29 juni 2018; Nienke verdedigde het ford.

Het kriebelt steeds meer nu de 2e September dichterbij komt. Nienke is vandaag aan haar laatste werkdag begonnen. Het is koud buiten, er ligt een beetje ijs op het dek en het gras is wit. We hebben er zo'n zin in. De voorbereidingen gaan goed. Daarom ook een liedje van een Chileense zangers hier. Bárbara Muñoz met Por Amarte Asi, niet haar eigen liedje trouwens, maar het brengt ons wel in de sfeer.

Nienke heeft een paar fraaie plaatjes geschoten in onze tuin, o.a. deze fraaie, waarvan ik de naam weer kwijt ben. Volgens Nienke weet ik alleen van tulpen en gladiolen, dus ik leg me neer in mijn rol van domme echtgenoot. Ik noem hem gewoon een oranje pijl.

Intussen was in Kaikoura het weekend weer aangebroken. Ik kon helaas geen collega's warm (!) krijgen om in de kou weer te trotseren en dus moest ik er in mijn uppie op uit. Mount Lyford was het doel deze keer. Helaas geen overschot aan fraaie wandelingen daar. Ik vond nog wel een aardige waterval en een lekker plekje in de zon om te lunchen, maar verder was er niet veel uitdaging. Omdat het een ski gebiedje is was de tocht naar de top` afgesloten. Daar waren diggers bezig het ski seizoen voor te bereiden. Die grote machines maken nog wel eens wat steentjes los en ik heb de afgelopen jaren al genoeg blessures gehad.

Na de boterham met pindakaas terug naar Kaikoura dus.

Nog even uitgestapt om te kijken hoe ik nou bij 'Snow flake', de hoogste piek bij Kaikoura kon komen, maar ik zag geen weg er naar toe.

Dan nog maar even de Peninsula walkway doen. Het was duidelijk middag dutjes tijd. Heerlijk toch als je je helemaal nergens druk over hoeft te maken. Gewoon lekker liggen bakken.

Ik had de beweging wel nodig want zo'n hele week achter een bureau zitten is toch niets. Opstaan in het donker en 'thuis' komen in het donker. De enige activiteit in die week is het hakken van wat hout.

Toen ik bij het huisje arriveerde lag een een grote stapel haardhout voor me klaar, had de praktijk laten bezorgen. Er waren slechts 3 problemen. 1. het was geen gedroogd hout (normaal moet het minimaal 1 jaar droog liggen ergens anders brand het niet goed en rookt het enorm), 2. het regende keihard en dus was alles doorweekt en 3. de stukken waren allemaal zo groot dat ze niet in de haard pasten.

Het huisje dat voor mij gehuurd was is vrij volledig ingericht, maar een essentieel onderdeel ontbreekt: isolatie. Langs de 'gezellige' lampen in het plafond kon ik zo de dakplaten zien. Waarschijnlijk begaf de TV het dan ook door de kou. Nou kon ik mezelf wel bezig houden met het Zuid Amerika boek en Spaanse taal lessen, maar nieuws volgen is ook wel weer aardig. De nieuwe TV kwam natuurlijk de avond voordat ik huiswaarts ging!

Geen tijd gehad om die TV te testen want ik had die avond dienst. Dat heb ik geweten ook. De hele avond en nacht bezig geweest. Vingers tussen de deur (altijd een rare zin gevonden), een overleden patiënt waar de staf geen raad mee wist (nog nooit het mortuarium in de kelder gebruikt), etc. Lag net in bed om 2 uur 's nachts toen de pieper weer ging. Op het schermpje van de pieper (ja lekker modern) meende ik 'MVA (motor vehicle accident) near Goose bay on SH1' te zien. Sprong in de wagen en reed met zwaailichten (nog steeds 1 baans daar) zuidwaarts, denkende dat ik dat ongeval vanzelf wel tegen zou komen. Na enige tijd rijden en niets gezien te hebben toch maar even de beeper checken. 'Half moon bay!', dat is noordelijk, sukkel! Gelukkig had de ambulance met volunteers de patiënt, een nachtelijke verkeersregelaar, die miraculeus aan de dood ontsnapte nadat een vrachtwagen over haar wachthuisje was heen gereden, al opgepikt. Was net eerder bij het ziekenhuis  dan de ziekenwagen, waar ik beschaamd mijn geklungel bekende.

Anyway, intussen had Nienke andere zaken aan haar hoofd in Kapiti. Toen Nienke van een etentje thuiskwam vond ze een rat die met het hoofd in de rattenval rondjes 36.3 draaide in de carport. Die moest uit haar/zijn lijden verlost worden. De eerste klap met de schop brak slechts de staart, maar de tweede maakte aan het gedraai een end. Dapper? Eh...

