25 september 2012: Niue

Je bent meteen op vakantie als de vliegtuig deur opengaat en er een golf warme lucht naar binnen komt. Niue is klein, zo klein dat er maar een vliegtuig per week komt, een A320 met zo'n 160 passagiers. Een hele happening voor zo'n eiland en voor een dag is het dan ook heel erg druk op de 'international airport'. In no time zijn we door de douane, pakken we onze koffers, zijn we door immigratie heen. Buiten vinden we 'ons mannetje' van de auto die we gehuurd haddan en even later zijn we op pad, in onze gouden Toyota Platz. Hij zag er nog goed uit en met 78000 km op de teller dachten we een redelijke auto te hebben. Laten kwamen we er achter dat hij toch wel 1200 keer rond het eiland had gereden. We merkten al snel dat hij van 0-100 gaat in 5 minuten. Maar goed, je kan toch nergens 100 rijden met een max. snelheid van 60 km per uur.

Bij Matavai resort aangekomen worden we naar de nieuwste kamers van het resort gebracht, een terrasje op de klif met uitzicht over zee. Het zag er naar uit dat we dat wel een weekje konden volhouden.

Even opfrissen, de tropische kleren aan en op naar de bar bij het zwembad voor een lekker koud biertje en een fish panini. Nog geen walvis te zien. Die moeten hier met grote regelmaat te spotten zijn. De bar area is vergeven van de loodgieters. Deze week is er in Niue een door 'Plumbersworld' gesponsorde 'internationale' vis wedstrijd en er doen zo'n 20 Kiwi loodgieters mee. Van het hele gebeuren wordt een TV documentaire gemaakt en de presentator (ene Jeff) was nogal teleurgesteld toen bleek dat wij deze beroemdheid niet kenden, laat staan zijn programma wel eens bekeken hadden. We vluchten daarom maar naar grote terras voor de wekelijkse 'fish and chips' avond, inclusief lokale dames band (bleken later de zus, dochter en moeder van een van de personeelsleden te zijn).

Daarna doken we in onze e-readers die in NZ nog enigzins optimistisch van duizenden boeken was voorzien. De dagen daarop hebben we het eiland verkend met onze snelle bolide. Onze boys hadden het helemaal fantastisch gevonden, een echt piraten eiland met overal grotten en geheime paadjes. Geen stranden en dus geen 'lig-toeristen'.

Heel Niue bestaat uit koraal. De woeste golven hebben op vele plaatsen diepe grotten en kloven gecreeerd. Sommigen vullen zich tijdens een vloed weer met water en vissen zodat je in de grotten kunt snorkelen. Hier ben ik in de Avaiki grot wat gekleurde zwemmers aan het bewonderen.

Omdat de helft van het vliegtuig vol zat met Niueanen en die 20 loodgieters op zee zaten kwam je zelden iemand tegen op onze speurtochten. Vandaar de foto's zonder anderen erop, die waren er gewoon niet. Hier Nienke in de Palaha grot.

De riffen hadden hier en daar diepe kloven die bij laag water vol bleven staan en veranderden in gigantische aquaria. Fantastisch om in te snorkelen. Hier is Nienke op de uitkijk op het Makefu reef, met een oog voor de fraaie koralen en tropische vissen, de andere voor zeeslangen. Die zeeslang is een grappig beestje van 40 - 60 cm die nogal nieuwsgierig is en graag voor je masker komt zwemmen. Kinderen spelen er gewoon mee. Vervelende bijkomstigheid, zijn beet is dodelijk, maar dat moet je wel je vinger in zijn strot duwen heb ik me laten vertellen. Anyway, Nienke heeft een paar records gevestigd. Slang in zicht? In 2 seconden ondanks het vlijmscherpe koraal (in een week een paar waterschoenen versleten!) het water weer uit.

Het is een vreemd eiland. Er wonen nog maar 1200 mensen, maar er zijn wel 7 kerken en 6 religies. Naast elke kerk staat een groot huis voor de pastor. De rest van elk dorp biedt een wat bizarre aanblik. Meer dan de helft van de betonnen huizen staan leeg omdat de bevolking vanwege betere vooruitzichten naar NZ en Australie (resp. 20.000 en 3.000 Niueanen) is vertrokken, maar ook vanwege de cycloon Heta die in 2004 grote schade aanrichtte. Enkele jaren terug woonden er nog 6000 mensen, nu dus nog maar 1200. Alle automobilisten groeten elkaar dan ook, laverend tussen de honderdduizenden wilde kippen die het eiland bevolken. Je hoort de hele dag hanengekraai. Dan denk je ze hebben volop eieren? Nee hoor, pas als de maandelijkse kotter uit NZ langs komt. Ze vinden de kippen vies schijnt het (maar ik denk dat ze te lui zijn om eieren te zoeken). Langs de wegen zie je overal graven, de een fraaier dan de ander (afhankelijk van hoe je gewaardeerd werd of hoeveel familieleden er nog op het eiland wonen).

We zoeken de mooiste lunch plekjes op zoals hier bij de Talava arches. Lekker broodje marlijn in ons lunch pakket die we van het resort meekregen.

Lokale bewoners verbergen hun kano's in dit soort grotten, dit is bij Uluvehi.

Het eiland (259 km²) heeft een rondweg van 64 km (we hebben dan ook nog geen 1/3 tank opgereden) en het meeste leven speelt zich af aan de oostzijde. Ik vroeg een mooie ongeveer 20 jarige dame van de Tourist info wat er te zien was op sommige tracks aan de noord en west zijde. Antwoord: 'I don't know, never been there'. Had zich lekker verdiept in deze wereldbaan!

Een dag hebben we onze bolide wat rust gegeven, leek ons verstandig toen de snelheid bij een gemiddelde heuvel van 45 km/uur naar 19 km/uur terug liep. We gingen zwemmen met de walvissen. Helaas dachten de walvissen daar heel anders over en ze gaven niet thuis. Afgezien van een paar vliegende vissen (die echt ongelooflijk ver kunnen vliegen) bleef het rustig op het water. Dus hebben we gezwommen met een pod spinner dolphins. Heel erg gaaf. Met een arm hangend aan de langzaam voortkabbelende rubberboot en je hoofd onder water zagen we zo'n 60 dolfijnen om ons heen zwemmen, soms op een meter afstand. Walvissen hebben we de rest van de week ook niet meer gezien (anderen wel) tot het allerlaatste uur op het eiland, toen er eentje nog afscheid kwam nemen bij de Crazy Uga bar.

Nog een leuke anecdote. Nienke had een paar schelpjes meegenomen. Waarschijnlijk om sieraden mee te maken. Staat ze ze 's ochtends in de hotelkamer te wassen loopt er ineens eentje weg. Zat nog een kreeftje in die ineens water gewaar werd en de golven weer wilde opzoeken. Hoe Nienke reageerde? Is een Niueaans staatsgeheim.
Ik moest trouwens om rond te mogen rondrijden wel een Niueaans rijbewijs hebben. Je komt echter op vrijdag aan en het weekend is het politie bureau dicht. Eiland logica. Pas op maandag kan je dan na afhalen van deze officiele souvenir legaal rondscheuren. Hoop nou toch zo dat ik volgend jaar in Nederland een keer aangehouden word! De criteria voor zo'n pasje? De antwoorden waren: 'Broem broem', 'Door rijden', 'Niet na 22 uur', 'Alleen met het raam open', 'Behalve op zondag', 'Coconut crab', 'Als het groter is dan jij', 'Groen' (hoewel er geen een stoplicht was), 'Links' en 'Volgend jaar weer'. Een praktische test was niet noodzakelijk, alleen glimlachen voor de foto (en natuurlijk 22 dollar leges).

We dachten trouwens de eerste Nederlanders op dit toch wel erg afgelegen eiland te zijn. Komen we bij de haven, liggen er 3 jachten in de haven met de Nederlandse vlag in top. En waar ontmoet je die Hollanders? Bij de slijter natuurlijk.

Na een dag hard snorkelen gingen we nog wat lezen bij een strategisch gelegen picknic tafel. Prachtig uitzicht. Lekker vers cheesebread met kikorangi cheese (jawel, zelfs hier). Hier kom ik net uit de provisorische wijnkelder op Hikutavake reef met een lekker flesje Saint Claire premium chardonnay.Voor zo'n klein eilandje hadden ze trouwens wel geweldig eten. Op ons resort aten we al heerlijk gegrilde marlijn en marlijn in kokosmelk maar ook de restaurantjes waren uitstekend; een fantastische Japanse chef toverde ons de lekkerste tonijn sushi voor en twee Niueaanse dames presenteerde echt sublieme hamburgers bij de 'Wash away cafe' (alleen op zondag avond open) en 'de Crazy Uga bar' (alleen op woensdag avond open voor diner). De laatste avond was onze coconnut crab evening op het resort. Aan tafel met enkele zeer gezellige lui die we daar gedurende de week hebben leren kennen. De coconut crab is een zeer forse krab die op het land leeft. Hij is blauw, rood of paars aan de onderzijde en eet kokosnoten. Verstandig dus om met je vingers bij de scharen uit de buurt te blijven. Wij hebben gezien wat er met een kokosnoot gebeurd!

Tja, en dan is het de laatste dag. De manager van het resort zei dat we op tijd op het vliegveld moesten zijn, want vorige week was het vliegtuig te vroeg en ging ook vroeger weg, dus als we het vliegtuig niet wilden missen .... 'Geen probleem voor ons' zeiden we. Wat een geweldig excuus; 'Ha boss, we hebben het vliegtuig gemist, over een week gaat er weer een.' Totaal geen zin om huiswaarts te gaan dus. Ik heb nog een bezoek aan het lokale ziekenhuis gebracht en met de directeur gepraat. Ze hadden inderdaad af en toe locums (waarnemers) nodig en dat zagen Nienke en ik wel zitten. Op de lijst dus, want er valt ook nog wel wat het de 'solid waste' te doen. Een heel behoorlijk ziekenhuisje trouwens, met een chirurg, een anaesthesist, een gynaecoloog en 3 huisartsen. Nogal wat voor 1200 mensen, maar ik vermoed dat het ziekenhuis ook als hub wordt gebruikt voor de Cook islands, Samoa en Tonga.

De wachtruimte van het vliegtuig was vol met dames in vrolijk gekleurde jurken die ofwel afscheid kwamen nemen ofwel mensen kwamen ophalen of zelf het vliegtuig namen. Menig traantje vloeide terwijl de lokale band vrolijke muziek speelde. We kregen al bijna heimwee toen we de trap van het vliegtuig opklommen. We'll be back!

15 september 2012: New Zealand Herald

Net veilig geland in Niue. Eerste biertjes op het dek al op. Nog geen walvis gezien, wel 10 meter hoge golven. Vandaag werd mijn artikel geplaatst, zie hier: http://www.nzherald.co.nz/nz/news/article.cfm?c_id=1&objectid=10834225

13 september 2012: Belangrijke uitspraak vandaag

Ongelooflijk, maar waar. De Hoge Raad van Nieuw Zeeland heeft een man die zijn vrouw (met multipele sclerose) heeft geholpen een einde aan haar leven te maken ontslagen van vervolging. Dat zal de nodige stof doen opwaaien hier. Dit is de zaak naar aanleiding waarvan mijn artikel in de New Zealand Herald van zaterdag zal verschijnen. Lees hier het artikel over deze uitspraak in de Herald van vandaag.

12 september 2012: Euthanasie

Euthanasie is een heet onderwerp hier in Nieuw Zeeland. Niet alleen vanwege de afgrijselijke zaak rond Tony Nichlinson (een man met locked in syndrome, die werkelijk bij alles geholpen moest worden) in Engeland maar ook omdat John Key, de minister president, heeft gezegd dat het volgens hem al lang plaats vind hier in Nieuw Zeeland (nog steeds verboden bij de wet) en dat, mocht hij terminaal zijn en lijden, dat hij dan ook euthanasie zou willen. Nou, de dokters vielen over hem heen. Morphine geven is geen euthanasie volgens hen en de palliatieve zorg is uitstekend en dus is euthanasie helemaal niet nodig. De vraag is natuurlijk of als je een hoge dosis morphine geeft aan een toch al verzwakte patient als het niet strikt noodzakelijk voor de pijn is of ernstige benauwdheid of je dat dan niet toch ook euthanasie moet noemen.

Anyway, we discussieerden er een beetje over op de praktijk tijdens de lunch. Zegt een leerling nurse; 'shouldn't you worry more about the youth here instead of the youth in asia?' Ze had niet door hoe groot haar gelijk was. Deze twitter/facebook telg las zelden iets anders dan wat op het 5 inch schermpje van haar electronica tumor op de linker hand paste. En dat is voor een normaal mens tegenwoordig al niet meer te begrijpen. Anyway, euthanasie dus. Na een leuk avondje met vrienden waar dit onderwerp weer ter sprake kwam besloot ik tijdens een van de van slaap verstoken nachten maar eens een artikel over het onderwerp te schrijven om uit te leggen wat het nou werkelijk is en hoe het in zijn werk gaat. Wijs geworden door de ervaringen met journalisten in Nederland bood ik het aan de New Zealand Herald aan onder een voorwaarde; of je plaatst het, of je plaatst het niet, maar GEEN editing. Kreeg ik van de hoofd redacteur een telefoontje dat dat zeer ongebruikelijk was maar dat ze het gelezen hadden en erg onder de indruk waren. Groot compliment dus en mijn voorwaarde werd geaccepteerd. Vanwege een zaak bij de Hoge Raad hier deze week over een man die zijn vrouw geholpen had bij zelfmoord wilden ze het dit komend weekend plaatsen. Hij zei dat het wel wat stof zou doen opwaaien. Dan moet het hard waaien, want wij vertrekken die morgen naar Niue. Dus, 'when the shit hits the fan' staat de praktijk er alleen voor. Een voorstander in Dunedin kreeg van onze christelijke medebewoners doodswensen en zelfs een heuse baksteen door de ruit. Ik heb aan het eind van het artikel nog een paar argumenten aangedragen voor de discussie hier. Ben benieuwd. Ze wilden er nog een foto bij van mij, maar dat heb ik geweigerd, die foto van Tony zegt meer dan genoeg.

Ondertussen hebben we hard gewerkt. Willen het huis schoon achterlaten voor de house sitters, maar moesten ook nog wat klusjes klaren voor de bouw begint (ook volgende week). Garage opgeruimd (over de twee vlaggemasten zo meteen meer), en een stuk betegeld. Fraaie spaanse tegeltjes van TradeMe. Daar dachten we een mooie deal aan te hebben, maar de tegellijm is hier vrijwel vloeibaar goud. Ruim 150 dollar voor dit kleine stukje. Die tegels zijn de basis voor onze nieuwe 'laundry'. Paar kastjes, wasmachine, wijn ijskast, wat wil een mens nog meer.
Zit ik lekker een stand-up comedy te kijken roept Nienke ineens ' de waterpomp gaat de hele tijd'.  Dus Nienke jaagt mij door de weilanden met zaklampen op zoek naar lekkende kranen of baden (vrouwen oplossing). Had natuurlijk veel beter de pomp uit kunnen zetten en dan bij daglicht kunnen zoeken, maar afijn. Lekken gevonden, de koeien hadden de drijfbal die het vlottertje aanstuurd weten te verwijderen (zin in voetbal?). Dat kon natuurlijk niet gerepareerd worden ter plekke en dus ging de pomp uit (toch nog de mannen oplossing). Ging helaas door een ander hek weer terug naar huis en vergat in alle ophef dat ene kleine hekje. Tja, en dan zie je 's ochtends ineens koeien lopen in onze tuin. Niet de bedoeling. Weer ophef want Nienke had net plantjes neergezet. Anyway, koeien uiteindelijk weer terug en toen begon de tirade. Vanwege de inleiding begrijp je wel dat ik het niet helemaal mijn schuld vond, maar goed, ik was dus een flut boer. Een beetje boer doet elk hek achter zich dicht. Zit iets in, maar toen een dag later de konijnen waren ontsnapt omdat Nienke de deur had laten openstaan kwam het onderwerp verder niet meer ter sprake.
Net als vorig jaar wordt de overgang van winter naar lente hier gekenmerkd door stormen. Donder en bliksem, bakken en bakken met regen en met name erg veel harde wind. In her zuiden en op de bergen achter ons zelfs heuse sneeuw. De Nederlandse vlag besloot er weer eens bij te gaan liggen. Hoop dat dat geen voorteken is voor de wedstrijd van Nederland tegen Hongarije. De Kiwi vlag bleef wapperen en die wonnen dan net ook met 6-1 van New Caledonie voor de WK kwalificatie.

Als laatste nog een grappige foto. Ik stuurde een flink pakket naar mijn ouders (NZ chocolade visjes en ananas chocolaatjes, die slechts diende als buffer voor de paar cadeaux in de doos (maar die niet minder welkom waren) en gaf de doos af bij onze locale post dames in Waikanae. Die moesten blijkbaar nog af van een paar oude postzegels. Zelfs de postbode in Nederland keek ervan op en ook mijn vader (postzegelverzamelaar) had nog nooit zoiets gezien. Op z'n minst gezegd een beetje overdreven.

We sluiten af met een prachtige film die we net gezien hebben; Blindsight. Een film over een blinde dame, Sabriye Tenberken, die in Lhaksa, Tibet, een school voor blinde kinderen heeft opgezet. Blinde kinderen worden daar gezien als paria's, mensen die blijkbaar in hun vorige leven iets heel ergs hebben gedaan, en behandeld als grof vuil (kan ik ook niet helemaal rijmen met het boeddhisme). Een blinde bergbeklimmer, Erik Weyenmayer, die de Everest al eens beklom, neemt samen met Sabriye de kinderen mee de berg op. Zeer de moeite waard. Hier de trailer en vervolgens Kumi (een van de blinde kinderen) die het slotlied (So happy together van the Turtles) zingt (engels geleerd van Sabriye) waarmee de film eindigd. Wow.

4 september 2012: Spring is in the air!

Afgelopen week de verjaardag van Floris, we hebben er al heel wat zonder hem moeten doorkomen maar deze 10e verjaardag zonder Floris hakte er toch een beetje in. Ineens overvalt het me dan hoelang we al zonder hem verder hebben geleefd en hoe leuk zo'n grote lange 17-jarige blonde slungel zou zijn in ons leven. Een jong volwassene, waarmee je kunt reizen, en zoveel dingen kunt delen. Eeuwig jammer. Om ons dinsdag avond niet helemaal zielig te voelen, gingen we naar een Franse film in Waikanae, le Chef. Een aanrader, leuke Franse feel good movie zoals alleen de Fransen een film kunnen maken. Fijn om hier zo'n leuke bios te hebben, waar je heerlijk op een twee persoons bankje zit met je glaasje wijn. Prima avond en de week kon weer verder gaan.

Het mooie weer, met nog af en toe een bui of een regenachtige dag is nu goed op gang aan het komen. Gisteren was het 1 September, hier het officiele begin van de Lente! Een vrij eindeloze taken lijst van tuin klussen en 'huis klussen' zoals ramen zemen lag op me te wachten. Moet zeggen dat ik wel tevreden ben na drie dagen, we hebben echt veel gedaan.
Nog weer wat groeten geplant, andijve dit keer. Kan je hier in de supermarkt niet komen, geen idee waarom maar wel om in je groenten tuin te zetten. Maar alleen in de lente of zomer. Dus een andijvie stamppotje zit er niet in. Gisteren nog boer'nkool uit eigen tuin gegeten. Ik moet er nog aan wennen dat ik de boodschappen rondom onze eigen productie ga plannen! Vervolgens het gras rond de fruitbomen aangevallen en weggestoken zo goed en kwaad als dat ging zonder de boom te beschadigen. Daarna garden edging ingegraven rondom, om het zo hopelijk een beetje weg te houden. Het gras neemt namelijk lekker alle mest stoffen en regen op die de fruitbomen hard nodig hebben en ik wil nou wel eens een pruim aan de boom zien deze zomer. Rondom bloeiende planten en herbs gezet die goed zijn om bij fuitbomen te zetten, alleen volgens de organic gardener handleiding. Heb nog zeker drie, vier boompjes te gaan maar was er even helemaal klaar mee na 1,5 dag. Op naar de ramen zeem klus, kost ook al met al gewoon een dag in dit huis... Gelukkig heb ik nou Liz die om de week binnen het huis schoonmaakt, dus daar doe ik niet veel meer en die tijd heb ik nodig Tussendoor Hans geholpen met 3 trailer ladingen gravel op the drive scheppen en harken, moest ook nodig gebeuren. De tekenboeken en oamaru stone liggen nog onaangeraakt, gewoon geen tijd!!

Wel hebben we onszelf beloond door op vrijdagavond en zaterdag avond lekker in de hot tub te zitten. Het geluid van de zee, de fakkels en de maan die de tuin verlichten, relaxen zoals het hoort. Vanmorgen (zondag) kwam Hans op het briljante idee om om half 9 te gaan kijken hoe warm the tub nog was, 39 graden. Dus ja, wat doe je dan? Dan maak je wat beschuitjes en een smoothie en ga je die lekker op eten in the tub. 4**** ontbijt.

Daarna weer handen uit de mouwen, ramen zemen en bracken trekken maar op tijd gestopt om pastaatje te koken met 'mince number 6' saus voor Jules, Gareth, kids and mum die gezellig langs kwamen richting Wellington. Hans had een flinke bon fire gemaakt, altijd goed voor de borrel. Na het eten nog even terug voor het roasten van een paar marshmellows, iedereen geniet.

Drie avonden en drie skype gesprekken verder (wat is dat toch een perfecte uitvinding!) zijn we weer klaar voor de werkweek.......

Flink veel aan de hand op mijn werk op dit moment, ik sta zelfs met regelmaat in de krant nu, met foto, zonder foto als ingezonden brief, om toch steeds maar weer uit hetzelfde te leggen. Wachten op de volgende brief van iemand die weer niet lezen kan.... pffft, teveel mensen met teveel tijd hier in Kapiti (pensionada's dus). Mensen houden gewoon niet van veranderingen, daar wordt je in council iedere dag mee geconfronteerd. Drukke maanden en weken voor de boeg, einde van drie grote contracten wat betekent contracten schrijven, open tender processen en onderhandelingen. Toch handig als je solid waste manager ook jurist blijkt te zijn....Hmm ik denk dat ik maar eens moet onderhandelen tijden mijn functioneringsgesprek, al 2 months overdue. Allemaal leuk projecten but nothing is straightforward. Hele vorige week bezig geweest het budget voor volgend jaar June plannen, ik 'beheer' (lees; geef uit) jaarlijks zo'n 2 miljoen $$.. , rapporten aan het ministerie wat ik met hun waste subisdy gedaan heb en de toekomst van de landfill plannen. Het '-ie bent d'r moar druk mee op z'n Twents is nou wel van toepassing. Gelukkig op weg naar mijn eerste vakantie sinds vorig jaar October; een weekje Niue, snorkelen en relaxen. Vreselijk veel zin in. Het enige land ter wereld waar je overal wifi hebt, dus misschien is het niet zo erg als we dat 1x per week vliegtuig toevallig missen :-0

Als laatste de trailer van de eerder genoemde Franse film Chef. Geestig.
xNienke