24 maart 2014: Womad

De keerzijde van al die dagen weg is dat het daarna weer heel erg druk is. Niet alleen op het werk (waarom zou iemand zich druk maken over die groeiende stapel files) maar ook op de farm (kapotte hekken, geen gras). De vegie garden probeert haar grenzen op te zoeken en lijkt meer en meer op een groen doolhof waar Nienke haar handen vol aan heeft. De wilde konijnen hebben de tamme geleerd hoe ze holen moeten graven en ik sjouw me een ongeluk op en neer naar het strand om stenen te halen om die gaten weer op te vullen. Intussen lijkt het afschieten van wilde konijnen niet echt te helpen, alsof er een of andere kronkel in Darwins theorie zit; voor elke afgeknald konijn worden er die avond 50 bij geproduceerd. Anyway, we zijn weer naar Womad geweest.

Omdat de weersverwachting heel erg slecht was hadden we een busje geleend. Orkaan Lucy zou ook even New Plymouth aan komen doen en ons weg wassen en blazen. Een fractie van een seconde zelfs overwogen om niet te gaan. Maar zoals altijd in dit landje weet niemand het juist te voorspellen en dus hadden we een heerlijke eerste avond, rain free. Soms iets te luid (Jane demonstreert dat hier) maar als vanouds was de sfeer geweldig en de marihuana kronkelde vrolijk tussen de toeschouwers door (hier gedemonstreerd door Shane).

Een dag later bleken de tenten er toch nog te staan en was zelfs het gras nog droog. Kamperen is verschrikkelijk toch? Hier ons ontbijtje in de maak; scharreleieren van eigen bodem met zalm. What a horrible life.

Men had weer een scala aan musici bijeen gescharrelt. Zeer divers. Hier het Schotse Breabach die heerlijke Schotse folk neerzette.

De Combianen van La Chiva Gantiva maakte, ondanks af en toe irriterende 'drizzle' de beentje los.

Terwijl jullie je opmaakten voor weer een nietszeggende verkiezing (geweldig toch hoe de uitslag ondergesneeuwd raakt door de uitspraken van meneer Watergolf die in feite niets nieuws zegt) vermaakten wij ons op en top.

Nienke kreeg het helemaal warm van Latinaotearoa en moest even afgekoeld worden met een lekker glaasje Monteiths original.

Shane was weer de reddende engel.

Femi Kuti was weliswaar een beetje te oud geworden (zegt die oude man van 52) maar zijn band mocht er zijn, in het heerlijke temperatuurtje maakte het kleurrijke geheel iedereen weer wakker.

Een foto van onze 'van' waarvan wij nu serieus overwegen om hem aan te schaffen. 'Ja;, zegt Nienke, 'maar we kunnen er niet in koken'. Ofwel het is mooi weer en we BBQ-en buiten, of het is klereweer en we gaan uit eten, probleem opgelost. Een mooie gelegenheid om spontaan naar de mooiste plekjes te rijden. Nog niet gekocht, maar we gaan er even over nadenken. Hij is niet al te duur, maar ja wat is geld. In Nederland worden vele miljoenen gespendeerd om een paar bobo's in de gelegenheid te stellen de nachtwacht en wat musea te laten zien. Geld voor de 'veiligheid'. Kan Rutte laten zien aan zijn Amerikaanse idool hoe goed hij wel niet is (hoewel de uitgehongerde agenten laten zien wat voor een slechte organsiatie het weer is). Waarom gaan die idioten niet midden op de Atlantische ocean op een vliegdekschip zitten, lekker goedkoop en zeker heel veilig. Die Amerikanen luisteren toch wel alles af. Een paar tenten op Rottermerplaat zouden ook voldoen. Nu mag dat leeghoofd van een Wilders wel 'minder, minder, minder' roepen, maar dan vanwege het uitgegeven geld.

Op de terugweg weer diverse fraaie strandjes aangedaan langs de kust. Veel vulkanisch gesteentje verzameld om als bodem te dienen voor mijn nieuw te bouwen houtkool BBQ van rivierkeien.

Dit soort strandjes bedoel ik. Niemand in de buurt, cast surfing rod mee, mini BBQ uit de bus en lekker in de natuur leven (aleen onze Kobo glo mag mee).

Helaas viel het vissen van de week wat tegen. Veel seals gezien en een forse albatros die kwam bedelen. Slechts een forse cod (kabeljauw) gevangen, waar we wel een waarvan we met zijn zessen van konden eten. En deze rare creaturen, vijfarmige soort mini inktvis/zeester. In Maori een Weki. Vrij zeldzaam en ik ving er twee, die natuurlijk weer werden vrijgelaten. Ik tennis me helemaal suf op et moment, bijna elke avond. De nationale competitie is weliswaar voorbij, maar onze locale competitive duurt nog voort en dan speel ik ook nog clubkampioenschappen. Zondag nog een finale en als we donderdag de andere halve finale winnen zelfs twee. Nienke heeft zich het weekend suf gesjouwd en gepoetst toen ze Maartje ging helpen verhuizen in Wellington. Het tubje was 's avonds dan ook een welcome verrassing voor de spiertjes.

Een beetje muziek van WOMAD dan om een indruk te krijgen. Eerst Ane Bruns (Noorwegen) prachtige vertolking van Beyonce's 'Halo':Als tweede Hollie Smiths (New Zealand) 'Bathe in the river' Als derde een nummer van Breabach (Scotland); 'Scotlands winter'.Het vierde nummer is van Carminho, een fado zangeres uit Portugal; 'Meu Amor Marinheiro'Het vijfde nummer is van Roberto Fonseca (Cuba), weergaloze jazz pianist.Natuurlijk waren de Afrikanen er ook weer, hier Mokoomba (Zimbabwe) met 'Nimukonda'.

Geen foto's van rare mensen dit jaar. Door de motregen die af en toe aanwezig was liep het gros volledig onnodig in regenkleding rond en bovendien wilde ik mijn camera beschermen. Ze waren er echter wel, volgend jaar beter.

12 maart 2014: Singing in the rain

Niet heel erg geruststellend dat een hele Boeing 777-200 zomaar kan verdwijnen. Zeker niet om dat onze trip naar Nederland/Australie aanstaande is. Wij vliegen het grootste deel met een 777-300, stukje groter dus wellicht makkelijker terug te vinden. Een van Nienkes vriendinnen tekste Annemiek, die hier op bezoek was, of zijn aan boord van dat vliegtuig was. Ik zou hebben terug getekst; "Yep, we zitten een paar meter onder water, kan jij even de ANWB voor ons bellen?" Maar de bezorgdheid was oprecht.

Annemiek heeft ons inmiddels weer verlaten. Na een speedcursus New Zealand (BBQ's, Forgotten highway, glow worms, Dundle Hill walk, waterfalls, grotten, kayakken, Kiwi bachen (inclusief kakkerlak als kamergenoot),

Nog een foto'tje van vorige week omdat hij zo leuk is.

hot pools on the beach, Alpaca's, Tongariro National Park, Te Papa Museum, Wellington, stone carving, fishing en nog veel meer) is ze wel weer aan een vakantie toe.

Haar hulp tijdens het stone carving weekend werd zeer op prijs gesteld. Daardoor hadden wij meer tijd om de stenen aan te vallen. Nienke begon meteen met een grote steen. Die moest natuurlijk in twee plakken en dat leverde meteen de nodige zweetdruppeltje op.

De spieren waren nog gecharged en dus lagen de meeste blokken in no time op de werkbanken.

Tje, dat komt ervan als je geen plan hebt. Beetje krassen hier en daar en dan maar hopen dat het wat gaat worden.

Sandra en Nienke overleggen nog even over de te volgen aanvals strategie.

Jane aan het multi tasken. Die banaan staat toch beter dan dat biertje van vorig jaar.

Ik weet bijna zeker dat het de zon was en niet een "nee joh, dat is helemaal geen echte koffie".

Rond lunchtijd moest er al heel wat vocht worden aangevuld. Opvallend veel heren hadden in plaats van hun eigen brouwsels een 'dish' van hun vrouw meegekregen. Wellicht ook een strategie die navolging verdiend. De lunch was in ieder geval weer fantastisch ("wie heeft die heerlijke worstjes gekruid?" "Dat was de New World", onze lokale supermarkt). Ondanks meerdere verwoede pogingen alles te verorberen staan de kippen en varkens nog heel wat dagen lekkere hapjes te wachten.

Die avond natuurlijk bijpraten bij het vuur met nog meer eten. Men wilde graag het recept van mijn Marokkaanse meat patties hebben, maar zoals bij menig man in de keuken is het magische eindresultaat iets wat zelfs hij niet kan reproduceren. Dat heeft enerzijds te maken met de minachting voor de keuken weegschaal en anderszijds met grensoverschreidend uitproberen. Kiwi mannen doen dat vaak met hun lichaam, "wat zou er gebeuren als ik mijn vinger in die machine steek?". Vandaar dat het bestellen van 5 bier voor menigeen hier lastig is. Ikzelf beperkt de trial en error methode maar tot de keuken. Deze keer weer geen ontploffing.

Op de laatste dag meerde Shane nog even aan op het strand om Annemiek even mee uit krab vissen te nemen. Hij had al gewaarschuwd dat het bait nogal stonk. Wellicht heeft dat haar geholpen een rij voor zichzelf te krijgen op de terugreis.

Weer een tevreden groep. Helaas zullen onze eigen sculptures nog even op hun vervolmaking moeten wachten. Het blijft druk. Dit weekend is het weer Womad tijd. Helaas dreigt een tropische storm ons weer natte voeten te gaan bezorgen. Gelukkig lijkt het erop dat Nienke een busje heeft weten te regelen zodat we in ieder geval droog kunnen slapen. Alleen singing and dancing in te rain dus.

7 maart 2014; Spierpijn

Hi guys, even van de wereld geweest omdat we aan het reizen waren. druk, druk, druk, lijkt Nederland wel. Net terug uit het noorden (Dundle hill walk, kayakken in Kawhia Harbour), moet nu de tenten gaan opzetten voor het beelhouw weekend en dan een paar duizend Marokkaanse gehaktballen maken. Vandaar maar even een snel foto verslag van Annemieks bezoek met commentaar.


Dark Ghana chocolate, VNO Shiraz, hot tub, the milky way en ik mocht er niet bij....

Halverwege de 'Forgotten highway', vlak voor de famous Whangamomona burger in het Whangamomona hotel in de Whangamomona Republic.

's Avond glow worms kijken in the Ruakuri Scenic Reserve in Waitomo.

Er kan nog gelachen worden op dag 1 van de Dundle Hill walk.

Als dit een 'hill' is is de Vaalser berg de zus van de Mont Blanc!

En we zijn nog zooooo fris!

De kuiten rust geven door maar even achteruit de berg op te lopen (rare toeristen).

We made it to the hut, what a view.

Terwijl de schoenen en sokken stonden te drogen is die Spanjool weer langs geweest.

Genieten van het uitzicht met een heus glaasje chardonnay (2 flessen die berg op gesjouwd).

Geen electriciteit, maar het ziet er knus genoeg uit.

Zonsopkomst over het oosten.

Morgen nevel in de valleitjes.

De Waitomo river 'verdwijnt' diep in de jungle. Prima lunch plek.

Almost back in civilisation.

Toch nog maar  even die ene 'falls' gedaan en wat een verrassing. De Marokopa falls.

Na een aanslag op Annemiek haar kuiten een dag later een aanval op de schouders. Terug kayakken tegen de wind en het getij in!

Geen hot pools gevonden op Ocean Beach, wel de onderkant van de maatschappij in Kawhia Harbours pub.

Sunset over Kawhia Harbour bij eb.



Blijft een van de mooiste dingen, picnic bij Tawhai falls.