23 July: Only miss the sun when it starts to snow

Midwinter in New Zealand, highs and lows, zon en sneeuw, grijs en blauw, storm of windstil en om het af te toppen; een flinke earthquake gisteren eind van de middag.
Was al begonnen met typen van de blog maar het huis begon zo te shaken dat ik toch snel buiten op het deck stond. Dat hielp niet echt want het deck zwaaide ook flink heen en weer, de lampen zwaaiden aan het plafond. Het was best eng, eerlijk is eerlijk dan duren die seconden heel erg lang. Na bellen naar Maartje in Wellington om te checken of ze nog onder de tafel zat (had ze inderdaad gedaan zo eng was het maar het huis stond nog en ze kon nog lachen), gingen we nadat ik de glazen vaas uit Venetie op de grond had geparkeerd gezellig bij de buren eten. Life goes on. Dit is zonder meer de zwaarste en  de langste en zwaarste quake die ik hier in Te Horo gevoeld heb sinds we hier wonen. In Kapiti geen noemenswaardige schade en in Wellington zijn ze ook blij dat de quake 50km verderop was, anders was de schade vele malen groter geweest: forse en de derde grotere in de afgelopen 36 uur. Toevallig hadden we naar aanleiding van de eerste quake die ons zondagmorgen uit bed schudde, onze emergency kratten net gecheckt. Wij zijn goed uitgerust for whatever happens. Ongeloofelijk dat de krant vol staat met berichten van supermarketen in Wellington die zondag avond overlopen werden door mensen die water, batterijen, kaarsen en blikvoer kwamen kopen. Hoeveel shakes heb je nodig om nou eindelijk eens tot actie over te gaan en gewoon na te denken. The kiwi way prevails; she'll be allright.

Toen ik begon aan dit bericht (ik had alleen de titel getypt en de eerste zin zonder earthquake), waren mijn gedachten bij alle tegenstellingen die je in deze maanden ervaart en moest ik denken aan hoe goed die ons leven eigenlijk weergeven. Extra momenten van stilstaan werden natuurlijk getriggered door onze bezoek aan Nederland, maar ook door een mailtje op 16 Juni dat zei '10 jaar geleden alweer' en een andere mail van lotgenote S. die haar dochter Sophie verloor en die mailt 'mijn leven gaat door, druk social leven, werk maar het blijft zo vreselijk zwaar, hoe doen jullie dat?'
Ook zij heeft samen met haar man hun leven weer vorm moeten geven als ouders zonder kind, net als wij na het verlies van Tris. Als ik denk aan haar vraag en aan de afgelopen 10 jaar, is het eerlijke antwoord ja, het blijft heel zwaar. Met Tris hadden we nog een overduidelijk reason to live, hij was onze houvast, ons grote geluk waarvan we iedere minuut wilden genieten om het verdriet om Floris te kunnen overleven. Na het verlies van Tris werd het letterlijk overleven. Ons vertrek en het achter ons laten van de continue confrontatie is absoluut de reden dat nu, 6,5 jaar later ons leven nummer 2 meer op de voorgrond is dan ons leven nummer 1, ons leven met de jongens. Pas dit jaar heb ik kunnen genieten van het contact met de neefjes en nichtjes en even oude kinderen van vrienden.  Makkelijk is het nog steeds niet en zal het nooit worden. Het verlies van de toekomst is een groot verdriet;
Floris had ook eindexamen moeten doen en had ook moeten gaan feesten in Spanje en zijn stappen moeten zetten in het zelfstandige bestaan. Als ik naar onszelf kijk denk ik, dat hebben we toch goed gedaan samen, we hebben alle stormen overleefd en dat waren er heel wat. Af en toe komen er nog steeds stormpjes over, dat hoort bij ons. Blijven veranderen, genieten van goede momenten, van lieve vrienden en familie, heel veel humor en open staan voor nieuwe dingen maken dat het ons lukt. Denk even aan etentje afgelopen zaterdag waar ik naast een collega zat die ook vriendin is van onze gemeenschappelijk collega-vriendin. Ik ken haar nog niet zo goed buiten werk om, dus al pratend kwam de vraag waarom wij naar NZ zijn gekomen. Van mij krijgt die vraag altijd eerlijk antwoord, waarop zij even heel stil werd (ook zoals altijd) en daarna zei 'wow, I had no idea that something this sad happened to you, you are always so smiley and open for anything'. Ik vind dat nog steeds bijna grappig als iemand dat zegt, want het bevestigt zo de gedachte van 'hoe je door het leven hoort te gaan na zo'n verlies; - grijs en grauw en vooral niet lachen'. Want aan dat idee voldoen we dus helemaal niet. Nu ervaar ik dat ook als positief, want zo willen wij het en dat stralen we kennelijk ook uit. Good on us zeggen ze hier :-)

Wat we ook voor het eerst in 6 jaar gedaan hebben in deze 'binnen' is nadenken over wat willen qua werken, nieuwe stappen en hoe we het grote dolce far niente als dat ooit komt gaan betalen. Ons leven nummer 2 begint iets van perspectief te krijgen, dat was tot redelijk recent echt iets wat ik me niet kon voorstellen, ook niet over na wilde denken. De reis door Italie en toen het fijne bezoek aan NL was echt een keerpunt denk ik. Nu kunnen we ineens een jaar of 10 vooruit denken zonder dat we er helemaal depri van worden. Wie weet wat we over 10 jaar doen en waar we zijn, maar ons motto zal nog steeds zijn blijven veranderen en proberen te genieten, ondanks earthquakes die op ons pad komen.

