28 july 2017: Erwtensoep

De muziek van vandaag past helemaal niet bij het artikel, maar is om onszelf vast in de sfeer te brengen van de aankomende reis naar Zuid Amerika. Nog 4 weken:

Zat vrijdag morgen spreekuur te doen toen de praktijkmanager binnen kwam rennen. "Hans, als je nog naar huis wilt gaan dit weekend moet je nu weg." Mijn vlucht was pas 's middags, maar in de hal zag ik het probleem. De mist hing op oog hoogte. Kaikoura heeft slechts een kleine landingsstrip en de piloot moet op het zicht landen. Nieuw plan dus; met een van de nurses naar Christchurch en vandaar huiswaarts vliegen. We sloten aan in de colonne voor de SH1. Wachten, nog meer wachten, totdat uiteindelijk NICTR langs kwam rijden om te vertellen dat nieuwe slips de SH1 hadden afgesloten. Dan maar de inland route. Na 5 km menen we beiden in de tegenliggers auto's en vrachtwagens te herkennen die ons gezelschap gehouden hadden in de colonne. Ja hoor, ook daar slips. Dat wordt een weekend extra in Kaikoura. Op de terugweg passeren we de airstrip. In het noorden lijkt het op te klaren en dus dropt ze me daar op mijn verzoek af. Ze belooft me weer op te pikken om te gaan stappen als het niet lukt. Uiteindelijk vlieg ik terug met een prachtig uitzicht, helemaal opgeklaard.

In de winter zijn slips een groot probleem hier. Op het filmpje hierboven zie je hoe een automobilist stopte toen er wat zand naar beneden kwam op de SH1 vlakbij Wellington.
Een andere slip vond plaats in de Manuwatu gorge, de weg door de bergen als je vanuit het westen naar het noorden wilt rijden. Wel een beetje een probleem want je kan die aarde niet gewoon in de rivier kiepen, dan creëer je een dam! Geen idee of je de filmpjes aardig vind, maar het geeft een indruk van de problemen met wegen in Nieuw Zeeland. Ter vergelijking; in Nederland heeft men 135.500 km openbare wegen (NZ 94.000 km) op een oppervlak van 41.500 km2 (NZ 268.000 km2). De kosten daarvoor worden opgebracht door ruim 17 miljoen mensen (in NZ 4.7 miljoen). Dat maakt het wat lastig te behappen en nogal duur. Bijkomende factoren zijn aardbevingen en de combinatie van heftige neerslag en erosie van bergen. Op het volgende filmpje krijg je een beetje een indruk van wat er bij Kaikoura speelt.

In de tussentijd haalde Nienke ook de krant met een ander natuur verschijnsel. Vallende takken. Sommige mensen denken dat de Council verantwoordelijk is voor alles, wanneer de zon opkomt, hoeveel regen er valt en het aantal vissen in zee. Natuurlijk moet dat allemaal betaald worden van 'hun' belasting centen, die ze overigens niet willen betalen. Een tak viel 'bijna' op een tweeling, en dat was natuurlijk de schuld van de Council. Om het gelijk van hun verontwaardiging te bewijzen zwaaiden ze naar een reporter met een brief die Nienke eerder dit jaar had geschreven. Nienke stelde daarin dat sommige zaken de natuur betrof en dat dat wel eens onvoorspelbaar kon zijn. De Dominion Post, ons lokale suffertje van het niveau 'Emmense theelepeltjes verzamelaars clubblad', vond het natuurlijk nodig om haar naam te noemen. Niet omdat dat nodig was voor het artikel, maar in de hoop een schandaaltje te beginnen. Zie hier het artikeltje. Nou hebben wij op onze property ook nogal wat macrocarpa's staan en die laten inderdaad nogal eens takken los. Meestal na veel regen (dan worden ze zwaarder) gevolgd door wind. In het algemeen komen ze met veel lawaai naar beneden en blijven overigens vaak aan een stukje nog hangen. Er onder terecht komen is dan ook een hele kunst. Waarschijnlijk typisch op z'n Kiwi's; 'Wat zou er gebeuren als ik hier ga staan als de tak afbreekt?'. Tja, het naar de MacDonalds wandelen is niet zonder gevaar voor de gezondheid zullen we maar zeggen.

Wij hebben onze takjes zelf weer opgeruimd en de schuur is weer bijgevuld met haardhout. Met de overige takken hebben we weer een paar uur een heerlijk vuurtje gemaakt. Wat smaakt een Grolsch daar toch lekker bij!
We hebben woensdag wat prikjes gehaald om voorbereid te zijn op de komende twee jaar. In de bovenarmen. Heerlijk, vooral die gele koorts. Pijnlijke bovenarmen maken het lastig om op te liggen. Nou ja voor het goede doel zullen we maar zeggen. Eerste nog even naar het diepe zuiden, ik hoefde de zwembroek en de zonnebrand niet mee te nemen. -2 klein nulletje C daar momenteel. Erwtensoep!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

16 july 2017: Feeling great!

Weer even naar Kaikoura om te helpen. 2 x een 25 minuten vlucht. Eerst van thuishonk Paraparumu naar Blenheim. Het kleine vliegtuigje is geladen met 8 forse, hevig kauwgom kauwende bebaarde roadworkers, en ik. Niemand heeft onze gewicht opgenomen! En we mochten slechts 15 kg meenemen omdat de Kaikoura runway zo kort is. We vliegen over de eindeloze velden met heerlijke wijnranken. Hier komt de lekkere Marlborough sauvignon blancs vandaan.

Daarna van Blenheim naar Kaikoura, vliegend langs de kust. Uitzicht op de Kaikoura ranges.

Vanuit het vliegtuig waren de diverse 'slips' van de aardbeving van 7 maanden terug goed te zien.

Er wordt nog steeds met man en macht aan gewerkt en het ziet er naar uit dat de eerste trein binnenkort weer rijdt en de snelweg zal open zijn voor het zomer seizoen.

Als ik 's avonds het ziekenhuis verlaat bots ik tegen deze prachtige zonsondergangen op.

We hebben wat slecht weer gehad (de weermannetjes spraken van sneeuwstormen), maar het weekend zag er goed uit. Moest alleen nog even een nachtdienstje door. Tot 11 uur bezig geweest met een onwillige vrouw wiens leven aan een zijden draad hing. Had haar uiteindelijk min of meer stabiel (nierfunctie op dialyse niveau) en transport geregeld. Wilde ze niet met de helikopter. Beiden wegen waren door de sneeuw gesloten. Dan geef ik het ook op. Uiteindelijk is ze met het ochtend konvooi naar Christchurch vertrokken, maar of ze het haalt.... Mocht er om 2 uur 's nachts weer uit, een dronken vent wilde zelfmoord plegen. En of  de duivel er mee speelde, om 4 uur zijn collega met hetzelfde verhaal. Ik kan daar toch niet goed meer tegen, noch tegen de mensen die eruit willen stappen, noch tegen de nachtelijke onderbrekingen.

Viewpoint op Mount Fyffe met de Kaikoura peninsula in de verte.

Ik had dus wel een lekker weekend nodig. Ik ging Mount Fyffe beklimmen. Begint op de Mount Fyffe parkeerplaats. Daarvoor reed ik Mount Fyffe road helemaal af, parkeerde op de parkeerplaats en ging lopen. Dat bleek dus een 'loop' te zijn en zo stond ik na ruim een uur weer op de parkeerplaats. Mount Fyffe parking is dus niet aan het eind van Mount Fyffe road. Of course, makes sense......

Uiteindelijk de juiste parking gevonden. Flink steile klim omhoog en al gouw liep ik tot mijn knieën door de sneeuw. Had nog wel handschoenen gekocht, maar om nou weer gaiters te kopen.....

r

Schitterende wandeling, zo rustig, alleen maar vogels en prachtige uitzichten. Uiteindelijk op een bankje met fantastisch uitzicht mijn kaas/sla/humus/ei/chilisauce sandwiches op zitten eten. Ondertussen gezellig keuvelend met een jonge Fransman de de Aotearoa track liep (van het noordelijke tipje van NZ naar het zuidelijkste tipje). Om ons heen viel smeltend sneeuw van de takken, geluid makend alsof er constant konijnen wegschoten.

Zeker niet de makkelijkste track en op sommige plaatsen was ik blij dat er mensen voor me waren geweest. Dan kon je je voet in hun voetstappen zetten, of juist vermijden als bleek dat ze in een plas terecht waren gekomen. 'Thuis' worstelde ik met mijn bevroren veters en natte broek en viel daarna op mijn bed met een glas Merlot. Werd nog net op tijd wakker om de Hurricanes de Crusaders te zien verslaan. Gelukkig hoefde ik alleen nog maar even een steak te bakken.

Een dag later wilde ik een track door de vallei lopen. Die bleek aan beiden kanten gesloten vanwege aardbevings schade. Dat moest ik natuurlijk even zien. Enorme slips hadden op diverse plekken het pad weggevaagd.

Hoewel ik de slips kon bypassen via de riverbank botste ik telkens op nieuwe slips. Omdat de vallei zich vernauwde en uitwijkmogelijkheden nog maar in beperkte mate aanwezig waren (was niet heel happig op natte voeten) gaf ik het maar op.

Je zal hier maar gelopen hebben toen de beving uitbrak. Toch wat kiezelsteentjes naar beneden gekomen.

Dan nog maar een keer mijn vriendjes opzoeken.

Nog seals volop.

Helaas zat er al een familie op een van de mooiste lunch bankjes.

Deze koe poseerde gewillig voor een fraai shot.

Zoals te doen gebruikelijk houden de seals geen enkele rekening met de door DOC aangegeven paden.

Dutten waar je maar dutten kan.

Voelde toch wel wat vermoeidheid opkomen in de benen. Laatste loodjes. Nog even een biertje en een visje oppikken en dan weer een Deense serie 'bingen' in 't motel. Moet nog wel even de geleende rugzak van zweetplekken ontdoen!

10 july 2017: weekendje Wairarapa

De muziek is van een van de heerlijke CD-tjes die in de cottage lagen die we in Martinborough hadden gehuurd.

Winter has finally arrived in Kapiti; vanwege de nacht vorst pak ik deze mooie grote vetplanten in anders blijven er alleen zwarte bladeren over. Had ik in Nederland nog nooit gedaan maar daar werden vetplanten ook niet zo mega groot als hier. Dat vorst 'van boven' komt had ik ook nog nooit bij stil gestaan.

Ook de koetjes maar even wat hooi in plaats van bevroren gras als ontbijt.

Als het dan eenmaal na een uur of 11 is, lijkt het gewoon weer lente; in een t-shirt buiten werken en een strak blauw zeetje.

Na donderdag avond in Wellington geslapen te hebben na het 'borrel club' winter dineetje vertrokken we na gezellig ontbijt in de stad met Lan naar de Wairarapa voor ons winter weekendje weg. Dat was er vorig jaar helemaal niet van gekomen maar dat ging ons nu niet gebeuren!

We gingen op zoek naar een wandeling die er op papier prima uitzag in het zuiden van de Wairarapa in de Rimutaka Ranges, maar die bleek na 5 minuten lopen te beginnen met een stream crossing. Alleen was de stream in de winter toch echt een heus riviertje en waren er nergens pijltjes te vinden aan de andere kant. Toch maar doorgereden om die zuid punt dan eindelijk eens te verkennen. Zo belandden bij het strand van Wharekauhau - een prachtig gelegen luxury lodge waar de meeste gasten per helicopter aankomen. Even naar het uitzicht punt van de lodge geklommen en daarna uitgebreide 2 uur beach walk gedaan langs toch nog een heel aantal baches waarvan er zeker een stuk of 4 permanent bewoond bleken. Of je moet van the middle of nowhere houden (eerste shop was ruim 1 uur rijden in Featherston) or je wil goedkoop wonen......? vast heel koud nou daar pal in de zuiden wind!

Toen we terug de berg afreden om via Lake Ferry naar Martinborough te rijden was dit het uitzicht, daar wil je toch wel even voor stoppen. Gewoon prachtig.

Voor het eerst hadden we een bach gehuurd via AirB&B, eindelijk behoren we dan tot de 'incrowd'. Prima huisje, 1 slaapkamer teveel maar de eigenaren hadden aan alles gedacht. Duidelijk Francofielen met die heerlijke Franse muziek de we aantroffen en de cottage vernoemd naar het dorpje Lacoste in de Provence. We gaan zeker terug komen hier.

En zo ziet de cottage er van buiten uit (rozen in de winter - apart he?)

