28 april 2011: Calorieën

Hi guys, we zijn geland. Voorspoedige vlucht met veel films, heerlijke sushi en een frisse duik op Singapore airport. We zitten op het moment in Sneek. Genieten van het lekkere weer hier terwijl onze oppas heeft te maken met hevige stormen en regen (maar liefst 35 cm regen in 36 uur in Hawkes Bay). We hebben inmiddels al het nodige eten en drinken achter de rug (in NZ gaan we tot de lente op water en brood). Weer even wennen aan nieuwigheden: de dame van de Praxis legt mij uit dat 'we de pasjes al tijden niet meer door de sleuf trekken' (is immers bijna elke avond op TV volgens haar). Terwijl ik probeer te tanken sluit een vriendelijke plantsoenendienst man met een ride on mower waar Nienke jaloers op zou zijn achter mijn auto aan. De pomp geeft niet thuis en dus komt hij me helpen. Na wat gemorrel begint de benzine eindelijk te lopen. Ik mompel verontschuldigend dat ik hier niet bekend ben. 'Woar kom ie weg dan?' 'Nieuw Zeeland'. 'Da's nog un end kuiern vandoag'. Ik denk niet eens dat dat een grapje was. Inmiddels zijn de Nederlandse aankopen al in de koffer verdwenen: scheerolie, brillen, swiffers, overhemden, schoenen, etc. 20 kg p.p. op de terugweg, we zullen zien. Nog geen foto's gemaakt hier, maar vlak voor vertrek kregen we nog een paar foto's van ons huis van de architect: Als laatste het veiligheidsfilmpje dat we in het vliegtuig van Air New Zealand zagen tussen Wellington en Auckland. Daar blijf je tenminste naar kijken.

22 april 2011: Nearly there

Hi guys, laatste berichtje uit NZ voorlopig. Net beiden onze bureaux leeg gemaakt en de diverse postvakken opgeruimd (iets wat de Kiwi's zelf nooit lukt). Witte tornado door het huis voor de oppas, haard en tub klaar gezet voor het eerste gebruik. Gebruiksaanwijzing voor de televisie en multimedia liggen onder de 5 (!) afstandsbedieningen. Manual voor de dieren, etc. Kan niet misgaan zou je zeggen. Het weekend hebben we het flink laat gemaakt met Roger en Maya. Een dag later nog afgemaakt door bij hen in hun private cinema (no kidding) met zijn allen naar 'the King's speech' te kijken (goede film trouwens).Tijdens onze opruiming kwamen we nog een bevroren kip tegen (die we gratis gekregen hadden bij 2 zakken kippenvoer, die ja). Dus dacht Nienke, nemen wij die mee. Klaargemaakt op de 'Kiwi bloke way'. Men neme een kip en een blikje bier, in dit geval was Speights (zuider eiland) toegestaan omdat het niet gedronken werd, anders had het Tui (noorder eiland) moeten zijn. Je maakt het blikje bier open en duwt er 2 of 3 stukjes knoflook in. Vervolgens rek je het achterste van de kip een beetje op en duwt de kip over het blikje bier heen. Het geheel (don't worry, het lijkt alleen maar of de kip je boos aankijkt) zet je rechtop in de oven of BBQ (with hood).Na een een kleine twee uur heb je een heerlijk malse kip.Die van ons had zelfs nog een thermometer in zijn bast gestoken gekregen zodat we alles goed in de gaten konden houden. De restjes hebben we aan de kippen gegeven die erom gevochten hebben, kun je nagaan hoe lekker het was.Minder succes deze week met mijn wilde katten val. Op een merel en een egel na niets gevangen. Beiden genieten inmiddels weer van onze estate waar ze inmiddels zijn vergezeld van enkele rosella's. Heb ze nog niet op de foto, maar ze zijn vrolijk gekleurd. Na onze Hollandse break meer. Eerst maar weer eens op de koffers springen, zucht.....

17 april 2011: Kiwi humor

Hi all, Nienke hier for a change, maar helaas 'mag' ik schrijven als er eigenlijk niks opwindends gebeurt hier en ik ontmoet natuurlijk wel leuke mensen maar niet van de rare types die met verrassings envelopjes aankomen... Na al onze escapades in Februari en Maart is deze maand even relatief rustig en da's prima, want de 4-hectare plichten roepen; de planten moeten een extra laagje krijgen voor komend kouder weer, er moet wat gewied worden, gras maaien, hout hakken, hokken verschonen enzovoort! Over kouder weer gesproken; da's wel grappig; zodra de temparatuur 's nachts begint te zakken en de wintertijd is ingegaan gaat bij Kiwi's een soort knop om; ineens zijn flanellen pyama's voor de hele familie in de aanbieding en is de tv gevuld met reclame voor merino en andere 'woolies' to help us trough the long cold winter. Daar grinneken wij als Hollanders dan maar om; okay het is wat kouder en ja, 's nachts een t-shirt aan is misschien een idee maar een flanellen pyama? Ik denk dat je ze in NL niet eens makkelijk meer kunt kopen. Het is wel echt herfstig; harde winden en flink wat regen die onze weilandjes weer prachtig groen maakt. Zo'n regen dag is ook helemaal niet erg, een goede reden om eens klussen in huis af te maken. Maar vandaag hangt de was weer buiten in windkrachtje 9, a Northerly as they say. Hans moest even naar de lokale bouwmarkt om iets te halen en die mensen gebruiken intensief het blackboard buiten om hun levenswijsheden met anderen te delen:

Lachen he? Zoiets op een bord bij de Nederlandse Gamma, ik denk niet dat we dat ooit gaan meemaken. Mijn collega/film avond vriendin Sara (single) is ook altijd goed for a laugh, zij stuurt vaak echt leuke moppen en andere geintjes door, die dan weer via mij en Hans richting Europa gaan. Deze stuurde ze vorige week:

Husband Store.

A store that sells new husband has opened in New York City, where a woman may go to choose a husband. Among the instructions at the entrance is a description of how the store operates: You may visit this store ONLY ONCE! there are six floors and the values of the products increases as the shopper ascends the flights. The shopper may choose any item from a particular floor, or may choose to go up to the next floor, but you cannot go back down except to exit the building! So, a woman goes to the Husband store to find a husband. On the firts floor the sign on the door reads: Floor 1: These men have Jobs.

She is intrigued, but continues to the second floor where the sign reads: Floor 2: These men have Jobs en love Kids.

That's nice she thinks, 'but I want more'. So she continues upward. The third floor sign reads: Floor 3: these mens have Jobs, Love Kids and are extremely good looking 'Wow', she thinks, but feels compelled to keep going.

Floor 4: These men have Jobs, love Kids and are Drop dead Good Looking and help with Housework. 'Oh mercy me!" she exlaims "I can't hardly stand it".

Still she goes to the fifth floor and reads Floor 5: These man have Jobs, love Kids, are Drop-Dead gorgeous, help with Housework and have a strong Romantic streak.

She is tempted to stay, but she goes to the sixth floor, where the sign reads: Floor 6: You are visitor 31,456,012 to this floor. There are NO men on this floor. This floor exists solely as proof that women are impossible to please. Thank you for shopping.

Please note: to avoind gender bias charges, the store's owner opened a New Wives store just across the street. The first floor has wives that love sex. The second floor has wives that love sex en have money and like beer. The third, fourth, fifth and sixth floor have never been visited.

Zit zeker een kern van waarheid in of niet, dames? Zolang je maar ook af en toe flink om jezelf kunt lachen, houden we het allemaal prima uit samen.

De tijd racet voorbij op dit moment en we horen van vrienden dat iedereen daar een beetje last van heeft, zelfs hier in NZ waarvan je toch altijd denkt dat het tempo wat minder hoog ligt. Daar merk ik zelf ook helemaal niets van, maar er begint wel licht aan de horizon te komen nu met een paar grote 'eieren' bijna gelegd. De dag voordat we vliegen moet ik het Regional Waste Mangement and Minimisation Plan aan Council presenteren tijdens de publieke vergadering en dan start de public consultation voor dat plan. Ik heb er aan meegewerkt voorzover het Kapiti betreft en moest samenwerken met 7 andere Councils uit de Wellington Region. Op z'n zachts gezegd interessant. Weer een 'plan', strategie dat vereist is op grond van een wet, daar zijn ze enorm goed in in dit land. En dan moet dan iedere 5 jaar. Ach ja, het houdt ons van de straat zullen we maar zeggen. Het is goed om in ieder geval iets aan long term planning te doen, want hier wordt het wiel keer op keer weer uitgevonden, zeker als het om Solid Waste (huisvuil) gaat. Maar het schijnt iets te zijn dat Kiwi's eigen is; de settlers mentaliteit van het zelf willen uitzoeken, ook al is het in de rest van wereld 30 jaar geleden al gedaan, zit er nog steeds sterk in. Voordeel is dan wel dat het een dynamisch werkgebied is waarin nog veel ontwikkelen valt. Ik verveel me in ieder geval niet en heb besloten in deze functie te blijven voor nu en niet terug te gaan naar de Strategy Group, want plannen en policies schrijven is gewoon echt niet mijn ding. Ik kan het prima, maar het is me te saai en ik vind het ook niet leuk dat je nooit kan zeggen 'tick in the box', dat is geregeld en gedaan. Je schrijft en ontwikkelt dingen die vaak voor een groot deel in de la blijven liggen omdat reality op de werkvloer en meestal heel anders uit ziet.

Dit was een beetje kort maar ik moet even gaan profiteren van het feit dat het nu droog is en ik thuis ben! We zullen even offline zijn vanwege ons Holland tripje maar na 10 Mei zijn we er weer.

Als laatste weer een mooi filmje.

