23 februari 2015; Vakantie om de hoek

We hebben weer een van de grote 'walks' gelopen. Daar zijn er hier 9 van. Na de Routeburn en de Rakiura track hebben we nu Lake Waikaremoana aan de zegekar gebonden. Op weg naar deze kastijding eerst nog even lekker moed in gegeten bij Elephant Hill; Duck tortelini en groper steak, Weggespoeld met een lekker flesje van hun reserve syrah. Eeen goede voorbereiding is immers heel erg belangrijk!

Goed gemutst reden we onze camper van naar het meer en vonden een fraai plekje naast het water, ver van een groep jeugdigen die hier (of all places) een huwelijk kwamen vieren.

Die dag gebruikt om nog wat lokale watervallen te bezoeken; de Papakorito falls boven en de Aniwaniwa falls hieronder.

Maandagmorgen vroeg beklommen we eerst de bluf naar Panekire hut, een klim van zo'n 600 meter.

Het was al wat koeler daar aan het meer, maar die dag hadden regende het af en toe en belemmerde laaghangende bewolking onze views grotendeels. Wel prettiger lopen als het niet zo warm is.

Was dat niet die rock uit 'the Lion king'?

Het spookachtige bos met die bemoste bomen kreeg nog wat extra spookachtigs door de wolken die er in bleven hangen. Nienke gaat hier in staking; "Ik WIL NU lunchen". Nog even doorbijten lady, we zijn bijna bij de hut.

En op de top toch nog beloond met een aardige view. En met boterhammen met Nederlandse Heinz sandwich spread!!! De meeste mensen blijven hier op de top slapen in de eerste hut. Overmoedig besloten we echter door te lopen en weer 600 meter af te dalen.

Na 8 uur lopen met volle bepakking kwamen we aan bij de hut. Tsjokka. Gelukkig hadden we gereserveerd en er bleken nog twee matrassen over te zijn. Rugzakken af, dampende schoenen en zweetsokken uit en toen tot verbazing van het overige wandelvolk pardoes het meer in gedoken. Lekker fris. Daarna wat kokend water in een zak droogvoer en voila, teriyaki. Truckje herhaald met de volgende zak en ... appeltaart (dat had Nienke wel verdiend). Nou ja, daar smaakte het naar. Geen wijn, in tegenstelling tot de anderen in de hut die hun bepakking hadden laten brengen, slappelingen. Deze bikkels droegen alles zelf.

Een dag later vroeg gewekt door de zwarte zwanen. We vertrokken als eersten. Maakten nog een extra wandeling naar de Korokoro waterval over glibberige rotsen.

Lunch werd gecombineerd met een gezonde portie skinny dippen.

Helemaal klaar voor weer een avond socializen kwamen we aan bij de Waiharuru hut, de grootste op de track. Helemaal leeg!

We hadden weliswaar weer een hut geskipt, maar zo ongezellig zijn we nou toch ook weer niet. Anyway, de lamb schotel was prima te eten en met onze e-readers, koffie en chocolade was het bij het houtvuurtje prima uit te houden.

Beetje raar gevoel is het echter wel.

We hadden nu wel wat extra ruimte voor onze spulletjes. De hut met 40 stapelbedden was helemaal voor ons.

Prachtige beelden in de vroege morgen. Het meer vol zwamen en andere vogels, de coulissen en de waterdamp. En dan die serene rust.

De laatste dag was het nog maar 3 uur lopen naar ons pickup point. Daar troffen we nog een jonge amerikaanse aan die dankzij mijn uitleg over hoe haar zakmes nou eigenlijk werkte eindelijk haar blikje spaghetti kon opeten.

De boot was vroeg. Een paar duitsers (surprise) hadden het hele schema in de war gegooid. We moesten of een hele tijd wachten of mee gaan het meer op voor 2 1/2 uur. Geen lastige keus.

We wierpen vanaf het water nog een laatste blik op de 1200 meter hoge bergrug die we de eerste dag hadden bekommen.

Een paar uur later verorberden we een godenmaal voor de van, die voor de gelegenheid bij het strand was geparkeerd. Een welverdiende fish and chips met een Black Mac.

Dagje lezen en wat wandelen onder de kliffen (allemaal as van eeuwenoude vulkaan uitbarstingen).

Kijk hier, mijn eigen Bo Derek momentje!

Laatste zonsondergang voordat we weer afzakten naar het zuiden.

Heerlijke platter bij Te Awa winery. Daarna nog wat lekkere viognier ingeslagen bij Alpha Domus winery (Hollandse eigenaars) voor op weer een ander strand. We besloten het art deco weekend in Napier maar te laten zitten, te druk en geen accommodatie meer te krijgen. We waren bovendien in de relax mood. Snel weer naar een plek zonder internet en cellphone coverage.

Gevonden, Kairakau beach. Bijna niemand hier. Alleen wat vissers die dagelijks hun cray-pots uitzetten. Er kwam hier ook een fraaie rivier uit een kloof. Volgende keer kayaks mee!

De laatste avond moest Nienke toch nog even dit piekje beklimmen, waarna ze werd beloond met onze laatste zonsondergang in het oosten.

8 februari 2015: Sting

Het is begin Februari. Elke dag zie je nog sporen van New Years resolutions; veel te dikke mensen die zich in een hip outfitje hebben gehesen en met een vastberaden blik langs de weg marcheren, liefst in kuddes. De armen worden fanatiek op en neer bewogen alsof ze daardoor sneller gaan. Ik ben natuurlijk te aardig, maar ik zou eigenlijk uit moeten stappen en een foto van hun achterwerk moeten maken. Ik zou ze die laten zien en dan voorstellen om het maar op te geven. Dat wordt nooit meer wat. Dichter naar maart zal het wel weer afnemen.

Boven zie je een tafel. Nadat ik de nieuwe tafel en stoelen van wat laagjes teak olie had voorzien zat ik naar het frame van de vorige tafel te kijken en dacht ineens dat ik met wat resthout van ons dek wellicht ook een tafel kon bouwen. Gelukt dus. Nienke kon natuurlijk niet nalaten om te vragen of ik die brainwave niet voor het aanschaffen van nieuw tuin ameubelement had kunnen laten doorkomen. Tja. Zo werkt een mannen brein niet zullen we maar zeggen.

Ik hoefde voor de tafel niet eens naar mijn favorieten DIY shop, had alle onderdeeltjes al in huis. Een echt recycle product. Een week daarvoor hing deze leuke spreuk daar trouwens.

Afgelopen weekend trokken we weer eens naar New Plymouth. Voor het concert van Paul Simon en Sting. Natuurlijk wilde niemand naar het concert rijden en dus gingen we heel studentikoos allemaal in de bus. Nienke vroeg nog aan Shane of hij wel riemen had in de bus. 'I do not even have seats!" Gelukkig geen agent gezien.

Het concert was zeer geslaagd. Met name de uitvoering van 'America' door Sting was geweldig (zie hieronder). 'Bridge over troubled water' met 11.000 man is ook best gaaf.

Zie hier onze laatste logees. Een stel kippen die alvast zelf met het plukken waren begonnen. Best wel handig. Ze gingen echter naar Guy en Liesbeth en leggen nog steeds eieren.

Gisteren was Nienke jarig. Voor de zoveelste keer ergens voor in de veertig. Dat je het maar weet. Met wat vrienden spraken we af in een kroeg aan zee waar Andrew White zou optreden. Helaas hadden ze het schema omgegooid omdat hij een trouwerij had de avond ervoor en wellicht niet helemaal helder zou kunnen zijn. Er was dus een andere band, maar dat mocht de pret niet drukken. Even later kwam hij gewoon binnen wandelen (hij woont om de hoek). Speciaal voor Nienke speelde hij toch nog wat songs. Volgende week even rust want we gaan weer een van de grote walks doen, Lake Waikaremoana. Tot schrijfs!
Ik eindig met Sting en Paul Simon met Fragile en America en daarna Andrew White met Holy Island.