Even snel een berichtje vanuit Arthur's point, Queenstown. Wow, wat een mooi land dit toch. We hebben een prachtige tocht gemaakt in de wildernis van de oostelijke fjorden en daarna een geweldige tocht gelopen in Saw cut gorge. Ongeveer 30x de rivier door, maar absoluut de moeite waard. Tussendoor nog even een bezoekje aan de Cloudy Bay winery in Marlborough (de Koko is heerlijk) en het geweldige restaurant van hotel d'Urville (Marlborough salmon). Fantastische rit naar Hanmer Springs met alleen maar Lord of the Rings sceneries (vandaag de premiere in Wellington van de Hobbit). Niet verstandig om je schoenen, sokken en zolen op het dak van de auto te drogen als je een glaasje riesling proeft in een 'weg-lodge' De schoenen en sokken hebben nog mee kunnen reizen, maar de zooltjes zijn onderdeel van het prachtige landschap geworden. Noor en Philip opgepikt in Christchurch, maar eerst een business class lunch op het vermaarde Pegasus bay winery, wow!! Vervolgens een paar dagen in luxury (echt afzien daarvoor) doorgebracht aan Lake Pukaki. Deze keer met een strak blauwe lucht naar Mount Cook gelopen omringd door gletsjers en besneeuwde bergtoppen. Wie wil er nu nog gewoon naar de Europese bergen?? Omdat we nog niet uitgekeken waren op de Southland Alps hebben we in Wanaka een klein vliegtuigje gepakt met zijn vieren en zijn over de alpen gevlogen, vlak langs Mt. Cook, over de Fox glacier en Franz Joseph glacier, over Lake Hawea en Lake Wanaka. Echt te gek, financieel even slikken, maar absoluut de moeite waard. In Wanaka nog even de nieuwe James Bond meegepikt (de beste Bond film tot nu toe, moet je zien) en de Rob Roy glacier track gelopen, deze keer nog meer ijs en sneeuw dan 5 jaar geleden. Toen op naar de wineries in Central Otago. Fantastische lunch op Mt Difficulty en later nog eens bij Gybson valley (herkende de magnum Reserve Pinot Noir 2006 GJ en Deb!!). Veel galleries bezocht, erg veel inspiratie opgedaan en nog wat fraaie wandelingen gemaakt. Vanavond heel erg een mager diner (lokale kaasjes met twee onderweg buitgemaakte Pinot Noirs, een Ceres en een Rippon) aan de Shotover river. Afzien hier!
Kabeltjes. Your worst enemy. De terreur van al die grote telefoon, computer en home entertainment producenten die geen oog hebben voor de consument maar slechts hun eigen producten willen verkopen. Voor elk apparaat weer nieuwe kabletjes. We hebben twee verhuisdozen vol kabels die al of niet zinloos zijn geworden. Er zitten opladers bij waarvan ik geen idee meer heb waar ze voor zijn bv. (staat er ook niet op). We hebben net een nieuwe en m.n. grotere TV (was maar net iets duurder dan een nieuwe bril), een SMART TV! Dankzij 'de vooruitgang' heeft die allemaal andere kabeltjes nodig dan degene die er daarvoor hing. Vroeger hadden we gewoon coax kabeltjes, toen kregen we RCA kabels en scart kabels, later moest dat weer component worden of super VHS, daarna DVI (plus en/of min) en nu dus hdmi liefst met ARC (audio return channel). Bovendien wil de nieuwe TV ook nog liefst een internet kabel (want het is een smart tv) en nog wat USB en als het geluid helemaal optimaal moet zijn nog een optische kabel.
Gelukkig gaan we over een paar uur met deze bolide op vakantie.
De aanbouw begint al vorm te krijgen. Vrijwel af als we terug komen.