De laatste morgen in Kaikoura, prachtige view vanaf de parkeerplaats van het ziekenhuis.

Nienke was dus met de laatste dagen op haar werk bezig en had een team workshop georganiseerd op onze property. Heel veel werk ingestopt en een geweldig resultaat.

Dankzij Nienke was het team veel beter gaan presteren en hadden weer plezier in het werk. Ook haar opvolger was erbij die dag. De beste man komt in een gespreid bedje terecht.

Inmiddels de 'reference letter' gezien die haar manager voor haar geschreven heeft. Petje af voor die dame van mij!!!!!!!!

Wilde ik net eens vroeg opstaan om het voetbal te bekijken (Zweden-Duitsland in dit geval), rijdt een van onze dorpsgenoten een power pole omver. Zonder stroom doet de router het niet en is er dus geen internet. Dan mag de laptop nog een volle batterij hebben, maar dat helpt niet!

Geen probleem voor ons, dan vermaken we ons wel op een andere manier. Naar buiten en de fakkels aan.

Onze hot tub heeft geen stroom nodig, alleen een paar blokjes hout.

Deze week met vrienden een 'wine tasting' gedaan. Helaas had de eigenaar van de slijterij een foutje gemaakt. Geen verwarming. Koud voor ons, maar nog veel erger, koude wijn. Toch zonde dat je een fles Taylors The Visionary van een slordige $170 als ijsblokjes moet proeven. gelukkig was het wel gezellig!

Gisteren toch weer mooi weer. Tijd voor een laatste rondje (lidmaatschap loopt af). Ging nog goed ook, geen balletjes verloren en zelfs een paar gevonden!

In een T-shirtje zelfs op een gegeven moment, en dat met de sneeuw op de achtergrond.

En de week eindigde fantastisch. Al speelt het Baltische blaas voetbal team tegen de Duitsers, dan zal ik de Balten supporteren. Als de Duitsers maar verliezen. Wat een festijn dus om de Koreanen de Duitsers zien te vernederen, en dat in de typisch laatste 'Duitse' minuutjes. Zo is die WK toch nog leuk. En al die geweldige grappen die meteen via de Whatsapp binnen komen. Deze dan omdat hij zo leuk is!
Tot slot nog een liedje, een cover van Eric Carmens 'All by myself', in het Spaans 'Sola otro vez', door de Chileense Carolina Soto. Wat een stem.

16 juni 2018: Floris

15 years ago we had to say goodbye to our brave Floris. Feels like yesterday. Glad we're still together Nienke my love.

Sometimes I make choices
Sometimes they make me
Lonesome distance between here
And where you think I should be
Someday we may look back and laugh
At all that could have been
But tonight the bottle wins again
Broken hearts and broken dreams
Turns out they weight the same
Passed down through generations
Like the family name
There's a gilded coat of arms
For those who heal from within
But tonight the bottle wins again
So meet me in an hour
We'll have just one or two
You pretend to listen
I'll act like I hear you
I know you'll always be there
Ain't that a true friend
Tonight the bottle wins again

Ben Harper

12 June 2018: Kaikoura revisited.

Omdat ik er vanavond helemaal voor in de stemming ben een nummer van good old Rory Gallagher; 'What in the world'. Heerlijke blues.

De reis naar het zuiden ging niet zo voorspoedig als ik had verwacht. De snelweg, die klaar zou zijn, bleek toch niet zo 'af' als gezegd. Door enorme regenval waren er wat slips en werden de diverse 'potholes' vrij zichtbaar. Er is duidelijk nog veel werk te doen.

Het weer kan echter snel veranderen en in het weekend kon ik er toch op uit trekken met de net gerepareerde camera. Galapagos stofjes van de sensor verwijderd.

Deze zijn echter van mijn telefoon, want ook al waren de stofjes verdwenen, ik had de verkeerde voorkeuzestand nog aanstaan en dus waren vrijwel alle foto's nogal blauw.

Zoals hier.

Voor de zondagse wandeling was hij zelfs wat zwaar. Dus alleen de telefoon mee. Net als vorig jaar beklom ik Mount Fyffe, maar nu helemaal tot de top.

Met een groep collega's gingen we monter op pad. 28 km lang en 1602 m hoog. Ik denk dat de hond de tocht zeker 3 keer gedaan heeft.

De hut, waar de meeste mensen een nacht verblijven.

Wij liepen echter door en moesten en zouden de hele tocht in een dag doen.

Erg stijl op stukken en net boven de hut kwamen we de eerste sneeuw tegen.

De Alpen van het Zuider Eiland.

Vlakbij de top kniehoog door de sneeuw (I know, niet op deze foto).

En dan op de top een fantastisch 360 graden view.

De co-assistent had zelfs biertjes omhoog gesjouwd.

Uitzicht over het schiereiland waar Kaikoura ligt.

View naar het Noorden. Als je op de foto's klikt worden ze groter.
Het plenst echt neer op het moment. Wij zijn gezegend met zo'n 5 cm regen vanavond. En de 3 toegangswegen zijn al afgesloten waardoor een collega niet eens meer kan komen helpen. Rivieren overstroomd, etc. In ieder geval doet de oven, de haard en het internet het weer. De eerste week was even afzien. Kijk nu al uit naar het weekend, weer mooi dan en dus een nieuwe tocht. Terug komend op de muziek, 'What in the world indeed' Cheers.

Wow, het regent nu zo hard, het lijkt wel of het huis onder een waterval staat. Nog een nummertje dan; 'The sky is crying' door Gary B.B. Coleman, het is immers een echte bluesy night. 

3 juni 2018; De bus zakt bijna door zijn wielen.

Tijdens het klussen weer op wat nieuwe muziek gestuit. Heerlijk. Hier een paar nummers om de dagelijkse sleur breken. Om te beginnen 'Sad trombone' van Sting (met Shaggy) van de nieuwe CD '44/876';

Ik geloof dat dit mijn eerste selfie ooit is. Ik was bezig het roest van de deur van onze bus te verwijderen en daarna te plamuren en te schilderen. Zag mezelf in de ruit van de auto en dacht dat het wel een aardig plaatje zou zijn voor Nienke's nieuwe telefoon. Kan ze aan 'mijn icoontje' toevoegen. Voor de zoveelste keer vern....t door Microsoft. We hebben beide Windows phones en die eikels houden er weer mee op. Vergoeding? Nee hoor. Dus werk ik wel met een MS Office die van de vrachtwagen gevallen is, om het te compenseren.

Die lampjes komen wel vaker van pas trouwens. Een dag later kregen we een stormpje over ons heen. Ineens ging al het licht uit. Stroomstorinkje. En zo hadden we op een doordeweekse dag ineens een romantisch dinertje.

Na een 'wenningsfase', gescheiden door een 12 volt gevoed hek, mochten de oudere dames het nieuwe grut van dichtbij gaan bekijken. Grappig is dat niet het nieuwe stiertje, maar het jonge kalfje ineens de baas lijkt te zijn.
Het volgende nummer is van de alweer verrassende Glen Hansard, het nummer is 'Wreckless heart' van zijn nieuwe CD 'Between two shores';

We bleken toch wel wat stormschade te hebben.

Dick kwam een handje helpen en kreeg daarvoor als dank een trailertje haard hout.

Alle restjes waren voor mij. Het was allemaal nogal nat, maar als je maar de kritische temperatuur bereikt (paar druppels benzine en wat karton helpen altijd) brand alles.

Toch maar weer even de vrienden van de rode auto gebeld om ze te waarschuwen voor telefoontjes van verontruste stadslui die nu achter ons wonen. Er ontwikkelde zich namelijk een beetje rook.

Genoeg om ons hele huis vanaf 10 m. volledig onzichtbaar te maken.
Het laatste nummertje vandaag is van de nieuwe CD van De-Phazz van hun nieuwe CD 'Black White Mono', hier het nummer 'Spoiled';

We waren uitgenodigd voor een verjaardag feestje (80e) van een goede kennis. Bleken we toch veruit de jongste te zijn. 

Dit tafereeltje ziet Nienke elke morgen als ze naar haar werk rijdt. De opkomende zon kleurt het landschap en de besneeuwde bergtoppen maken het plaatje af.
Ik heb vandaag de bus ingepakt. vertrek morgenvroeg weer naar het Zuidereiland voor een 3 weekse klus in Kaikoura. Door met de bus (en de ferry) te gaan omzeil ik de 23 kg beperking van Air NZ. Heb nu zoveel meegenomen dat het wel lijkt alsof we al aan het verhuizen zijn. 3 kg handschoenen, beanies en andere warmhoudspullen. Vandaag met Nienke zelfs een 'moderne' jas voor mij gekocht. Was in de aanbieding omdat Kiwi's nu eenmaal niet in een oranje jas willen lopen. kan ze me straks in Chili makkelijk terug vinden. Dat opruimen gaat trouwens van een leien dakje, al is het wel moeilijk om boeken te slijten. Zelfs gratis weggeven is nauwelijks een optie. Inmiddels hebben we een aantal minder interessante exemplaren maar aan het vuur vertrouwd, het is tenslotte winter! Geen Chinese of Duitse invloeden trouwens!
Right, volgend berichtje uit het koude zuiden.