28 maart 2013: Meanwhile

Hi guys, even een kort berichtje nog (om het gemiddelde op te houden) vlak voordat we voor een lekker paasweekeinde met Philip en Lineke naar Hawkes Bay vertrekken. Afgelopen weekeinde hadden we een verjaardagsetentje met vrienden. Was eigenlijk een verrassing, maar of het nou dementia, Korsakof of dyslexie (of zoals Nienke het noemt; luiheid) is, ik had de e-mail blijkbaar niet goed gelezen. De jarige was dus niet meer verrast. Anyway, we hadden een heel gezellige avond en de jarige job was nog vrolijk genoeg om Philip en mij voor het vissen uit te nodigen. Ook deze keer weer bij nacht en ontij vertrek. Konden nog net croissantje oppikken om vervolgens naar niet bewegende lijnen in het water te kijken. Siem, Dick's zoontje, gaf het goede voorbeeld door na een dik uur een heuse barracuda uit het water te tillen. Gevaarlijk beestje hoor. Daarna was het weer akelig stil. Pas toen alle vissen hun koffie uurtje en uitgebreide lunch achter de kiezen hadden begon het een beetje te lopen. Weer allerlei ondermaatse vis natuurlijk met een enkele voor consumptie geschikte parrot fish. Genoeg om die avond de dames te voeren.

Het weer was echter geweldig en dus hadden we weer een prachtige dag op het water.

Het vervelende van ondermaatse vissen is dat je desondanks die haak uit de bek moet trekken. Had ik al verteld dat die uit de kluiten gewassen goudvissen allemaal stekels op hun rug hebben? How inconsiderate! Gelukkig had Dick een klein tangetje aan boord en had ik, wijs geworden na twee maal bebloede handen gehad te hebben, handschoenen mee genomen.

Meanwhile somewhere on the mainland; de dames nemen het ervan (flat white met carrot cake) terwijl de mannen, zoals vanouds, voor het voedsel op tafel aan het zorgen waren.

Daarna moesten die beestjes nog geprepareerd worden en er was geen galante ridder nabij die het even voor ons deed.

Dus gingen deze twee huisartsen aan de slag en werd er wat gepalpeerd, getoucheerd, manueel verwijderd en gesneden. Uiteindelijk bleken er wat stukken vis over die voor filets door mochten gaan. De rest van de vis werd door Philip weer aan de zee toevertrouwd.

Genietend van de lekkere visjes met een glaasje pinot gris mijmerden we nog even weg naar die fraaie dag op Dick's boot.

De nieuwe stiertjes eten inmiddels uit de hand. Hier is Lineke ze aan het voeren.

Had al een tijdje niet meer over het tennis geschreven. Daar was ook niet veel over te vertellen. Na de finale van vorig jaar ging het dit seizoen behoorlijk slecht. Zonder de jonge spierbundels van het 18 jarige talent was ondergetekende de nr. 1. Voor een 50-plusser viel dat niet mee. Omdat de rest van het team ook niet al te veel inbracht waren we plotseling laatste (ondanks 2 overwinningen??) en moesten gisteren degradatie/promotie wedstrijden spelen. Gisteren ging het echter goed. Met een oud racket (verspeelde twee rackets in de afgelopen weken) liep het als een trein en de uiteindelijke 3-3 was voor ons genoeg dankzij een beter game gemiddelde. We blijven dus in de top meedraaien. Volgend jaar weer met wat versterking. Volg het voetbal ook nog op de voet, Nederland gaat goed en ook Nieuw Zeeland doet het niet slechts, ze hebben zich geplaatst voor een play of met de nr. 5 van Zuid Amerika. Who knows, Nederland-New Zealand in Rio???

25 maart 2013: WOMAD

Sorry, sorry, veel en veel te druk met leuke dingen. Geen tijd gehad om even voor de blog te gaan zitten. Gelukkig is het op de praktijk ook rustig dus werk ik hier maar even.

Wat hebben we weer 'geleden' tijdens WOMAD 2013, te warm, nat, echt afzien. Gareth en Jules hadden een nieuwe tent gekocht (de Westminster Abbey) zodat wij bij het opzetten 3 maal onze tent moesten verplaatsen om plaats te maken voor deze uit de kluiten gewassen cathedraal. Zoals op de laatste dag bleek zelfs met een binnenzwembad. Gelukkig mochten wij ons schamele onderkomen op hun 'deck' neerzetten. Dat konden we natuurlijk niet op ons laten zitten en dus togen Nienke en ik naar Hunting en Fishing om daar een fraaie 'dome' te kopen die ons zowel tegen de brandende zon als tegen de voorspelde regen kon beschermen. Kan ook uitstekend dienst doen als zonnescherm over onze eettafel en over onze omaru stone hakblokken. Genoeg excuses voor deze extravagante uitgave dus.

Womad begon met Vieux Farka Toure (Mali) en we zaten er meteen weer helemaal in. Afrikaanse ritmes golfden, gemixd met een marihuana luchtje over het droge gras naar ons stekje in het zonnetje.

Op de terugweg van onze tententrip hadden Nienke en ik alvast onze favoriete sushi tent geplunderd en even later zaten we onder het genot van een glaasje chardonnay aan de heerlijkste sushi.

Naar de verrassende Amparo Sanchez (Spanje) geluisterd en daarna naar de heerlijke jazz tonen van Hugh Maseleka (Zuid Afrika). Danzij een groot scherm achter het podium konden minder zienden zoals ik dit jaar ook zien wat er op het podium gebeurde. De avond eindigde met Fly my pretties, een niet bestaande band uit New Zealand, d.w.z. het is meer een verzameling van artiesten uit andere bands die samen alleen maar live concerten spelen. Heerlijk.

Op zaterdag middag bracht de Newtown Rocksteady (locals uit Wellington) ons weer snel in de dans sferen met vlammende reggae. Wie zegt er dat reggae uit Jamaica komt?

Natuurlijk weer de fraaie vlaggen overal en het heerlijke buitenlandse eten. Ik haalde op een gegeven moment een Afrkaanse lambs schotel en strooide daar wat Keniaanse chili op ondanks de waarschuwingen van de vriendelijke eigenaar. Er waren een paar pintjes voor nodig om het vuur te blussen en het gevoel in de lippen kwam pas na een uur weer terug.

De Soweto gospel choir was kleurrijk, hun repertoir viel wat tegen (slappe cover songs).

Niet de prachtige performance van Nidi d'Arac, een Italiaanse band met heerlijk modern viool spel van een fraaie dame. Dat swingt echt. Misschien dat we ze straks in Italie nog een keer kunnen zien.

Zondag was nat. Woodstock 2013. Dat mocht de pret echter niet drukken en al snel stond iedereen te swingen bij Antalibas en daarna de Colombianen van La 33.

Kwamen ook nog mijn collega uit Otaki tegen die net als wij maling aan de regen hadden.

Net als de meeste andere mensen trouwens.

Dit jaar werd er afgesloten door de prima Novolima, een heerlijke Peruaanse band.

Was weer heerlijk, hoewel dit jaar de echte toppers ontbraken. Dat maken ze volgend jaar wel weer goed. Wij plunderden de sushi tent nog eens en verorberden de buitgemaakte trofeeen op de weg terug tussen heftige regenbuien bij Waverly beach.

Het duurde even voordat we het doorhadden, maar er was iets veranderd. De beroemde arch bleek vorig jaar ingestort te zijn (zie inzet).

Het blijft niettemin een prachtig stukje kust. Helaas konden we door de vloed deze keer niet zwemmen.

Tot slot nog een paar foto's van andere bezoekers. Dit is er een van Gareth, vrij typerend voor deze WOMAD. Hij kwam een oude vriend tegen en toen zagen we hem een paar uur niet. Toen we hem weer terug vonden zag hij ons nog steeds niet!?!?

What the f... is happening to my shares!

A bra???? That is so old fashioned!

They can'y say I'm not a colourful chap.

Oh my, the cup cake competition is somewhere else lady!

This is so groovy, if only there was a band.

Catwezels son was here!

United States of Sadness

My father loves it way up front,  absolutely no idea why!

While the parents were trying to get all the stuff as dry and clean in their cars they were jumping up and down in the mud.

De laatste foto hoort er niet helemaal bij. Het is Neil Young, die de dag na onze terugkomst van WOMAD in Wellington optrad. Had 2 kaartjes kunnen bemachtigen. Nienke wilde niet mee en dus was Trevor de gelukkige man. Wat een concert. De man is 67 maar dat was aan zijn energie niet te zien. Ouderwets goede electrische gitaar solo's vlogen ons om de oren. Helemaal goed. En van de geruchten dat het maar 1 1/2 uur zou zijn klopte niets, hij speelde bijna 3 uur vol. De trommelvliezen werken inmiddels weer, maar het was het waard. Zie ook de review uit de krant.

Tot slot een paar muziek fragmentjes om te laten horen waar wij van genoten hebben. Een paar heel verrassende zoals de eerste twee, een fraai liedje van Ampero Sanchez uit Spanje,

en nog een van Jordi Savall, ook uit Spanje, op de viola da gamba, die 'verloren' muziek speelt.

Mali again met Bassekou Kouyale & Ngoni Ba.

Hugh Maseleka (Zuid Afrika)

Novolima (Peru)

Salif Keita (Mali)

Vieux Farka Toure (Mali)

11 maart 2013: Blok hoofd

De twee nieuwe stiertjes zijn gearriveerd en zijn langzaam aan ons aan het wennen. Vanwege de verzengde droogte (wat we hier al niet doen om bij jullie in het nieuws te komen) sproeien we heel wat af, o.a. het weiland waar zij in lopen. Dit om toch maar wat groen te kunnen presenteren. De twee oudere stiertjes lopen nog steeds in een zuidelijker weiland rond waar nog voldoende gras staat. Komend weekend zou het gaan plenzen (gaan wij net naar WOMAD, heerlijk). We zullen zien, dat hebben het tenslotte al vaker gemeld.

Het weekend stond in het teken van het omaru stone carven. De dag ervoor hebben Nienke en ik alles in gereedheid gebracht en met behulp van een paar sterke armen stonden alle blokken klaar voor de aanval.

In de brandende zon werd er meteen flink gehakt en gezaagd. Slechts 5 veteranen en maar liefst 7 novieten zijn het hele weekeinde bezig geweest.

Donna, de master carver, met groene pet, gaf iedereen bemoedigende tips en schouderklopjes.

Ik had haar een 20-tal designs laten zien en liet haar kiezen. Dat werd dus de meest gecompliceerde en bewerkelijke van de pagina.

Gelukkig was er genoeg tijd voor pauzes, m.n. voor de erg noodzakelijke aanvulling van de vloeistof niveaus. Iedereen had echter ook nog een taak voor het eten gekregen van meester organisator Nienke en dat was zonder uitzondering allemaal heerlijk. Van de verse visfiletjes tot heerlijke brownies en van vissalades tot BBQ. Echt top.

Trevor, van oorsprong een bouwer, haalde een blok uit een blok en liet iedereen versteld staan met zijn kunstwerk, zijn eerste pas. Lukte natuurlijk alleen maar vanwege de continue Arbeidsvitaminen (mijn goude ouwe) die door de speakers galmden en op Janes en Trevors uitdrukkelijke verzoek door een speciale speaker vlakbij hen. werd ook zeer gewaardeerd door de anderen om ons heen, iedereen stond mee te zingen of te neuriën.

Die avond was het heel erg gezellig rond onze nieuwe firepit. Niet helemaal legaal omdat er een total fire ban was, maar het hoorde er gewoon bij.

Zondag was het weer heel erg warm, zo erg zelfs dat sommigen van ons een soort infuusje nodig hadden om op de been te kunnen blijven.

En de resultaten? De pacific masks waren erg in dit jaar, 3 stuks maar liefst.

De witte stenen steken erg mooi af tegen de groen tuin en de blauwe lucht.

Mijn beeld is nog niet af, het heeft nog wat schuren nodig en wellicht zelfs nog een gat aan de rechter kant.

Het is in ieder geval anders van welke kant je er ook naar kijkt.

Hoewel deze zijde het fraaist blijft.

John, uit mijn tennisteam was ook in zijn nopjes met zijn paas eiland creatie.

Er zijn natuurlijk altijd mensen die vroeger weg moeten, maar hier het opruim team met hun creaties.

En Nienke dan hoor ik mensen roepen? Die heeft eerst haar beeld van het Otaihanga weekend weer omgebouwd en verfraaid. Die staat nu op de plek waar haar beeld van vorig jaar stand. Inmiddels is ze alweer begonnen aan een grote schelp.

Nienkes beeld hier rechts.

Ondertussen krijgen we berichten uit het zuiden dat Philip en Lineke zich kostelijk vermaken, eten verse crayfish aan boord te midden van albatrossen en pinguïns en genieten net als wij ook van het fraaie weer. Judith maakt zich op voor de reis naar het Zuidereiland en heeft net haar vriendin Miriam opgepikt. Wordt het dan rustig bij ons in huis? Nee hoor, over morgen komen Gareth en Jules met kids om met ons naar WOMAD te reizen en de week erop zijn Philip en Lineke er weer voor een weekendje Hawkes Bay. Awful!