Om dat kracht bij te zetten is er dit weekend hard gewerkt in Wairakau Art studio, ik aan het carven en Hans aan de lampen die naar Black Sand studio gaan deze week.
Zal Hans nog vragen om liedje van Passenger hieronder te zetten, de text spreekt voor zich; only miss the sun when it starts to snow. Je mist pas iets als het er niet meer is. Toch een fijn liedje.

liefs, Nienke

16 july 2013: Als boerenkool met kiespijn.

Hi guys, even niet geschreven. De weken werden beheerst door Southerlies (koude, winderige en natte stormen) en kiespijn. Blijkt dat mijn vorige tandarts beter was in zakken vullen dan in gaatjes vullen. En dus begint mijn mond er steeds meer uit te zien als Den Haag, een grote bouwput dus. Inmiddels al drie projecten, waarvan er een al behoorlijk over het budget aan het gaan is. Een ander project wordt gelukkig door de praktijk gefinancierd omdat de ellende ontstond onder de kroon die de vorige koekenbakker in die zelfde praktijk er op had gezet. Tja, je hebt ze toch nodig die kiezen. Zeker hier in NZ. Het weekend hadden we een potluck dinner bij een van de maten van de tennisclub. Veel builders, en m.n. veel vlees. Iedereen moest een roast meenemen en behalve drank was niemand erop gekomen nog wat anders mee te nemen. Slechts 1 bak rijst voor 40 man en een paar gepofte aardappels, maar wel 20 slow cookers op een rijtje met heerlijke beef. Ik had zo'n 3 kg babi ketjap (maar dan met rundvlees) gemaakt. Geweldige avond, hier Midwinter Christmas (?) genaamd. We kregen dan ook nog allemaal een kado van onder de imaginaire boom. Ik kreeg gevoerde handboeien en Nienke een duivelinnepakje. Geen idee wat we daarmee moeten doen, maar we staan open voor suggesties.
Op de praktijk nog wat excitement deze week. Precies voor de praktijk was een man bezig met een hoogtewerker electriciteits draden te repareren en besloot de snelle weg naar beneden te nemen. Landde met zijn rug op een metalen bak op de truck. Nadat ik in de regen en wind een ruggemerg letsel hadden uitgesloten brachten de nurses hem naar binnen. Ik zei dat ze meteen maar een urine onderzoek moesten doen en ja hoor, vol met bloed. De man had erge pijn waarvoor hij wat morfine kreeg, maar hij weigerde te gaan liggen. Vanwege de interne bloeding hadden we een spoed ambulance aangevraagd; ETA (estimated time of arrival) 45 minuten. Op dat moment werd meneer grauw, begon te wankelen en profuus te zweten, bloeddruk onmeetbaar. Terwijl ik snel een infuus inbracht riep ik dat ze dan maar vanuit Wellington een ambulance moesten sturen; ETA 45 minuten. Infuuszakken eraan, op zijn rug gelegd en een helicopter besteld. Kregen hem helemaal stabiel in de helicopter. En toen moest ik het weekend erop de verplichte reanimatie cursus doen hier. Zit die man me te vertellen dat hier een ambulance altijd binnen 15 minuten aanwezig is. Mmm. Wel een leuke cursus trouwens. In plaats van een gebruikelijk slaapverwekkend praatje deden we echte situaties na. Rollenspelen met poppen die echt alles kunnen nabootsen. Tot en met reacties op de geinjecteerde medicatie. Erg leerzaam. Ik deed het prima, maar had alleen de verkeerde informatie gekregen van een receptionist, mijn pop bleek geen 49 met een blanco voorgeschiedenis maar een man van 85 met vergevorderde kanker. Volgens hen had ik niet moeten reanimeren, maar ja, de man was gecollabeerd in de wachtkamer. Zelfs met de goede informatie had ik voor zoveel publiek toch een showtje opgevoerd, je kan tenslotte toch niet voor al die ogen niets doen.
Bij die kou hoort natuurlijk ook boerenkool. Dat schotelden we twee Hollandse bezoekers dan ook voor omdat ze liever geen knoflook en rijst wilden hebben. Altijd makkelijk zo'n eigen veggie tuin.
Dat weer beinvloed ook het tennissen. Woensdag hadden wij net een set (7-6) gespeeld toen de anderen allemaal al klaar waren met hun 3 sets. De tweede set ging verloren in een steeds harder aanwakkerende wind en bij 4-4 in de derde set bleek het gebrek aan ruitenwissers op mijn bril een onoverkomelijk obstakel. De punten werden gedeeld en we zochten snel de pub op waar we bij het haardvuur met een stuk pizza en een lekkere Monteiths black opwarmden.
Over tennis gesproken, zat ik hier lekker naar de halve finale van Wimbledon te kijken tussen Djoikovic en Del Portro, was een van de commentatoren Boris Becker. Verschrikkelijk. Het is altijd al erg als een Duitser Engels spreekt, maar dan ook nog met allerlei open deuren en domme uitspraken. 'Zere is no show buzinez az showbizinez'. 'And wiz zat ace he ...... scored ze point'. Aaaargh!! Gelukkig kunnen de Duitsers ook nog wel wat dingen goed doen. We zagen van de week de eerste aflevering van New Zealand from above. Een prachtige serie over Nieuw Zeeland, gemaakt door de gebroeders Beetz. Zal binnenkort wel mogelijk zijn om die via iTunes te downloaden, vooralsnog alleen in het ... duits, Hier echter een voorproefje:

