26 juli 2008: Het waait een beetje.

Ik hoor nu eigenlijk uit te slapen, iets waar je de hele werkende week over droomt (!?!?), maar dat lukt dus weer eens niet. Mijn boek net uit (Amerika natuurlijk weer op het laatste moment gered) en de administratie bijgewerkt. Dat was trouwens wel even schrikken, een energie rekening die ineens twee maal zo hoog is. Het is echt winter hier. Methven, waar we volgende week gaan skieen, ligt onder een hele dikke pak sneeuw en de toegangswegen zijn afgesloten. Stormwaarschuwingen helemaal up north.

Gisteren golven van 10 meter, ja ja hoor ik jullie zeggen, nou zie deze foto in de Dominion Post van gisteren van de ferry naar het zuidereiland. http://www.stuff.co.nz/domipost/4629941a23918.html Afgelopen woensdag ging ik even naar Wellington om onze aanvraag voor Permanent Residency in te leveren. Op de heenweg was het al hozen. Op een stuk waren agenten de weg aan het schoonmaken. Ik zag een agent een tak de zee in gooien die hij meteen terug kreeg toen een enorme golf hem vrijwel wegvaagde. Natuurlijk de camera niet bij me en dus geen wereldhit op You Tube. Later op de middag toen ik terugreed heb ik anderhalf uur in de file moeten wachten, genietend van de hoge golven voordat de snelweg weer werd vrijgegeven (lag bezaaid met driftwood en nog steeds meters hioge golven) en ik naar huis kon. De krant vandaag meldt dat er een 'One in 10 years storm' aan komt. Spannend. En ondertussen genieten jullie van de warme zomer. Toch een raar idee. Net als de kerstmis achtige jingles die ze hier nu op de radio draaien.

Op bijgaande foto zie je mij in de kou achter de laptop met een Karadzic uiterlijk. Zelf ook wat schoolsores opgelopen in het scheervlak en derhalve de huid even wat rust gegeven. Helaas is zelfs de baard grijs en dus geen stoer gezicht. Gaat er zo meteen dus af, daarmee Nienke weer helemaal gelukkig makend.

Zo meteen weer op huizenpad. Dat is nu een stuk lekkerder nu we ons huis in Bennekom hebben verkocht. Kan er een logeerkamer bij. Vorige week voor het eerst vrienden te logeren gehad hier met 3 kinderen. Vrienden uit Auckland beten het spits af. Was even moeilijk, maar verder een groot succes. De tafeltennistafel staat nog na te gloeien van de testosteron clashes. De kinderen genoten ondertussen van de 80 films die Floris en Tristan intussen hadden verzameld. We hebben zelfs de Flintstone tafel met zijn allen naar boven gekregen en natuurlijk belde Mac 5 minuten later op om te vertellen dat hij met 4 mates langs kwam. Hij gelooft nog steeds niet dat we met 3 mannen en 2 vrouwen die tafel omhoog hebben gekregen. Genietend van een welverdiend wijntje hebben we daarna baylonische pokervarianten bediscussieerd en zijn uiteindelijk maar geeindigd met een potje scrabble. Na dit succes zitten Nienke en ik klaar met onze agenda, u roept maar: ...

18 juli 2008; Weird

Buitengewoon vreemde zaken zie je soms. Deze week zag ik een meneer die al 6 maanden in Work and Income (zeg maar onze ww/arbeidsongeschiktheid) zit, wachtend op een operatie om poliepen uit zijn neus te halen. Een ingreep van niets. Ondertussen heeft hij al 5 keer zijn specialist gezien. In die tijd had de ingreep al lang kunnen plaats vinden. Waarom? Vanwege alle administratie die door allerlei organisaties in het leven is geroepen. Veel te veel paperwork. Volstrekt onnodig, maar zo hebben wel een heleboel mensen een baan. Persoonlijk snap ik niet helemaal waarom je met een verstopte neus niet als fotograaf kunt werken maar a la. Vorige week was het zelfs nog erger, een man die ‘outdoor’ furniture maakt (zeg maar die Fred Flintstone tafel van ons) had een carpaal tunnelsyndroom opgelopen (te hoge druk in zijn pols waardoor een zenuw beklemd raakt). Ook een ingreep van niets, maar hij wacht al meer dan een jaar. Is daardoor o.a. zijn baan kwijtgeraakt, want dat gaat hier veel makkelijker. Allemaal veroorzaakt door overheidsinstanties die door hun pogingen de uitgaven in de zorg te beperken het totale kostenplaatje alleen maar hoger doen uitvallen en ondertussen de zorg verzieken, zowel voor de artsen als de patienten. En dat met voor de patienten vaak onrechtvaardige gevolgen.
Met zo'n gevoel heb ik zelf nu ook te maken. Na het verlies van onze drie kinderen zijn we er inmiddels al weer aardig in geslaagd om ons leventje op te bouwen. Ik werk nu 30 uur omdat dat het minimum is om voor Permanent Residency in aanmerking te komen. Dat vind ik ook meer dan voldoende want hoewel het weer werken als huisarts toch wel bevalt valt het me toch ook wel zwaar. Mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering wil me echter geen gedeeltelijke uitkering geven omdat ik in Nieuw Zeeland zit. Dat draait om het woordje ‘Metterwoon’. Een woord dat ik tot vorig jaar bij een potje Scrabbelen zeker had afgekeurd. Je ogen raken bijna in de knoop bij het lezen van verzekeringspolissen die bovendien doorspekt zijn dit soort onbegrijpelijke woorden. Het komt er op neer dat je alleen voor een uitkering in aanmerking komt als je woont in Nederland. Was ik dus in Nederland depressief op de bank gaan liggen dan was er geen probleem geweest. Beetje krom nietwaar, maar zo gaat dat bij verzekeren. Wij hadden gehoopt op iets meer coulantie vanwege onze bijzondere situatie. En we doen tenslotte ook ons best daadwerkelijk te reintegreren.
Nou ik toch op dreef ben nog zoiets. Na Tristans overlijden heb ik een brief geschreven naar het Ministerie van Sociale Zaken om aandacht te vragen voor twee zaken. In de eerste plaats om het Ministerie er op te wijzen dat een brief, een paar weken na het overlijden van Tristan, waarin gemeld werd dat we geen recht meer hadden op kinderbijslag, op ons toch wel als erg ongepast overkwam. Niks geen "het spijt ons te hebben vernomen dat" of "helaas ...". Alsof je ten onrechte gebruik hebt gemaakt van de kinderbijslag regeling. In de tweede plaats om aandacht te vragen voor de enorme begrafenis kosten waar ouders van overleden kinderen mee te maken krijgen. Wij konden het gelukkig betalen, maar er zijn een boel mensen die het heel wat minder hebben. Als je je kind verliest is het toch erg vervelend als je niet eens een beetje begrafenis voor je kind kunt betalen. Natuurlijk, dat kun je ook verzekeren. Maar welke ouder die bij zijn volle verstand is sluit een begrafenis verzekering af voor zijn kinderen? Niemand dus. Daarom heb ik gevraagd of daar niet een Nationaal fonds voor kan komen. Tot op heden nooit iets op gehoord, natuurlijk! Geen voorpagina nieuws en dus geen voer voor politici.
Ga nou niet allemaal envelopjes met tientjes sturen, zo slecht hebben we het nou ook weer niet. Die afgewezen uitkering vecht ik nog aan en we hebben net te horen gekregen dat er een koper is voor ons huis in Bennekom. De prijs is helemaal niet slecht en we wilden er toch ook van af. Het was toch nog een beetje een beladen blok aan ons been. Nu kunnen we ons echt richten op een huis hier. Op de foto ons huis toen Nienke daar met de jaarclub overnachtte (een zogenaamd een cultureel weekend).
Over Fred Flintstone gesproken. Die tafel is er nu eindelijk. Hij staat echter in de garage (zie foto boven). Die man kwam hem brengen met zijn zoontje van 6 en zijn eigen vader. Onder vakkundige stuurmanskunst van de kleine hebben wij met zijn drieen de tafel in onze garage weten te krijgen voordat opa onder het gewicht bezweek. Na bestudering van de trap besloot de maker dat hij toch wat ‘mates’ nodig had om de tafel naar boven te tillen. Ondanks een bescheiden hoeveelheid ‘Speights’ in de ijskast hebben we hem niet weer gezien. Omdat hij de rekening nog zou brengen heb ik er echter wel vertrouwen in dat het nog eens goed komt. Morgen een boel gasten en dus omgekeerde wereld; de tafeltennistafel boven om aan te lunchen en de eettafel in de garage!

14 juli 2008; A compliment

“You must have had a big party Saturday night after the victory over the All Blacks”. Het duurde even voordat ik door had wat ze bedoelde. Ik dacht even dat het ging om een verdwaalde Kiwi hockeyfan die ergens gelezen had dat Nederland van Nieuw Zeeland had gewonnen, maar toen realiseerde ik me dat zaterdag the All Blacks met 30-28 van Zuid Afrika hadden verloren in Dunedin, op eigen bodem dus. Ze dacht dat ik Zuid Afrikaan was. Niet het allermooiste, maar toch een buitengewoon strelend compliment. Dat betekent toch op zijn minst mijn uitspraak beter is dan dat van een heel leger Nederlandse politici. Heb net weer een weekend dienst gehad. Zaterdagmorgen de nurse verbaasd door 24 mensen in 3 uur tijd te zien. A local record. Wel te merken trouwens, want het is nu maandag middag en er zijn geen patienten meer. Net mijn eerste conflictje gehad. Een zeur kwam me vertellen dat ze antibiotica nodig had, en niet van die gewone maar de echt goede. De neusspray die ik adviseerde vond ze maar belachelijk en ze moest ook nog dit en ook nog dat. “Why don’t you just go to university for a few weeks, it looks like you already know it all, so a few exams and you’ll be your own doctor”. Werd niet op prijs gesteld. Ik heb haar verteld dat als ze niet wil luisteren ze dan maar een dokter zoekt die wel in de houding springt.
Dan maar even het krantje lezen. Gaat weer eens over ruziende politic in 'The Beehive' (zie foto). De leider van NZ First zou geld hebben aangenomen van een zakenman en daar vallen de anderen over heen. Er zijn hier wel een paar politieke partijen maar in de praktijk is het een twee partijen stelsel. We hebben wel eens naar de politieke zender gekeken hier, dat is net een comedy; ze noemen elkaar allemaal the honorable … en schelden elkaar vervolgens platvloers uit. Het slachtoffer gaat dan klagen bij Madam Speaker die de ene Honorable maant om excuus aan te bieden aan de andere Honorable. Dat doen ze dan en vervolgens gaat het gewoon weer verder met over en weer beschuldigen. Niet zo heel veel anders dan in Nederland eigenlijk, maar omdat ze zo ‘netjes’ blijven is het wel vermakelijk. Niet verwonderlijk dat de politiek veel mensen niet meer interesseert. Het gaat zelden om echte issues. Ook hier geven ze miljarden uit aan onzin en is de gezondheidszorg voor een heel deel afhankelijk van giften. Ook hier nog niemand aan de deur gehad die kwam collecteren voor een nieuwe lik verf voor de straaljagers. Maar voor allerlei zaken die met gezondheid te maken hebben zie je elk weekend mensen kaarten of zelf gebakken waar verkopen. Las net in de telegraaf dat ons koninghuis ons 114 miljoen per jaar kost hetgeen in mijn ogen ronduit belachelijk is. Met dat geld kan je in de verpleeghuis zorg heel wat recht zetten! Wat nieuwe verpleeghuizen is toch een stuk beter dan een luxe verwen oord voor Maxima en Alexander ergens aan de Afrikaanse kust.
Er komt net iemand de nieuwe vloer besmeuren met een bloedende arm dus ik ga de nurses maar eens even helpen. Gegroet.

9 juli 2008; Rare dag

Vandaag eindelijk 'the seagull sculpture' van Oamaru stone in de tuin ingegraven. Nu hebben we ons eigen plekje voor de jongens in de tuin. Op de achtergrond (in het midden) zie je nog net Mount Taranaki tegen de ondergaande zon.

6 juli 2008; Wauw

Het is zondagavond en we zijn nog een beetje brak van korte nachtjes, het welkomsdiner (doorslaand succes) en weer een hele dag properties kijken. Vandaar dat we vandaag maar even hebben uitgewaaid aan het strand (vlakbij een van de beoogde bouwlocaties). Omdat het zo fraai was even een tussenbericht met bijbehorende foto. Vanaf de duinen genomen, de wetlands met het forest en daarachter de Tararua die momenteel besneeuwd zijn. Hoor ik daar een terechte wauw?

4 juli 2008; Druk, druk, druk, druk.

Vorige week hebben we weer wat properties bezocht om ons definitief te kunnen settelen. Vol enthousiasme bezochten we in de stromende regen eerst een enorme boomgaard met (lokaal wereld beroemde) abrikozen en peren. Het huis was mooi, in de jaren ’70. Moet heel wat werk in gestopt worden maar had zeker potentie (zeker de poolroom met eigen barretje). Daarna kregen we, soppend door de modder langzaam door dat 14 hectare boomgaard toch wel wat veel is voor een hobby. Prachtig gelegen aan de rivier, dat wel.
Houden we in gedachte omdat we de boomgaard zouden kunnen leasen aan een buurman. Daarna een heel fraai stuk land. Beachfront, soort paradijsje waar je je huis op een duin mocht bouwen, met voor je de zee en achter je de bergen van de Tararua. Helaas een zeer eigenwijze eigenaar die veel te veel vraagt, dat nooit gaat krijgen en dus nog lang moet wachten. Daar gaan wij echter niet op wachten.
Nienke is deze week door mijn moeder verrast met een stapeltje dames bladen uit Nederland. Ik had in Nederland een CD besteld en die stuurde mijn moeder vergezeld van heerlijke noga en leesvoer op. Die CD is een oude opname van het folk duo Sundown die niet meer te krijgen is. Ik had eindeloos naar vervanging van mijn niet meer aan te horen oude ‘zingende’ cassette uit 1975 gezocht op internet. Uiteindelijk vond ik http://www.fonos.nl/ waar ze Nederlandse platen die niet meer te verkrijgen zijn voor je op CD zetten. Geweldig, hoewel Nienke het wat oudbollig vindt, maar ja ik ben dan ook 5 jaar bejaarder. Terwijl ik Fonos een bedankje stuurde schoot me ineens de naam binnen van een groep uit Deventer die lokaal furore maakte tijdens mijn middelbare schooltijd. Ik heb tevergeefs al heel wat mensen om de naam van die groep gevraagd, maar helaas. Iets triggerde een al dertig jaar slapende hersencel en daar was hij weer; Lady Lake. In de database opgezocht en zowaar; No pictures van Lady Lake. Meteen nog meer jeugdsentiment besteld. Ze spelen een soort experimentele rock/jazz/blues. Zie http://www.ladylake.nl/. Ben bang dat we daar in ons nieuwe huis maar een aparte multimedia room voor moeten maken.
Met mijn ouders gaat het heel goed. Mijn vader schijnt al 40 meter te kunnen lopen achter een rollator, weliswaar begeleid door de fysio, maar toch sensationeel. Mijn moeder is druk bezig met de verbouwing. Omdat mijn vader binnenkort thuis komt wordt de oude praktijk omgebouwd tot slaapkamer. We skypen iedere week en in september kom ik even naar Nederland om persoonlijk poolshoogte te nemen. Nienke blijft hier omdat ze haar vakantiedagen (in NZ maar 4 weken per jaar) spaart voor als haar ouders in november hier komen.
Vorige week ben ik als in een Amerikaanse politieserie door een locale bromsnor met zwaailicht en sirene aangehouden. Officer Grumpy was geirriteerd omdat ik blijkbaar al pratend met mijn collega de snelheid liet varieren tussen 85 en 100 km/uur. Hij had al 19 uur gewerkt en of ik wel wist dat ik ‘a Nz$ 1000 fine’ kon krijgen. Wist ik natuurlijk niet en ik heb meneer maar laten uitrazen waarna hij toch nog snel van zijn welverdiende bedrust ging genieten. Mensen reageren hier soms dus wat vreemd. Van de week zag ik iemand met een stukje metaal in zijn oog. Op de gang vroeg ik de nurse of ze een ‘eyedrill’ hadden. Die arme man hoorde de verbaasde uitroep van de zuster ‘A what? An eyedrill?’ Hij lag te shaken op bed. Achteraf was hij toch maar wat blij dat ik hem van zijn pijn verlost had.
Het weer blijft heel veranderlijk. Vannacht om 4 uur stond er een gustly southwesterly (kiwi taal voor forse storm) voor de deur. Op de een of andere manier had de harde wind de deurbel ingedrukt. Lekker onrustig. En vanavond hebben we een welkomsdiner van mijn praktijk. Zal ook wel weer laat worden, de meeste kiwi’s laten zich op vrijdag helemaal gaan. Morgenochtend weer niet uitslapen want dan wacht er weer een real estate agent op ons. Druk, druk, druk, druk!