Hans en Nienke: September 2017

Ik weet het, deze reeks had Machu Picchu moeten heten. We doen echter de Galapagos eerst. De reden daarvoor is dat de leuke groep waar me mee op reis waren graag foto's wilden uitdelen. Dus moest ik aan de slag. De tweede reden is dat ik er alle tijd voor heb. Daarover later meer. Hier de 'Fregat-bird' die zich aantrekkelijk probeert te maken voor de vrouwtjes. Een jonkie ernaast.

Net als Paas-eiland stonden de Galapagos eilanden al sinds het jeugd tijdschrift Kijk op mijn Bucket-list. Hier een van beroemde land leguanen.

Wij kwamen net te laat aan voor de boot (wisten we) en moesten dus met de speedboot naar ons waterige verblijf worden gebracht. De captain heeft ons toen als verrassing een rondleiding gegeven over North Seymour island omdat 'onze ploeg' al weg was.

De 'Blue boobie', hier met een jonkie, de vogel die ik na dat artikel in de 'Kijk' altijd al met mijn eigen ogen wilde zien.

Nog een land leguaan. Elk eiland heeft zijn eigen fauna en flora. Zoiets unieks, geen wonder dat Charles Darwin hier zo graag was.

OK, een sea lion, niet heel bijzonder, maar ze slaapt wel heel kuis.

Deze reus, toch wel zo'n metertje lang, lag lekker op ons pad te rusten in de zon. Na onze privé tour maakten we kennis met de anderen, allemaal leuke lui. Helaas voor hen koos de captain meteen het ruime sop terwijl het eten werd geserveerd. Nienke en ik waren uitgehongerd en vielen meteen aan. Al smikkelend zagen we dat de een na de ander overboord begon te hangen en zelfs een bemanningslid. Dat belooft nog wat. Toegegeven, het was wat wild.

De verschillende eilanden zijn niet alleen uniek vanwege hun verschillende vinkjes, maar elk eiland heeft ook zijn eigen schildpadden soort. Deze zijn zo 'uit elkaar' geëvolueerd dat ze niet meer te kruisen zijn.

Nog steeds een raadsel hoe die beesten hier ooit gekomen zijn. De 'drijvend op een tak theorie' (een theorie voor enkele andere beesten) lijkt het hier toch wel van de wet van de zwaartekracht te verliezen.

Wist niet dat ze niet dronken. Ze gaan gewoon in een plas liggen en 'drinken' door osmose. Zie me al in een badje syrah liggen!

In het dorpje Baltra liggen de sea lions op bankjes en staan hun orders op te nemen op de markt.

Het snorkelen was echt geweldig. De schildpadden zwemmen rustig om je heen.

Pinguïns, duikende pelikanen en boobies, reef sharks (ik had een ontmoeting met een reef shark van mijn lengte. Stond in zee, dee mijn masker op en ging onderwater. Stond meteen oog in oog met die reus. We schrokken ons beiden wezenloos.)

en sea lions. Echt genieten onder water.

Nienke vermaakt zich kostelijk. De 'guide' moest trouwens wel lachen om onze zelf meegenomen duikbrillen. 'Goh, die heb ik al jaren niet meer gezien', ofwel, jullie zijn hopeloos uit de mode. Werkt nog wel steeds.

Geweldige reis, elke dag 'hopten' we naar een ander eiland en gingen we minstens een maal snorkelen.

Het leven aan boord was even aanpassen. We bleken de hut naast de motor te hebben gekozen. Op zich niet zo'n probleem, ware het dat we meestal 's nachts voeren. Niet echt geweldig voor Nienkes nachtrust. Ze moest in Peru ook al zo vroeg op.

Twee mockingbirds. Ook al uit de oude hoed. De Mockingbird van Barcklay James Harvest uit 1974 speelde mee in de wens de Galapagos te zien.

De Galapagos hawk is blijkbaar een zeldzame vogel. Wellicht vonden ze ons minstens zo interessant want we bleven ze maar spotten.

Even zwemmen met de pelikanen na een middagje lopen. Die beesten duiken dus net zo als de boobies. Ze hebben alleen geen oogleden en worden van al dat geduik langzaam blind (hoewel menig scientist zegt dat het door door de mens veroorzaakte botulisme komt). Dat verklaarde waarom er een, terwijl ik snorkelend door het leven ging, op zo'n 10 cm voor mijn ogen het water in kwam suizen.

Je kan het slechter treffen dan op zo'n catamaran. In tegenstelling tot onze zeiltocht ooit op een Turkse boot in de Aegeische zee (waar het of te veel waaide, of te weinig, maar zeilen deden we nooit) gingen regelmatig alle zeilen omhoog. En we hoefden niet eens aan touwtjes te trekken.

Spectaculaire beelden 's avonds.

Zelfs walvissen gespot, maar ik was te laat (en te lui) met de camera.

Winter time in de Galapagos, voor ons dus zeer aanvaardbare temperaturen. Alleen 's avonds iets koeler.

Ik was bang dat we aan boord met een geriatrische groep Amerikanen zouden zitten. We bleken echter het op een na oudste stel te zijn en onze mede passagiers kwamen van over de hele wereld.

Een hip stelletje toch, bleven niet bepaald achter bij de jonkies (allen in de dertig).

Klaar voor weer een snorkel partij. De meesten trokken hun 'wimp'suits, eh.., wetsuits aan. Alleen een Canadese, een Engelsman en ondergetekende Kiwi doken onverschrokken het frisse water in zonder "all Black clothing.

De boobies hebben een school sardientjes ontdekt en duiken als pijlen het water in.

Pelikanen begeleiden ons naar het volgende eiland.

Jammer dat ze niet zo kleurrijk zijn, maar fraai genoeg.

Lucky shot.

Vandaag een bezoek aan de 'sea-iguana's'

Deze beesten hebben het voor elkaar gekregen om zich van het land naar de zee te verplaatsen. Door tekort aan voedsel overleefden ze op algen die op de rotsen groeien.

Moesten ze wel nog iets op het zoute water vinden, dat zout snuiten ze gewoon op door hun neus. Als je maar lang genoeg oefent moet het toch iemand lukken om zich ook zo te evolueren.

Dit baaitje was werkelijk zeer bijzonder. Het zat vol schildpadden, sealions en iguana's. Je zou er de hele dag willen blijven, wat een schouwspel.

Na een goede onderwater maaltijd komen ze aan land om in het zonnetje te drogen.

Let vooral ook op de rechter onderhoek waar een iets kleiner, ver familie lid, ook de borst groot maakt.

Bij een ander poeletje was een hele familie sealions aan het spelen.

De kleintjes zijn zo aandoenlijk.

Ons botelletje staat er fraai op.

Ik weet niet precies hoe het visueel gesteld is met deze beestjes, maar rots of iguana (Spaans voor leguaan), het maakt niets uit, je klimt er gewoon over heen.

Net als in de film...... de Iguanas vallen aan.

Wordt er nou niemand bang van mij???

Wordt je 's ochtends wakker, blijken we een verstekeling aan boord te hebben.

Onze gids vertelde dat ze door toeval hadden ontdekt dat de contraceptie pil tegen de ratten aanwas hielp. Een van de vrouwelijke researchers was haar anticonceptie strips verloren, waarna de rattenkolonie ineens afnam in grootte. Ik merkte op dat ze blij mochten zijn dat die andere researcher zijn doosje viagra niet had verloren.

Verzamel plaatje, de Galapgos pelikaan, de Galapagos sealion, de Galapagos Iguana en de Galapagos krab.

'Laat me nou met rust!.

Mooi, maar ze schijnen minder lekker te zijn.

Hartendiefje.

Daar is ie weer!

Die middag een tochtje langs grillige rotspartijen.

Met een biertje in de zon, afzien.

En altijd fregate birds die boven de boot zweven.

Ik weet het, Nienke heeft het me al duizend maal gezegd. Dat hoedje gaat weg!

Galapagos duif.

Eh... Zeldzaam?

Mockingbirds.

Rood strandje.

Een vulkaan die bijna gezonken is. Het vulkanisch meer is nog net boven de zeespiegel. Hier bleken gelukkig nog wel flamingo's thuis te zijn.

The end of day 5. het voelt alsof we hier al weken zijn, maar ook alsof je nog lang niet weg wilt.

Bezoekje aan een lava eiland vandaag.

Vulkanische kunst.

Mordor? De Galapagos versie.

Tja, dat is mijn knie. Een enorme haai .... OK, OK, de waarheid. Terwijl ik naar de boot terugliep stapte ik op een klein stukje verdwaald zeewier en mijn rechterbeen gleed naar voren. Ik landde met mijn volle gewicht met de linker knie op het glasharde en messcherpe lava. Daar helpt een pleistertje niet tegen.

We waren op een nogal afgelegen (wist niet dat dat kon op de nogal afgelegen Galapagos eilanden) eilandje, geen telefoon of internet connectie. Gelukkig bleek er een boot vlakbij te liggen met een jonge Ecuadoraanse dokter aan boord. Terwijl ik de lamp vasthield en onze Amerikaanse nurse practitioner hoofdschuddend over haar schouder meekeek, hechtte ze me trillend met het materiaal dat voorhanden was. Niet optimaal voor een knie, maar het moest maar.

Knietje is toch wel iets gezwollen en die 11 cm lange droevige mond staat ook niet echt vrolijk. Vanuit mijn positie is het echter een glimlach.

Daarom vieren we gewoon een feestje die avond.

Zelfs de geschrokken Nienke kan weer lachen. Het verklaard in ieder geval waarom ik wat extra tijd heb nu. Zit nog steeds met mijn beentje omhoog. Nu na 3 weken is de wond nog steeds niet gesloten.

'Brekkie'. Helaas kan ik de laatste dag niet mee aan land. Ik moet het doen met een goed boek, regelmatig aangereikte biertjes en meelevende blikken van de crew. Grappig is die crew trouwens wel. Als enige krijg ik bij iedere maaltijd soep. In de Galapagos blijkbaar DE remedie tegen elke ziekte/verwonding.

Het bezoek aan Genovesa island, het meest noordelijke eiland in de Galapagos, beroemd om de 'rode boobies' moet ik dus missen.

Nienke heeft derhalve heel veel foto's geschoten, zodat ik toch een goede indruk zou krijgen. Hier een rode boobie.

Twee gezellige 'masked boobies'.

Wie verzint er nou zoiets? Al bijna net zo mooi als de vissen onder water.

'Masked boobie airways flight A247 to Tower, ready for take off'.

De Galapagos short eared owl, echt wel zeldzaam.

Red billed tropic birds. Zo galant.

Hoezo lippenstift.

Nog een beetje fluffie.

Eigenlijk nog mooier dan de blue boobies.

Onze vriendin hier in NZ had beloofd dat mijn kippen blauwe pootjes zouden hebben als we terug kwamen. Helaas, alleen maar mooie woorden ........ Misschien ga ik het zelf eens proberen, bij de kippen dan!