28 februari 2008 We're back, but they are as well!

Het gesprek bij NZ Medics ging prima. Waarschijnlijk begin volgende week zal ik een praktijk kiezen (omgekeerde wereld hier) en gaan de administratieve raderen draaien. Dan duurt het tussen de 2 tot 6 weken voordat mijn licentie los komt (een formaliteit) en dan begin ik. Vooralsnog een periode van 3 maanden zodat ik mezelf nergens definitief vastleg. Ik moet eerst maar eens kijken hoe het weer is en of het nog gaat. Het is best een beetje eng.

Gisteren hebben we een flinke wandeling gemaakt hier naar een berg bij Petone waarop je een prachtig uitzicht had over de hele baai waar Wellington aan ligt, tot en met Lower en Upper Hutt en zelfs nog voorbij Poiroa. Door een paar prachtige bossen vol zéér actieve krekels (stel je jezelf voor dat je op een voetbalveld loopt tussen duizende scheidsrechters met ADHD). In de beekjes hebben we sidderalen en forellen zien zwemmen en de vrolijke tui's met hun vreemde geluiden, waren er ook weer. De wandeling is nog steeds een training voor de Tongariro Crossing, een tocht over Mount Ruapehu (zie foto) die we volgende week met Lydia, een vriendin uit het Haagsche maken. Na de wandeling hebben we even wat drop en kaas ingeslagen bij de Nederlandse winkel in Petone, geweldige uitvinding!

Gisterenavond bij een vriend hier gegeten. Helaas kwam ik daar die beroerde sandflies weer tegen, ergens op 300 m hoogte! Geen 'sand' te zien, maar ik ben weer de klos. Weer een paar mooie bulten op mijn benen. Vanwege de obligate korte broek (25 graden en very sunny) staan die nu in de volle belangstelling.

Vandaag gaat Nienke een paar recruiters langs om de contacten aan te halen, netwerken blijft erg belangrijk hier. De rest van de week blijven we dat dus ook maar doen en gaan verder genieten van het 'arts festival' dat hier gaande is. Morgen misschien een super 14 rugby wedstrijd hier en zaterdag het gay and lesbian festival met veel muziek. Never a dull moment!

26 februari 2008 Portugees oorlogsschip

We zijn alweer een paar dagen in Nieuw Zeeland en hebben flink wat asfalt onder ons door zien gaan. In Auckland een aantal vrienden opgezocht en daarna in Tauranga weer. Helaas wat slechter weer daar (24 uur slagregens) maar omdat de Kiwi's daar ook geen punt van maken (de surfwedstrijden gaan gewoon door) hebben we in de stromende regen toch maar een traiingsbeklimming gemaakt op de lokale vulkaan. Bovenop zag je niets (alles in de mist) maar je kon wel de stem van de commentator van de surfwedstrijden horen (je moet hard roepen om al die hordes mensen te bereiken). Nu zijn we vrijwel in Wellington waar we vandaag gesprekken hebben i.v.m. mijn registratie. Ik moet nu snel aan de slag. Hoor om me heen alleen maar van grote tekorten aan huisartsen. Kan dus vrijwel overal aan de slag. We werden vanmorgen wakker door vele vogels die op het dak van ons onderkomen aan het rugbyen waren. De zee als achtergrond geluid en warme zonnestralen die langs de gordijnen naar binnen slopen. Een jaren zeventig paleis (ik meen het te herkennen uit een barbapappa aflevering) in de duinen. Alleen het zwemmen gisteren ging niet door. Nienke is even tot de knieën het water in geweest, maar toen zagen we de vele jonge 'Portugese men of war' zoals ze hier genoemd worden. Het zijn eigenlijk geen kwallen maar ingewikkelde koloniën van poliepen. Hoe dan ook, Nienke kwam er in Antigua al eens mee in aanraking en dat is geen pretje. Intussen begint het ontbijt te lonken en moeten we de boel weer gaan oppakken. Gegroet.

20-02-2008 We're back!

Vanmorgen vroeg zijn we weer in New Zealand gearriveerd. Meteen al kennis gemaakt met de lay back life style; het vliegtuig was veel te vroeg en de man die over onze "slurf" ging lag nog te slapen. Tja, dan moet je nog even wachten. Niet zo'n geweldige vlucht trouwens. Erg veel turbulentie en we waren ingedeeld in 'the kiddie department', een stuk of tien kleine kinderen om ons heen die ons de hele nacht aan hun aanwezigheid hebben laten herinneren. Wat een gekrijs. Gelukkig konden we teren op een aantal hele leuke dagen in San Francisco. Echt een erg leuke stad (ik ben niet zo'n USA liefhebber, maar het viel me dus mee). Lekker zonnetje en leuke vrienden die ons de town lieten zien. Als echte toeristen hebben we ontbeten op de Fishermans Wharf (door Flora vooraf nog wel als verboden gebied bestempeld) met uitzicht op de Golden Gate bridge en Alcatraz. Lekker gewandeld door China Town, North Beach, Haight-Ashbury (beetje A'dam, maar dan zonder marihuana) en Sausolito. Geweldig ontvangen door Nienke haar tante en dochters die Nienke 25 jaar niet meer gezien had. Een goede tussenstop dus dat San Francisco, kunnen we jullie aanraden als julie ons komen bezoeken!!!!!!!!!

Vanmiddag al meteen weer de sociale activiteiten opgepikt. Ook de komende dagen veel get togethers. Daarna snel naar Wellington om de papieren voor de medische registratie in orde te maken.

Overigens was er nog even wat excitement in Frisco op het vliegveld. We stonden in de rij toen er ineens werd geschreeuwd om iemand die CPR kon toepassen. In geen velden of wegen een Amerikaanse dokter te vinden (ik zag wel nog wat mensen wegrennen) en dus trad ik maar op. Een van de douaniers was voorover gevallen en lag met bebloed gezicht op de grond. Paar tanden eruit, in de broek geplast en flink afwezig. Zag er uit als na een epileptische aanval of gewoon flauw vallen. Veel paniek bij de andere officers die blijkbaar geen van allen EHBO hadden! Het viel dus allemaal wel mee, alleen heb ik nog een uur last gehad van een hele snelle hartslag. Ik had het allemaal niet zien gebeuren en toen ze om CPR riepen schrok ik toch flink. Mijn laatste reanimatie was bij Tristan.

Met mijn vader gaat het goed, die heeft al koffie gedronken met de familie beneden in het restaurant, in de rolstoel.

We houden jullie weer op de hoogte.

Meteen al een nabericht

Nog een berichtje, niet vanwege de mooie foto's die we maakten in de Nederlandse winter (we hadden ons ingesteld op een fraaie zomer) maar vanwege een brief die net op de mat viel. Wij zouden eigenlijk begin december in Rotorua ons IELTS examen doen, maar dat ging dus door het ongeluk van mijn vader niet door. Dat examen hebben we dus maar in Amsterdam gedaan. Ik heb dat examen nodig om me te kunnen registreren bij de Medical Council en Nienke heeft solidair meegedaan, maar kan het bij sollicitaties gebruiken als ze goede cijfers heeft. We hebben beiden de 'Academic Test' gedaan. Nu dus het resultaat; gehaald, beiden, gemiddeld een 8 (max. is een 9). Nu kan ik geregisteerd worden en wordt ook de emigratie procedure verder ingezet. Nienke kan met trots op haar CV vermelden dat ze het Engels onder de knie heeft. 't Was wel even zweten. Na al die jaren ben je niet meer gewend om examens te doen.

We gaan de draad weer oppakken

Er lagen nog wat blaadjes op het dak van de garage en die zou mijn vader er even af halen. Helaas gleed de ladder weg waardoor hij zeer ongelukkig ten val kwam. Nienke en ik zijn hals over kop naar Nederland terug gegaan omdat er voor zijn leven werd gevreesd. Na 1 maand op de intensive care en 1 maand op de afdeling is hij nu dan in het revalidatie centrum en herstelt wonderbaarlijk. Er is nog een lange tijd te gaan maar de toekomst ziet er weer positief uit. Vanaf nu zullen we hier onze avonturen weer etaleren.