Wednesday 28 July 2010

30 juli 2010: The Kiwi Myth

Lieve allemaal,

't werd volgens Hans hoog tijd voor een berichtje van mijn kant (lees; er is eigenlijk niks leuks te melden, schrijf jij maar weer eens :-). Nou vooruit dan dat was het ook een beetje maar Hans is me gewoon altijd voor op zijn vrije woensdag. We zitten hier nu midden in de Kiwi winter, July is de koudste maand hier en dat merken we dan ook wel. Alleen 's ochtends en 's avonds als de zon onder is, maar dan merk je dat je in een huis woont zonder centrale verwarming. En een groot huis ook nog eens... De electrische dekens hebben we 's avonds wel even nodig maar dat komt ook omdat we toch nog wel zo ouderwets zijn dat we het onzin vinden om in de slaapkamer the panel heater aan te doen en aan te houden 's nachts. Da's voor watjes. Nu met die deken even aan zijn tenminste alleen semi-watjes.

Als ik dan 's ochtends met mijn stramme winterlijf (meelezende familie herkent dit) na een warme douche naar buiten loop terwijl de ochtend zon net goed begint te schijnen en de vorst (-1 hoor) weg aan het dooien is om vogelvoer neer te leggen en kippe-eitjes te rapen is de winter zo weer vergeten. Dan geniet ik van de mooie bergen en zee in de zon, van de vogelgeluiden terwijl ik de was op hang en van de koetjes die blij zijn om me te zien want dan krijgen ze hooi! Moet trouwens helaas wel melden dat het zieke kalfje door Hans gefotografeerd 2 weken geleden het niet overleefd heeft. Kennelijk wilde ze wel weer even en begon weer te eten maar 2 dagen later vond Doug haar 's ochtends alsnog niet meer levend in de shed. Ik voel me daar wel schuldig over want ik denk dat we het eerder hadden kunnen zien maar volgens Doug hoort dat er gewoon bij (if you have live stock, you've got dead stock as well). We verwennen de drie overgebleven kalfjes nu, dat begrijp je.

We leven een beetje winters tempo op dit moment, zijn actief in de weekends met afspraken en dingen doen rondom het huis. Op zich niet erg maar wat meer leven in de brouwerij zou wel mogen van mij maar dat valt gewoon niet mee als je maar met z'n tweetjes bent. Dus we hobbelen gewoon lekker door met dit weekend weer vrienden te logeren en op zondag nibbles and drinks voor de Sims Road residents. Tot nu toe 6 replies van de 12 uitnodigingen dus het loopt geen storm. Komt deels zeker doordat lang niet alle huizen op Sims Rd permanent bewoond zijn en aangezien wij die mensen niet kennen was toch die enveloppe in de bus of aan het hek met een punaise de enige manier om ze uit te nodigen. Maar goed, alle permanente mensen zullen er wel bij zijn. Dan vier dagen werken en donderdagavond naar Christchurch waar ik lekker helemaal niets ga doen dan een beetje rondslenteren en Hans een cursus gaat volgen. Gevolgd door twee dagen skieen met Ruben en Sabien, heb er veel zin in.
Mijn werk gaat lekker op dit moment ook al dienen zich af en toe problemen waar ik niet helemaal op gerekend had. Zoals gisteren een telefoon gesprek met een senior associate van Chapman Trip, 1 van de grote law firms hier in NZ. Zij had veel kritiek op een Memorandum of Understanding dat door Council en 2 vuilnis collectors getekend is en ook getekend zou worden door nr 3 die zij vertegenwoordigd. Duidelijk is dat ze dat niet gaan doen vanwege de risico's vervolgd te worden door de commerce commission omdat het riekt naar een prijs afspraak......oeps. Na het gesprek denk ik dat ze volkomen gelijk heeft dus dit is nu iets wat ik volgend week moet zien op te lossen. Ik heb niet veel meer gedaan dan het ding 'afgestoft' en laten tekenen want het lag al 2 jaar op de plank en heb dan zo'n team leader die roept 'legal advisors' kosten alleen maar geld en deze draft hebben zij gemaakt dus het zal wel goed zijn. Nou ken ik toevallig die advisor ook die het opgesteld heeft en dat is gewoon een druiloor dus ik had toch beter moeten weten. Nou ja, nog maar even op een plannetje broeden om ook die andere twee mee te krijgen. Ben ik potdomme toch weer juridisch bezig, er is geen ontkomen aan. Dit is wel even grappig; vorig weekend gingen we even trailer van Tim lenen en naar Otaki om gravel te halen om de drive wat op te kalafateren want dat was hard nodig na al dat bouwverkeer, kuilen en slippery. Komen we bij de opslag zien we dit bordje en zeggen tegen elkaar jee wat is dat duur zeg; 1 emmer voor $25 belachelijk! Maar ja, we moeten wat dus hoeveel cash hebben we bij ons?! '1 bucket?' vraagt de opzichter en klimt vervolgens in een medium size digger, vult de laadbak en dumpt die in trailer. That's $25 folks, thanks. Oef en haha een bucket is dus 1 hele trailer vol! Stupid Dutchies, city folk........
Zagen daarna by de bouwmarkt waar we nog langs moesten nog weer een nieuwe Kiwi phrase op het blackboard; 'If you loan someone $20 and you never see them again, it probably was a good investment'. True as.
Maar goed, na 1 load op zaterdag, 1 op zondag en vervolgens 8! ladingen door Hans op woensdag, ziet the drive er weer pico bello uit. Die man dacht natuurlijk meewarig cheap scraper dat -ie mij niet een lading laat bezorgen maar dan zou Hans met een kruiwagentje de hele drive over hebben gemoeten terwijl de grave nu zo uut 't bakkie op de goeie plek gegooid kon worden. En da's wel wat waard met een drive van 800 meter.

De titel van dit bericht komt van een boek dat ik gisteren heb gekocht. Een journalist and radio host is op onderzoek uitgegaan om uit te vinden 'Whatever happened to the number 8 wire, eighty million sheep, a good keen man, the pavlova and rugby, (horse)racing and beer? Grappig om te lezen want het is inderdaad zo dat de meeste Kiwi's zichzelf zien zoals omschreven in dit soort one-liners: You're a real Kiwi when 'the difference between summer and winter school uniform is a jumper', 'you don't care who sees you in your slippers'(=pantoffels), when 'you can't wait to get home from weddings and funerals so you can put on your track pants'. Hij kijkt naar wat er nog van waar is en komt tot de conclusie dat rugby, racing and beer nowadays rugby, lotto and sauvignon blanc is. Wat niet veranderd is dus is dat Kiwi's drinkers zijn en van gokken houden. Het eerste hoofdstuk 'Kiwi's don't complain' was meteen heel herkenbaar. Hij ergert zich zelf er ook aan and concludeert It's time for Kiwi's to rant, please don't mutter under your breath that you meal tastes like cardboard and then smile at the waiter as if you were posing for a family portret'. Ik heb laatst een 2-daagse project managent training moeten volgen met een hele groep collega's. Aardige vent maar trainen was gewoon niet z'n sterkste punt daar was iedereen het over eens, veel geklaag in de pauze's. Maar toen ik aan het einde even snel door het stapeltje feed back forms bladerde, kreeg hij alleen maar tienen behalve van mij. En dus gaat -ie vrolijk door met het trainen van nog meer council mensen. Hij stuurde me de week erna een mail om te bedanken voor de feed back trouwens, en ging er wat mee doen.

Als afsluiter, hier een van de songs van de cd bij het boek, over the ultimate dream van real Kiwi parents; I want to have an All Black. Onder Justin Brown New Zealand kun je op you tube nog meer songs vinden over NZ Myths.

cheers, x Nienke

Wednesday 21 July 2010

21 Juni 2010: We hebben een hond!!!

Vrijdagen zijn meestal niet zo erg, maar een paar uur en het is weekend. Mijn eerste patient was een schizofreen met religieuze wanen. Zijn diabetes was helemaal ontregeld. Lastig praten met zo iemand die mij en passant ook nog voor atheist uit maakte. Hij hoefde van god geen medicijnen meer in te nemen dus, en met een grijns op zijn smoel keek hij me aan en zei: so what are you going to do about that? Well, I'm gonna call the mental health team. Daar had hij niet op gerekend en luid protesterend dat hij dan wel zijn medicijnen zou innemen vertrok hij. De volgende patient begon al in de wachtkamer te huilen, pffft. Nr. 3 kwam gelukkig niet opdagen, kon ik even bijkomen voor de vierde, een dame van een collega die niet van opereren houdt en mij had gevraagd een gezwelletje weg te halen. Oh, eh, and John said you wouldn't mind removing this thing of my face too. Tuurlijk, tijd zat! Gelukkig had Nienke het goede plan om aan het eind van de middag wat wijn en voedsel in te pakken en bij vrienden binnen te vallen. Het werd een hele late avond met ... karaoke. Had het tot dan toe altijd weten te vermijden, maar nu zat er helaas niets anders op. Gelukkig smaakte de wijn en bleken er nogal wat goeie nummers op te staan (Animals, Creedence, Eagles, Deep Purple, etc.). Omdat de gastheer na de heerlijke chardonnay ook nog glaasjes slibowitch begon te serveren viel de nog resterende schroom van me af. Daarmee ging niet alleen de kwaliteit van het zingen naar beneden, maar het kritisch vermogen duikelt rechtevenredig mee, zodat iedereen volop bleef genieten.
Zaterdag eerst wat geshopt; nieuwe lees lamp, vijzel (voor de echte Indonesische rijsttafel), wijn en ............ de hond, een Hollandse herder genaamd Wodan. Daarna op naar het internationaal filmfestival in Wellington waar we drie films (I wish I knew, een Chinese film over Shang Hai, the Rattling, een Kiwi film over een jongetje die uit verveling inbreekt en een leuk gesprek heeft met de eigenaar die thuis blijkt te zijn, en de Myth of the American sleepover, pubers vlak voor ze naar high school gaan) hebben gezien. Duurt nog 2 weken dus wellicht gaan we dit weekend weer. De dag afgesloten met een visje in de sports bar, waar we de tweede helft van the All Blacks - South Africa (31-17) nog hebben mee gepakt. Op de terugweg reed ik alweer in mijn 5e fuik hier (in Nederland ooit éénmaal mogen blazen), prima hoor. Zondag sloten we het culturele weekend af met een strijkkwartet in de memorial hall in Paekakariki. Die Memorial hall staat op het strand. Het was een heerlijk weertje, zacht briesje en volop zon. Een onwerkelijk sfeertje met mulled wine (Glügwein) en warme pies in het voortuitzicht (heerlijk luchtje tijdens het concert) en golven op de achtergrond. Het Aroha string quartet speelde werken van Mozart, Gillian Whitehead (die het werk in Paekakariki schreef en van Nienke wel thuis had mogen blijven, had wel wat weg van Messiaen) en Dvořák. Voor het laatste deel kwam contrabassist Hiroshi Ikematsu ook nog even langs. Zeer aangenaam. En dan te bedenken dat Paekakeriki slechts een paar honderd inwoners heeft. Voldaan weer naar huis om onze hond Wodan niet te lang alleen te laten. Wodan is een lieve hond, buitengewoon waaks (de postbode was blij dat we de ketting hadden omgedaan). Net als de meeste andere honden erg dol op autorijden. En als farm dog erg vriendelijk voor de kippen. Slechts in twee dagen is hij al een getrainde jacht hond. Slechts een dingetje is niet helemaal normaal aan Wodan, hij plast erg vreemd!

Al met al een prima compromis voor ons beiden!

We sluiten af met weer eens een leuke bumper sticker, speciaal voor onze vrienden uit Welly (helaas geen foto deze keer); Vegetarian, old Indian word for 'lousy hunter'.

Wednesday 14 July 2010

15 juli 2010: Ashamed

De vlaggetjes hebben niet geholpen. Voor de derde keer een tweede plek. In wielerkringen spreekt men al van het Joop Zoetemelk syndroom. Onze kippen zijn wat van slag, geen dagelijks ei even. Het Nederlands elftal kreeg de kans om reclame te maken voor het merk Nederland en voetbal in het algemeen. Verder dan een smerige schoppartij, m.n. van Hollandse zijde, en een volstrekt kansloze taktiek (alles zinloos wegtrapen en als ze al een kans op een aanval hadden, vlug halfzacht terug op de keeper) kwam het niet. De KNVB dient de rest van de wereld en de Nederlandse fans hun excuses aan te bieden en van Marwijk op staande voet te ontslaan. Als trainer hoor je zoiets te kunnen beïnvloeden. En dan ook nog het lef hebben de scheidsrechter te beschuldigen. Gelukkig had iedereen een excuus nodig om eens lekker uit hun bol te gaan en dronken te worden (bovendien was het feest al georganiseerd) en dus kreeg Geel (de nieuwe nationale kleur) een grachten tocht. Het enige team dat deze WK niet verloor (!!!) krijgt volgende week in Wellington een street parade, voor de oefen wedstrijd van de Phoenix tegen the Boca Juniors uit Argentinie. Verder is iedereen hier alweer bezig met de All Blacks tegen de Springboks voor de tri-nations cup a.s. zaterdag. Opwinding alom. Maar ja, dan kom je thuis en dan zie je dit aan de ene zijde, en dat aan de andere zijde (dat bultje is de vulkaan Taranaki, 200 km bij ons vandaan) en de rust keert terug. Bijna net zo rustig als de politiek in Nederland. Begrijp dat jullie nog steeds geen kabinet hebben. Gezien het feit dat een demissionair kabinet geen megalomane plannen kan uitvoeren wellicht wel zo goedkoop, even houden zo. Waarom niet die Duitse octopus als PM (is er niet nog een Nederlands prinsesje dat uitgehuwelijkt moet worden), en er waren nog een aantal dieren met voorspellende gaven over de wereldbol. Niet allemaal even accuraat, maar een stuk amusanter dan Balkenende. De gemiddelde mens hecht meer waarde aan die dieren dan aan politici. Ze zijn niet corrupt, kosten niet veel en schijnen veel minder last van plotseling geheugen verlies te hebben. Hoewel het hier behoorlijk fris kan zijn in de morgen en nacht genieten we volop gedurende de dag wanneer het echt lekker is. Een patient van me zei laatst toen ik hem vroeg wat voor werk hij deed 'I've got a life sentence block'. Zo voelt het voor ons nog niet. Ik ben een hoop troep uit het bos aan het verwijderen om een oud pad over het land weer bloot te leggen. Op deze manier verzamelen we ook een boel hout voor een lekker groot kampvuur en de haard. Heb zodoende vandaag ook nog wat geleerd. Waarschijnlijk reeds bekend onder motorrijders en middeleeuwse ridders: al krijg je nog zoveel stof in je mond, met het vizier van je helm naar beneden is het niet verstandig te spugen! Gisteren heb ik de alternatieve grasmaaier erbij gehaald. Je pakt een paar vinyl linten met metaal draad erin, bevestigd die aan geisoleerde handvaten, hangt het lint op wat pigtails (metalen staf met een lus) en haakt de handvaten aan het schrikdraad rond de weilanden. Het is dan zaak voor zowel de kalfjes als mijzelf om die draad niet meer aan te raken! De kalfjes kunnen zo de wei uit en zich te goed doen aan gras dat nog wel enige lengte heeft. Jammer dat deze grasmaaiers het niet na konden laten om enige bolussen op de driveway te leggen.
Tot slot iets om iedereen weer vrolijk te maken:
Dit is een project van 'Playing for change', a multimedia movement created to inspire, connect, and bring peace to the world through music

Friday 9 July 2010

9 juli 2010: Leed vermaak

Zag vanmiddag een jonge Duitser. Ik had, geheel toevallig, een oranje trui aan met mijn oranje stethoscoop om de nek. Een beetje besmuikt feliciteerde hij me. Erg aardig. Kon het toch niet laten om, toen hij op mijn vraag wat hem mankeerde zei dat hij erg keelpijn had, te reageren met; 'that must be serious, it can't be from cheering!'

Thursday 8 July 2010

8 juli 2010: Yes!!!!!!!!!

Onze bouwer doet mee aan een wedstrijd voor de beste renovatie van Nieuw Zeeland. Een prestigieuze prijs hier in NZ. De judges kwamen afgelopen zondag en wij (!?!) mochten het huis presentatie klaar maken. Nienke is hier bezig de glaspartij van het trappenhuis schoon te maken. De judges waren wel te spreken over ons paleisje en leken m.n. de inrichting (Europees) erg te waarderen. Pas in augustus zullen we het weten. Ook mijn lamp viel in de smaak en ik ben derhalve aan een serie begonnen. Kan naar Nederland worden verscheept als IKEA pakket (met idem onleesbare bruksanvisning). Omdat zaken hier zelden efficiënt verlopen komt de fotograaf a.s. vrijdag. U begrijpt het, schoonmaak, de tweede ronde!
Wij zijn halverwege de winter en de ondergaande zon wordt elke avond weer mooier. Omdat de zon heel laag opkomt is ook de vroege morgen fraai. Zie hier Kapiti island op een moment dat we nog lekker in ons warme bedje hadden moeten liggen. Maar ja, die WK! Gelukkig zijn de nacht wedstrijden afgelopen en begint alles nu om 6.30 uur. Het Nederlands elftal speelt zeker niet flamboyant, maar wie mag er klagen na 6 overwinningen, o.a. tegen Brazilie. Hier geen gekke oranje uitgedoste mensen massa's op straat. Men is alweer bezig met de eerste wedstrijd voor de tri-nations cup a.s. vrijdag tegen Zuid Afrika. Gelukkig helpt de natuur on een handje door 's avonds de lucht oranje te kleuren. En terecht. Krijgen we toch nog een beetje een grachtengordel gevoel. Na de onnodig spannende halve finale tegen Urugoodbye weer een dag vol klusjes. Terwijl ik het ontbijtje sta op te ruimen (een vriend kwam voetbal kijken, met bacon and eggs op croissantjes) zag ik een twintig tal kwartels de oprijlaan schoon pikken. Ingehuurd door de bouwer? Eerst een lekkende waterpijp repareren. Inmiddels hielp de een half jaar geleden aangebrachte duck-tape niet meer en sloeg de waterpomp om de haverklap aan. Degene die hem aangelegd had had dat deels boven het gras gedaan. Wachten op lekkage natuurlijk en dus heb ik hem na reparatie maar ingegraven.
Het leven van een kalfje is weinig spectaculair en dus ben je al snel nieuwsgierig als er in de buurt iemand staat te graven met een lekker muziekje op.
Pas na een half uurtje viel het me op dat het er maar drie waren. De vierde vond ik onder een paar bomen terug.
Nog wel in leven, maar verre van florissant. Gek hoe je als huisarts dan toch met je mond vol tanden staat. Zonder anamnese is het diagnose stellen in veel gevallen (hoewel bij sommige mensen een vluchtige blik al genoeg is) erg lastig en ik had dan ook geen idee wat er aan de hand was. Vriend en boer Doug kwam er bij staan en zei meteen; 'wurms' (een regelrechte klap in het gezicht van al die jaren aan de universiteiten in Nederland en Belgie). Hoewel ik het beestje weinig kans meer gaf was Doug niet onder de indruk. "Een pilletje en wat warm stro en nr. 35 is zo weer de oude." Kan je zeggen dat zo'n kalfje nog heel wat kilo's weegt. Met zijn tweeën hebben we haar in de truck/ambulance getild en op wat hooi gelegd. Nou, deze doktor neemt zijn petje af voor de boer!
Mooi, vanmorgen kwam ook mijn laatste voorspelling uit. De Duitsers verloren van Spanje. Stiekem een paar extra rondjes rotonde gereden. Zo krijgen wij de kans wraak te nemen voor 1983 toen Spanje op doelsaldo ervoor zorgde dat Nederland niet naar de EK ging. In hun laatste wedstrijd wonnen ze met 12-1 van Malta!?!?!? De stank van omkoperij hangt nog steeds boven het stadion.
Leg net de telefoon neer, een vriend die zaterdag komt eten komt nog langs de Dutch shop. Boodschappenlijstje; een kilo drop, een kilo belegen kaas, halve kilo Old Amsterdam en een emmer Wijko sateh saus! Klaar voor de wedstrijd. Nou onze kippen morgen nog het Wilhelmus leren tokken.

Wednesday 7 July 2010