29 oktober 2009: Eigenwijs als een ...... vogel.

Mensen zijn eigenwijs, maar vogels kunnen er ook wat van. Elke dag, en some zelfs twee maal per dag, moeten we een vogelnest uit onze brievenbus halen. Je zou zeggen dat ze de boodschap op een gegeven moment (na een keer of 60) wel begrepen moeten hebben. Niet dus. Kettinkjes voor de ingang gehangen ..., maakt niets uit. Vorige week vrijdag zat er zelfs een blauw eitje in het nest. Ik zal dus voor een klepje moeten gaan.
Toen we ons gereedschap uit de 'wijnkelder' wilden pakken bleek deze onder het stro te liggen en op een hoge plank zat een groot nest. Nest verwijderd, bleken er maar liefst 5 eitjes in te liggen. Toen voelden we ons wel een beetje schuldig en namen ons voor een dag later vogelnestjes te gaan bouwen. Eerst moest echter stormschade opgeruimd worden en het kniehoge gras aangepakt worden.Dit filmpje is speciaal voor Debby, komt ze vast nog eens kijken, hoewel, het is geen John Deere. Nienke heeft in de pauzes de lupines en ander fraais op het strand bewonderd.

Zondag was dus vogelhuisjesdag. Nadat we eerst 4 nestkastjes voor de blackbirds hadden gemaakt hebben we daarna 'de Amsterdamse wallen' gefabriceerd voor de starlings en house sparrows. Met eindeloos geduld heeft Rutger (verplichte relaxatie therapie) de typische Amsterdamse daken uitgezaagd.

Die moet uiteindelijk ergens onder het dak komen te hangen want hoewel de vogels ons huis bijna niet meer in kunnen zit een heel rijtje mussen ons aandachtig te volgen vanuit een kier net onder de dakgoot. De vogels zijn vooralsnog nog niet van plan de huurcontracten voor hun nieuwe locaties te tekenen. Ben bang dat de ME er aan te pas moet komen.

De bouwers/loodgieters/electriciens komen met steeds meer adviezen tijdens mijn lunch met ze op woensdag; je moet een boot hebben hier, en een quad-bike, een flinke straal lamp om 's nachts te kunnen vissen, en een kayak om de lange lijn in zee te kunnen brengen. Gelukkig duurt het nog even voor ik weer jarig ben.

21 oktober 2009: Home sweet home

Het bezoek aan Nederland was weer even lekker, leuk iedereen te zien en (te kort) te spreken. Dertig keer hetzelfde verhaal verteld en twintig keer dezelfde film gezien (bedankt Juud), maar het was leuk even weer in klompenland te zijn. Ook weer goed om thuis te komen. We hebben over Canada gevlogen en omdat het dag was hadden we een fantatisch uitzicht over noord Canada. Eindeloze bergketens, wouden en rivieren/gletsjers. Sneeuw, ondergaand zonnetje en geen teken van leven (ijsberen zijn wit) waar te nemen. Vliegen over Canada is heerlijk. Heel snel passeerden we de vriendelijke douane beambten, pikten we onze koffers op en bracht onze shuttle ons naar ons hotel, zodat we nog geen uur na de landing al onze kamer aan het zwembad konden betrekken. 'Betrekken' deed het weer op dat moment helaas ook al. Op advies van de chauffeur naar een visrestaurant aan de overkant waar we heerlijk van de lokale krab specialiteiten hebben genoten met een eveneens verrassend lekker Canadese chardonnay. Vervolgens sierlijk neergestort op ons bed. Hoopvol keken we nog even naar de weersverwachting op TV toen we wakker werden met regen, maar die gaf slechts een 'severe weather warning'!!! Bakken met water dus. Na een poging tot stadswandeling (tot op de draad nat) en een gesloten art gallery gaf Nienke toe aan mijn wens het Aquarium te bekijken. Fantastische displays met kwallen, inktvissen en andere zwemmende kunstwerken.

Buiten genoten van de trekpleister, twee beluga whales met kleintjes. Dat zijn van die uiterst vriendelijk ogende witte walvissen. Het park en de totempalen nog even bekeken omdat het iets droger was en ik heb weer wat geleerd. Heb me nooit af gevraagd waarom de maple leaf op de Canadese vlag rood was. Na het aanschouwen van de prachtigste herfst kleuren werd het me duidelijk. Ze lagen overal op de grond, zelfs knalrood. Probeer je net een foto te maken van de stad met het gouvernements huis ervoor vliegt er een watervliegtuig door mijn beeld. Hier een zeer gebruikelijke transport vorm met een heus watervliegveld bij het station. Doen we de volgende keer want het gebied rond Vancouver trekt ons wel. Vanwege het aanhoudend slechte weer en een wat knagend gevoel de rest van de middag in een vreemd Japans restaurant naar bootjes met heerlijks gestaard.

14 uur vliegen verder en we waren weer thuis. Direct naar ons huisje gereden natuurlijk waar we aangenaam verrast waren door de vorderingen. De cladding zit er al grotendeels op en de ramen erin. De slaapkamers ogen zelfs vrijwel af. Er moeten echter nog vele appeltjes geschild worden, zo berekent de electricien voor 5 speakerkabeltjes 630$. OK de goudprijs is gestegen, maar dan doe ik het zelf wel. Vallen met onze neus in de boter, meteen een lang weekend hier en dat mag ook wel want het gras is flink hoog.

