28 mei 2016: Autumn in NZ

Na het weekendje Catlins was het weer back to normal maar een lekker kort weekje - nog even genieten van mijn paar laatste vrije vrijdagen! Weer terug naar Art Class op donderdag avond, zaterdag avond naar het Kapiti Music Fest - was een beetje hum ho in the local pub - na 3 bandjes toch nog een swing bandje dat de avond een beetje goed maakte maar om half 11 hadden Maya en ik het ook wel gezien. Dat laten we volgend jaar maar zitten! Zondag lekker een hill walk en daarna koffie met vriendinnen - op het deck in the zon. Deze tijd van het jaar is het weer tijd voor fruit dat we in NL niet kennen; persimons (op de foto) en feijoa's. Allebei heerlijk - persimons koop ik op de markt maar feijoa's vind ik onder de struiken in onze tuin - dit jaar voor het eerst een volle mand! Pas nadat ik twee nieuwe feijoa's had geplant twee zomers geleden is de grote struik die er al denk ik een jaar of 20 staat fruit gaan produceren. Leuke verrassing. Feijoa's kan je vergelijken met kiwi's, frisse zoetzure smaak, de persimon is een kruising tussen een tomaat en een appel. Stevig en sappig oranje vlees.

Hans kwam op woensdag avond laat thuis uit Gore - op donderdag moest hij zijn koffer bij elkaar zoeken voor de Spanje verrassingstrip :-) Eindelijk hoeven we niet meer wekelijks om dit reisje heen te praten met Hans' z'n ouders - hij heeft het goed geheim weten te houden. Vrijdag dropte ik Hans op het vliegveld en daarna naar Jane voor een heftige yoga class die een hot yoga class bleek te zijn; in 26 graden op je kop staan - het was wel errug hot!
Dat harde werk maakte ons hongerig dus een avondje in Opor was goed gepland; lekker eten met house made vodka - salted caramel vodka bij mijn pannacota - niet slecht!
Hans z'n trip liep ondertussen niet zo vlekkeloos als gepland (nou liet die planning te wensen over maar laten we zeggen dat -ie dat nu weet voor de toekomst; in Wellington kunnen ze niet in de Transavia computer in Amsterdam, sterker nog ze weten niet eens wat Transavia is......). Anyway, hij is aangekomen zagen we in de email toen we wakker werden maar de koffer een dagje later. Heb het verhaal over de verrassing nog niet gehoord want in Spanje geen internet in de casa (wel een verwarmd zwembad en 30 graden, dat dan weer wel).

Na nog een tweede yoga class met Jane om 8.15 (!) was het tijd voor mijn 2 jarige eye exam by de opticien. Vond toch dat ik minder zag met mijn moeie oogjes, vooral op kantoor. Nou dat bleek helaas wel te kloppen - ook wilde ik een minder zware bril dan ik nu heb (de enige ronde bril in de winkel 2 jaar geleden) en kreeg ik het advies om misschien voor autorijden een aparte bril met wat veraf sterkte te nemen. Nou brillen uitzoeken dan maar en $644 later ben ik weer klaar voorlopig (toch echt wel weer 2 jaar mag ik hopen!). Dure hobby dat ouder worden en die aanslag op je ogen door computer werken......
Over werk gesproken; begin April had ik gesolliciteerd op een interne vacature voor een programme manager baan. Ik had al aangegeven bij mijn manager dat ik mijn tijd in solid waste er wel op vond zitten, time for a new challenge. Het interview ging goed maar de baan ging naar een collega met die specifieke ervaring. Wel hadden ze de boodschap goed begrepen dat ik wellicht zou vertrekken en omdat ze dat niet wilden laten gebeuren werd mij het aanbod gedaan om de rol van Access & Transport Manager op me te nemen. Mijn manager vertelde dat hij nou geleerd had dat iemand met people management skills, strategische en onderhandlings ervaring een betere fit voor die baan was dan een engineer met ervaring in transport. Een fijn compliment maar het was wel een aanbod waar ik even goed over moest nadenken! Het was al wel eens door mijn hoofd geflitst omdat in de afgelopen 5 jaar twee managers zijn gekomen en verdwenen; 1 heeft ontslag genomen en de ander is 'weg' geherstructureerd. Dat zegt iets over die managers maar natuurlijk ook over de organisatie en het team. Gelukkig heeft de herstructurering en het aannemen van nieuwe mensen

ervoor gezorgd dat het team nu veel beter in balans is.
Dus heb ik besloten de uitdaging aan te nemen en begin ik komende week in die nieuwe baan! Eerst drie maanden als 'acting' want officieel mag je als Council niet zomaar zonder procedures vacatures invullen. Op deze manier zou ik zelf ook nog eruit kunnen stappen en terug gaan naar mijn huidige baan. Maar dat ben ik niet van plan, dat is mijn eer te na. Ook heb ik al een goede vervanger gevonden die afgelopen week begonnen is. Spannend is het wel - weer een heel nieuw gebied waar ik niks van weet dus het wordt aanpoten en ook weer full time werken.
Dat vind ik op dit moment geen punt, want ik moet ook meteen 8 tot 10 mensen managen en ben verantwoorlijk voor een heel veel groter budget. Voorlopig zal ik die 5 dagen echt nodig hebben.
Onze plannen - althans wat mij betreft - voor vrijwillgers werk etc. zijn dus even een paar jaar in de ijskast en het is fijn dat Hans meer flexibel en meer thuis is. Wordt vervolgd!

Deze foto's maakte ik net op onze beach - het heeft hier gestormd de afgelopen 10 dagen en heel erg veel geregend. Gisteren vrijwel de hele dag totdat ik eind van de middag toch nog even naar buiten kon om de dieren hokken te verschonen.
Op de beach enorme bergen driftwood en ook flinke bomen die op de stenen zijn gestuwd, zo'n 1.5 meter hoger dan het zand. Deze Blue Petrel heeft de bliksem die ook met de storm meekwam in de afgelopen dagen niet overleefd. Deze vogeltjes nesten en leven bij Stewart Island maar in de winter gaan ze meer naar het Noorden. Twee jaar geleden met enorme electric storms (met bliksem) vonden we tientallen dode Petrels op de beach. Nu gelukkig alleen deze. Zag verderop ook nog een dode seagull, ook vanwege bliksem denk ik.

De blue bottles kwalletjes worden weer het strand opgeblazen met de sterkte noord wester winden, dit was zonder meer de grootste die ik ooit gezien heb op onze beach. Met een lange tail van zeker een meter. Niet fijn als je die tegenkomt tijdens het zwemmen..

Nog een paar plaatjes van het strand, ik bleef maar foto's maken; die wilde golven die lucht en het gebalanceer van de meeuwen - gewoon heerlijk uitwaaien.

De stroom vanuit de bergen naar de zee in Te Horo Beach was vol, bruin van alle modder en stroomde hard.
Ik probeerde het pad terug te vinden maar dat was even geblokkeerd door mother nature met de boodschap; we don't want 4x4 cars on our beach!
Ik dacht ik loop erover heen maar daar bleek toch heel wat water onder te zitten dus maar even een alterntieve route genomen.

Ik had uit voorzorg al een plastic tas (ja, ik weet het niet goed) meegenomen om een litter pick te doen tijdens mijn wandeling; het duurde niet lang voordat die tas helemaal vol zat. Vooral plastic boodschappen tasjes, schoenen en plastic bottles en blikjes. Alle kleine beetje helpen denk ik dan maar. Ik heb in ieder geval mijn reusable boodschappen tassen altijd in mijn auto liggen, een goede Hollandse gewoonte.
Ik ga nog even verder met de klusjes lijst - Hans schrijft volgende week wel over de Itjeshorsten week in Spanje en een paar daagjes NL.

liefs N

15 Mei 2016: Gore (pronounced Korrrrr)

Zit hier nou al een paar daagjes en heb nog even te gaan. Niet een van de meest opwindende stadjes dat Gore, hoewel deze zonsopkomst er mag wezen. Na het leuke weekendje in de Catlins met Nienke bracht ik dit weekend alleen door. Had naar Queenstown of Wanaka willen gaan om te trampen, maar de weersverwachting was overal verschrikkelijk.

Vanwege het ook in Gore hele slechte weer (het water kwam met bakken uit de hemel, afgewisseld met windhozen) heb ik het lokale Hokonui whiskey museum maar bezocht. Had er geen idee van dat ze hier ook een drooglegging hebben gehad. Zo'n 50 jaar geloof ik. Dat wil zeggen met mocht het wel drinken, maar het mocht nergens verkocht worden (oplossing a la Nederlandse politiek). En omdat hier erg veel schotten wonen was de Moonshine business booming. Ik mocht een sample van de Old Hokonui proeven in het museum, echt niet slecht! Helaas wordt het tegenwoordig in Invercargil gemaakt.

Ondertussen was Nienke zich met vrienden aan het vermaken op het 2e Kapiti rock festival. Ik begreep dat het gelukt was om het niveau van vorig jaar vast te houden, net zo slecht.

Vandaag was een beter dag, d.w.z. de morgen. Ondanks de vele updates die ik van mijn familie kreeg uit Nederland (men schijnt daar nog steeds te denken dat Nederland ooit nog eens kan winnen, hebben waarschijnlijk nog nooit van de Oekrainse gokwereld gehoord) besloot ik toch maar om i.p.v. het songfestival te bekijken (ook hier te zien op UKTV) te gaan wandelen. Ik begon natuurlijk met de Whiskey Creek loop track, met halverwege deze Whiskey Creek falls. Helaas geen verborgen vat gevonden.

Die wandeling eindigde in een prachtig coniferen park.

Moeten we wellicht ook eens bij ons op de property proberen.

Heb twee toppen bekommen vandaag, in totaal zo'n 5 uur gelopen. Wilde nog een derde top doen, maar het slechte weer (links) kwam eraan.

Werd nog een beetje verrast op de Middelridge track waar het echt fors regende en waaide, maar kwam zonder kleerscheuren thuis. Op de foto ligt Gore in de verte. Tijdens 5 uur wandelen welgeteld 2 mensen tegengekomen en gisteren in het museum niet een. Hopen dat het morgen op de praktijk ook zo rustig is!

10 juni 2016: Catlins revisited

Inkopen voor ons tochtje naar de Catlins, het ongerepte zuidelijkste stuk Nieuw Zeelands schoon, en dus vrijwel zonder navul stations. Hier in Balclutha liep al het winkel personeel in camouflage kleding rond, Zelfs de gezichten hadden groene en bruine strepen. Allemaal omdat dit weekend het eendenjacht seizoen begint. Meestal betekent dit dat er een paar gewonden gaan vallen. Vaak veroorzaakt door klunzigheid met de geweren of door alcohol en niet ondenkbeeldig, combinaties daarvan.

Zelfs hier op het terrasje in Kaka point, genietend van ons ontbijtje hoorden we de schoten om ons heen.

Dit cafe'tje had speciaal voor de dames zelfs een ontbijtje georganiseerd. Ik weet inmiddels dat veel dames zelf mee gaan schieten.

Op Nugget point was het in ieder geval lekker rustig. Nog net zo fraai als 9 jaar terug.

Ook de estuary in Papatowai was nog steeds erg fraai. Het huisje waar we destijds overnachten was niet meer te vinden, maar de fraaie kust nog wel.

Kennen jullie dat figuur nog uit 'the Pirates of the Caribbean'? Waarschijnlijk zijn hier zijn stoffelijke resten aangespoeld. OK, het is geen schedel van een of ander zeemonster maar een stuk zeewier.

Zelfs nog een flinke wandeling gemaakt naar King's rock. Dat is de bult in zee, net voor Nienke op de foto. Niet genaamd naar de Engelse koning, maar naar ene William King. Wat hij op de rots moest is me niet geheel duidelijk, maar het is een pokke eind lopen om te vissen.

Fraai zicht over Tautuku Bay vlak voor de sunset. De dampen komen op uit het woud.

How's that for a infinity pool!

We hebben echt heerlijk gegeten bij de Whistling Frog, een zeer ongezellig uitziend restaurant op een soort van resort. Duidelijk een kok die van het buitenleven houdt want met zijn kwaliteiten zou hij elk gerenommeerd restaurant in Wellington of Auckland blij maken. Heerlijke verse inktvis en helemaal perfecte lambs rack. En dat met een Pitch Black biertje (Stout, met een hint van caramel en chocola en nog iets denk ik want de fles melde: 'not for vegans'), gebrouwen in Invercargil. Een tractatie.

Vroeg op 's ochtends om de vloed voor te zijn. Een bezoekje aan de Cathedral caves. Indrukwekkende grotten.

In de strijd tegen de sandflies hebben we een nieuw hoofdstuk bereikt. Letterlijk dan. Een van deze absoluut nutteloze beestjes zag in die kale plek op mijn hoofd een soort helikopter land plaats en begon daar een gaatje te boren.

Deze lucht piraat overleefde zijn daad uiteraard niet, maar ik hou er wel een jeukende plek aan over. Een hoed dus vanaf nu!

Nog even terug gereden om de Suzuki Shoppingbag te vullen (waren we vergeten, net als 9 jaar terug). We hebben daarna nog diverse pogingen gedaan om de calorieën van de voorgaande nacht te niet te doen. O.a deze wandeling naar Lake Wilkie, zo glad als een Spiegel.

En nog eentje naar naar McLeans falls.

We arriveerden vroeger dan gedacht in onze 'bach' in Curio Bay en konden derhalve nog genieten van ons fraaie uitzicht.

Uiteraard de rotsen beklommen en het geweld van het inkomende tij aanschouwd/bewonderd.

Daarna zagen we de eerste Hector dolphins door de golven duiken (in het midden van de foto zie je er twee). Deze baai staat daar bekend om en je kan hier in het wild met ze zwemmen. Ondanks het feit dat de boekjes vertellen dat hier een warme golfstroom langskomt vonden Nienke en ik de temperatuur van het water toch net iets aan de chilly kant daarvoor.

Daarbij geholpen door het feit dat het op ons dek erg goed toeven was en

we van hieruit zelfs buitengewoon goed zicht hadden op de geweldige capriolen van die dolfijnen.

De laatste dag van ons weekendje bezochten het fraaie Waipapa point, waar we 9 jaar geleden in het zonnetje lagen na te denken over onze toekomst. Toen nog niet wetend dat we hier nu weer van natuur zouden genieten.

Beetje nostalgie dus, en we hebben het gevoel dat de boys er nog steeds bij zijn.

Ook nu weer erg veel vogels. Deze 'shags' kwamen in grote getale opwarmen op het strand. Niet gehinderd door het jachtseizoen. Na heerlijke verse cod in Bluff hebben we in Invercargill nog even het museum bezocht en door het park gewandeld. Daar mag niet gejaagd worden en dat was te horen, alleen maar lachende eenden.
Nienke is weer huiswaarts en ik maak hier nog wat dagen vol. Al wat donkerder en kouder geworden. Winter komt eraan.

5 Mei 2016; Kapiti exploring

Koningsdag in Foxton - the Dutch capital of NZ...

Zo begon ons weekend op de 23e - met een tripje naar Foxton om eens te kijken wat dat groots aangekondige Koningsfeest nou was, onze steun te laten zien aan Hans z'n Dutch Foundation Board -genoten (voor het nieuw te bouwen Hollandse museum in Foxton) en natuurlijk hopend op een broodje kroket...
Het hoosde in Kapiti maar 45 minuten Noordwaarts scheen de zon!

Aangekomen vonden we een origineel Hollands draaiorgel, Joost die toezicht hield op de sjoelbak, koek happende kinderen en een grote kraam met heerlijk Hollands eten; oliebollen, spek pannekoeken en broodjes kroket! Daar hoefden we dus niet lang over na te denken... Na wat gebabbel met andere bekende en onbekende Hollanders keerden we huiswaarts. De viering op de ambassade lieten we aan ons voorbij gaan, Foxton was het wel.

Op de maandag hadden we ook nog vrij en besloten we samen met vriendin Dora de nieuwste Doc track in Kapiti te gaan lopen; the Encarpment track zoals ze het hier noemen.

Dit is een 10km track aangelegd over de bergkam tussen Peakakariki en Pukerua Bay. Een jaar of drie geleden was ik al eens naar boven geklommen met Jane, in training voor onze (toen nog eerste) great walk the Routeburn. Toen eenmaal boven op het hoogste punt moest je omkeren want daar hield te track op - de eigenaar van het naburige land wilde geen toestemming geven om de track verder te laten lopen.

Daar is dus verandering in gekomen en na twee jaar aanleg werkzaamheden en de bouw van twee grote hangbruggen is nu de verbinding gemaakt. Meer dan 500 steps zijn er aangebracht om omhoog te komen naar de 220m en vervolgens weer omlaag. Op zich is 220 niet hoog maar je klimt in ongeveer 40 minuten omhoog, min of meer loodrecht omhoog dus het is werken! Een prima workout was het voor ons alledrie - we zijn fit en kunnen het doen - Hans liep zelfs voorop met zijn net gerepareerde knie.

Prachtige uitzichten over Kapiti Island maar je moet niet echt hoogtevrees hebben dan is dit niet te doen. Vooral het naar beneden lopen over de trap tredes vond ik niet echt wat, ik heb alleen maar op mijn voeten gefocussed.  Als je verder kijkt zie je een enorme duik naar beneden, je evenwicht verliezen is een slecht idee. Het was ook helaas heel druk, zodat we ook continue mensen tegen kwamen die aan de andere kant begonnen - je moest je langs elkaar wringen op een smalle track die dus steil naar beneden keldert langs de track. Nogal wat mensen tegen gekomen die hun fitheid total onderschatten en hijgend langs de kant zaten. Wij waren in 2 uur en 10 minuten aan de andere kant en namen de trein terug. Hoorden we bij thuiskomst dan een 60-jarige man vlak nadat wij bij het eind waren een hartaanval had gekregen bij het lopen van de trappen - met fatale afloop, heel triest natuurlijk. Doc gaat nu nog eens goed naar de borden kijken maar daar ligt het natuurlijk niet aan - mensen overschatten bijna altijd hun eigen fitness op dit soort tracks, dat hebben we al vaker zien gebeuren. In ieder geval hadden wij een top dag en voelden toch nog wel een paar dagen onze been spieren!

Omdat het mooie herfstweer maar blijft aanhouden en ik een loop maatje heb gevonden in Dora - ging ik met haar afgelopen zaterdag weer lopen. Ook in Kapiti, maar een area waar ik nog niet geweest ben - het is niet echt waar ik alleen wil lopen. Maar nu met Dora dus eindelijk de track naar het Akatawara forrest opgelopen - en weer een fantastische view zoals je kan zien. Ga zeker meer weekend walks plannen met Dora - heel gezellig en lekkere workout!

Hier nog een fraaie foto gemaakt door Hans in het vliegtuig naar Dunedin. Hans vloog maandag naar Dunedin om door te reizen naar een praktijk in Gore, waar hij nu aan het helpen is vanwege een groot artsen tekort. Parkeerde de auto bij J. in Wellington en had een taxi geboekt maar zat zo gezellig met J. bij te praten dat hij niet op tijd doorhad dat de taxi niet kwam opdagen. Toen was het al te laat en had -ie het vliegtuig gemist... Gelukkig waren er niet heel veel mensen die naar het zuiden wilden afreizen en er was dus nog meer dan genoeg plek op een latere vlucht. Mazzelaar!

Ik vlieg morgen naar Dunedin en pak de bus naar Balclutha (of all places) en hoop Hans daar dan te zien in het plaatselijke motel. Drie dagen voor een tripje Catlins, veel zin in. Ook een beetje nostalgie, we deden deze trip op onze eerst reis naar NZ -ondanks ons acute verdriet hebben we toen genoten en dat hopen we nu weer te doen. Wat is er veel veranderd sinds 2007, gelukkig maar.  Wie weet volgende week foto's van pinguins en dolfijnen! xNienke

Tot slot een mooi nummer van de nieuwe CD van de Afro Celt Sound System; "Cascade"