Nu een nummer speciaal voor Noors verjaardag als herinnering aan de heerlijke reis die we met zijn vieren hadden in November/December vorig jaar, een nummer van de fantastische Loreena McKennit, (moet je zeker een CD van kopen) hier met Dante's prayer:

We sluiten vandaag af met een video waar ik op stuitte op zoek naar de aria 'O mio babbino caro' uit opera een-acter 'Gianni Scicci' van Giacomo Pucini, waar we met plezier in Luca naar geluisterd hadden. Dit is een uitvoering van Jackie Evancho, een dametje van op dat moment 9 jaar!, inmiddels al een wereldster en terecht:

3 july 2013: Takkenweer.

Wow, dankzij de storm was er toch nog wat meer naar beneden gekomen dan we dachten. Na een inspectie op de property en die van de buren bleken er veel meer takken naar beneden gekomen te zijn dan zich aanvankelijk liet aanzien en hier en daar was zelfs het hekwerk vernield. Omdat het een mooi weekend was (takken-weer) moesten we wel naar buiten om m.n. de rommel bij de buren op te ruimen en onze eigen hekken te repareren. Waar we in Nederland nog wel eens een latje op de muur tikten voor een stads klimopje of een kuiltje groeven voor een madeliefje of zo stonden deze stadslui nu ineens dikke palen in de grond te stampen, number 8 wire te spannen en met dikke krammen vast te zetten.

De flaxen van de buren zijn weer veilig voor onze nieuwsgierige stiertjes (eten graag buiten de deur). De takken in de weilanden had ik op vrijdag al verzaagd en het hele weekeinde heeft er een fors vuur gebrand. De tractor bleek echter niet te starten en dus moesten hulptroepen aanrukken. Nou had Ray (previous owner) de tractor zelf ook nodig dus dat kwam goed uit. De verdelerkap was natuurlijk vochtig (!?! ik weet net zoveel van motoren als van de Groenlandse economie) en die mocht dus voor de kachel drogen terwijl we Ray and Andy, de 80 jarige Massey Ferguson monteur uit Engeland op een kopje koffie trakteerden. Stanley, zoals Ray de tractor noemd, purde weer als een kat na deze opwarm beurt. Een dag later waren de buren aan de beurt. Helaas waren de takken daar niet zo attent om gewoon op een handige plek in de zon te gaan liggen. Nee, ze scheuren als het ware af en blijven dan nog met een flink stuk vastzitten aan de boom, liefst op een bijna onbereikbare plek of precies boven de hekken. Die macrocarpa bomen zijn niet alleen hoog, maar ook nogal zwaar. Je wilt er dus niet even aan gaan hangen en als bewijs van je succesvolle trekactie zo'n 150 kg op je kop krijgen. Dus, veiligheidshelmen op, touwen en de tractor erbij, knoopje om de boom en de tractor en starten maar. Goed, touw 1 bleek veel te zwak en touw 2 (toch zeker 10 keer zo dik), veel te oud. De stukken touw vlogen ons om de oren, bovendien begon Stanley bij een aantal takken een wheelie te maken. Dan maar de lucht in zou van Speyck zeggen. Dikke ladder tegen de boom, vastgehouden door mijn lieftallige assistente die mij, nadat ik mezelf met touw aan wat takken had gezekerd (touw 1 ja), de kettingzaag aanreikte, dit terwijl de piggies ons ondertussen luid aanmoedigden. Nadat we alle veiligheidsmaatregelen nog eens hadden doorgenomen gingen we aan de slag en een voor een kwamen de forse takken naar beneden. Zuchtend en steunend bracht Stanley al de takken naar het kampvuur waar het haardhout op handzame lengte werd gezaagd. We hebben nu al genoeg haardhout voor de komende twee jaar. Al met al een zeer vermoeiend klusje. Kon dan ook op de training maandag amper mijn racket optillen. Gelukkig speelden we vorige week de finale al van onze exclusieve competitie en die werd in winst omgezet.
Tot slot een filmpje van een stell maori toddlers die de haka doen, heel geestig: