19 Januarie 2017: Pech

Beste wensen lezers. We beginnen met een lekker nummer van 'Albi and the Wolves', 'One eye open' (verderop meer uitleg hierover):

Het leek positief the beginnen, 2017. Eerst waren er natuurlijk weer problemen op Schiphol. Blondie; "Verre reis meneer" (Is dit dan niet de tram naar het centrum?). "Ach, een klein probleempje, ik kan uw boarding cards voor het tweede en derde deel van de reis niet printen, maar de bagage mag wel door" (heb ondervonden dat dat bij KLM helaas niet echt een geruststelling is). Na een lekker maaltje bij het nieuwe Aziatische restaurant op Schiphol (je moet wel alles elektronisch bestellen, maar het is een aanrader) kon ik de maaltijd van KLM (waarom bestellen ze niet gewoon iets van Subway of zo) gelukkig weer terzijde schuiven. Weer zo'n lekker 'moderne' Boeing 747 waar onwennige passagiers tevergeefs met hun vingers op het kleine schermpje voor hen tikken, denkende dat het een touch screen is. Helaas wordt het bediend door zo'n afstandsbediening in je stoel, die je bij elke poging iets beter te gaan zitten, met je kont of naar de volgende film zapt of het geluid ineens op vol zet. Ook nog in 4:3 formaat zodat je van die lekkere zwarte balken in je toch al niet grote scherm hebt. Een buitenlandse film met ondertitels is zonder loep onbegonnen werk. In Seoul op zoek naar de balie van Korean air. Niemand. De dames van Asiana Air adviseerden me naar de gate te gaan. Ook daar serene stilte. Pas een uur voor de vlucht arriveert de KA ploeg.

"I can't find your name on our list sir" (Surprise, surprise. Ben echter niet ongerust want mijn koffer zit al in het vliegtuig, toch? KLM?). Na minuten lang getyp en gestaar naar haar scherm vraag ik de dame rustig (sta bekend om mijn geduld nietwaar) of er een probleem is. "Well, we'll have to upgrade you to business class" (Well, that's not a problem in my book). En dus genoot ik van Seoul naar Sydney van een 5 gangen Koreaanse maaltijd met heerlijke wijn en zeeën van ruimte, want naast me zat ook nog eens niemand. Kan ik wel aan wennen hoor. Nog een lekkere whiskey aan een van de 2 barretjes (de hele bovenverdieping van die dubbeldekker is business en first class) en de ellende van KLM is weer vergeten.
Maar ja, thuisgekomen krijg ik eerst te horen dat de schade die het muisje dat in onze van heeft overwinterd, meer dan 3000 NZ$ gaat kosten. $##%*@#;^$^#^%#@ (Moeten we dan toch een kl... kat aanschaffen?). Is die dat nog wel waard, zo'n bak uit 1996? 'Als je hem niet repareert heb je dus niets meer', waarheid als een koe, bovendien wilden we hem deze zomer gebruiken. Meteen meer vallen gekocht en inmiddels toch alweer 4 rodents naar het hiernamaals geholpen. Schrale troost.
Toen vertelde Nienke dat de pomp kapot was. Hij klonk inderdaad wat raar, maar ik ontdekte ook dat het minder werd als ik de leiding naar de weilanden afsloot, die leek dus problemen te geven. Geen probleem, gewoon even het lek opzoeken.

Ik schat dat we zo'n 750 meter pijp op en onder de property hebben liggen dus dat wordt even zoeken. Met een 'exacte kaart' op zak die we kregen van de vorige bewoner begon ik vol goede moed te graven op de plek waarvan ik vermoedde dat er een pijp en lek zou kunnen zitten.

Na en 20 tal meters trench en diverse putten te hebben gegraven is mijn respect voor de Eerste Wereld oorlog soldaten nog meer gegroeid. Geen lek gevonden, maar wel een gecreëerd (bleek toch geen wortel te zijn). Uiteindelijk op deze dag in de voorste weilanden een en ander gesaneerd (vele overbodige meters weggehaald) en geconcludeerd dat het lek daar niet zit.
Terwijl ik het zand van me afborstel onder de douche valt het nagelborsteltje op de grond. Wat een hol geluid? Even tikken op de tegels. Onder de helft van de douche klinkt het hol. Nou snap ik waarom het voegsel zo snel kruimelt en andere voegen verkleuren. Er moet een lek (ja, nog een) zitten in de ondervloer verwarming. Just our luck. Wordt vervolgd als de 'tiler' van de bouwer is geweest (gelukkig 10 jaar garantie, denken we.....).

Dan even rust.

Picnic in de Botanical gardens in Wellington waar de Council concerten organiseerd gedurende de zomer.