Nou had ik een 5 cm PVC pijp in de muur gestopt zodat ik in de toekomst de oude kables eruit kon halen en de nieuwe er door kon trekken. Slim niet? Dus vol goede moed haal ik de oude TV van de muur in mijn eentje, want die kabels trok ik zo los uit de TV, dacht ik. Wil die verrekte VGA kabel niet loskomen. Dat is zo'n ding die je met twee pootjes vast schroeft (geen idee waar dat goed voor is, maar ik had het helaas toch ook maar gedaan). Je vindt ze ook op de computer monitor. De uitvinder daarvan moet een grondige hekel aan andere mensen hebben want de voetjes waar je ze inschroeft breken of altijd af of draaien mee los waarna je aan de binnenkant van de computer iets hoor vallen en je die eikel van een uitvinder bijna hard hoort lachen. Goed, sta ik daar dus te balanceren met in de ene hand een veel te grote en zware TV terwijl ik met de andere hand probeer met een tangetje dat kabeltje los te maken, ondertussen #%$*&#^&@$@ en Nienke roepend die mij natuurlijk niet kon horen daar in de groententuin. Enigzins verbogen pootjes (eentje inderdaad met voetje en de andere afgebroken) en een paar krassen op de muur verder is hij toch los gekomen. Toen de kabels in de muur. Helaas is er toch iets gebeurd, spijker door de pijp?, vuil/muis in de buis?, geen idee maar er zit geen beweging in de snoeren. Zelfs nog een lading siliconen spray erin gespoten, maar niets hielp. Na een hele dag vechten met de pijp, de nieuwe TV en de versterker (die ik nog steeds niet goed had bekeken) had ik de TV zonder zichtbare snoeren aangesloten. Niet dat alle functies het nu al doen want Samsung verwees me op de laatste bladzijde van de prettig dun uitgevoerde gebruiksaanwijzing uit de doos naar de online gebruiksaanwijzing van maar liefst 737 pagina's, #$#@$@$%!!!! Er zit een draadje los bij die lui. Over vooruitgang gesproken, deze platte TV hangt op 5 cm van de muur. De aansluiting voor de koptelefoon zit op de achterkant, heel handig. Zit daar een snoertje in dan doet het gewone geluid het niet, dus je kan er geen snoertje in laten hangen. Misschien dat die Koreaantjes er net achter kunnen kruipen, maar normale mensen dus niet. Dat ligt aan mij denk je? Paar pagina's verder: als je voor langere tijd weg gaat, trek dan de stekker uit het stopcontact. Waar die zit? Precies, achter de TV. En die TV hangt natuurlijk zeer solide vastgeschroefd aan de muurbeugel om te voorkomen dat hij 'op een kind kan vallen bij een aardbeving'. Ik dacht dat SMART TV betekende dat dat ding intelligent was van zichzelf, maar het betekent dat je SMART moet zijn om hem aan te kunnen sluiten. Ook de Pioneer versterker had nog wat verrassingen in de aanbieding. Alle snoertjes keurig aangesloten zoals het moest. Deed toch niet alles zoals het hoort. Kom je er ook daar pas na raadplegen van de ook weer uitgebreide online manual achter dat alle aansluitingen 'assignable' zijn en je dus de hele machine als het ware moet programmeren. Je moet een bachelors opleiding in de AV technology aan de universteit van Seoul of Tokio hebben om het allemaal zelf te kunnen doen.
Ik neem aan dat de meeste mensen inmiddels al afgehaakt zijn, zo niet dan is het advies voor als je nog eens gaat bouwen om zoveel mogelijk kabels in de muur te stoppen (scheelt weer isolatie) of in ieder geval een buis groot genoeg voor een Koreaantje of Japannertje om er doorheen te kruipen. Vooralsnog, hou vast aan je oude TV en apparatuur en adviseer je kleinkinderen om alvast die opleiding in Seoul of Tokio te gaan volgen.
Verder alles goed hier down under. In het weekend vroeg ik Nienke of ze even kwam helpen sexen terwijl ze bezig was in de groentetuin. "Wat?" De konijnen sexen natuurlijk! Bleek er van de jonkies maar 1 vrouwtje te zijn. Een was er al ontsnapt en de ander hebben we dood gevonden (was dus niet ontsnapt), de overige twee heb ik losgelaten. Doesn't make sense, I know! Ook nog even een nieuw bed gemaakt want Nienkes rug heeft een nieuwe matras nodig en blijkbaar snurk ik harder dus moest het bed wijder!?!? Een super king nu dus. Dat is gewoon normaal in Nederland, maar veel kiwis zijn aan de kleine kant. Als je hier in een wat ouder hotel gaat douchen denk je dat je een mond douche ziet, maar dat is echt de douchekop. Ook de WC's zitten handig op dwerghoogte (geen wonder dat die Hobbit film hier gemaakt werd, er lopen hier nog steeds veel dwergen rond).
Komende twee weken waarschijnlijk geen bijdrage of het moet vanaf de laptop van Philip zijn. We zijn met Nienkes ouders, Philip en Noor twee weken door het zuider eiland aan het trekken. Over enkele dagen pikken we ze op in Christchurch, maar eerst gaan Nienke en ik lekker naar Marlborough (niet van de ciggies maar van de wijn) en Hanmer Springs (hot springs). Heel erg.
Muziek als laatste, van de nieuwe CD van Erik Bibb en Habib Koite, Brothers in Bamada die ik net via Platomania in Nederland heb ontvangen, het nummer: Tombouktou
En toen was het weer tijd voor de Kapiti Arts Trail! Drie jaar geleden voor het eerst bezocht met mijn ouders, Hans was er toen niet bij, weet niet meer waarom maar ik was gegrepen en wist dat dit een jaarlijks event moest worden. Het is een combinatie van dingen die twee dagen arts trail zo leuk maken; we komen op plekken in Kapiti en in prachtige huizen waar je anders nooit komt, ontmoeten veel leuke inspirerende mensen die allemaal op enig moment in hun leven artist zijn geworden en allemaal hun eigen verhaal hebben en we doen heel veel inspriratie en ideeen op om zelf aan de slag te gaan! Twee jaar geleden was ik met mijn ouders bij Stephanie Corel, een hele leuke Francaise die een jaar of 10 geleden naar NZ is gekomen en die hier heel succesvol is. Toen vond ik haar keramiek al heel erg leuk maar was de stap naar opeens kunst kopen toch te groot. In de afgelopen tijd zag ik meer van haar werk in andere galleries en vond het nog steeds zo leuk dus nu was het tijd om Hans mee te nemen en nog een keer langs te gaan. En dat is het leuke aan Hans meenemen: vind je dit al zo lang leuk? nou gewoon inpakken en meenemen. Zo gezegd zo gedaan, zie hierboven. Hadden een leuk gesprek met haar omdat ik wilde weten hoe ze dan nadat de keramiek gebakken was het kleurde en wat blijkt; dat kleuren gebeurt tijdens het bak process en helemaal niet achteraf. Zij maakt de keramiek en dan gaat het in het eerste firing process. Vervolgens gaat dit in een vuur gat in de grond waaraan ze dingen toevoegt die verschillende kleuren afgeven, van zeewier tot bananen schillen. Een soort hangi (Maori manier van food cooking in underground fire) maar dan voor klei. Erg leuk en interessant verhaal en dus een heel tijdrovend proces want het weer heeft ook een grote invloed op hoe het afloopt en bovendien brak er nog wel eens wat omdat het in feite wordt ingegraven. Ze vertelde dat dit haar eerdere werk was en dat ze vervolgens meer naar glazed werk met fellere kleuren was gegaan maar nu bezig was zichzelf weer te vernieuwen. Dat deed ze door als begin al haar 'oudere' werk te verkopen to free her mind. Nu prijkt dit dus op onze witte kast, helemaal leuk.
The National Geographics lady noemt Maude Heath zichzelf, ik had haar gesproken op de Wellington National Arts fair waar ik begin September een dagje zonder Hans had rond gelopen, gewoon omdat het zo groot en leuk is! Vond haar werk erg leuk en maakte een foto om thuis Hans erover te vertellen. Verder geen vervolg aangegeven want ja alleen koop je zoiets niet... totdat we dus haar in het weekend weer tegen kwamen! Zij scheurt reepjes uit the NG en bouwt daarmee een schilderij op, elk schilderij heeft een geintje, een figuur die opduikt, in dit geval een koe die te drinken krijgt uit een benzinepomp. Vervolgens kleurt ze daarover heen vlakken zodat alle verschillende reepjes geintegreerd worden en tenslotte komt er een laagje was overheen. De doeken worden door heel veel mensen aangeraakt daardoor dat is heel grappig. Ze adviseert ook als het stoffig wordt even lekker erover heen wrijven met schone handen. Nog 1 plekje beschikbaar in de gang en daar gaaat -ie komen. Gelukkig hebben over niet al te lange tijd nog een stukje gang erbij, maar daar moet onze eigen art komen te hangen!
Op diezelfde Wellington Arts fair zag ik deze buiten sculpture staan en dacht; he dat is leuk, vuurtoren achtig met een bel dat zou leuk zijn in onze tuin. Dus wat doe ik? Ik maar een foto om thuis aan Hans te laten zien. De maker Bruce Winter hadden Hans en ik vorig jaar ontmoet in de tuin van Bee Doherty Pratt, de artist met het prachtige huis aan de Otaki river die fantatische shilderijen maakt. Ons schilderij is nu in de maak, commission gegeven vorig jaar December, spannend! Bruce had daar toen daar een sculpture staan van ook die glazen schijven, wat insulators zijn van die enorme electriciteitsmasten. In combinatie met hout en wat kleur buitengewoon orgineel en geinig. Wat hij daar toen had staan was niet deze maar lagere structures. Onze buren verder op in Sims Road hebben ook een structure laten maken door Bruce, dat was voor ons al een leuke suprise want toen dachten we weer; erg leuk ook wat voor ons! Dus ja, toen we toch weer even langs Bee gingen om hallo te zeggen en een Devonshere Tea te doen in de garden met river views, zagen we de 'vuurtoren' staan die ik zo leuk vond. Gelukkig had ik Hans bij me, dus nu staat -ie hier in de tuin 'geparkeerd'. Hij zal op de duin naast het dek komen maar daar moet een beton stuk komen waarin de poten kunnen worden vastgeschroefd, klus voor Hans als we in December weer thuis zijn.
Dan wordt het ook echt tijd om zelf aan de slag te gaan want we beginnen ons schuldig te voelen. Althans ik denk ik, weet niet waarom eigenlijk want zoals Hans dan zegt als we de kids hadden ging daar het geld aan op en zouden we dit nooit doen. Which is true. Dus genieten we hiervan en dat doen we zeker. Kijken nu enorm uit naar volgende week vrijdag wanneer we de ferry nemen naar het Zuider Eiland om dan maandag avond in Christchurch Noor & Philip te kunnen omhelzen! Gaan lekkere tour maken in het zuiden van het Zuider Eiland dit keer, dan hebben ze echt heel NZ gezien, fantastisch dat we dat samen kunnen doen. cu later xN
Welcome to our blog. On our blog we’ll regularly post about our adventures on the other side of the world. We moved to New Zealand in 2007 and settled in our small paradise on the Kapiti coast in 2010. A fantastic spot in Te Horo Beach. Nienke has been working as a manager for the Kapiti District Council in Paraparaumu in 4 different roles and has started her new role there in October 2019. Hans has been working as a part-time General Practitioner, first in Otaki and the last few years as a locum, mainly on the South Island.
Click here to translate the blog into your preferred language.
The National Geographics lady noemt Maude Heath zichzelf, ik had haar gesproken op de Wellington National Arts fair waar ik begin September een dagje zonder Hans had rond gelopen, gewoon omdat het zo groot en leuk is! Vond haar werk erg leuk en maakte een foto om thuis Hans erover te vertellen. Verder geen vervolg aangegeven want ja alleen koop je zoiets niet... totdat we dus haar in het weekend weer tegen kwamen! Zij scheurt reepjes uit the NG en bouwt daarmee een schilderij op, elk schilderij heeft een geintje, een figuur die opduikt, in dit geval een koe die te drinken krijgt uit een benzinepomp. Vervolgens kleurt ze daarover heen vlakken zodat alle verschillende reepjes geintegreerd worden en tenslotte komt er een laagje was overheen. De doeken worden door heel veel mensen aangeraakt daardoor dat is heel grappig. Ze adviseert ook als het stoffig wordt even lekker erover heen wrijven met schone handen. Nog 1 plekje beschikbaar in de gang en daar gaaat -ie komen. Gelukkig hebben over niet al te lange tijd nog een stukje gang erbij, maar daar moet onze eigen art komen te hangen!
Op diezelfde Wellington Arts fair zag ik deze buiten sculpture staan en dacht; he dat is leuk, vuurtoren achtig met een bel dat zou leuk zijn in onze tuin. Dus wat doe ik? Ik maar een foto om thuis aan Hans te laten zien. De maker Bruce Winter hadden Hans en ik vorig jaar ontmoet in de tuin van Bee Doherty Pratt, de artist met het prachtige huis aan de Otaki river die fantatische shilderijen maakt. Ons schilderij is nu in de maak, commission gegeven vorig jaar December, spannend! Bruce had daar toen daar een sculpture staan van ook die glazen schijven, wat insulators zijn van die enorme electriciteitsmasten. In combinatie met hout en wat kleur buitengewoon orgineel en geinig. Wat hij daar toen had staan was niet deze maar lagere structures. Onze buren verder op in Sims Road hebben ook een structure laten maken door Bruce, dat was voor ons al een leuke suprise want toen dachten we weer; erg leuk ook wat voor ons! Dus ja, toen we toch weer even langs Bee gingen om hallo te zeggen en een Devonshere Tea te doen in de garden met river views, zagen we de 'vuurtoren' staan die ik zo leuk vond. Gelukkig had ik Hans bij me, dus nu staat -ie hier in de tuin 'geparkeerd'. Hij zal op de duin naast het dek komen maar daar moet een beton stuk komen waarin de poten kunnen worden vastgeschroefd, klus voor Hans als we in December weer thuis zijn.
Dan wordt het ook echt tijd om zelf aan de slag te gaan want we beginnen ons schuldig te voelen. Althans ik denk ik, weet niet waarom eigenlijk want zoals Hans dan zegt als we de kids hadden ging daar het geld aan op en zouden we dit nooit doen. Which is true. Dus genieten we hiervan en dat doen we zeker. Kijken nu enorm uit naar volgende week vrijdag wanneer we de ferry nemen naar het Zuider Eiland om dan maandag avond in Christchurch Noor & Philip te kunnen omhelzen! Gaan lekkere tour maken in het zuiden van het Zuider Eiland dit keer, dan hebben ze echt heel NZ gezien, fantastisch dat we dat samen kunnen doen. cu later xN
_+Lucky+shot+bij+Whangaroa.jpg)