Als ik nog kan lopen kan dan. De reis had al voor wat strakke kuitjes gezorgd en de nederlaag in de tennis competitie gisterenavond heeft daar geen goed aan gedaan.

12 oktober 2009: Autodrop

Ja, ja, ik weet het, we zijn wat laat met het wekelijkse bericht. We hebben inmiddels al diverse, hele ruime achtjes gedraaid in Nederland in Eef''s fraaie rode Volvo. Onderweg de herfst kleuren bewonderd, vol verbazing gekeken naar verslaafden die langs de Lozerlaan in Den Haag cocaine opsnoven van de rand van de prullebak, flink omgereden omdat de tunnels op de snelweg bij Roermond te gevaarlijk zijn (maar al dat verkeer do0r het dorpje Swalmen blijkbaar niet), zagen de vele tankers in de file voor de kust van Scheveningen, kochten autodrop bij de benzinestations, hebben even genoten van het wandelen op de nostalgische Utrechtse grachtjes, maar niet van alle stoplichten en al werk aan de weg. Bij de Blokker, HEMA (leesbrilletjes!!!), Kruidvat, IKEA, Praxis en de Makro nog wat essentialia ingeslagen en tussendoor natuurlijk vele vrienden, vriendinnen en familie gezien. Uiteraard veel te weinig tijd om alles te kunnen doen wat we wilden en iedereen te zien die we wilden zien. Komt nog bij dat we ons tot twee maal toe vergisten in de dagen. Zo vliegen we niet a.s. vrijdag terug, maar donderdag al. Wel heeft Nienke nog even de ' the old battle grounds' onveilig gemaakt (Fred bewaakt nog steeds de deur) met de hele jaarclub en zo in een klap de omzet van de avond én de gemiddelde leeftijd van de aanwezigen meer dan verdubbelt (zoekt U uw dochter?). Mijn lustrum van Zonneoord was ook erg geslaagd, leuk weer even iedereen te zien en die vreemde Keltische huttenbouw ga ik in NZ nog eens uitproberen. Met mijn ouders naar de Hermitage in Amsterdam en op familie bezoek in Limburg geweest en alle klusjes in het ouderlijk huis gedaan (geen voorrij kosten berekend). Intussen aan de andere zijde van de wereld protest tegen regerings plannen voor de snelweg door Kapiti en support voor Nienke's western link road, een zeebeving met tsunami waarschuwing voor Nieuw Zeeland, sneeuw en heel veel regen (water tank was helaas nog niet geplaatst).

2 oktober 2009: Snelweg

Je rijdt 93 km per uur en voor je rijdt een collega 92 km per uur. Op een afstand van Heerenveen naar Amsterdam betekent dat toch dat je maar liefst enkele seconden eerder bij je hamburger bent nietwaar. Reden te meer dus om vol goede moed aan een eindeloos lange inhaal manoeuvre te beginnen. Gelukkig blijkt de extra strook bij Apeldoorn eindelijk voor het publiek opengesteld te zijn (was al jaren af, maar dat is natuurlijk geen reden om hem vrij te geven, het zou eens kunnen gaan slijten, moet je weer opnieuw beginnen). Om dat te vieren is de maximum snelheid terug gebracht naar 100 km per uur en pas als de weg van 6 baans naar 4 baans gaat mag je weer 120 gaan rijden. Logisch toch? Het begrip snelweg. Zou het wellicht een advies zijn? Snel wegwezen? Het enige positieve eraan is de middenberm. Dan kan je in ieder geval niet aan de verkeerde kant gaan rijden. Evelien leende ons haar auto en toen we wegreden (met vrolijk zwaaiende ruitenwissers rechtsaf) viel het niet mee om rechts te blijven rijden. Ik waarschuw maar even, want volgende week gaan we richting Den Haag.

Nienkes ouders hebben ons in een paar dagen even een infuusje Holland gegeven. Even lekker varen over het Sneeker meer. De verplichte Berenburg erbij natuurlijk. Ook een bezoekje aan kleine Friesche stadjes als Stavoren, Workum en Hindelopen stonden op het programma met in Workum een bezoek aan het Jopie Huisman museum, erg de moeite waard.

Het is wel weer even wennen aan dit platte landje. Als je om je heen kijkt zie je kerktorens en windmolens. Geen berg te zien!

In Drente nog even Patricia bezocht, mijn collega toen ik nog op de Beresteinlaan een praktijk had. Omdat wij ons een dag vergist hadden (jetlag?) verrasten we haar nogal, maar Patricia wist er toch een exciting middag van te maken, compleet met toeters en bellen!

Inmiddels zijn we in Bathmen aangeland waar mijn ouders het stokje van Nienkes ouders overnamen en ouderwetse Hollandse mosselen op tafel zetten (wij hebben er nog wel een Nieuw Zeelands tinje aangegeven met lekkere Sauvignon blanc uit Marlborough. Gall & Gall had maar liefst 8 soorten!). Net de Nederlandse wind getrotseerd toen we naar mijn neef's hockey gingen kijken; Doeke (in het midden) won met Deventer met 3-2 van Epe.