8 april 2011: For one moment our lives met, our souls touched

Nienke had vrijdag een dames avondje bij Landa. Rutger zit in Nederland en als de kat van huis is ....Het schijnt dat er erg veel gepraat is en alleen een foto van de vroege morgen kon door de beugel. Guy belde mij om te vragen of ik dan van zijn kookkunst wilde komen genieten. Maar natuurlijk. En zo hadden we beiden weer een heerlijke avond waar we ons de rest van de week weer schuldig over kunnen voelen. Een dag later daarom ook de Dutch shop nog maar eens bezocht, we waren in de buurt en oude kaas trekt als een magneet. Zondag opperde ik dat ik wel even het gras zou gaan maaien. 5 uur later was ik klaar. Toen de ride-on mower er even mee ophield (zat een tak vast) en ik ernaast knielde zat ik met mijn rechter knie in een verse koeienvla. Ruikt bepaald niet lekker kan ik je verzekeren. Daarna knalde ook nog de demper van de gewone maaier af zodat de hele buurt kon horen wat we aan het doen waren. Maar het gras is gedaan. Dinsdag weer een typisch staaltje van NZ bureaucratie. Ik doe dienst en krijg lab uitslagen voorgeschoteld van een 87 jarige die met algehele malaise die dag was gezien. De lab uitslagen lieten acuut nierfalen zien en ik belde dus het ziekenhuis om hem aan te kondigen. Tot zover alles goed. Toen meneer zelf maar opbellen om hem te vertellen dat we een ambulance gingen sturen. Neemt hij niet op. In de PC natuurlijk geen next of kin. Telefoonboek; oud nummer. Dus bel ik zijn huisarts prive op om te vragen of zij misschien nog iets meer wist. Tja, er was een vriendin. Zij haar assistente prive bellen en die belde die naam weer door. Mevrouw gebeld en e.e.a. uitgelegd. Afgesproken dat de ambulance haar (100 m van meneers adres vandaan) zou oppikken omdat de bejaarde meneer nergens van wist. Ambulance gebeld, alles uitgelegd. Prima, hebben we goed gedaan dachten we. Krijgen vervolgens een telefoontje van de ambulance dat de manager heeft verboden om mevrouw op te pikken. Pats, klein ontploffinkje. Woedend bel ik de manager op en lieg een beetje om bestwil, zeggen dat dit typisch is voor Nieuw Zeeland, waarom iets makkelijk doen als het moeilijk kan. Als het misgaat jongedame dan bel ik morgen met veel plezier even met onze Dominion Post en gooide toen de hoorn erop. Inmiddels stond de ambulance natuurlijk bij meneer thuis en hadden geen idee waarom ze daar waren en ook meneer wist het niet. De vriendin was thuis aan alle excitement aan een vriendin aan het doorbellen terwijl ze op de ambulance wachtte. Daarom konden wij haar ook niet bereiken. verwarring alom. Tenslotte belde de ambulance maar met mij en hebben wij het op de werkvloer maar geregeld. En dat allemaal omdat een opgeschoten juffertje met een speldje 'manager' op haar kostuumpje zich strikt aan de regeltjes hield, want anders kon ze die nacht natuurlijk niet slapen. Pffff. Dat moeilijk doen heeft hier natuurlijk een functie, want als we alles hier heel erg efficiënt zouden doen had meer dan de helft geen baan meer. Daarom gaan hier nog een boel dingen op de ouderwetse manier. We hebben heel wat water over ons heen gekregen de laatse 48 uur. De kippen waren nat en de kat die in de van Guy geleende val was gelopen doorweekt. Ook de varkentjes hadden het niet drooggehouden. Hoewel hun dak netjes afloopt was de hoeveelheid water toch teveel voor het plateautje waar hun hut op staat en dus was hun hooi nat geworden. Heb ik daar vanmiddag een heuse dakgoot opgezet, maar niet nadat Thelma eerst dwars door een dakgoot heen beet. Onhandig als je geen vingers hebt, moet je alles proeven. Donderdag nog een verrassing voor mij, nadat de oral surgeon eerder al flink in mijn kaak had zitten hakken was de pijn terug gekomen. Mijn aftakelende lichaam (je wordt 50 dus wat wil je) leek afstand te willen doen van een kies. Ik had me er al bij neergelegd, maar de oral surgeon wilde er niet aan beginnen. Wat meer tijd en een paar extra borrels om te ontsmetten. Daar zeg ik geen nee tegen. Omdat ik de parkeertijd als echte Hollander toch vol moest maken ben ik me maar even te buiten gegaan in de Bose en computershop. Onze PC licht op apegapen en ik heb nu een nieuwe: 6 x 3.6 GHz, 2 x 1Tb HD, Windows 7 op een 60 Gb SSD, dat wordt genieten. Mooi schermpje erbij en een nieuwe camera voor skype. Heerlijk. We zijn binnenkort in Nederland. Voor het 50 jarig huwelijk van mijn ouders. Gaan een week op een geheim adres zitten. Daarvoor nog even Koninginnedag vieren in Amsterdam, een paar mensen een hug geven. Over hugs gesproken, bekijk dit hele vrolijk makende filmpje eens. Ideetje voor in jullie eigen stad? The muziek is van Alexandra Burke.