Met Maartje en Rutger genieten we van een concert van Albi and the Wolves, niet in volle bezetting, maar swingend genoeg.

Daarna kregen we 2 mannetjes op bezoek die de tank kwamen schoonmaken. Zonde van de 40.000 liter water die erin zat, maar het was hoog tijd. Het water liet licht groene sporen na en hoewel we steeds 'groener' worden......

We kregen 10.000 liter vers water terug, in 4 porties want de tankwagen was te groot voor onze drive. Ik besloot daarop om het dak van de carport maar eens schoon te maken (eerst de down pijp losgekoppeld natuurlijk). De goten waren echter niet goed schoon te krijgen en de eucalyptus laat toch wel erg veel blaadjes los. Het water van de carport vertrouwen we in het vervolg aan de duinen toe.

Vanwege het mooie weer eerst maar eens even gemaaid (kost minder zweetdruppeltjes) alvorens de schop weer ter hand te nemen. Zie hier onze private beach access.

Helaas was het daarna weer uit met de pret, De zoektocht naar het lek gaat verder!

Ik werk altijd met muziek en zet dan de ipod op shufffle. Hoor je weer eens wat diverse nummers. Hier een fraai bluesnummer van Michael Kiwanuka; The Final Frame

Meerdere pijpen opgegraven en falend materiaal vervangen. Deze braken echter bij het los schroeven en waren dus niet verantwoordelijk voor het lek.

Op verschillende plekken de pijpen afgedopt en weer getest; pomp bleef gaan. Vandaag kwamen de pomp lui dan langs. Blijkt de blaas in het expansie vat kapot te zijn gegaan. Ding kon dus geen druk opbouwen en bleef derhalve maar gaan. Heb ik dus ^%$*#^%*#@#%* 3 dagen voor niets staan graven! Nou ja, houdt een man bezig en is goed voor de calorietjes die ik in Nederland had opgelopen! Bovendien is een en ander gesaneerd nu en de kaart up to date. Zo praat ik het maar goed voor mezelf. Natuurlijk begon Nienkes reactie met 'I don't want to say I told you so, but ........ Technisch wonder.
Lang verhaal deze keer, maar ik was al even niet meer online geweest.
Nog een worry over. We zouden een weather bomb krijgen. Die regen is zeer welkom omdat we weer wat extra water in de tank willen. Helaas, dit is de view van het moment.

OK, ik sluit af. Voor de liefhebber nog een heerlijk blues nummer, Joe Bonamassa met 'No good place for the Lonely'

December 2016; Heaphy Track

Door de curveball werd de Heaphy Track anders dan gepland want Hans zat ineens in Holland. Samen met vriend Ruben en neef Daan werd het toch een prachtige tocht, waarin we af en toe een beetje moesten afzien, prachtige natuur hebben gezien, leuke mensen hebben ontmoet, mooie gesprekken hebben gevoerd en herinneringen hebben opgehaald en in de rivieren en op het strand torentjes hebben gebouwd voor degenen die wij en Daan moeten missen.

De Heaphy is de langste Great Walk en wordt meestal gelopen in 4 of 5 dagen - wij gingen uiteraard voor de 4 dagen - totaal 78.5km. De vier dagen waren door de heen en terugvlucht 2 volledige en 2 halve dagen, dus we hebben de km's eignelijk in 3 dagen gelopen, daar kunnen we best trots op zijn.

Hieronder de foto's die laten zien dat je van Oost naar West loopt, door 4 of 5 verschillende soorten landschappen, geen dag is hetzelfde. De hutten zijn nieuw en op prachtige locaties. Hans gaat 'm zeker ook lopen, het is een top ervaring en wie weet ga ik wel weer mee!

Dag 1: vlucht vanuit Wellington naar Takaka met klein 1-motorig vliegtuigje dat laag moet blijven vliegen vanwege geen pressurised cabine.

 French Pass from the air

Browns hut; de start van de track!

Kleine re-pack spullen overhevelen naar Daan

Daarna begonnen we om 1 uur met de 17.5 km klim naar de Perry Saddle hut  - ging heel geleidelijk hoor geen gehijg maar onze dijbenen stonden wel in de fik 's nachts in bed (althans die van mij!)

Daan kon nog vrolijk lachen vooral omdat hij lekker z'n badslippers aan kon

Dag 2: Perry Saddle Hut over de Gouland Heights naar James McKay Hut.
Kleine 'blip' om de dag mee te beginnen; toen ik na 40 minuten lopen een foto wilde maken van een mooi watervalletje bleek dat mijn camera niet in mijn backpack zat; last minute tape needed zorgde voor teveel afleiding. Oeps. Ruben bood heel galant aan om even terug te 'rennen' - om 'm op te halen. Heel erg lief, maar Ruben helemaal bezweet en ik natuurlijk superstom op de langste loopdag van 23.5km, 

The Gouland Heights -prachtig steppe-achtig gebied in een heel wijd dal. Gaat over talloze riviertjes heen - waar net in de afgelopen maanden allemaal prachtige nieuwe houten bruggen over zijn gebouwd.

Kennelijk weten mensen van deze schoenen totempaal en nemen ze speciaal hiervoor oude of rare schoenen mee, want niemand gaat natuurlijk op dag 2 schoenen hier achterlaten - wel grappig

Na 3.5 uur over de vlakte lopen moesten we na de lunch in Saxton Hut toch weer gaan stijgen - flink heuveltje weer door prachtig bemost bos met oranje rivier

En dan zijn wij na 6.5 uur lopen bij James McKay Hut...........pff!! het is bewolkt en het waait hard maar we doen toch even een dip in the 'mountain spa' - oftewel het dichtsbijzijnde stroompje. Ik had geen zwemspullen bij me maar ach ja, hup in je ondergoed en snel achter een struik afdrogen. Heerlijk opgefrist aten we ons tweede 'dry freeze' gourmet meal, dit keer geen marrocan lamb- soup (teveel water) maar coq au vin met puree - goed gelukt en prima te eten. welverdiend!

We werden beloond met prachtige zonsondergang want vanuit deze hut zagen we de zee voor het eerst en de monding van de Heaphy River into the ocean.

Dag 3: McKay Hut naar de Heapy Hut aan zee - 's ochtends was ons doel nog beter zichtbaar vanaf het deck en maakte Ruben een mooie foto van McKay hut omdat hij even wilde 'inlopen' voordat we aan onze 20km begonnen.

Deze dag liepen we geleidelijk aan naar beneden, de hut lag op zo'n 720m. 

Prachtige mossen en zo groen - just stunning

Lunch bij de Lewis Hutt - aan de Heaphy River met de chelsea koekjes gebakken door Jill, Gareth's moeder. Daarna even lekker met de blote voeten in de rivier, afkoelen en torentjes bouwen

voor Floris, Myrthe en Tristan

voor Ida

Daan ging even naar de overkant, terugweg was iets minder soepel - handig die lange armen en benen! Vanaf de Lewis Hut begon het tropische regenwoud met enorme

Rata trees in bloei en vele soorten palmen. Daan's spanwijdte is bijna 3 m dus kun je nagaan wat de omtrek van deze Rata is.

En dan zijn we er bijna!

25 December 2016 - een zonsondergang die 10 jaar later markeert hoe ons 'tweede leven' vorm heeft gekregen hier in NZ - ook al missen we onze mannen nog iedere dag en op vele momenten. Even tijd om uit te waaien en hard muziek te draaien. Ook ineens even ontvangst en contact met Hans - raar zo ver weg op dit moment.

Na het eten maakten Ruben en Daan een bonfire op het strand - the best way to finish this day, staring into the flames. Iedereen sloot aan, een mooie avond.

Dag 4: Heaphy Hut naar eind punt Kohaihai.
Vroeg op want 5 uur lopen voordat de 1 uur shuttle vertrek om het vliegtuigje van 2 uur te halen. Doc vertelde mij op donderdag dat de high tide track over 1 baai nog gesloten was, dus maar geen risico nemen en zorgen dat we om 10 uur daar zijn voor de crossing. Bleek dat de track wel open was maar veel van de safety netting was weg en we moesten over een paar slips klimmen, onduidelijk of dat nu de bedoeling was. Niet erg safe maar ok gelukkig geen aardbeving toen wij er liepen, want daar was de schade vandaan gekomen, de Kaikoura aardbeving op 7 November.

prachtige zeezichten - Nikau Palms - woeste golven en riviertjes - NZ westcoast

Lunch bij een riviertje met een Fransman, een Poolse en een Amerikaan waarmee we vanaf de eerste avond contact hadden gehad en onderweg kwamen we elkaar ook steeds tegen.

Mijn kuit begon toch nu wel een beetje te protesteren zo op dag 4........

En toen waren we er - 12.30pm

- we did it!!

Op naar het vliegveld voor een tocht met een nog kleiner vliegtuigje dit keer - we zagen een deel van de track van boven, heel leuk.

De wachtruimte van het vliegveldje in Karamea - lounge chairs! nu dat koude biertje nog..

zwemvest instructie - heel handig bij een vlucht over land en hoge bergen....hmm parachute anyone?

the Gouland Heights van boven (onze dag 2)

Abel Tasman nadat we uit Takaka met vliegtuigje nummer drie (Zog, Zag and Zig) waren opgestegen richting Wellington.