27 december 2013: Rafting pictures

Omdat Pieter onze auto mee had genomen (mijn midlife crisis maakte ineens een geluid alsof er een aantal lege flessen onder de auto hing  en we hadden echt alleen maar volle IN de auto) kon ik onze rafting foto's niet laten zien. Die lagen immers in het verkeerde dashboard kastje.

Anyway, hier zijn de plaatjes. Als ballast hadden we een Aussie 'happy chocolat' maker bij ons. Deze man bleek een geheel eigen uitleg te hebben van het begrip 'synchroon'. Ondanks zijn onbeholpen pogingen iets bij te dragen hebben we met puur Hollandse kracht het einde gehaald. Zijn Poolse lichtgewicht partner (!?!we're still puzzled?!?)  droeg iets meer bij.

Het was niet de Franse Isere (duidelijke zwaarder) maar desalniettemin een leuke ervaring.

De Tongariro river bestaat voornamelijk uit kraakhelder smeltwater van de Mount Ruapehu, maar dat was geen bezwaar om even te zwemmen.

Zelfs mijn dappere eega!

Aan het eind nog even een wilde bocht onder het toeziend oog van de chauf met camera.

Ondanks het harde werk blijven de glimlachjes op de gezichten.

Uiteraard eindigd alles weer in de tuin. BBQ op boxing day. Sorry guys, het wordt vervelend ik weet het!

Rest ons jullie allemaal vast een gelukkig Nieuwjaar te wensen.

25 december 2013: Tristan

22 december 2013: Tongariro met familie.

Pieter en Doeke (schoonbroer en neef) zijn in Kiwiland aangekomen. Anderhalve dag Auckland en al dolfijnen en walvissen gezien. Wat een mazzelaars.

Als toetje nog een lekkere BBQ met een koele Tui bij ons in de tuin en de voorspellingen voor het weekend: 20+ en blauwe lucht.

En dan op pad voor de volgende Kiwi experience. De Tongariro Crossing, enigzins modified by us of course. Het laatste deel van de wandeling is namelijk pretty boring en dus hadden we een verrassing voor ze in petto.

De eerste rust pauze halverwege de eerste klim. Tussen Pieter en Nienke kun je op de achtergrond de 140 km verder gelegen vulkaan Taranaki zien liggen.

Poseren voor Mount Ngauruhoe, ook wel genaamd Mount Doom (uit Lord of the Rings).

De Red Crater op de voorgrond met de tot voor kort nog actieve vent met Mount Ngauruhoe op de achtergrond.

Gevaar? Waar dan?

The Emerald Lakes en links the Blue Lake en op de achtergrond Lake Taupo. Absoluut de moeite waard om daar even de zwettkliertjes voor aan te zwengelen.

Emerald is echt emerald in het zonnetje, wat een kleur.

Lunchen bij dit meertje waar de stoom uit de wanden blast is echt een van de meest relaxte dingen die je kan doen. Konden die rotte eieren niet vinden in de lunch.

De heren hadden niets te klagen. Horen we al emigratie plannen? Toch maar niet een frisse duik genomen. Al hoewel, hoef je je voorlopig niet meer te scheren.

De Red Crater op de voorgrond, Mount Doom er achter en Mount Ruapehu vol met sneeuw erachter.
Dit alles gefotografeerd vanaf de Blue Lake waar Nienke nog even naar toe wou. Daarna weer dezelfde weg terug (we kwamen immers voor de vulkanen). Uiteindelijk ruim 20 km gelopen en een kleine 900 meter geklommen.

En dan worden we beloond met 'fush'n'chups'. Op zijn Kiwi's. Natuurlijk heel verfijnd met een glaasje Norton Estate Viognier. Volgende week ons avondtuur op de Tongariro River.

16 december 2013: shiraz of merlot.

Mijn lieve eega roept dat ik in de penopauze/mid life crisis ben beland. Ik heb namelijk mijn boodschappentas op wielen verruilt voor een echte auto. Niet zo'n voorspelbare bromfiets voor de oudere jongeren maar een Nissan Terrano G3m-R 5dr Wagon uit 1997. Tja, geen jonkie meer. Een nieuwe had vrees ik echt heibel opgeleverd thuis. Dit beestje zag er nog heel aardig uit voor zijn leeftijd. Geen roest, 200000 op de teller, diesel, automaat, etc. In feite heb ik helemaal geen verstand van auto's. De stereo moet het goed doen en dat is het. Ik heb dus helemaal tegen mijn principes gehandeld want alles was goed aan deze kar behalve de stereo.

Dacht eerst nog dat het de diesel was, maar bij de eerste tonen van Fat Freddies Drop begon er reeks veren door de auto te springen. Hoe leg ik dat nou uit aan mijn vrouw. Dus maar een speurtocht op het internet begonnen; hoe vervang ik de speakers van dit type auto. Men was het er in ieder geval over eens dat het 5x7 inch boxen waren, dus die bestelde ik maar vast via het net. Speakers komen binnen en dus aan de slag. Na veel puzzelen kreeg ik het binnen werk van de deuren af.

Meteen bleek waarom het geluid zo beroerd was, de vering van de boxen was helemaal vergaan en de speakers waren nog goede oude 15 watt Clarion speakers, geen partij voor de 60 watt radio waar zoonlief van de vorige eigenaar waarschijnlijk een keer te veel aan de volume knop had gejengeld. Helaas bleek het eensgezinde Terrano forum (mijn nieuwe internet vrienden) op het net geen gelijk te hebben. Deze bolide was uitgerust met 6 inch speakers en dus pasten de fonkelnieuwe Sony speakers niet in de uitsparingen. Om de wagen nou met de slijpschijf aan te vallen ging me te ver en was waarschijnlijk ook moeilijk aan Nienke uit te leggen geweest.

Dus maar weer nieuwe (en duurdere) speakers besteld. Wat solderen, nog wat gepuzzel en ik had aan het eind niet eens schroefjes over. Zelfs niet eens een van die rare plastic dopjes gesneuveld. Best wel trots, en een heerlijk geluidje. Nu eens kijken of mijn midlife crisis ook nog een bull bar en extra koplampen (voor de jacht) kan bestellen (grapje!).

Met dit weer speelt veel van het leven bij ons zich in de tuin af. Of in zee (al op een heerlijk zomers temperatuurtje). Met die hitte is het heerlijk in het water. Ook Dick en Whetu kwamen even afkoelen.

Whetu kon zelfs nog even met de kleine egeltjes spelen. Pa egel kwam niet protesteren want die was inmiddels in een rattenval gesneuveld. Hoe moeten wij nou weten dat egeltjes ook van pindakaas houden? Wel eens een egel gezien op de Elfstedentocht?

Anyway, het werd weer een heerlijke avond met muziek, vuur en wijn. Verveeld nooit.

Er werd nog lang gediscussieerd over de toekomst van post-Mandela South Africa, de toekomst van de Otaki shops post-new-highway, de prijzen van concert tickets in New Zealand en wat een betere volgende keus zou zijn, een Australische shirax of een Hawkes Bay merlot.

Het tennis is afgelopen. Derde geworden in beide competities. Wel balen, heb in de interclub competitie geen wedstrijd verloren op mijn lies spier opgave na. Volgend jaar geen sub-twintigers meer in ons team. Voorlopig even andere sportieve bezigheden zoeken. Dit weekend met Pieter (schoonbroer) en Doeke de Tongariro Crossing lopen en de dag erna de Tongariro river afraften.
Na het success van de Routeburn track heb ik Nienke eindelijk kunnen overhalen om de Crossing mee te lopen.
We sluiten af met funny New Zealand drug driving ad (ernstig dat het zo moet natuurlijk, maar de uitvoering is leuk):

11 december 2013: Zomer feestjes

Woof is weer weg. Een heleboel vakjes op de lange lijst die Nienke voor me gemaakt had op de iPad kunnen worden afgevinkt. Dank aan Martijn. Toch best handig dat paar extra handen. Kost wat bier maar OK. Nu de tuin en het weed in de weilanden nog. Als iemand nog een dochter met groene handjes wil stallen voor een paar dagen .....

We hebben samen een houten hek gebouwd rond de enorme flax in het voorste weiland (Nienke kon het niet waarderen dat de stiertjes op de bladeren sabbelden), de stockyard gerepareerd (er zou nog steeds iemand helemaal uit Auckland komen om onze enige tweejarige stier op tuberculose te komen testen. Het geld kan niet op immers.), een retaining wall gebouwd en alle tuinmeubelen geschilderd. Dankzij Martijn ligt er nu een grote stapel hout naast het huis voor onze tuin vuurtjes.

Martijn maakt dudielijk dat wij nog even moeten oefenen met fotograferen.

Daarbij heeft hij geprobeerd om ons wat foto techniek bij te brengen. we zullen zien. Moet zeggen dat ik deze twee foto's niet gemaakt zou kunnen hebben. Heb wel inmiddels mijn statief zonder Tom Tom weten te localiseren en onder het stof vandaan gehaald.

Die vuurtjes zijn wel heel erg lekker. Ik heb inmiddels 4 geluidsboxen buiten opgesteld zodat we met grote regelmaat tuinfeestjes kunnen geven. Willem en Carla kwamen het als eerste uit testen.

Where are the guests?

Vervolgens kreeg ik het hele Medical Centre op bezoek voor de jaarlijkse Christmas function.

Ik had die morgen nog een vruchteloze poging gedaan om tennis competitie te spelen. Helaas zijn Kiwi's behoorlijk eigenwijs en ondanks mijn sombere voorspellingen begonnen ze vol frisse moet aan de wedstrijd. 5 games verder sopte iedereen van de baan af en lieten we de stortbuien verder voor wat het was. Thuis grepen we de gelegenheid echter aan om toch wat op te ruimen en ontdekten dat er nog een ping pong tafel (bijgenaamd de 'leg het daar maar even neer') in de garage opgesteld stond en de carport ook flink groter was dan we dachten (dus daar komen die ratten vandaan). Nienke zag laatst een touwtje hangen onder haar auto en trok eraan. Bleek een dode rat te zijn!

Wedstrijdje vuur staren.

Op een na was iedereen aanwezig en dus hadden we ineens 40 gasten. Dankzij een cateraar en onze wijnkelder waren er echter nauwelijks voorbereidingen.

Dr. Sherry op de drums.

Ik had nog een muziek kwis in elkaar gedraaid voor het geval er naar gespreksonderwerpen gezocht moest worden, maar dat bleek niet nodig. Het was een hele leuke avond. Met twee gitaren en bongo's rond het vuur.

Het was nog nooit zo laat geworden op een praktijk party en de laatsten vertrokken rond 1 uur. We hebben de lat lekker hoog gelegd voor volgend jaar. Ook voor de komende weken is de tuin meerdere malen besproken. Volgende week komt Yvo, mijn oude tennismaatje, met de familie langs en woensdag staan Pieter en Doeke op de stoep. Daar gaan we volgend weekend mee wandelen/raften/speedboaten.
Als afsluiter het nieuwe Air New Zealand filmpje over de nieuwe hobbit film, niet dat we gaan kijken, maar de heisa er omheen blijft toch leuk.

30 november 2013: Pech in drievoud.

Je moet altijd voorzichtig zijn als je een lange wandeling gaat maken en jezelf vooral niet blesseren van tevoren. Toen we dus competitie moesten spelen op zaterdag en het regende wat wilde ik niet echt spelen. Maar ja, kiwi blokes zijn niet bepaald van suiker en dus gingen we gewoon de baan op. Ik had de keus; met bril op kwamen er ongeveer 20 ballen tegelijk mijn kant op, zonder bril slechts een vage. Niet echt ideaal. De dubbel werd desondanks eenvoudig gewonnen, maar ik gleed nog wel even uit op de natte baan en verrekte mijn liesspier. Oh joy. De single spelen ging dus niet meer en ik zag het wandelen ook al somber in. Gelukkig zakte de pijn wel weg de dagen voor de tocht, ondanks het verschijnen van een blauw/geel/groene plek.

Het zicht vanuit onze hotel kamer in Queenstown.

Oefen wandelingetje lang het meer in de morgen.

Men zegt dat we inderdaad de Routeburn track gelopen hebben. Moeilijk te zeggen. Op dag twee, het hoogtepunt van de tocht, hebben we slechts wolken en water gezien. De regen kwam met emmers naar beneden en het pad was veranderd in een kolkende waterval. Mijn nieuwe waterproof wandelschoenen bleken hun naam geen eer aan te doen en ook de gaitors bleken met tweerichtingsverkeer geen enkele moeite te hebben. We werden wakker met regen en gingen naar bed met regen. Balen, te meer daar we de dagen daarvoor in Queenstown geacclimatiseerd hadden in de stralende zon onder een strak blauwe hemel.

Lake Marian, het schoonste water in NZ.

Spooky trees, Frodo, waar ben je?

Dag 1 ging prima, met een rugzak vol met onder andere, zoals later bleek, enkele overbodigheden (1 1/2 l. drinkwater, zwembroek en telelens) klommen we rap de berg op en bereikten zonder problemen Lake McKenzie. Onze groep bestond uit een grote groep Japanners (inclusief een 78 jarige) en verder Aussies en 2 Amerikanen en Denen. En wij natuurlijk, de trotse Hollandse delegatie met onze Kiwi vrienden Jane en Shane (die voor het eerst in zijn leven schoenen had gekocht, prachtige bergschoenen van de Schoenenreus). De gidsen kwamen uit Japan, Australie en Amerika, dat gaf een 'real Kiwi gevoel'. Deze jonge dames bleken opvallen weinig kennis van de NZ flora en fauna te hebben ('dat zwarte vogeltje is een rifleman', helaas, het was een tomtit).

Eind van dag 1; Lake McKenzie.

Afzien op zo'n zware klimtocht.

Door de overvloed aan water was de luxe tour toch wel lekker. In de luie stoel voor de open haard met een Speights in de hand was het prima bijkomen. De eggs benedict bij het ontbijt en de zalm moot met prima wijn waren wat mij betreft wat over de top, maar m.n. de warme douches, het drooghok en goede bedden waren welkom. De laatste dag begon nat, maar al afdalend werd het beter en beter. Shane vierde dat door zijn schoenen uit te doen en tot verbazing van de gidsen blootsvoets de berg af te dalen. Toen we de laatste rivier overstaken was het inmiddels weer mooi weer geworden.

Het enige voordeel van veel regen, mooie watervallen.

Almost back in the civilised world.

En zo zaten we een dag later een beetje gedesillusioneerd aan de rand van het meer. In het zonnetje en weer onder een strak blauwe hemel. Belt Maartje hoe laat ze ons ook al weer moest halen van het vliegveld. Mijn reisleidster kijkt voor de zekerheid nog eens op de tickets en ...... @#$#@^*@^%@, we hebben onze vlucht gemist. Omdat we op de heenweg rechtstreeks van Wellington naar Queenstown vlogen ging Nienke ervan uit dat we ook zo terug vlogen en had dus slechts naar de laatste vluchttijd gekeken op de itenerary, zich niet realiserend dat dat de tijd was van de vlucht uit Christchurch. Daar moesten we echter nog wel eerst naar toe vliegen! Nog een sof, nu mochten we voor heel wat extra pecunia eerst 1000 km naar het Auckland vliegen om daarna weer 500 km terug naar Wellington te vliegen. Bummer, zoals ze hier zeggen. We praten maar liever niet over de prijs per Routeburn km, maar laat ik het zo zeggen, mijn auto rijdt een heel stuk zuiniger!

Woest.

Laatste lunch.

Een dag later zagen we Jane, onze wandelpartner weer voor een concert. Wist ik veel dat Passenger zo populair is bij de jeugd. We kwamen aan bij de Opera hall en het leek wel alsof heel de Wellington region op schoolreisje was. Op een paar volwassenen na krioelde het van de teenagers. Helaas is een concert volgen met dit soort wezens net zoiets als een glas museum bezoeken met een tros neushoorns. Op volstrekt onwillekeurige momenten knallen oerkreten (imitatie van de Amerikaanse simpletons) uit hun halsjes. Verder lallen ze zo hard mee met de muziek (en er was er geen bij die bij om het even welke talenten show de cut gehaald zou hebben) dat ze net zo goed de radio aan hadden kunnen zetten. Natuurlijk moet elke poep en scheet onmiddelijk doorgetwitterd of gefacebookd worden en het antwoord wordt direct uitgebreid besproken met miss Acne 2013 ernaast. Volgende keer toch maar eerst checken of een een leeftijdsgrens is.

We made it!

Gelukkig ging het in de sport beter. Net voor vertrek de berg op won New Zealand in de league world cup met 18-20 van de Britten door te scoren in de laatste minuut, Shane en ik konden in de pub in Glenorchy (het eerste dorp na de berg) zien hoe the All Blacks na de officiele speeltijd nog van Ierland wonnen en natuurlijk het allerbeste; Ajax won van Barcelona. Heerlijk, ik heb Roger, mijn Catalaanse collega, al een keer of 30 gevraagd wat de uitslag ook al weer was.

Foto vanaf de bus terug kijkend. Slecht weer? Waar dan?

We sluiten dan maar af met een filmpje van iemand anders die de tocht heeft gelopen met een zonnetje. Een volgende keer wellicht:

23 november 2013: Queenstown



De oppas kids van vorige week.

'It smells your fear' zei de bewaker op het vliegveld toen Nienke door het poortje liep en het alarm afging. Kiwi humor. Wat een heerlijk land is het toch, je stapt op het vliegtuig alsof het een bus is en zo zit je 700 km verder van hetzelfde zonnetje te genieten. Om aan te geven hoe klein dit land dan ook wel weer is, in de plane zaten we naast onze buren en achter onze overburen. Het wordt inderdaad tijd dat ze dat vliegveld tegenover ons gaan bouwen. We zitten inmiddels in Queenstown om te acclimatiseren voor onze 3 daagse wandeltocht. Dat gaat ons verrassend goed af, het is hier 25 graden in de zon en we kruipen van terrasje naar terrasje. Overal straat muzikanten en gezellige mensen. Omdat de vervelende weerman toch roet in het eten wil gooien (er is toch heel wat water voorspelt in de bergen) heb ik toch maar nieuwe schoenen gekocht. Mijn oude zijn 'ademend', maar ik ben bang dat ze ook de verkeerde kant op 'ademen'. Had uit voorzorg mijn oude soldatenkistjes meegenomen, maar die kraken inmiddels als een oude YF16. Mijn vervanging mag trouwens wel op iedereen schieten (weer een duur statiefje wat onze Tweede Kamer heeft besteld). We denken dat we alles voor een geslaagde tocht bij ons hebben. Alleen de schemerlamp en de eettafel paste niet in de rugzak.

Het jonge geitje van Guy en Liesbeth

De week ervoor hebben we het lekker rustig aangedaan. Ik wat werken met Woof (Martijn) op de property en Nienke nog een dagje extra centjes verdienen. Zo'n wandeltochtje kost tenslotte wat. En mijn midlife crisis ook. Heb uiteindelijk toch mijn winkelwagentje (de kleine RAV4) verruilt voor een echte auto, een Nissan Terrano, een lekker asociaal grote 4WD diesel. Hoef nu niet meer bang te zijn dat bij een frontale botsing met een possum de airbags mijn spontaan mijn wangen masseren.

Niet wat je denkt!

Natuurlijk de bbq met vrienden. Ik kan dit uitleggen, het is niet wat je denkt. De cohesie van de worst delen blijkt niet erg sterk als je er in het midden een driftwood stok in steekt. Daarom ziet dit er wat vreemd uit.

Volgende week dus heel veel mooie foto's van NZ.

Avond buitje.

Vrienden van de brandweer op bezoek.

Dit zijn foto's van onze nieuwe vrienden. De lokale brandweer. Kwam maandag thuis en dacht dat Nienke al de bbq had gestart. Bleek het vuur toch van de beach te komen. Het driftwood stond in brand en de wind blies onze kant op. Woof en ik hebben eerst nog geprobeerd met wat emmertjes zeewater te blussen, maar dat bleek toch vrij vruchteloos te zijn. Toch maar 112 gebeld. Oorzaak? Sigaret? Aangespoelde fles in de zon? Rommel in ieder geval.

Toch een klein uurtje geblust.

De muziek van deze week is van een Spaans dorp waar een orkest een
klein meisje (en alle andere omstanders) verrast. Wie zegt dat kinderen niet van klassieke muziek houden? Uit Beethovens 9de: