsbaan in Wellington (toch maar niet de grond gekust), wat een contrast. Dan moet je toch wel even terugdenken aan de laatste twee warme avonden in Nederland, buiten, in de tuin. Lekkere hapjes (altijd een understatement bij Maaike) bij Han en Maaike en een voortreffelijke BBQ met de familie bij Marjolein. Direct in slaap gevallen in het vliegtuig en dus het eten gemist. 's Ochtends het ontbijtje van KLM (omeletje op salmonella temperatuur) maar overgeslagen, en ik was niet de enige. Je zou toch denken dat al die niet verorberde prakjes moeten gaan opvallen aan het end van zo'n vlucht. Goedgemaakt met wat noodles in Hong Kong en daarna helemaal goedgemaakt met verse sushi op Auckland airport.

Vlak voor Auckland kwam de zon op, altijd goed voor enkele prachtige plaatjes.

Je zou toch zo een duik willen nemen.

Hier zie je Northland vanuit het westen met Karikari pensinsula bovenin. De kustlijn waar je tegenaan kijkt is het begin van 90 miles beach.

Had ik nou mijn hengeltje maar bij me.

Ochtendspits in Auckland. Zoek de file! Na een leuke discussie met de taxi chauffeur die verdwaalde op weg naar mijn auto (die bij Gareth en Jules stond) reed ik langs de met sneeuw bedekte bergen naar Te Horo Beach. Met een flinke lading Nederlandse films en de haard aan is het aardig uit te houden tijdens de koude avonden.

Dit lange weekend, dank aan queen Elisabeth, weer aandacht voor de vegie beds. Nienke heeft net een lading verse poep uit onderhandeld met de koetjes. Vandaag 7 kubieke meter topsoil besteld (14 keer op en neer rijden met de trailer was niet heel aantrekkelijk).
Al met al al zo'n 1000 dollar in die vergies beds gestopt. Dat is zo ongeveer 250 kg Brusselse spruitjes hier. Daar kan je wel even van eten, maar die hebben dan ook niet gerijpt op onze hooi/bladeren/koeiepoep/karton van wijndozen.

Ook net een 300 liter diepvriezer gekocht om straks de lekkere sirloins en T-bone steaks van onze koetjes in te stoppen. Met de prijs voor de koeien, het slachten en verwerken bij de slager erbij is de kiloprijs uiteindelijk niet heel veel lager dan in de winkel. Maar 't is wel lekkerder en we zijn bijna 'self sufficient'! Nu nog een wijngaardje ...... Vandaag sluiten we af met een prachtig nummer van Melody Gardot van haar CD 'Bye bye blackbird': En het net zo mooie Summertime van dezelfde CD met alleen maar vocals en Spaanse gitaar: