We zijn er nog. Een groot deel van de wereld hing aan de lippen van weer een godsdienst idioot uit (waar anders) the U.S.A. Er waren zelfs hele hordes die geloofden dat de wereld echt zou vergaan, om te beginnen in ons fraaie Nieuw Zeeland. We hebben echter uitstel gekregen. Dankzij een bijbels rekenfoutje op zijn telraam vergaan we nu eind oktober en mag ik toch nog mijn 50e meemaken. Wel beroerd dat zijn apocalyptische vuurbol al voor mijn feestje eind van het jaar komt. Goed, die kleuren. Nee, dat zijn niet de kleuren van de vlag van een of ander tropisch land. Het heeft allemaal met deze week te maken. Na een weer heerlijk diner en brunch bij Guy en Liesbeth pikten we op de weg terug naar Kapiti bij meneer Xu drie 8 weken oude konijntjes op.Mini lop rabbits, een witte, een zwarte met witte strepen en nog een witte met wat bonte strepen. Allemaal met fraaie blauwe kijkers (die ze te danken hebben aan het The Netherland rabbit gen). De drie dames (dat hopen we tenminste) komen uit een nest. Mijn harem bestaat nu uit 3 kalfjes, 4 kippen, 2 kune kune's, 3 konijnen en Nienke. Had de dagen ervoor van resthout (echt waar Nienke, geen cent aan gespendeerd) een hok voor ze gebouwd.Groen geschilderd. Nu zijn ze nog even aan het acclimatiseren bij ons binnen, maar ze gaan echt buiten wonen. Was van plan om op mijn vrije dag de rest van de shed af te schilderen (ook groen), maar het werd een dag met roodheid van schaamte. Wilde even het kippenhok verschonen en deed het deurtje open. Vreemd, bloed aan mijn hand. Bleek bij nader inspectie rode mijten te zijn (dat zijn gewone mijten die zich vol (kippe)bloed hebben gezogen). Het hele hok krioelde van de mijten. Die arme kippen, geen wonder dat ze kale konten hadden. Van de jeuk hadden ze hun eigen veren uitgepikt. En wij (amateur boeren) hebben er nog naar gezocht, maar niets gevonden. Bleken ze ze toch te hebben en een bloedarmoede op de koop toe. We voelen ons erg schuldig. Heb het hok schoon gespoten, met desinfectant behandeld en toen benzine erop gesmeerd. Tenslotte nog heel ruim anti-mite powder. Dat heeft me wel een middagje bezig gehouden. Daarna nog de kippen een voor een op hun rug gelegd en onder, tussen en op de veren gepoederd, voor zover daar nog wat van over was. De dames keken zeer verontwaardigd. Wat een show. Kreeg er zelf bijna jeuk van. Dan denk je dat dat het wel weer even was met de dieren, maar nee. Wordt ik 's nachts wakker van geknabbel aan iets. Nienke snurkte dus die kon het niet zijn. Lag er onder mijn kleren nog een zak chocolade visjes (NZ specialiteit) die niet meer mee kon naar Nederland. Helemaal vergeten. Meneer muis had hem echter gevonden. Jammer genoeg voor hem pasten plakjes chocolade vis ook op de muizeval en hij was de smaak nog niet vergeten. Had al eens verteld dat kiwi's tot de dikste mensen ter wereld behoren (na de Mexicanen, Amerikanen en Australiers. Dat maakt het onderzoek van de buik altijd erg lastig. Tijdens de opleiding leerden we van het chirurgen opperhoofd om altijd eerst goed naar de buik te kijken, dan goed te luisteren en dan pas te gaan palperen (voelen). Deze week had ik zo'n lieftallige dame van 145 kg met buikpijn. Kroop op de bank (ik kijk nog met enige angst naar de poten) en begint meteen met haar handen diep in haar buik te poken, mij daarmee de kans ontnemend om volgens de regelen der kunst goed naar die buik te luisteren. Ach ja, elke discussie was toch zinloos. Volgens haar was ze al jaren aan het afvallen en at bijna niets. Volgens mijn computer is dan de weegschaal al jaren behoorlijk van slag want die nam slechts een geleidelijke toename waar. Zoals beloofd eindigen we met muziek. Als eerste een stuk muziek dat velen waarschijnlijk zullen herkennen als film muziek. Het is uitgevoerd door het New Zealand Symphony Orchestra onder leiding van Andrew Schenk. Het Adagio for strings is geschreven door Samuel Barber en het is her voorzien van prachtige plaatjes van Nieuw Zeeland. Tenslotte drie liedjes van de Nieuw Zeelandse zangeres Brooke Fraser. Enjoy.
Afgelopen dinsdag avond was het tijd om mijn eerste speech te houden voor het Toastmasters communication programme. Toastmasters is een organisatie die gestart is vanuit Amerika en daar enorm groot is en ik denk vooral in Engelstalige landen bekend is bij groter publiek. Maar in NL bestaat het ook, hier is de link naar de Nederlandse website: http://toastmasters.nl/ Het is een organisatie die gericht is op public speaking skills en leadership skills. Je kunt via hen een heel aantal programma’s doorlopen. Je wordt lid van een club in jouw area en gaat dan naar een twee wekelijkse meeting die volgens een vast patroon van introductions, speeches, evaluaties and table topics verloopt. Alle onderdelen houden in dat je voor een groep moet spreken, aankondigen etc. Ik vind spreken voor een groep leuk, altijd een beetje eng maar vooral leuk. Om dat in het Engels te doen is een extra uitdaging die ik dus nu ben aangegaan. Je weet maar nooit waar het goed voor is in de toekomst en het is weer een manier om mensen tegen te komen die ik anders niet zou ontmoeten. De club hier in Kāpiti is erg klein, steeds zo’n 15 man per meeting, maar er zijn nieuwe leden aan het binnen druppelen. Om het programma te doorlopen heb ik niet veel keus, geen zin om iedere keer naar Wellington te rijden waar ook 5 van die clubs zijn. Als het eenmaal heel leuk blijkt te zijn kan ik me altijd nog bij een andere club aansluiten. Ik moet nu in totaal 10 speeches doen in de komende maanden voor dit programma. Het schrijven van een speech is ook leuk, onderwerp kiezen en een pakkend kort verhaal schrijven met kop en staart is ook een belangrijk onderdeel. Zal Hans ook leuk vinden denk ik.
Maar goed, de eerste speech is zogenaamd makkelijk gemaakt; praat 4 tot 6 minuten over je eigen leven, pretty simple. In mijn speech heb ik dus gesproken over mijn two lives en begreep iedereen waarom het voor mijn niet simpel is. Mijn slotzin was 'and this is probably how a bombshell can also be an icebreaker', vandaar te titel van dit bericht. Het was de lastigste speech van het hele programma denk ik dus ik ben blij dat ik het gewoon gedaan heb. Resultaat was wel dat van de 6 speeches (ook 2 van nieuw komers) ik met de award voor de beste speech naar huis ging en dat het eerst commentaar van de evaluator was dat ik een ‘competent speaker’ ben. Een hele leuke opsteker, weer eens wat anders dan voortploegen zonder enig compliment at Council… ;-). Ik wilde de speech aan dit bericht hangen maar dat gaat dus niet als het op internet staat, dat kan ik alleen per mail doen (voor wie geinteresseerd is). Ik zal verder wel zien hoeveel uitdaging de rest van het programma nog brengt. Je moet bij iedere speech andere dingen benadrukken en daarop wordt je ook geevalueerd, dus ga ervan uit dat het nog steeds waardevol zal zijn. En anders was het gewoon leuk om te doen nu ik qua NLP nog steeds moet wachten op de mogelijkheid om in NZ mijn training af te maken.
En toen was het er nog 'een'.... De herfst is duidelijk begonnen! Toen we terug kwamen uit Nederland was het net begonnen met flink waaien hier en dat is de afgelopen 10 dagen zo gebleven. Hele forse winden die om het huis loeiden en ladingen zout op onze ramen hebben gesproeid. Sabien en Ruben kwamen eten en hun zoontje Caspar die normaal heel braaf gaat slapen in de televisie kamer, was nu met geen mogelijkheid aan het slapen te krijgen. Eerst moesten wij dat 'gekke geluid' uitzetten vond hij. Dat was dus het letterlijke loeien van de wind, zeer hoorbaar bij wind uit het zuiden in die kamer. Het is inderdaad een rot geluid dus daar gaan we wat aan doen. Toen ze weggingen keken we naar de vlaggenmasten die toch wel veel te verduren hadden en echt stonden te zwiepen. Maar ja, het is alluminium en daar moeten ze toch tegen kunnen die moderne masten.....Dachten we totdat we de volgende morgen de trap opliepen; 1 mast was echt een metertje van de grond gewoon afgebroken. Een zielig kiwi vlaggetje op de grond. De rafels zaten sowieso al aan de vlaggen. Hans heeft uit zekerheid nu ook maar vlag nummer 2 weggehaald for the time being. Quality buying on Trade Me ;-).
Deze week weer een vijfdaagse werkweek maar het is duidelijk wat er moet gebeuren; ramen zemen willen we weer naar buiten kunnen kijken. Hans heeft ondertussen een konijnenhok gebouwd; je begrijpt top prioriteit boven ramen zemen. Misschien dan toch maar morgen konijntjes kopen op the field days in Otaki, in plaats van huishouden. Stukken leuker. En daarna gezellig naar Lies & Guy in Welly for a diner and a sleep over, wordt weer een heel nuttig weekendje. Choice and sweet as, x Nienke
Ik weet het, we hebben een weekje overgeslagen. Vanwege het 50 jarig huwelijk van mijn ouders zaten we met de hele familie in het Hof van Saksen in Drente. Dat is een soort camping voor mensen uit het Gooi. De caravans zijn vervangen voor luze boerderijen en de supermarkt verkoopt de Trouw en het NRC, dan weet je het wel. Mannen met ronde brilletjes en achterover gekamd haar, zalm bij het ontbijt buffet, een overload aan Volvo's en BMW's, Nespresso apparaat in de keuken en Auping matrassen. Om ervoor te zorgen dat de drukke pa's en ma's echt konden uitrusten was er nauwelijks tot geen G3 of WIFI. En dus konden we de blog niet bijwerken. We maken het goed met een extra lang bericht.De eerste week hebben we lekker bij onze ouders doorgebracht. Lekker fietsen in Friesland en in Bathmen een nieuwe computer voor mijn vader geinstalleerd. Nienke lekker shoppen met Noor en Eef in Sneek. Mijn ouders meegenomen naar de BBQ bij mijn zus in Bilthoven.Samen met Floor en Suus hebben we het graf van de jongens verzorgd. Niet dat dat heel erg nodig was want deze gouden hartjes doen dit al een hele tijd voor ons.Daarna weer in de Volvo die we van Nico en Evelien te leen hadden gekregen (we wisten toen nog niet dat we ons daardoor moeiteloos in Drente konden mengen), op naar Amsterdam. Geert Jan en Debby hadden ons uitgenodigd voor een feestje op de Prinsengracht tijdens Koninginnedag. Voor mij de eerste keer in Amsterdam, HELE GROTE WAUW. Wat een feest. Nadat ik in het Vondelpark een gesigneerde CD van Lisa Roth had verworven (over 10 jaar voor 1000 euri's te koop) verbaasden Nienke en ik ons enigzins over het veranderde Oranje gevoel. Chinese toeristen in oranje en zelfs een cohort Duitsers in onze nationale kleur (dat is toch wel bij de wet verboden mag ik hopen), daartussen gewone Nederlandse jongeren die met een Marokkaans accent spreken. Daar loop je dan als emigrantje tussen. Hoezo integratie mislukt. De rest van de dag brachten we door op het dek van een woonboot op de gracht.Voor de duidelijkheid, ik ben degene met het hoedje. Waarschijnlijk de beste plek in Amsterdam. Honderden boten gevuld met hossende oranje geklede mensen, oorverdovende geluids installaties (elke boot had zijn eigen DJ) en volop alcoholische versnaperingen voeren voor ons langs.
Op zo'n fraaie dag lijkt iedereen van de partij te willen zijn. Naast Albert West die nog slechts een half lied voort kon brengen zagen we Erica Terpstra en zelfs meneer Rutte. Hollandse humor is geweldig, ook Sinterklaas kwam nog even kijken.Aan het eind van deze geweldige dag brachten mijn zeebenen me via een broodje knoflooksaus met kebab, een frietje X (ben de vreemde naam alweer vergeten) en een boom blaadjes gevecht weer naar het drie etages hoger gelegen bedje. Veel mensen vragen ons wat we nou in Nieuw Zeeland echt missen. Het enige antwoord is 'snel bij familie en vrienden in Nederland zijn'. Vanaf nu hoort Koninginnedag echter bij.Een dag later troffen we dan gelukkig een heleboel van die vrienden op 'Buiten' aan het Scheveningse strand. Op de foto onze trouwe lezers Bert en Marieke met Floris beste vriend Martijn en zijn zus. Helaas spreek je op zo'n dag iedereen maar even kort, maar het was goed om te zien dat onze vrienden het ook leuk vonden om elkaar weer te zien. Ik denk dat we dit in de toekomst nog wel een keer gaan doen als we in Holland zijn.
Herinneringen werden opgehaald en reisadviezen (iedereen naar NZ) en nieuwtjes uitgewisseld. Blijkt dat Nienke en ik thuis vrije uitloop eieren eten met blije kip garantie. Waar een klein landje groot in kan zijn. Moet zelfs nog uitkijken met de data die wij op de eieren zetten, de 3e van de maand bij ons betekend 'ei van een legbatterijkip' in Nederland.Na een nachtje Bilderberg in Scheveningen (wat beginnen die trams vroeg te rijden en hebben ze geen smeermiddeltje voor die rails?) gingen we dan op weg naar Drente met Kiwi muziek via de iPod op de radio. Het wat vreemd vormgegeven hoofdgebouw (zo vlak bij Westerbork) stond al vol ruiten broeken en keurig opgevoede kindjes. Gelukkig had Geert Jan geboekt onder de naam Horst en zo konden we lekker anoniem onze gang gaan. Nadat de bedden in de drie appartementen waren verdeeld tussen het schorriemorrie bleken Nienke en ik in de seniorenflat te zijn beland. Toen was het tijd voor de aankomst van de feestvarkens. Taart en cadeaux. Iedereen had bijgedragen aan een familie boek. Van alle familie leden minstens een pagina en zo waren Floris. Tristan en Myrthe er toch ook bij.Vijf dagen 'down under' wijntjes en veel te veel lekker eten verder hebben Nienke en ik besloten de rest van het jaar op water en brood te gaan. Gelukkig was er ook tijd voor wat beweging. De traditionele Itjeshorst cup ging dit jaar naar Pieter en Koen. Tijd om eens met de zussen over echtscheidingen te praten.Na de kansloze nederlaag tegen de schoonfamilie probeerden we het maar met een mixed dubbel (broer/zus tegen broer/zus) en konden zodoende nog een prijsje binnen de familie houden.Op de foto mijn zus Marjolein en broer Geert Jan, echt wel! Vanwege het doorslaande succes hebben een aantal mensen Nienke ervan proberen te overtuigen dat er toch echt wel ruimte voor een tennisbaantje in een van onze paddocks. Volgens Nienke moet ik daar dan altijd alleen spelen,maar Nienke bleek zelf nog best een balletje te kunnen slaan, dus wie weet.
Nadat iedereen even onder het water had gestaan kon het Mah Yong spel (dat na deze week enige slijtage vertoont) weer uitgelegd worden. Al snel werden we door onze pupillen Debby, Doeke en Mauk ingemaakt.
Met de hele familie hebben we daarna de dodenherdenking in Westerbork bezocht. Erg indrukwekkend met prachtige muziek van Liesbeth List en vooral Maarten Peters. Luister vooral naar het lied van Maarten Peters dat begint bij 23.57.
Gelukkig was er ook nog een Kiwi avondje ingepland met een heuse BBQ. Dankzij kok (en inkoper) Geert Jan en de hulp van koksmaatje Gijs werd dat een groot succes.
Er was nog zoveel over dat we er op de laatste dag tussen de spelletjes door nog uitgebreid van hebben kunnen lunchen.Tja, en dan zit het erop. Tijd voor de familie foto's.Na het opruimen werd een deel van de versiering in mijn koffer geduwd; 'nog een tweede keer te gebruiken op jouw feestje'. Dank u wel. We hebben afscheid genomen met de mededeling dat we het over 5 jaar bij ons doen. Gelukkig konden Debby en ik nog even afkicken door bij hen in Amsterdam nog een paar spelletjes Mah Yong te spelen. Er wachtte ons nog een dagje Singapore.Ontbijtje gepakt in het Marina Bay Sands hotel. Een absolute aanrader voor iedereen. Heb daarna Nienke zelfs mee het dak opgekregen, naar beneden kijken van de 57e.Maar of ze de volgende keer ook mee gaat zwemmen in het zwembad daar .....Kwam hier ook nog een bordje tegen met het Maleisische woord voor man.Lijkt verdacht veel op een ander Nederlands woord. Met een temperatuur van 35+ en een zeer hoge vochtigheidsgraad waren we niet tot erg veel in staat. Meer dan een tempeltje, een enkel museumpje en een terrasje langs het kanaal zat er niet in. Vanuit het vliegtuig boven het zuider eiland zagen we een witte Mount Cook boven de wolken opdoemen. De bergen, rivieren en de zee gaven toch snel weer een thuis gevoel. De veestapel bleek ons niet gemist te hebben en mijn collega ook al niet (oeps, vergeten je post te doen). Het regent buiten en we hebben net de geroosterde kip met rauwkost salade op, vergezeld van een Rainwater 2011 van onze eigen estate. Heb besloten vanaf nu de blogs af te sluiten met een lekker muziek. Om dat te vieren hier de eerste drie, geniet ervan:
Welcome to our blog. On our blog we’ll regularly post about our adventures on the other side of the world. We moved to New Zealand in 2007 and settled in our small paradise on the Kapiti coast in 2010. A fantastic spot in Te Horo Beach. Nienke has been working as a manager for the Kapiti District Council in Paraparaumu in 4 different roles and has started her new role there in October 2019. Hans has been working as a part-time General Practitioner, first in Otaki and the last few years as a locum, mainly on the South Island.
Click here to translate the blog into your preferred language.
Mini lop rabbits, een witte, een zwarte met witte strepen en nog een witte met wat bonte strepen. Allemaal met fraaie blauwe kijkers (die ze te danken hebben aan het The Netherland rabbit gen). De drie dames (dat hopen we tenminste) komen uit een nest. Mijn harem bestaat nu uit 3 kalfjes, 4 kippen, 2 kune kune's, 3 konijnen en Nienke. Had de dagen ervoor van resthout (echt waar Nienke, geen cent aan gespendeerd) een hok voor ze gebouwd.
Groen geschilderd. Nu zijn ze nog even aan het acclimatiseren bij ons binnen, maar ze gaan echt buiten wonen.
Was van plan om op mijn vrije dag de rest van de shed af te schilderen (ook groen), maar het werd een dag met roodheid van schaamte. Wilde even het kippenhok verschonen en deed het deurtje open. Vreemd, bloed aan mijn hand. Bleek bij nader inspectie rode mijten te zijn (dat zijn gewone mijten die zich vol (kippe)bloed hebben gezogen). Het hele hok krioelde van de mijten. Die arme kippen, geen wonder dat ze kale konten hadden. Van de jeuk hadden ze hun eigen veren uitgepikt. En wij (amateur boeren) hebben er nog naar gezocht, maar niets gevonden. Bleken ze ze toch te hebben en een bloedarmoede op de koop toe. We voelen ons erg schuldig. Heb het hok schoon gespoten, met desinfectant behandeld en toen benzine erop gesmeerd. Tenslotte nog heel ruim anti-mite powder. Dat heeft me wel een middagje bezig gehouden. Daarna nog de kippen een voor een op hun rug gelegd en onder, tussen en op de veren gepoederd, voor zover daar nog wat van over was. De dames keken zeer verontwaardigd. Wat een show. Kreeg er zelf bijna jeuk van. Dan denk je dat dat het wel weer even was met de dieren, maar nee. Wordt ik 's nachts wakker van geknabbel aan iets. Nienke snurkte dus die kon het niet zijn. Lag er onder mijn kleren nog een zak chocolade visjes (NZ specialiteit) die niet meer mee kon naar Nederland. Helemaal vergeten. Meneer muis had hem echter gevonden. Jammer genoeg voor hem pasten plakjes chocolade vis ook op de muizeval en hij was de smaak nog niet vergeten. Had al eens verteld dat kiwi's tot de dikste mensen ter wereld behoren (na de Mexicanen, Amerikanen en Australiers. Dat maakt het onderzoek van de buik altijd erg lastig. Tijdens de opleiding leerden we van het chirurgen opperhoofd om altijd eerst goed naar de buik te kijken, dan goed te luisteren en dan pas te gaan palperen (voelen). Deze week had ik zo'n lieftallige dame van 145 kg met buikpijn. Kroop op de bank (ik kijk nog met enige angst naar de poten) en begint meteen met haar handen diep in haar buik te poken, mij daarmee de kans ontnemend om volgens de regelen der kunst goed naar die buik te luisteren. Ach ja, elke discussie was toch zinloos. Volgens haar was ze al jaren aan het afvallen en at bijna niets. Volgens mijn computer is dan de weegschaal al jaren behoorlijk van slag want die nam slechts een geleidelijke toename waar. Zoals beloofd eindigen we met muziek. Als eerste een stuk muziek dat velen waarschijnlijk zullen herkennen als film muziek. Het is uitgevoerd door het New Zealand Symphony Orchestra onder leiding van Andrew Schenk. Het Adagio for strings is geschreven door Samuel Barber en het is her voorzien van prachtige plaatjes van Nieuw Zeeland. Tenslotte drie liedjes van de Nieuw Zeelandse zangeres Brooke Fraser. Enjoy.
Deze week weer een vijfdaagse werkweek maar het is duidelijk wat er moet gebeuren; ramen zemen willen we weer naar buiten kunnen kijken. Hans heeft ondertussen een konijnenhok gebouwd; je begrijpt top prioriteit boven ramen zemen. Misschien dan toch maar morgen konijntjes kopen op the field days in Otaki, in plaats van huishouden. Stukken leuker. En daarna gezellig naar Lies & Guy in Welly for a diner and a sleep over, wordt weer een heel nuttig weekendje. Choice and sweet as, x Nienke
De eerste week hebben we lekker bij onze ouders doorgebracht. Lekker fietsen in Friesland en in Bathmen een nieuwe computer voor mijn vader geinstalleerd. Nienke lekker shoppen met Noor en Eef in Sneek. Mijn ouders meegenomen naar de BBQ bij mijn zus in Bilthoven.
Samen met Floor en Suus hebben we het graf van de jongens verzorgd. Niet dat dat heel erg nodig was want deze gouden hartjes doen dit al een hele tijd voor ons.
Daarna weer in de Volvo die we van Nico en Evelien te leen hadden gekregen (we wisten toen nog niet dat we ons daardoor moeiteloos in Drente konden mengen), op naar Amsterdam. Geert Jan en Debby hadden ons uitgenodigd voor een feestje op de Prinsengracht tijdens Koninginnedag. Voor mij de eerste keer in Amsterdam, HELE GROTE WAUW. Wat een feest. Nadat ik in het Vondelpark een gesigneerde CD van 
Voor de duidelijkheid, ik ben degene met het hoedje. Waarschijnlijk de beste plek in Amsterdam. Honderden boten gevuld met hossende oranje geklede mensen, oorverdovende geluids installaties (elke boot had zijn eigen DJ) en volop alcoholische versnaperingen voeren voor ons langs.
Aan het eind van deze geweldige dag brachten mijn zeebenen me via een broodje knoflooksaus met kebab, een frietje X (ben de vreemde naam alweer vergeten) en een boom blaadjes gevecht weer naar het drie etages hoger gelegen bedje. Veel mensen vragen ons wat we nou in Nieuw Zeeland echt missen. Het enige antwoord is 'snel bij familie en vrienden in Nederland zijn'. Vanaf nu hoort Koninginnedag echter bij.
Een dag later troffen we dan gelukkig een heleboel van die vrienden op 'Buiten' aan het Scheveningse strand. Op de foto onze trouwe lezers Bert en Marieke met Floris beste vriend Martijn en zijn zus. Helaas spreek je op zo'n dag iedereen maar even kort, maar het was goed om te zien dat onze vrienden het ook leuk vonden om elkaar weer te zien. Ik denk dat we dit in de toekomst nog wel een keer gaan doen als we in Holland zijn.
Na een nachtje Bilderberg in Scheveningen (wat beginnen die trams vroeg te rijden en hebben ze geen smeermiddeltje voor die rails?) gingen we dan op weg naar Drente met Kiwi muziek via de iPod op de radio. Het wat vreemd vormgegeven hoofdgebouw (zo vlak bij Westerbork) stond al vol ruiten broeken en keurig opgevoede kindjes. Gelukkig had Geert Jan geboekt onder de naam Horst en zo konden we lekker anoniem onze gang gaan. Nadat de bedden in de drie appartementen waren verdeeld tussen het schorriemorrie bleken Nienke en ik in de seniorenflat te zijn beland. Toen was het tijd voor de aankomst van de feestvarkens. Taart en cadeaux. Iedereen had bijgedragen aan een familie boek. Van alle familie leden minstens een pagina en zo waren Floris. Tristan en Myrthe er toch ook bij.
Vijf dagen 'down under' wijntjes en veel te veel lekker eten verder hebben Nienke en ik besloten de rest van het jaar op water en brood te gaan. Gelukkig was er ook tijd voor wat beweging. De traditionele Itjeshorst cup ging dit jaar naar Pieter en Koen. Tijd om eens met de zussen over echtscheidingen te praten.
Na de kansloze nederlaag tegen de schoonfamilie probeerden we het maar met een mixed dubbel (broer/zus tegen broer/zus) en konden zodoende nog een prijsje binnen de familie houden.
Op de foto mijn zus Marjolein en broer Geert Jan, echt wel! Vanwege het doorslaande succes hebben een aantal mensen Nienke ervan proberen te overtuigen dat er toch echt wel ruimte voor een tennisbaantje in een van onze paddocks. Volgens Nienke moet ik daar dan altijd alleen spelen,
maar Nienke bleek zelf nog best een balletje te kunnen slaan, dus wie weet.
Er was nog zoveel over dat we er op de laatste dag tussen de spelletjes door nog uitgebreid van hebben kunnen lunchen.
Tja, en dan zit het erop. Tijd voor de familie foto's.
Na het opruimen werd een deel van de versiering in mijn koffer geduwd; 'nog een tweede keer te gebruiken op jouw feestje'. Dank u wel. We hebben afscheid genomen met de mededeling dat we het over 5 jaar bij ons doen. Gelukkig konden Debby en ik nog even afkicken door bij hen in Amsterdam nog een paar spelletjes Mah Yong te spelen. Er wachtte ons nog een dagje Singapore.
Ontbijtje gepakt in het Marina Bay Sands hotel. Een absolute aanrader voor iedereen. Heb daarna Nienke zelfs mee het dak opgekregen, naar beneden kijken van de 57e.
Maar of ze de volgende keer ook mee gaat zwemmen in het zwembad daar .....
Kwam hier ook nog een bordje tegen met het Maleisische woord voor man.
Lijkt verdacht veel op een ander Nederlands woord. Met een temperatuur van 35+ en een zeer hoge vochtigheidsgraad waren we niet tot erg veel in staat. Meer dan een tempeltje, een enkel museumpje en een terrasje langs het kanaal zat er niet in. Vanuit het vliegtuig boven het zuider eiland zagen we een witte Mount Cook boven de wolken opdoemen. De bergen, rivieren en de zee gaven toch snel weer een thuis gevoel. De veestapel bleek ons niet gemist te hebben en mijn collega ook al niet (oeps, vergeten je post te doen). Het regent buiten en we hebben net de geroosterde kip met rauwkost salade op, vergezeld van een Rainwater 2011 van onze eigen estate. Heb besloten vanaf nu de blogs af te sluiten met een lekker muziek. Om dat te vieren hier de eerste drie, geniet ervan:
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)