Nog even naar de supermarkt natuurlijk voor wat stokbrood bij de heerlijke kaas van C'est cheese in Featherston (en dan heb je het echt over een top kaas shop in een klein dorpje) - zien we dit bord buiten staan bij de slager. Daar moesten we natuurlijk wel even om lachen - hoe moet een slager ook weten hoe je de naam van die vis ook alweer spelt?! gelukkig wel even uitgelegd dat het om vis ging en niet een sjieke artisan biefstuk haha

Op zaterdag morgen na rustig aan ontbijt vertrokken we naar de Waiohine Gorge om eens van de Wairarapa kant een stukje van de Tararua's te verkennen. Een fijne verrassing want wat een prachtig dal (panorama foto)!

En een zeer spectaculaire swing bridge. Ik had toch al wat overwonnen door de bridge over de Buller River op het Zuider Eiland over te lopen die ook heel lang is - maar qua hoogte topt deze swing bridge alles wel. Heb stil gestaan om te kijken aan het begin en het eind maar tussendoor stevig doorlopen en vooral niet naar beneden kijken. Een heuse diepe gorge met steile rotswanden.

We besloten een stuk van de track te lopen die parallel aan de rivier liep door echt prachtige ongerepte native bush. Alle typen natives door elkaar, groener dan groen en zo hoog!

En kwamen we nog een swingbridge tegen over een zij-arm, een kleintje dit keer. Ik sta daar rechts van de brug in het zonnetje op deze panorama foto.

Paar hele steile klimmetjes en wanwege het winter weer was het allemaal nat en modderig dus veel glibberen en op je voeten letten. Blij dat ik die stokken bij me had voor die krakende knie (oud wijf).

We besloten hier onze lunch op te eten na ruim 1.5 uur lopen - de plek waar de gorge weer een dal wordt en er ineens ook Nikau Palms te zien zijn. Prachtig uitzicht. Gaan zeker nog een keer terug komen om door te lopen naar de hut (4.5 uur). Vanuit die hut kun je dan of doorlopen naar een heel aantal hutten in de range.

Omdat het zo modderig was hebben we veel moeten glibberen en glijen en zaten onze broeken tot aan de knieen onder de modder. Maar dankzij een volunteer die we tegen kwamen zijn sommige van de mud pools veranderd in mooie stenen paadjes. Een enorm werk en het werd niet helemaal duidelijk waarom hij nou had besloten om hier vrijwilligers werk te gaan doen (hij werkte niet voor het department of conservation) - maar duidelijk wel hart voor deze zaak. Hij hakte stenen uit de bossige ondergrond en daarmee vult hij dan de mudpools op. Hij had ook twee kleine trapjes gemaakt bij een stream waar je overheen moest. We hebben onze support handtekening in zijn boek gezet dat hij bij zich had omdat hij funding wilde gaan aanvragen. Het zal ons benieuwen maar mooi dat iemand dit wil doen.

Terug komend over die grote swingbridge zagen we ineens deze waterval, dat was mij natuurlijk niet opgevallen op de heenweg! we besloten de avond met een heerlijk diner in onze favoriete winery Tirohana Estate, waar ik nog niet eens zo lang geleden met de meiden club was geweest maar voor Hans was het zeker 2 jaar geleden. Ook daar komen wij terug. Zondag nog even mooie wandelingetje in de buurt gemaakt en daarna wat shoppen en lunchen met Italiaanse charcuterie (kiwi dame die 11 jaar in italie had gewoond en nu dit hier produceert) in Greytown. Altijd leuk en mooi einde van een heerlijk weekendje. Hans vanmorgen op het vliegtuig naar Kaikoura voor 10 dagen en ik weer aan de bak bij Council. Veel te druk - ben echt aan het aftellen naar onze vakantie in Augustus. xxNienke

2 juli 2017: Go Lions

Nee, deze jongens hebben echt niets verkeerds gegeten. Als ze het gras op rennen doen ze nou eenmaal zo. Deze Maori All Blacks (moeten allen van Maori afkomst zijn) zouden de Lions wel even een lesje leren. Ondanks de indrukwekkende Haka (niet echt een warm welkom) kregen ze echter een ouderwets pak slaag. Een geweldige week was het voor de Nieuw Zeelanders.

Eerst zette de echte All Blacks als verwacht de verhoudingen weer recht door van hun Angelsaksische bezoekers te winnen. En vervolgens won 'onze' boot de America's cup. Bij het matchpoint van 6-1 begonnen sommigen nog even te twijfelen (vorige keer stonden ze 8-1 voor en toen gingen de Amerikanen er na wat boot aanpassingen alsnog met de zege vandoor). Nu was het klare taal, 7-1 winst. Leuk om die juichende Kiwi's te zien, maar ik kan er toch niet heel warm van worden. Het blijft een rijkelui sport waar veel en veel te veel geld in om gaat, geld dat veel beter besteed kan worden. 't Is net zoals de formule 1, maar dan minder vervuilend.

Nee, dan een potje golf. Ondanks het winterse weer toch een rondje gelopen eergisteren, in het zonnetje. Niet heel succesvol deze keer, ondanks een par op de 18e. Hoewel ik meer balletjes vond dan verloor raakt ik wel mijn favoriete oranje balletje kwijt. Lag natuurlijk aan de clubs die hoognodig aan vervanging toe zijn!?! Ik sla nog steeds af met een ladies 1 (uit Nienkes tas). Er moet snel een stevige mannelijke hamer komen. Aldus het advies van mijn golfpartner die zelf een balletje het clubhuis insloeg!

Eerst maar eens de zwaai oefenen met de aks. Door de koude kunnen we ineens de achterzijde van de schuur weer zien. Tijd om weer eens vol enthousiasme het bos in te gaan. Veiligheid voorop.
Nu dan nog even een stukje muziek. De vorige keer liet ik al iets van Bjørn Riis horen, nu het toepasselijke nummer 'Winter'

Een van onze drukke weekenden hebben we onze goede vrienden Sue en Louis bezocht in Hawkes Bay.

Na een heerlijke avond met veel te veel wijn voelden we ons zo schuldig dat we vroeg in de ochtend Te Mata peak maar zijn gaan beklimmen.

Zonder zware rugzakken is het natuurlijk makkelijker, maar de avond maaltijd lag nog zwaar op de maag.

't Was een beetje mistig, maar het zonnetje brak af en toe door. Zo maakte ik deze foto waar de zon achter me doorbrak en mijn schaduw met een halo in de mist projecteerde. Scary!

Trots op de top.

Nog wel met wat mist naar beneden, maar de morgenzon breekt al door.

Nog even een wandeling op ons favoeriet strandje (OK, een van de), Ocean Beach, was het weer prachtig. Gelukkig geen foto's en/of filmpjes van ons 50+ aanloop en sprong over het kleine beekje. Laten we maar zeggen dat we nog wat stijf waren, en derhalve nat.

Net een paar dagen in Otaki gewerkt. Sommige mensen hebben daar wel erg hoge verwachtingen van de medische stand. Er kwam een man binnen met een bebloede handdoek om zijn hand. 'Scratch wound' zegt hij. Ik haal de de doek voorzichtig weg en keek tegen zijn kootje aan. De huid, spieren en pezen van de top van zijn vinger waren volledig verdwenen. 'Can you fix it?'. Hij snapte echt niet dat hij zijn halve vinger ging verliezen. Hij wist ook niet waar zijn 'vingerhoedje' was gebleven. Ach ja. Ik heb Trumps tactiek maar toegepast: The plastic surgeon is a really very terrific guy, the best, very good, it's gonna be fantastic, it will be the best surprise. Trump is er trouwens nog steeds, die Amerikanen zijn nog stommer dan ik dacht. Ik heb patiënten met ernstige hersenschade gezien die beter spreken dan die dweil. En Zalm als formateur. De wereld is gek geworden.

Gelukkig zitten wij ver van dit alles. Een onbekommerd gezellige avond gisteren met de Dusky sound crew, na een goed maal keken we naar de tweede ontmoeting van de AB's tegen de Lions. En zowaar, de Lions wonnen, nipt, dat wel, maar toch. Dan is in ieder geval de laatste wedstrijd volgende week nog spannend. Zal toch wel niet zo verrassend zijn als deze zonsopkomst van de week.
In de wintermaanden kijken we regelmatig naar goede films. Een paar aanraders voor jullie: het Ierse 'Sing street', het IJslandse 'Hrutar', het Engelse 'A united kingdom', 'Lion' die in India speelt, het Italiaanse 'Il Confessioni' (uit 2016!!!), en het Italiaanse 'Perfetti sconosciuti', zeer vermakelijk. Voor ons nu na een lange dag hard werken buiten: